پاورپوینت کامل مولانا و شعر ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مولانا و شعر ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مولانا و شعر ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مولانا و شعر ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ ویژگیها
۴ وضعیت کتاب
۵ پانویس
۶ منابع مقاله
۷ وابسته‌ها

ساختار

کتاب مولانا و شعر اثری است در یک جلد در ۲۲۴ صفحه و در طرحی مناسب. کتاب با این اشعار مشهور مولانا آغاز می‌‌شود و از همان ابتدا پاسخی نهفته به بحث شعر مولانا می‌‌دهد:

قافیه اندیشم و دلدار من

گویدم مندیش جز دیدار من

خوش نشین ای قافیه اندیش من

قافیه‌ی دولت تویی در پیش من

حرف چبود تا تو اندیشی از آن

حرف چبود؟ خار دیوار رزان

حرف و صوت و گفت را برهم زنم

تا که بی این هر سه با تو دم زنم[۱]

فهرست مطالب کتاب بسیار خلاصه است بدین شرح: مقدّمه، تعریف شعر و شاعر، تعریف شعر و نظم، سخنان سپهسالار، سخنان سلطان ولد، مولانا و شعر و شاعری، نمونه‌هایی از اشعار مولانا و نهایتاً گزیده‌ی منابع کتاب.

مقدّمه‌ی کتاب هشت صفحه است و در این بحث به پیچیدگیهای زیاد مباحث مثنوی و به ویژه زبان عرفانی مولانا اشاره می‌کند و با این بیت مثنوی پیچیده بودن آن را بیان می‌‌دارد:

من چو لب گویم لب دریا بود

من چو لا گویم مراد الاّ بود[۲]

این که هر کسی با شنیدن سخنان مولانا خود را یار و همراه مولانا می‌‌پندارد از اشکالاتی است که مولانا آن پندار را مطرح و ابطال می‌کند و بر این است که افراد بی دانش دقیق و معرفت درست در باره‌ی او حرف می‌‌زنند و یا به خیال خام خود وی را با خود یار و همراه می‌‌بینند. استاد کاظم محمّدی در همین مقدّمه نقدی تند به مدّعیان مولوی شناسی دارد و بر این است که اغلب ایشان نه مثنوی را کامل خوانده‌اند و نه به زبان و متن دیوان کبیر اشرافی دارند، تنها با حفظ چند بیت و غزل خود را در ردیف مولوی پژوهان جا زده‌اند و حال آنکه متن اشعار مولانا را به درستی و بدون غلط هم نمی‌‌توانند بخوانند.

استاد کاظم محمّدی در بخشی از مقدّمه می‌‌نویسد: نکته‌ی دیگری که در این مقدّمه باید به آن اشاره شود اینکه شناخت مولانا به طور نسبی آنهم فقط از طریق آثار خود او بایسته و شایسته است. این شناخت نسبی هم معلوم است که باید در خلال نوشته‌های نظم و نثر مولانا جست و جو شود. شناخت مثنوی بدون شناخت دیوان کبیر کاری است خام و ناقص. چه، شرح بسیاری از کلمات و ابیات مثنوی در دیوان کبیر و بالعکس آنهم وجود دارد. و کسان بسیاری که مولانا را تکّه پاره کرده و لااقل برای او دو شخصیـّت قائل شده‌اند و گفته‌اند مولانای مثنوی با مولانای دیوان شمس فرق دارد و چونان احولانی که مولانا از آنان هماره پرهیز می‌‌دهـد، به وی می‌‌نگرند و قدرت تحقیق ایشان به شناخت توحیدیِ شخص عارفی که دارای انسجام کامل شخصیّت است نمی‌‌رسد[۳]. در فصل تعریف شعر و شاعر با توجّه به چند اثر قدیمی‌‌که در این باره منبع و مأخذ اصلی به حساب می‌‌آید تعریفی از شعر و شاعر ارائه داده است. نظامی‌‌ عروضی سمرقندی و چهار مقاله او یکی از ملاکهای تعریف نویسنده است.

گزارش محتوا

مولانا و شعر، کتابی نقدی ـ تحلیلی در باره‌ی شعر و شاعری مولاناست. در این کتاب، شعر مولانا و شاعری او از دیدگاه نویسنده مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. نقد و اشکالی مفصّل با استنادات بسیار از سخن و شعر مولانا بر استاد بدیع‌الزمان فروزانفر می‌‌آورد که وی مولانا را شاعری بداهه و بدون پیشینه در نظر گرفته و بر این است که شعر مولانا به سان عرفان و تصوّفش با دیدن شمس تبریزی دفعتاً و به بداهه جوشیده و پدیدار شده است. پاسخهای نویسنده با زمینه‌ای که در معنا و مفهوم شعر و شاعری بیان می‌کند برای خواننده بسیار مهم و اثربخش است. استاد کاظم محمّدی در بخشی از مقدّمه می‌‌نویسد: نکته‌ی دیگری که در این مقدّمه باید به آن اشاره شود اینکه شناخت مولانا به طور نسبی آنهم فقط از طریق آثار خود او بایسته و شایسته است. این شناخت نسبی هم معلوم است که باید در خلال نوشته‌های نظم و نثر مولانا جست و جو شود. شناخت مثنوی بدون شناخت دیوان کبیر کاری است خام و ناقص. چه، شرح بسیاری از کلمات و ابیات مثنوی در دیوان کبیر و بالعکس آنهم وجود دارد. و کسان بسیاری که مولانا را تکّه پاره کرده و لااقل برای او دو شخصیـّت قائل شده‌اند و گفته‌اند مولانای مثنوی با مولانای دیوان شمس فرق دارد و چونان احولانی که مولانا از آنان هماره پرهیز می‌‌دهـد، به وی می‌‌نگرند و قدرت تحقیق ایشان به شناخت توحیدیِ شخص عارفی که دارای انسجام کامل شخصیّت است نمی‌‌رسد[۴].

در فصل تعریف شعر و شاعر با توجّه به چند اثر قدیمی ‌‌که در این باره منبع و مأخذ اصلی به حساب می‌‌آید تعریفی از شعر و شاعر ارائه داده است. نظامی‌‌ عروضی سمرقندی و چهار مقاله او یکی از ملاکهای تعریف نویسنده است. چنانکه مقاله‌ی دوّم از چهار مقاله به همین مقوله اختصاص یافته و نویسنده به برخی عبارات او در خصوص تعریف استناد کرده تا بتواند بحث را به خوبی هدایت کند، لذا در بخشی از این فصل از زبان عروضی سمرقندی آورده است: امّا شاعر باید که سلیم الفطره، عظیم الفکره، صحیح الطّبع، جیّدالرّویّه، و دقیق النّظر باشد. در انواع علوم متنوّع باشد و در اطراف رسوم مستطرف، زیرا چنانکه شعر در هر علمی ‌‌به کار همی‌‌شود هر علمی‌‌در شعر به کار همی‌‌شود. و شاعر باید که در مجلس محاورت، خـوشگوی بود و در مجـلس معاشرت، خوشروی. و باید که شعر او بدان درجه رسیده باشد که در صحیفه‌ی روزگار مسطور باشد و بر السنه‌ی احرار مقروء، و بر سفائن بنویسند و در مدائن بخوانند که حظّ اوفر و قسم افضل از شعر بقای اسم است. و تا مسطور و مقروء نباشد این معنی به حاصل نیاید، و چون او را در بقاء خویش اثری نیست در بقاء اسم دیگری چه اثر باشد؟ امّا شاعر بدین درجه نرسد الّا که در عنفوان شباب و در روزگار جوانی بیست هزار بیت از اشعار متقدّمان یاد گیرد و ده هزار کلمه از آثار متأخّران پیش چشم کند و پیوسته دواوین استادان همی‌‌خوا