پاورپوینت کامل مهدوی، سید مصلح‌الدین ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهدوی، سید مصلح‌الدین ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهدوی، سید مصلح‌الدین ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهدوی، سید مصلح‌الدین ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ تحصیلات
۳ اجازه اجتهاد
۴ تدریس
۵ وفات
۶ آثار
۷ منابع مقاله
۸ وابسته‌ها

ولادت

او فرزند سید محمدتقى، ملقب به سید شهاب‌الدین، نحوى اصفهانى از علماى پرهیزگار و ادیبى برجسته بود. مادرش دختر علامه فقید آخوند ملا محمدحسین کرمانى از مدرسان و ائمه جماعت و صاحب مسند قضا بود.

نام اصلی مهدوی، محمدحسین و لقب وی مصلح‌الدین است؛ اما ایشان به «مصلح‌الدین» معروف بود، ولی پدر و عموهای او به نحوی معروف بودند.

مصلح‌الدین در بامداد ۱۵ محرم الحرام سال ۱۳۳۴ق، در یکى از محلات قدیمى اصفهان به نام بیدآباد، در خاندانى بزرگوار و اهل علم، به دنیا آمد. وى در شش سالگى پدر را از دست داد و تحت سرپرستى مادر و برادرانش که همه اهل علم بودند، تربیت یافت.

تحصیلات

دوره ابتدایى را در مدارس جدید اقدسیه و گلبهار گذراند.

هم‌زمان با تحصیل علوم جدید، شوق یادگیرى علوم اسلامى وى را به مدارس علمیه کشانید. صرف و نحو، معانى، بیان، فقه و اصول را فراگرفت و سیوطى، مغنى و مطول را نزد آقا میرزا محمدعلى معلم حبیب‌آبادى، مؤلف کتاب گران‌سنگ مکارم‌ الآثار، خواند. آشنایى با این مورخ و دانشمند او را به تاریخ و رجال علاقه‌مند ساخت و سال‌هاى بسیارى از عمر شریف خود را صرف تحقیق در این باره کرد. از دیگر اساتید او در آن دوران مى‌توان از آیت‌الله میر سید حسن مدرسى، میر محمد صادقى، حاج میرزا محمدباقر امامى، حاج شیخ محمد على کرمانى، شیخ محمدحسن قاضى عسکر، کمال‌الدین خوانسارى در اصفهان بودند.

وى بعدها به مدرسه سعدى، که در آن وقت زیر نظر مرحوم محمدتقى خان صدرى اداره مى‌شد، رفت. ناظم این مدرسه مرحوم سید على خان نوربخشى آزاد از شعرا و محترمین اصفهان بود. این مدرسه معلمان بسیار عالى داشت مثل مرحوم ملا محمد هادى که از هم‌دوره‌اى‌ها و هم‌درسان آیت‌الله ارباب بود.

مصلح‌الدین در خارج از دبیرستان هم در مدرسه صدر در خدمت بعضى از بزرگان تحصیلاتى کرد و در سال ۱۳۱۵ش به دانشسراى عالی تهران رفت و در رشته فلسفه و علوم تربیتی به تحصیل پرداخت. استادان او در این دوره، محمدحسین فاضل تونی، سید محمدکاظم عصار، صادق رضازاده شفق، آقا نصیرالدین خواجوی نوری، بدیع‌الزمان فروزانفر، عباس اقبال آشتیانی و سید جمال‌الدین رضوان خوانساری بودند. او در سال ۱۳۱۷ش به خدمت سربازی اعزام شد و افسر وظیفه شد و در پادگان اصفهان به خدمت مشغول گردید.

سفر به عتبات؛ او در سال ۱۳۲۳ش به عتبات عالیات سفر و با عده‌ای از علمای آن دیار دیدار کرد. او در مدرسه بزرگ آخوند خراسانی نزد همشهری خود شیخ ابوالفضل معزی رفت، و آن دو، خدمت شیخ آقا بزرگ تهرانی رسیدند، و از ایشان اجازه روایت دریافت کردند.

اجازه اجتهاد

وى از چند نفر از بزرگان مجتهد و آیات عظام به اجازه روایت مفتخر شده بود که عبارتند از: شیخ آقابزرگ طهرانى، سید شهاب‌الدین مرعشى نجفى، حاج شیخ محمدباقرکمره‌اى، شیخ محمد على عراقى، معلم حبیب‌آبادى، سید اسماعیل هاشمى، سید ضیاءالدین علامه، حاج سید على حسینى اصفهانى مشهور به علامه فانى، سید محمود شیرازى، حاج سید مصطفى صفایى خوانسارى و حاج سید محمد على روضاتى. ضمناً مرحوم مهدوى از جلسات درسى آیات عظام میلانى و شیرازى در مشهد نیز سود جسته بود. ایشان سى و چند سال از عمر خود را با اشتیاق و پشتکار فراوان در راه تعلیم و تربیت صرف کرد.

تدریس

وی چندین سال در تهران به تحقیق و مطالعه پرداخت. در سال ۱۳۳۱ش به استخدام آموزش و پرورش درآمد، و مدتی در دبیرستان پهلوی سابق به تدریس پرداخت. سپس به اصفهان منتقل شد، و در دبیرستان های ادب، گلبهار و سعدی به تدریس تاریخ، جغرافیا، منطق و تعلیمات دینی پرداخت.

او برای تدریس در دبیرستان‌ها در زمان حکومت پهلوی و دریافت حقوق از دولت از آیت‌الله بروجردی کسب اجازه کرد.

سید مصلح‌الدین مهدوی، اغلب اوقات فراغت خود را صرف یادداشت برداری از کتاب‌ها، جستجو در آثار و ابنیه تاریخی اصفهان می‌نمود و هر روز که می‌گذشت، بر دامنه تحقیقات و بررسی‌های خود می‌افزود.

او پژوهش‌گری امانت دار بود. همیشه در نوشتن منبع مطالب خود اصرار داشت و سعی می کرد مطلبی را بدون مأخذ نقل نکند، علاوه بر کتاب‌ها، از افراد مطلع نیز در تهیه مطالب مورد نظر خود استفاده می‌کرد و از نسخه‌های خطی، کتیبه‌های ابنیه تاریخی و اسناد بهره می‌برد. او مطالب نقل شده از کتاب‌ها را مورد بررسی و نقد قرار می‌داد، و تلاش می‌کرد که اشتباهات آنها را رفع کند و مطالب مستند و دقیق به چاپ برساند. بیشتر آثار ایشان مربوط به تاریخ علمى، فرهنگى و مشاهیر اصفهان شامل فقها، محدثان، مفسران، ادبا، عرفا، مورخان و شعرا است. وى به زنده نگاه داشتن و معرفى خدمات ص