پاورپوینت کامل الاعتصام ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل الاعتصام ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل الاعتصام ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل الاعتصام ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ نقد سخنان شاطبى
۴ نسخه شناسى
۵ منابع مقاله

ساختار

کتاب داراى ده باب است که هر باب خود مشتمل بر فصول و مسائلى چند است.

گزارش محتوا

باب اول، به تعریف بدعت و بیان معناى آن اختصاص یافته است.

باب دوم، به بیان روایاتى چند در مذمت بدعت نهادن در دین و عاقبت سوء بدعت گذاران اختصاص یافته است.

باب سوم، به عام بودن روایاتى که درباره مذمت بدعت گذارى وارد شده، اشاره دارد و بیان مى‌دارد که بر اساس این روایات هر گونه بدعت نهادن در دین مذموم و نکوهیده است و این دسته از روایات اختصاص به مورد خاصى ندارد. در این باب همچنین به برخى شبهات بدعت گذاران که در توجیه عمل خویش بدان‌ها استناد جسته‌اند و نیز پاسخ آنها پرداخته مى‌شود.

باب چهارم، به استدلال‌هاى اهل بدعت در توجیه عمل خویش و نیز پاسخ بدان‌ها اختصاص یافته است.

در باب پنجم، مؤلف با تقسیم بدعت‌ها به دو نوع حقیقى و اضافى، به بیان تفاوت میان آنها پرداخته و احکام ویژه هر یک را بیان مى‌کند.

در باب ششم، به بیان اختلاف مرتبه بدعت‌ها با توجه به احکام خمسه (حرمت، وجوب، استحباب، کراهت و اباحه) در مورد آنها پرداخته شده است.

باب هفتم، به بحث و بررسى درباره این موضوع اختصاص یافته که آیا بدعت گذارى تنها در محدوده امور عبادى مذموم است، یا این که امور غیر عبادى و عادى را نیز دربر مى‌گیرد؟

باب هشتم، به بیان تفاوت بدعت‌ها با مصالح مرسله و استحسان اختصاص یافته است.

در باب نهم، به بیان اسباب جدایى فرقه‌هاى بدعت‌گذار از پیکره امت اسلامى پرداخته شده و این اسباب به کسبى و غیر کسبى تقسیم گردیده‌اند. در ادامه این باب همچنین از توبه شخص بدعت‌گذار سخن به میان آمده است.

باب دهم، به بیان معناى صراط مستقیمى که بدعت گذاران از آن انحراف پیدا کرده و بر اثر پیروى از هواى نفس گمراه گشته‌اند، اختصاص داده شده است. در این باب مؤلف، به ارائه ده نمونه از موارد هواپرستى و تقلید اهل بدعت مى‌پردازد.

نقد سخنان شاطبى

سخن شاطبى به‌رغم جامعیّتى که دارد، از جهاتى قابل مناقشه است:

یک – ایشان نقش نفاق فکرى و سیاسى را که قرآن و روایات، فراوان از آن سخن گفته‌اند و پیش از این از امام على بن ابى‌طالب(ع) و نیز از شهرستانى درباره تأثیر آن مطالب در ایجاد اختلاف نقل شد، نادیده گرفته است. از این رو همه فرقه‌هاى اسلامى به استثناى یک فرقه را حاصل قرائت‌هاى حق طلبانه، امّا ناصواب و نادرست دانسته و از این طریق همه آنان را مشمول رحمت و اجر الهى مى‌داند.

هیچ پژوهش‌گر بى‌طرف و آزاد اندیشى نمى‌تواند فرایند کوشش‌هاى زیان‌بخش منافقان را در قبل و بعد از رحلت پیامبر(ص) نادیده بگیرد. تعارض‌هاى برخاسته از جعل و تحریف در روایات نبوى بر کسى پوشیده نیست. آن‌چه فضاى معرفت صراط مستقیم را به تعبیر شاطبى تیره و تار کرده است، چیزى جز این گونه تعارض‌ها نیست؛ اما شاطبى هیچ اشاره‌اى به علل این تیرگى‌ها نکرده است.

هر پژوهش‌گر دینى، به جاى آن که چشم از واقعیت‌هاى تاریخ بپوشد و این همه تعارض غیر قابل حل را نادیده بگیرد، باید بر حسب توصیه‌هاى خودِ شاطبى، به دور از تعصّب، تقلید و توجیه خطاى گذشتگان و با پرهیز از ظنون و گمانه‌زنى‌هاى بى‌اساس، به بیّنات کتاب و سنّت بازگردد و قطعیات دین را زیر ابر موهومات پنهان نکند و به تقلید از دیگران که یقیناً تقلیدشان نامشروع یا غیر لازم است، با نصوص شریعت مخالت نورزد.

شگفت از شاطبى و امثال اوست که در کتاب قطورى که اساساً درباره ضرورت تمسّک و اعتصام به کتاب، سنّت و پرهیز از بدعت نوشته شده است، حتّى یک سطر درباره حدیث ثقلین که بیش از بیست صحابى آن را نقل کرده‌اند، نمى‌نویسد و به هر دلیل از بزرگ‌ترین بدعت‌هاى گذشتگان که همان مخالفت با نصوص است یاد نمى‌کند؛ امّا درباره حجیت تمسّک به خلفاى راشدین که روایات آن فقط از طریق عرباض بن ساریه شامى و به واسطه راویان شامى دیگر از پیامبر(ص) نقل شده است، به تفصیل بحث کرده و مضمون حدیث را از مسلّمات اصول فقه تلقى مى‌کند. وى سپس با طرح روایات تفرقه که از طریق چند صحابه با مضامین متضاد، مضطرب و مبهم نقل شده‌اند، بیش از صد صفحه در این باره بحث مى‌کند و در آخر به این نتیجه مى‌رسد که چون علائم پیشنهادى در این روایات، مبهم و ناشناخته است، پس چاره‌اى جز تلاش و اجتهاد در راه شناخت صراط مستقیم از راه دلایل ظنّى نیست!

شگ