پاورپوینت کامل ابن نُباته محمَّد بن محمَّد فارقی مصری ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابن نُباته محمَّد بن محمَّد فارقی مصری ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابن نُباته محمَّد بن محمَّد فارقی مصری ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابن نُباته محمَّد بن محمَّد فارقی مصری ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ لقب و کنیه ابن نباته
۲ اساتید
۳ اقامت در دمشق
۴ آثار
۵ پانویس
۶ منابع مقاله
۷ وابسته‌ها

لقب و کنیه ابن نباته

بنا بر تصریح غالب منابع کهن، لقب جمال‌الدین داشت، اما برخى او را شهاب‌الدین خوانده‌اند. کنیه مشهور او ابوبکر است و جز آن به ابوالفضائل و ابوالفتح و ابوعبدالله نیز مکنّى بوده است.

نسبت فارقى اشاره به مَیّافارقین، زادگاه نیاى بزرگ او، عبدالرحیم بن نباته دارد.

مهم‌ترین نوشته‌اى که بر پایه آن مى‌توان خطوط کلى شخصیت را ترسیم کرد، متن اجازه‌نامه‌اى است که وى در آغاز شعبان ۷۲۹ به درخواست صفدى برایش نوشته است. به تصریح خود در این اجازه‌نامه و به نقل اکثر مورخان معاصر او، وى در ۶۸۶ق، در زقاق القنادیل، از محله‌هاى اعیان‌نشین فسطاط مصر، دیده به جهان گشود و در همان جا پرورش یافت.

اساتید

پدرش که خود محدث و شاعر و عهده‌دار برخى مشاغل دیوانى بود، به تربیت وى همت گماشت و او همراه پدر به حلقه مشایخى چون ابن خطیب المزه، عبدالرحیم بن دمیرى و ابن دقیق العید راه یافت. از مشاهیرى چون ابوالهیجاء غازى حلاوى، ابونصر عبدالعزیز بن ابى‌الفرج حصرى، احمد بن اسحاق همدانى ابرقوهى و جد خود شرف‌الدین محمد حدیث شنید.

او گذشته از حدیث، کتب مشهور ادبى را نیز فراگرفت و در این زمینه از استادانى چون علاء‌الدین على بن محمد بن عبدالظاهر، عبداللّه بن عبدالظاهر، محمد بن ابراهیم بن نحاس نحوى، امیر شمس‌الدین محمد بن اسماعیل تیتى آمدى، علم‌الدین بن سلطان الضریر، بهاء‌الدین محمد معروف به ابن مفسر، نصیر‌الدین مناوى، سراج‌الدین عمر وراق مصرى، معز‌الدین محمود بن حماد حموى روایت کرد.

در مصر و دیگر شهرها از استادان بسیارى اجازه روایت گرفت، اما از تاریخ این اجازه‌ها و یا نخستین آنها چیزى در دست نیست؛ تنها در این میان، از اجازه‌هاى عز‌الدین ابوالعز عبدالعزیز بن عبدالمنعم حرانى، فخر بن بخارى، زینب دختر مکى، ابن مجاور و ابن زین یاد شده است، اما در برخى از این اجازه‌ها نیز جاى تأمل است؛ مثلاً ابوالعز ظاهراً در همان سالى که وى متولد شده، درگذشته است.

ابن نباته، از همان نوجوانى به ادب مایل‌تر بود و در این راه چندان کوشید تا از همگنان پیشى گرفت. این گرایش، نخستین بار در دیدار با ابن دقیق العید و پیش از ۷۰۰ق، در او پیدا شد. عاملى، از پاره‌اى اشعار که میان ابن نباته و ابن دقیق العید مبادله شده، یاد کرده است.

از همان آغاز در مصر به مدح بزرگان پرداخت. خاندان فضل‌الله عمرى را که در دیوان‌هاى سلاطین مصر و شام منصب‌هاى مهم داشتند، مدح گفت.

اقامت در دمشق

در حدود سال ۷۱۵ق، به شام سفر کرد و در دمشق رحل اقامت افکند. از این تاریخ، فصل مهمى از زندگى او آغاز مى‌شود که نزدیک نیم قرن به درازا مى‌انجامد. وى شاید در جست‌وجوى زندگى فراخ‌تر به شام مهاجرت کرده باشد، زیرا بارها در اشعارش از تنگدستى نالیده است. بااین‌همه، بعید نیست که عوامل سیاسى نیز در این کار دخیل بوده باشد؛ چه، مى‌دانیم که او با سلطان الناصر محمد، سر سازش نداشت و در سراسر این مدت، به شهادت دیوانش، حتى یک مدیحه برای او نسرود. افزون بر این، بسا که با ابوالفداء که در همان سال به قاهره آمده بود، به طریقى آشنایى یافته و مقدمات این سفر فراهم شده باشد. به‌هرتقدیر، وى در آنجا به پدرش که پیش از این به دمشق رفته و عهده‌دار دارالحدیث نوریه شده بود، پیوست و پدر، هر آنچه را کسب مى‌کرد، هزینه فرزندان جمال‌الدین مى‌کرد، اما جمال‌الدین نیز خود بى‌کار ننشست و در پى کسب مال، به مدح بزرگان دمشق پرداخت.

وى هر ساله در سفر به حماه، نزد الملک المؤید ابوالفداء امیر ایوبى، بارمى‌یافت و مدایحى نیکو در ستایش او مى‌ساخت؛ ازاین‌رو، ابوالفداء، جز آنچه به هنگام باریابى بدو مى‌بخشید، سالانه ۶۰۰ درهم نیز برای او مقرر داشت. از آن پس، حدود ۳ یا ۴ سال در حماه اقامت گزید و در شمار شاعران بارگاه ابوالفداء درآمد.

بررسى ژرف‌تر در اشعار و آثار، چنین مى‌نمایاند که علاوه بر «قصاید مؤیدیه» که به بیش از ۴۲ قطعه و قصیده مى‌رسد. تألیفات او همگى به خواست ابوالفداء به رشته نگ