توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ورود امام خمینی به قم پس از تبعید ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ورود امام خمینی به قم پس از تبعید ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ورود امام خمینی به قم پس از تبعید ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

ورود امام خمینی به قم پس از ۱۴ سال تبعید

امام خمینی در جریان اعتراض به لایحه کاپیتولاسیون در زمان محمدرضا شاه، سال ۱۳۴۳ش، از ایران تبعید و پس از چهارده سال، در ۱۲ بهمن سال ۱۳۵۷ ش به کشور بازگشت.
ایشان پس از بازگشت، از ۱۲ بهمن تا دهم اسفند ۱۳۵۷، حدود ۲۸ روز در مدرسه علوى (و رفاه) تهران مقیم و در دهم اسفند با تصمیم قبلی و برنامه‌ریزی شده به شهر قم عزیمت و تا دوم بهمن ۱۳۵۸ در این شهر ساکن بودند. امام خمینی در دوم بهمن به سبب بیمارى قلبى به بیمارستان قلب تهران منتقل و پس از بهبودی، بنابر صلاحدید مسؤولین و پزشکان معالج، جهت ادامه درمان و نیاز به مراقبت دائمی و همچنین نبود امکانات پزشکی پیشرفته و کافی در قم و… از بازگشت منصرف شدند.
در این نوشتار علل بازگشت امام به قم و جریانات اتفاق افتاده در این سفر بررسی خواهد شد.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – علل رفتن امام خمینی به قم
۲.۱ – دیدگاه رفسنجانی
۲.۲ – عدم دخالت در کارهای اجرایی
۳ – شهر قم در کلام امام
۴ – آماده‌سازی قم جهت ورود امام
۵ – ورود امام به قم
۵.۱ – پیام امام قبل از ترک تهران
۵.۲ – آمادگی مردم قم برای استقبال
۵.۳ – گزارش روزنامه کیهان
۵.۴ – جریانات در انتقال امام
۵.۴.۱ – اتقاقات قبل از انتقال
۵.۴.۲ – حرکت امام از تهران به قم
۵.۴.۳ – استقبال مردم در بین راه
۵.۴.۴ – استقبال علما از امام
۵.۴.۵ – استقرار امام در قم
۶ – اقامتگاه امام در قم
۶.۱ – علت تغییر منزل اولی
۶.۲ – انتخاب منزل آیت‌الله یزدی
۷ – علل انصراف از اقامت دائم در قم
۸ – رهبری ۱۱ ماهه در قم
۹ – آمار فعالیت‌های امام
۱۰ – فهرست منابع
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

۱ – مقدمه

اگر قطعات و برش‌های مهم و تاثیرگذار تاریخ را در ترازوی تحقیق نهاده و به دیده تدقیق و انصاف بنگریم، نقش بزرگ و راه‌گشای هر مقطع در شناخت و فهم دقیق تحولات و جریانات و رخدادهای تاریخی مشخص می‌شود. همچنین به نوعی مددکار درک و فهم بهتر تحولات فعلی هم خواهد بود. تاریخ معاصر ایران، به ویژه دوران نهضت امام خمینی مثل پازل (جورچین) از قطعات کوچکتری تشکیل شده که در صورت انسجام و با هم بودن معنی و شکل کامل پیدا می‌کند. بدون وجود و حضور هر قطعه، پازل تاریخ انقلاب کامل نخواهد شد. یکی از این قطعات مهم و محوری، قطعه یازده ماه حضور امام در قم است. دوره‌ای سرشار از حوادث و وقایع تاثیرگذار و گاه نقطه شروع حوادث دیگر و سرنوشت‌ساز برای انقلاب و مردم ایران.
دوره‌ای که سرنوشت و آینده انقلاب اسلامی در آن رقم خورد و تک تک روزهای آن شاهد چندین دیدار و مذاکره و سخنرانی و تلگراف و پیام و نامه حضرت امام بود. روزهایی که تعیین‌کننده اهداف و خط مشی انقلاب نوپای مردم ایران بود. مهمترین اقدامات و فعالیت‌های حضرت امام در این دوره، در درجه اول بسترسازی برای تاسیس نظام جمهوری اسلامی به همراه مردم بود که با نخستین انتخابات بعد از پیروزی انقلاب در دهم و یازدهم فروردین ۱۳۵۸ رقم خورد و روز دوازدهم طی پیامی ضمن تبریک این رخداد بزرگ، رسماً تشکیل حکومت جمهوری اسلامی را اعلام کرد.
حکم تشکیل مجلس بررسی و تصویب قانون اساسی کشور، فرمان تاسیس کمیته امداد و افتتاح حساب ۱۰۰ امام (بنیاد مسکن)، فرمان تشکیل جهاد سازندگی، قطع رابطه با مصر، حمایت از تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در ایران، برخورد با غائله خلق مسلمان و… از جمله حوادث و اقدامات امام در این ایام بود که در یازده ماه قم انجام گرفته است.

۲ – علل رفتن امام خمینی به قم

رفتن حضرت امام به قم، بعضی از گروه‌ها و افراد مؤثر سیاسی را خوشحال و برخی را ناراحت و نگران کرد. عده‌ای دوری حضرت امام از تهران – مرکز فعالیت دولت موقت – را موجب هرج و مرج کشور و خودکامگی بعضی از اعضای هیئت دولت می‌دانستند، لذا نگران بودند؛ برخی دیگر، از جمله بعضی از اعضای دولت موقت را خوشحال کرد. چرا که به عناوین مختلف، گاه در پرده و گاه آشکارا عنوان می‌کردند که وجود امام مانع حرکت قاطع دولت در برابر نابسامانی‌هاست. نظرشان این بود که امام خودش به تنهایی یک ملت و یک دولت است که اگر فرمانی صادر کند، دولت قادر نیست روی آن فرمان، فرمان دیگری صادر کند. لذا از رفتن امام به قم بسیار خوشحال شدند.
البته کسانی هم بودند که این دیدگاه را رد کرده و معتقد بودند: این خلاف واقع است که دولت موقت از رفتن امام به قم خوشحال و راضی است، این جور نظرات و عبارت‌ها درست نیست و برای تحریک مردم و قشر مذهبی و انقلابی بود.

۲.۱ – دیدگاه رفسنجانی

هاشمی رفسنجانی در خاطرات روزنوشت خود درباره رفتن امام به شهر قم نقل می‌کند: حضرت امام که تصمیم گرفتند به قم بروند، خیلی سریع اقدام کردند که نهادهای اصلی نظام، شکل قانونی بگیرد. البته در آن ایام، معمول نبود که انقلابی‌ها چنین کاری بکنند و عموماً شکل‌گیری نهادهای نظام جدید در انقلاب‌های مهم، ده – پانزده سالی طول کشیده بود. اما چون امام برای حضور در قم عجله داشتند و ما هم با توجه به آشنایی که با‌ اندیشه‌های ایشان داشتیم، می‌دانستیم که حضورشان در تهران موقت است، لذا قبول داشتیم که ایشان به قم بروند، چون در قم هم به ایشان دسترسی داشتیم و جای نگرانی نبود.
ایشان ادامه می‌دهند: مدتی بعداز رفتن امام به قم، تازه مشخص شد که حضورشان در تهران تا چه حد ضروریست. خود حضرت امام هم با توجه به مشکلاتی که پیش آمد، دیدند که با توجه به وضعیت کشور، باید در تهران باشند، اما آمدنشان، به دلایل مهمی از جمله همین فکر که بهتر است روحانیت در امور اجرایی دخالتی نداشته باشند و از دور به نظارت و ارشاد بپردازند، حدود یک سال به طول انجامید.

۲.۲ – عدم دخالت در کارهای اجرایی

در اوایل پیروزی انقلاب دیدگاه حضرت امام این بود که قشر روحانی در اموری که صلاحیت آن را ندارند به هیچ وجه دخالت نکنند، چرا که دخالت آنان علاوه بر آنکه از جهت عدم صلاحیت آنان، غیر مشروع است، از جهت بدبین شدن ملت به روحانیت و در نتیجه جدا شدن ملت از روحانیت که لطمه‌ای بزرگ به اسلام و کشور اسلامی خواهد بود از گناهان بزرگ و نابخشودنی است و موجب اختلال در امر کشور و باید از آن اجتناب بشود.

[۱] خمینی، روح‌الله، صحیفه امام، ج‌۱۴، ص۷۵.

با این دیدگاه و با توجه به این‌که حضرت امام در مرحله نخست به مجموعه رهبری و مدیران نظام و انقلاب اعتماد داشتند، اقامت در شهر قم را برگزید و طبق نظری که از همان روز اول بازگشت به ایران (۱۲ بهمن) داشتند عمل نمود، به قم عظیمت کردند. ایشان ۱۲ بهمن ۵۷ خطاب به طلاب دیدارکننده در مدرسه علوی نوید رفتن به قم را داده و گفتند: «من ان‌شاء‌اللَّه بعد از چند روز دیگر می‌آیم خدمت شما به قم، ان‌شاءاللَّه آنجا در خدمتتان خواهم بود. امیدوارم که همه‌مان با هم در یک صف باشیم، نه جلو و عقب، در یک صف همه با هم به پیش برویم و ان‌شاءاللَّه مقاصد شرعی اسلامی را به پیش ببریم.»
با توجه به این نظر امام و خاطرات نزدیکان و یاران ایشان برداشت می‌شود که اما نخست قصد داشتن به طور مستقیم در کارهای اجرائی دخالت نکرده و بیشتر به امور علمی و درس و بحث پرداخته و سر و سامانی به وضعیت حوزه‌های علمیه دهند. یادگار امام، حاج سید احمد آقا نیز بر همین نکته اشاره کردند که هدف امام این بود که تا سر و سامانی به حوزه داده شود و استقرار امام در قم بتواند بیشتر به نفع انقلاب باشد. پس حضرت امام سعی داشت تنها موضع نظارت عالیه بر مسائل داشته باشد و کمتر در جریانات مداخله نماید. لذا عازم قم شدند.

۳ – شهر قم در کلام امام

حضرت امام فقط در یکی از سخنرانی‌های خود در جمع گروهی از اقشار مختلف مردم قم بیش از بیست صفت ارزشمند درباره ‌این شهر، حوزه علمیه قم و مردم آن به کار برد: «قم حرم اهل بیت است. قم مرکز علم است. قم مرکز تقواست. قم مرکز شهادت و شهامت است. از قم، علم به همه جهان صادر شده است و می‌شود و از قم شهامت به همه‌جا صادر می‌شود. قم شهری است که در آن ایمان و علم و تقوا پرورش یافته. از آن وقتی که قم بوده، قم از زمان ائمّه اطهار مورد توجه اسلام بوده است. از قم تقوا، شجاعت، شهامت و همه فضایل به همه‌جا صادر می‌شود و صادر خواهد شد. علمایی که در قم من ادراک کرده‌ام کسانی بودند که در دنیا نمونه بودند، در علم و در تقوا. من امیدوارم که ادامه پیدا کند این علم و تقوا در شهر شما تا زمان ظهور امام زمان (سلام‌اللّه‌علیه). من هر جا باشم، قمی هستم و به قم افتخار می‌کنم. دل من پیش قم است و قمی. و دل من پیش همه اهل تقوا و همه کسانی (است‌) که به اسلام خدمت می‌کنند. من گرچه از قم مع الاسف، تا یک مقداری دور هستم، لکن به حسب قلب، نزدیکم… سلام من را به اهل قم برسانید.»
همچنین در سخنی دیگر، قم را شهری همیشه پیشقدم در نهضت معرفی می‌کند و می‌فرماید: «من کمتر موفق شدم‌ که برادرهای قمی خودم را از نزدیک ببینم… و علاقه خودم را به آنها تقدیم کنم… از قم علم منتشر می‌شود. از قم قدرت منتشر می‌شود. قم نمونه ‌بود و من مفتخرم که در قم هستم. من ۱۵ سال یا قدری بیشتر از شما دور بودم؛ لکن دلم اینجا بود. با شما بودم. شما غیرتمندان، شما پاک جوانان سرمشق همه شدید. قم همیشه پیشقدم‌ در امور بوده است.»
این توجه و نظر امام به قم سبب شد تا آن رهبر فرزانه، هنگام ورود به این شهر، قم را «نمونه‌» و محل ‌انتشار «دانش‌» معرفی نمایند:
«من خوشحالم که بعد از سال‌های طولانی در میان شما رفقا- جوانان- هستم. من همیشه در فکر ایران و در فکر وطن خودم- قم- بودم و هستم و دعاگویم. شما می‌دانید که قم مرکز تشیع از زمان حضرت صادق (سلام‌اللّه‌علیه) حدود آن زمان، مرکز تشیع بوده است و از قم تشیع به سایر جاها رفته است. علم هم از قم به جاهای دیگر منتشر شده است و بحمد اللَّه شجاعت و زحمت در راه اسلام و فداکاری هم از قم منتشر شد. قم مرکز همه برکات است. خدا شماها- قمی‌ها- را برای ما حفظ کند.»

۴ – آماده‌سازی قم جهت ورود امام

جمعی از شاگردان و یاران دوران مبارزات حضرت امام، از موقعی که نظر ایشان نسبت به برگشت قم را شنیدند، (در دیدار با طلاب قم، ۱۲ بهمن ۵۷) چشم انتظار و لحظه شمار ورودشان بودند. ستاد استقبال تشکیل داده و برنامه‌ریزی دقیقی انجام داده بودند. آیت‌الله محمد یزدی در این‌باره یکی می‌گوید: به دوستان گفتم؛ دیر یا زود حضرت امام به قم خواهند آمد. آیا به همان خانه خودشان در محله یخچال قاضی خواهند رفت؟ اگر چنین کنند، به دلیل کوچه‌های تنگ منتهی به خانه مزبور، بازدیدکنندگان به مشکل برخواهند خورد. ما باید از هم‌اکنون این مسئله را بررسی کنیم.
با تشکیل ستاد استقبال، در جلسه‌ای بهترین مکان برای سخنرانی‌های عمومی امام، مدرسه فیضیه اعلام شد. ایشان می‌گویند: در خصوص محل زندگی امام، به اتفاق به این نتیجه رسیدیم که منزل سابق امام به هیچ‌وجه برای این منظور مناسب نیست و احتمال این که مردم بازدیدکننده به خصوص خانم‌ها زیر دست و پا بمانند، زیاد است. قرار شد جایی تهیه شود که هم نزدیک به مدرسه فیضیه باشد و هم مردم در آسایش باشند. قرار شد دنبال منزل مناسبی که امتیازات یاد شده را داشته باشد، بگردیم.
چند روز بعد عنوان شد که منزلی در خیابان ساحلی نزدیک حسینیه آیت‌اللّه‌ مرعشی قرار دارد که در کنار خیابان است و متعلق به یکی از فرش‌فروشان قم است. قرار شد که ما برویم و آنجا را ببینیم. وقتی به محل مراجعه کردیم، دیدیم که منزل مزبور اعیانی و بزرگ است و محّوطه باز مقابل آن هم برای اجتماعات مناسب است. قرار شد که همان منزل برای اسکان امام در نظر گرفته شود. منزل مزبور اتاق‌هایش بزرگ ولی محدود بود. پیشنهاد شد که منزل دیگری را در آن حوالی برای خانواده امام پیدا کنیم و بعد از طریق راهروی کوچکی، این دو خانه را به هم مرتبط کنیم. این پیشنهاد مورد قبول قرار گرفت.
برای ورود امام به محل سخنرانی مدرسه فیضیه هم از قسمت شمالی مسجد اعظم راهی را به کتابخانه بالای مسجد اعظم گشودیم، تا وقتی حضرت امام وارد مسجد شدند، تحت حفاظت کامل، وارد کتابخانه شوند و در پشت جایگاه سخنرانی قرار گیرند.
آیت‌الله یزدی می‌گویند: «بنده ریز این مسائل را با آقای اشراقی در میان گذاشتم و در خصوص کلیات هم‌، نظر آقای منتظری را جویا ‌شدم. حتی یک‌بار به اتفاق آقای منتظری به مدرسه فیضیه رفتیم و خود را به لب پنجره کتابخانه که مشرف به حیاط فیضیه بود، رساندیم. در آنجا به اتفاق در جای فرضی امام ایستادیم. من گفتم: «فرض کنید الان امام تشریف آورده‌اند و می‌خواهند از اینجا با مردم صحبت کنند. لب این پنجره که عملی نیست؟»
در نهایت قرار شد که جایگاهی اختصاصی برای امام درست کنند. چند روز بعد طرح این جایگاه را نزد آقای منتظری بردند. ایشان به من گفتند: «شما دستور ساخت این جایگاه را بده! وقتی آماده شد، من هم می‌آیم و نگاه می‌کنم.» حاصل کار جایگاهی بود که شما عکس آن را در تصاویر مربوط به آن ایام دیده‌اید. این جایگاه دارای پله‌هایی از آهن بود و امام می‌توانستند بعد از اتمام سخنرانی‌شان از طریق این پله‌ها پایین بیایند و سپس از راه پله‌های کتابخانه فیضیه بالا بروند و در اتاقی که برای ایشان در قسمت کتابخانه در نظر گرفته شده بود، استراحت کنند.

۵ – ورود امام به قم

امام خمینی از روز ۱۲ بهمن ۵۷، پس از بازگشت از تبعید چهارده ساله تا دهم اسفند ۱۳۵۷ در تهران، مدرسه علوی (و رفاه) حضور داشتند. بنا به وعده‌ای که داده بود، بیست و پنج روز پس از ورود به ایران عزم قم کردند. برنامه بازگشت با دو روز تاخیر از سه‌شنبه هشتم به پنج‌شنبه دهم اسفند ۱۳۵۷ موکول گردید و دهم اسفند ۱۳۵۷ به کانون انقلاب اسلامی، قم عزیمت نمودند.

۵.۱ – پیام امام قبل از ترک تهران

پیش از ترک تهران در یک پیام چهارده ماده‌ای تذکرات مهمی را خطاب به ملت و دولت دادند، از جمله در فرازهای نخست آن گقتند: «در این موقع که قصد تشرف به قم -حرم اهل بیت (علیهم‌السلام)- را دارم لازم است از ملت بزرگ ایران عموماً تشکر نمایم.»

۵.۲ – آمادگی مردم قم برای استقبال

به هر حال مردم قم پس از «۵۷۴۴» روز دوری، برای استقبال از امام آماده بودند. در دست همه گل میخک سرخ و بر لبانشان خنده‌ای شادمانه و در چشمانشان نور امید دیده می‌شد و با تمام وجود به امام خوش آمد می‌گفتند. شهر قم را آنچنان شور و هیجان و شادمانی فرا گرفت که گویی در این شهر هیچ مادر داغدیده به یاد فرزند از دست رفته نیست، غم را با دیدن امام امت از یاد برده، هیچ فرزند یتیم و پدر مرده‌ای وجود ندارد، زیرا آنان با آمدن امام خود را بی‌پناه نمی‌دیدند.
خبر بازگشت امام به قم، باعث شد گروه کثیری از طبقات مختلف مردم از شهرهای اطراف نیز برای استقبال از امام به این شهر بیایند. شادی وصف‌ناپذیری سرتاسر قم را فرا گرفته بود. با آن‌که امام چراغانی و تشریفات رسمی را خوش نداشتند و فرموده بودند از آن پرهیز شود، بیشتر مغازه‌ها و سر در خانه‌ها با چراغ‌های رنگارنگ تزئ