توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرحوم طریحی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرحوم طریحی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرحوم طریحی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint :

فخرالدین بن محمدعلی طریحی

فخر الدین بن محمدعلی طُریحی، از علمای امامیه در سد یازدهم هجری و مؤلف کتاب مَجمع البَحرَین می باشد.

فهرست مندرجات

۱ – نسب
۱.۱ – خاندان طریحی
۲ – تحصیلات
۳ – فعالیت های علمی
۴ – فوت
۵ – مجمع البحرین
۵.۱ – تأثیر از اهل لغت
۵.۲ – استناد به آیات و روایات
۵.۳ – استناد به سایر منابع دینی
۵.۴ – سایر منابع لغوی
۵.۵ – جایگاه کتاب
۶ – غریب القرآن
۶.۱ – سبک تألیف
۷ – جامع المقال
۷.۱ – محتوای کتاب
۸ – المنتخب فی جمع المراثی والخطب
۹ – الفخریه الکبری
۱۰ – آثار شرحی
۱۱ – فهرست منابع
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

۱ – نسب

وی در ۹۷۹ در نجف به دنیا آمد و از این رو به نجفی شهرت یافت.

[۱] محمد بن حسن حر عاملی، امل الآمل، ج۲، ص۲۱۴، قم ۱۳۶۳ش.

[۲] هاشم بحرانی، مدینه معاجز الأئمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج۳، ص۲۹۸، قم ۱۴۱۳.

[۳] هاشم بحرانی، مدینه معاجز الأئمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج۳، ص۳۲۵، قم ۱۴۱۳.

[۴] هاشم بحرانی، مدینه معاجز الأئمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج۳، ص۳۲۸، قم ۱۴۱۳.

[۵] آقا بزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۴۳۳، بیروت ۱۴۱۱.

هرچند طریحی

[۶] فخر الدین طریحی، تفسیر غریب القرآن، ج۱، ص۴، چاپ محمد کاظم طریحی، قم.

پدر خود را محمد علی معرفی کرده، اما در برخی منابع

[۷] محمد بن حسن حر عاملی، امل الآمل، ج۲، ص۲۱۴، قم ۱۳۶۳ش.

[۸] عبد الله موسوی جزائری تستری، الإجازه الکبیره، ج۱، ص۳۷، چاپ محمد سمامی حائری، قم ۱۴۰۹.

[۹] حسین نوری طبرسی، خاتمه مستدرک الوسائل، ج۲، ص۷۵، قم ۱۴۱۵.

نام پدر او محمد ذکرشده است.
آقا بزرگ طهرانی

[۱۰] آقا بزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۴۳۳، بیروت ۱۴۱۱.

گزارش نام «محمد» را – که مبدع آن حر عاملی بوده است و دیگران از او تبعیت کرده اند – اشتباه دانسته و نام «محمد علی» را تأیید کرده است.

[۱۱] آقا بزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۴۳۳، بیروت ۱۴۱۱.

[۱۲] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۱، ص۱۱۴، بیروت.

[۱۳] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۱، ص۲۸۲، بیروت.

[۱۴] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۱۱، ص۱۷۴، بیروت.

[۱۵] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۱۸، ص۳۴۹ که نام پدر وی را محمد ثبت کرده است، بیروت.

ظاهراً سبب این اختلاف، افزوده شدن واژ «بن» است که موجب شده است برخی نام پدرش را محمد بن علی گزارش کنند. به گفت سماهیجی بحرانی ،

[۱۶] عبد الله بن صالح سماهیجی بحرانی، الإجازه الکبیره، ج۱، ص۱۰۸، چاپ مهدی عوازم قطیفی، قم ۱۴۱۹.

مادر وی ایرانی و از اهالی مشهد مقدّس بوده است.

۱.۱ – خاندان طریحی

خانواد طریحی از خاندان های کهن و مشهور نجف بودند که بنا بر نام جدّ اعلایشان، طُریح، به طُریحی شهرت یافتند.

[۱۷] محمد علی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۴، ص۵۴، تهران ۱۳۶۹ش.

[۱۸] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۴، بیروت۱۴۱۰.

[۱۹] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۳، پانوشت۲ برای وجه تسمی جدّ وی به طُریح، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

نسب این خاندان به حَبیب بن مُظاهر اسدی ، صحابی مشهور امام علی و امام حسین علیهما السلام، می رسد.

[۲۰] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۴، بیروت۱۴۱۰.

[۲۱] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۳- ۷۲۴، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

ظاهراً این خاندان پس از تخریب کوفه ، و در قرن ششم به نجف اشرف رفته اند.

[۲۲] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۴، بیروت۱۴۱۰.

[۲۳] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۳- ۷۲۴، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

به گفت نجفی،

[۲۴] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۳- ۷۲۴، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

شیخ داود اسدی نخستین فرد از این خاندان بود که در نجف، در محله ای که امروزه بِراق خوانده می‌شود، سکنی گزید.

۲ – تحصیلات

طریحی اوان جوانی را در نجف نزد پدرش و عمویش، محمد حسین طریحی ، گذراند.

[۲۵] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، مقدم محقق، ص۹- ۱۰، تهران ۱۴۰۸.

[۲۶] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۴-۷۲۵، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

در ۱۰۶۲ از عراق به مکه رفت و شماری از آثار خود را در اثنای این سفر نگاشت. پس از آن به ایران سفر کرد.

[۲۷] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۷، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

وی، بنابر زمان تألیف آثارش، در ۱۰۷۹ به مشهد رفته است.

[۲۸] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۴، ص۵۸۷، تهران ۱۴۰۸.

[۲۹] عبد الله افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۴، ص۳۳۳، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۳.

وی تألیف « ایضاح الحساب » را در ۱۰۸۳ در اصفهان به پایان رسانده است،

[۳۰] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲، ص۴۹۳-۴۹۴، بیروت.

که نشان می‌دهد مدتی نیز در اصفهان اقامت داشته است. او پس ازسفر به چند شهر دیگر، به نجف بازگشت.

[۳۱] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۵، بیروت۱۴۱۰.

۳ – فعالیت های علمی

بسیاری

[۳۲] هاشم بحرانی، مدینه معاجز الأئمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج۴، ص۳۱۱-۳۱۲، قم ۱۴۱۳.

[۳۳] محمد بن حسن حر عاملی، امل الآمل، ج۲، ص۲۱۵، قم ۱۳۶۳ش.

[۳۴] یوسف بن احمد بحرانی، الحدائق الناضره فی أحکام العتره الطاهره، ج۶، ص۶۶، قم.

[۳۵] یوسف بن احمد بحرانی، لؤلؤه البحرین، ج۱، ص۶۶، قم.

طریحی را ستوده اند، تا آن‌جا که افندی

[۳۶] عبد الله افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۴، ص۳۳۲، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۳.

وی را از عابدترین افراد زمان خود برشمرده است.
از استادان طریحی، محمدبن جابر نجفی ، امیر شرف الدین علی شولستانی و شیخ محمود بن حسام الدین بن درویش بوده اند.

[۳۷] یوسف بن احمد بحرانی، لؤلؤه البحرین، ج۱، ص۶۷-۶۸، قم.

[۳۸] محمد علی کشمیری، نجوم السماء فی تراجم العلماء، ج۱، ص۱۰۷، قم.

[۳۹] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۵، بیروت۱۴۱۰.

[۴۰] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، مقدم محقق، ص۱۰- ۱۱ برای دیگر استادان وی، تهران ۱۴۰۸.

صفی الدین بن فخر الدین طریحی ، محمد باقر مجلسی ، سید هاشم بحرانی و سید هاشم بن سلیمان کتکانی ، از جمله شاگردان طریحی بوده اند.

[۴۱] محمد علی کشمیری، نجوم السماء فی تراجم العلماء، ج۱، ص۱۰۷، قم.

[۴۲] محمد علی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۴، ص۵۴، تهران ۱۳۶۹ش.

[۴۳] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۵، بیروت۱۴۱۰.

[۴۴] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، مقدم محقق، ص۱۱- ۱۲ برای دیگر شاگردان وی، تهران ۱۴۰۸.

آقا بزرگ طهرانی

[۴۵] آقا بزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ج۱، ص۴۳۴، بیروت ۱۴۱۱.

طریحی را – با فرض این‌که کتکانی مستقیماً از وی روایت کرده باشد – جزء معمران برشمرده است.
نام طریحی در سند اجازه نامه های روایتی آمده

[۴۶] عبد الله بن صالح سماهیجی بحرانی، الإجازه الکبیره، ج۱، ص۱۰۸-۱۰۹، چاپ مهدی عوازم قطیفی، قم ۱۴۱۹.

[۴۷] عبد الله بن صالح سماهیجی بحرانی، الإجازه الکبیره، ج۱، ص۱۶۰، چاپ مهدی عوازم قطیفی، قم ۱۴۱۹.

[۴۸] عبد الله موسوی جزائری تستری، الإجازه الکبیره، ج۱، ص۳۷، چاپ محمد سمامی حائری، قم ۱۴۰۹.

[۴۹] عبد الله موسوی جزائری تستری، الإجازه الکبیره، ج۱، ص۸۸-۹۰، چاپ محمد سمامی حائری، قم ۱۴۰۹.

[۵۰] احمد نراقی، عوائد الأیام، مقدم محقق، ص۷۱، قم ۱۴۱۷.

و خود او نیز دارای اجاز روایت و سماع بوده

[۵۱] یوسف بن احمد بحرانی، لؤلؤه البحرین، ج۱، ص۶۷-۶۸، قم.

[۵۲] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۵، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

و به برخی از شاگردانش اجاز روایت داده است.

[۵۳] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۵، بیروت۱۴۱۰.

[۵۴] هاشم بحرانی، مدینه معاجز الأئمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج۴، ص۳۱۲، قم ۱۴۱۳.

[۵۵] محمد علی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۴، ص۵۴، تهران ۱۳۶۹ش.

۴ – فوت

به گفت برخی،

[۵۶] عبد الله افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۴، ص۳۳۲، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۳.

[۵۷] محمد باقر موسوی خوانساری، روضات الجنات، ج۵، ص۳۵۰، قم ۱۳۹۲.

[۵۸] محمد علی مدرس تبریزی، ریحانه الادب، ج۴، ص۵۵، تهران ۱۳۶۹ش.

طریحی در ۱۰۸۵ در شهر رَمّاحیّه در گذشت و پس از انتقال جسدش به نجف، نزدیک مسجدش در محل بِراق – که امروزه به الجامع الطریحی شناخته می‌شود – دفن گردید. اما برخی

[۵۹] محمد علی کشمیری، نجوم السماء فی تراجم العلماء، ج۱، ص۱۰۷، قم.

[۶۰] جعفر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۲، ص۴۵۷، بیروت ۱۴۰۶.

تاریخ وفات طریحی وی را ۱۰۸۷ گزارش کرده‌اند و بر آنند که تاریخ نخست را حر عاملی ، به اشتباه، به کار برده و دیگران از او پیروی کرده اند.

۵ – مجمع البحرین

از مهم ترین کتاب های طریحی، مَجمع البحرین و مَطلع النیرین است. این کتاب نخستین اثر شیعی است که به توضیح واژگان مشکل قرآن و حدیث ، در کنار هم، پرداخته است.

[۶۱] عبد الله افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۴، ص۳۳۳، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۳.

[۶۲] یوسف بن احمد بحرانی، لؤلؤه البحرین، ج۱، ص۶۷، قم.

[۶۳] محمد علی کشمیری، نجوم السماء فی تراجم العلماء، ج۱، ص۱۰۷، قم.

وی این کتاب را پس از تألیف دو کتاب دیگرش، غریب القرآن و غریب الحدیث ، نگاشت.

[۶۴] عبد الله افندی اصفهانی، ریاض العلماء و حیاض الفضلاء، ج۴، ص۳۳۳، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۳.

[۶۵] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲۰، ص۲۲، بیروت.

۵.۱ – تأثیر از اهل لغت

ظاهراً طریحی در تألیف این کتاب، بیشترین تأثیر را از آثاری چون الصحاح جوهری (متوفی ۳۹۳)، معجم مقاییس اللغه و مجمل اللغه احمد بن فارس (متوفی ۳۹۵)، النهایه فی غریب الحدیث ابن اثیر جزری (متوفی ۶۰۶)، و القاموس المحیط مجد الدین فیروز آبادی (متوفی ۸۱۷) گرفته است.

[۶۶] آقا بزرگ طهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲۰، ص۲۲، بیروت.

وی در روش بیان معانیِ واژگان مشکل احادیث، بیشتر به روش ابن اثیر متمایل است.

[۶۷] محسن امین، اعیان الشیعه، ج۸، ص۳۹۵، بیروت۱۴۱۰.

[۶۸] خبیر نجفی، الشیخ فخر الدین الطریحی، ج۱، ص۷۲۷، لغه العرب، السنه ۶، الجزء ۱۰ (المسلسل ۶۶).

او واژگان را، همچون کتاب الصحاح جوهری، به روش قَوافی مرتب کرده است.

[۶۹] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۰، تهران ۱۴۰۸.

طریحی در مورد معنای هر واژه، ابتدا شواهد قرآنی را ذکر و وجوه معنایی یک کلمه را در کاربردهای مختلف، تبیین کرده است.

۵.۲ – استناد به آیات و روایات

در برخی موارد نیز برای توضیح معنای واژگان در آیات ، از احادیث تفسیری بهره گرفته است.

[۷۰] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۸۹-۲۹۰، تهران ۱۴۰۸.

[۷۱] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۹۱، تهران ۱۴۰۸.

[۷۲] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ۱۵۲-۱۵۳، تهران ۱۴۰۸.

وی گاه، به هنگام بررسی معنای واژگان آیات، به مناسبت، برخی قواعد نحوی را نیز بیان نموده است.

[۷۳] فخرالدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۱، تهران ۱۴۰۸.

[۷۴] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۸، تهران ۱۴۰۸.

طریحی پس از بیان وجوه معنای یک واژه در آیات، به بررسی معنای واژه در احادیث نیز پرداخته است.

[۷۵] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۳۵-۳۶، تهران ۱۴۰۸.

احادیث مورد استشهاد طریحی در این کتاب، بدون ذکر سند و به ندرت با ذکر نام منبع است.

[۷۶] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۷۱، تهران ۱۴۰۸.

[۷۷] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۷۴، تهران ۱۴۰۸.

[۷۸] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۳۲، تهران ۱۴۰۸.

[۷۹] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۱۲۸، تهران ۱۴۰۸.

طریحی تحت عناوینی چون «قال بعض الشارحین»

[۸۰] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۵۹، تهران ۱۴۰۸.

[۸۱] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۱۵، تهران ۱۴۰۸.

[۸۲] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۲۰۶، تهران ۱۴۰۸.

[۸۳] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۳۶۵، تهران ۱۴۰۸.

[۸۴] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۵۶، تهران ۱۴۰۸.

و «قال بعض الأفاضل»

[۸۵] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۰۷، تهران ۱۴۰۸.

[۸۶] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۳۱۹، تهران ۱۴۰۸.

[۸۷] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۱۴۸، تهران ۱۴۰۸.

[۸۸] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۴۲۸، تهران ۱۴۰۸.

به توضیح روایات پرداخته است.
او در مواردی که هیچ شاهد قرآنی برای واژگان نیافته، به ذکر شواهدی از احادیث بسنده کرده است.

[۸۹] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۴، تهران ۱۴۰۸.

[۹۰] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۵، تهران ۱۴۰۸.

[۹۱] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۵۳، تهران ۱۴۰۸.

[۹۲] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۸۷، تهران ۱۴۰۸.

[۹۳] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۴، تهران ۱۴۰۸.

[۹۴] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۲۵۹، تهران ۱۴۰۸.

حتی در مواردی

[۹۵] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۳۸۸، تهران ۱۴۰۸.

[۹۶] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۴۶۴-۴۶۵، تهران ۱۴۰۸.

[۹۷] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۶۰، تهران ۱۴۰۸.

[۹۸] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۲۰۲، تهران ۱۴۰۸.

هیچ شاهدی از قرآن و حدیث نیافته و صرفاً به بیان معنای واژه اکتفا کرده است.
در مواردی نیز

[۹۹] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۴۶، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۰] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۲۳۴-۲۳۵، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۱] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۳۳۳، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۲] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۴، ص۴۷-۴۸، تهران ۱۴۰۸.

به دفاع از دیدگاه های شیع امامی پرداخته و برای ترجیح برخی آرای لغوی، از احادیث ائمه علیهم‌السلام بهره برده است.
گفتنی است که وی در برخی موارد

[۱۰۳] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۳۱۶، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۴] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۳، ص۴۳۶، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۵] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۴، ص۱۷۱، تهران ۱۴۰۸.

به شرح حال برخی عالمان نیز اشاره کرده است.

۵.۳ – استناد به سایر منابع دینی

طریحی علاوه بر منابع لغوی، از منابع حدیثی و رجالی و اخلاقی نیز بهره برده است. مهم ترین منابعی که در متن بدان ها اشاره کرده است عبارت‌اند از:
الکافی ،

[۱۰۶] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۱۵، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۷] الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۱، ص۱۹۴، تهران ۱۴۰۸.

[۱۰۸] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۱۲۸، تهران ۱۴۰۸.

کتاب من لا یحضره الفقیه ،

[۱۰۹] فخر الدین طریحی، مجمع البحرین ومطلع النیرین، ج۲، ص۱۲۸، تهران ۱۴۰۸.

[۱۱۰] فخر الدین ط