توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمدحسن ممقانی نجفی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمدحسن ممقانی نجفی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمدحسن ممقانی نجفی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

محمدحسن مامقانی

محمدحسن مامقانی (ممقانی) نجفی (۱۲۳۸-۱۳۲۳ق)، فرزند آیت‌الله شیخ عبدالله مامقانی، از فقها و مراجع تقلید شیعه در قرن سیزده و چهاردهم هجری قمری بود.
وی در کربلا و نجف به تحصیل علوم دینی پرداخته و از محضر اساتید بزرگی چون شیخ عبدالرحیم بروجردی، سید حسین کوه کمری، شیخ مرتضی انصاری، شیخ ملا علی خلیلی، شیخ مهدی آل کاشف الغطاء و شیخ راضی نجفی بهره برده و عالمان بزرگی از شاگردان او بودند. ایشان بعد از میرزای شیرازی متصدی مقام مرجعیت شده و بسیاری از مردم، به ویژه مردم آذربایجان، قفقاز، استانبول و تهران از وی تقلید می‌کردند. از ایشان چندین تالیف در موضوعات فقه و اصول برجای مانده است. دو فرزند مامقانی از علمای بزرگ تشیع به شمار می‌روند.

فهرست مندرجات

۱ – ولادت و کودکی
۲ – خاندان
۳ – پدر
۴ – تحصیلات
۵ – سفر به مامقان
۶ – سکونت در تبریز
۷ – بازگشت به نجف
۸ – استادان
۸.۱ – عبدالرحیم بروجردی
۸.۲ – سید حسین کوه کمری
۸.۳ – شیخ انصاری
۸.۴ – ملا علی خلیلی
۸.۵ – مهدی آل کاشف الغطاء
۸.۶ – شیخ راضی نجفی
۹ – تدریس
۱۰ – شاگردان
۱۱ – سفرها
۱۲ – ملاقات با شاه قاجار
۱۳ – از نگاه بزرگان
۱۴ – ویژگی‌های اخلاقی
۱۴.۱ – زهد و پارسایی
۱۴.۲ – عزت نفس
۱۴.۳ – صبر و توکل
۱۴.۴ – پرهیز از شهرت
۱۵ – مقام مرجعیت
۱۶ – تالیفات
۱۷ – وفات
۱۸ – بازماندگان
۱۹ – پانویس
۲۰ – منبع

۱ – ولادت و کودکی

محمدحسن مامقانی در ۲۲ ماه رمضان سال ۱۲۳۸ق. در مامقان، دیده به جهان گشود.

[۱] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

[۲] موسوی اصفهانی، محمدمهدی، احسن الودیعه، ج۱، ص۱۶۹.

[۳] آقا بزرگ تهرانی، مصفی المقال، ص۱۲۵.

[۴] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۳۱.

هنوز چند ماهی از عمر او نگذشته بود که همراه خانواده به کربلا (محل اقامت پدر و مادرش) مشرف شد. سایه پدر و مادر بر سر او، خیلی طولانی نبود زیرا مادرش در سال ۱۲۴۵ق. و پدر بزرگوارش در سال ۱۲۴۶ق. به لقای الهی نائل شدند و او که هنوز نه سالش نشده بود، بار غم یتیمی را به دوش می‌کشید و تحت سرپرستی وصی پدرش قرار گرفت. مدتی بدین منوال گذشت تا این که وصی پدر که قیمومیت شیخ عبدالله مامقانی را به عهده داشت، از دنیا رحلت کرد.
مرجع بزرگ شیعه، آیت‌الله شیخ محمدحسین اصفهانی، معروف به صاحب فصول بعد از اطلاع از جریان مذکور سرپرستی را برای وی منصوب کرد. آن شخص نیز به بهترین وجه به تربیت و ارشاد شیخ محمدحسن همت گماشت و او را به آداب و اخلاق اسلامی، خواندن، نوشتن و نیز تحصیلات مقدماتی رایج علوم دینی تشویق کرد تا این که او نیز در سال ۱۲۵۵ق. وفات یافت.

[۵] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۳۱.

۲ – خاندان

از احوال و موقعیت علمی و اجتماعی اجداد آیت‌الله شیخ محمدحسن مامقانی، اطلاع چندانی در دست نیست ولی همین مقدار مسلم است که بسیاری از آنها از ثروتمندان و افراد با نفوذ مامقان (شهر کوچکی در چند فرسنگی شهر تبریز است)

[۶] مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۳، ص۴۳۰.

و برخی از آنان از اهل علم بوده‌اند.

[۷] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۱۹ (پاورقی).

۳ – پدر

آیت‌الله شیخ عبدالله مامقانی کبیر (وی آیهالله شیخ عبدالله مامقانی، مؤلف کتاب تنقیح المقال است)

[۸] جمعى از پژوهشگران، گلشن ابرار، ج۴.

پدر آیت‌الله محمدحسن مامقانی، اولین عالم و فقیه نامدار این خاندان است. با این‌که ثروت فراوانی از طرف پدر و اجدادش به وی رسیده بود، دست از همه شسته، کمال واقعی را در علم و فضیلت دیده، راهی کربلای معلی شد و بعد از طی مراحل مقدماتی علوم دینی، برای کسب مدارج عالی معارف و احکام اسلامی، نزد بزرگانی همچون: سید محمد مجاهد (۱۲۴۲ق)، شریف العلماء حائری مازندرانی (۱۲۴۶ق) سید علی طباطبایی (۱۲۳۱ق) و دیگران حاضر شده، بهره‌های فراوان برد تا به درجه بلند مرجعیت نایل آمد و بسیاری از مردم آذربایجان از او تقلید می‌کردند.
آن بزرگوار، شب‌ها در ایوان شریف حرم مطهر حسینی و ظهرها در مسجدی در محله باب النجف، از محله‌های معروف کربلا، اقامه جماعت می‌کرد. آثار به جا مانده از وی عبارتند از: رساله علمیه و کتاب فی الفقه الاستدلالی که کتاب مذکور مشتمل بر مباحث زکات، خمس، صوم، اعتکاف و حج است.

[۹] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۴۴.

[۱۰] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۲، ص۱۴.

[۱۱] عقیقى بخشایشى، عبدالرحیم، مفاخر آذربایجان، ج۱، ص۱۲۹.

[۱۲] حبیب‌آبادی، معلم، مکارم الآثار، ج۴، ص۱۲۸۰.

آیت‌الله شیخ عبدالله مامقانی در سال ۱۲۴۶ق. دار فانی را وداع گفت (بلای طاعون در دو مرحله به فاصله شش ماه در سال‌های ۱۲۴۵ و ۱۲۴۶ شهرهای ایران و عراق و به ویژه کربلا را در برگرفت و بسیاری را به کام مرگ کشاند که در میان آنان، عالمانی همچون: شریف العلماء حائری، شیخ محمدعلی نجفی، حاج ملا احمد مراغی، شیخ عبدالله مامقانی، سید محمدباقر قزوینی، شیخ جعفر آل محیی‌الدین، شیخ خلف کربلایی، سید عبدالغفور یزدی و سید کاظم کاظمینی وجود داشتند.)

[۱۳] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۲۷، پاورقی.

و در ایوان شریف حسینی، در آن‌جا که در آن اقامه جماعت می‌کرد، به خاک سپرده شد.

[۱۴] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۲ ص۱۴.

[۱۵] عقیقى بخشایشى، عبدالرحیم، مفاخر آذربایجان، ج، ص۱۲۹.

[۱۶] واعظ خیابانی، ملا علی، علماء معاصرین، ص۱۵۸.

۴ – تحصیلات

تشویق‌های مستمر سرپرست انتصابی صاحب فصول و نیز برخورداری از هوش سرشار و علاقه فراوان به علم و کمال، محمدحسن مامقانی را در راه کسب دانش و معرفت، بسیار کوشا نمود به‌طوری که در مدرسه حسن‌خان (این مدرسه در نزدیک حرم امام حسین (علیه‌السّلام) در کربلا قرار داشت.) از صبح تا شام، جز در مواقع استراحت و نماز، به مطالعه و تحقیق می‌پرداخت و شب‌ها نیز آخرین کسی بود که دست از مطالعه کشیده، استراحت می‌کرد.

[۱۷] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۳۲.

شیخ محمدحسن مامقانی بعد از یادگیری مقدمات علوم اسلامی، در سال ۱۲۵۵ق. در حالی که ۱۷ سال داشت، برای تکمیل یافته‌های خود به نجف اشرف هجرت کرد تا سال ۱۲۵۸ق. در آن شهر از مدرسان بزرگ بهره‌های فراوان برد و ضمن تثبیت معلومات گذشته خود، به مدارج عالی علوم دینی دست یافت.

[۱۸] اعیان الشیعه، سید محسن امین، ج۵، ص۱۵۰.

۵ – سفر به مامقان

در مورد علت و انگیزه سفر شیخ محمدحسن مامقانی به زادگاه خود (مامقان) چنین نقل شده است:
برخی از مردم مامقان که برای زیارت به نجف رفته بودند، از فضل و کمالات علمی و معنوی آن بزرگوار مطالب فراوانی شنیده بودند از این‌رو، وی را به مامقان دعوت کردند تا به ترویج معارف و احکام دین بپردازد و اعتقادات دینی و معنوی مردم را تقویت کند. ابتدا به خاطر ادامه تحصیل و پژوهش، دعوت آنان را نپذیرفت از این‌رو، از مرجع عالی‌قدر، مؤلف کتاب جواهر خواهش کردند تا از او بخواهد که همراه آنان به زادگاه خود برگردد و مردم را ارشاد کند و سرانجام او به دستور صاحب جواهر، نجف اشرف را ترک کرد و در سال ۱۲۵۸ق. (در همین سال نجیب پاشا از طرف دولت عثمانی به کربلای معلی حمله کرد و بسیاری از شیعیان و زائران امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رساند. این واقعه در روز غدیر خم اتفاق افتاد و از این جهت، غدیر الدم (غدیرخون) نامیده شد.) به مامقان رفت.

[۱۹] اعیان الشیعه، سید محسن امین، ج۵، ص۱۵۰.

[۲۰] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۳۵.

۶ – سکونت در تبریز

شیخ محمدحسن مامقانی بعد از آن که در مامقان به تبلیغ معارف و احکام دین پرداخت، احساس کرد که هنوز در اوایل جوانی به سر می‌برد و یافته‌های قبلی خود را برای نیازهای جامعه کافی نمی‌دید. از این‌رو به تبریز رفت و در مدرسه صفرعلی (این مدرسه در وسط بازار رئیسی تبریز قرار داشته است.) سکونت گزید و نزد استادان بنام آن شهر به تحصیلات خود ادامه داد و به پیشرفت‌های قابل توجهی نائل گردید به‌طوری که خود از استادان و عالمان مبرز آن دیار شد.

[۲۱] آل محبوبه نجفی، جعفر، ماضی النجف و حاضرها، ج۳، ص۲۵۲.

[۲۲] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

[۲۳] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۴۱.

۷ – بازگشت به نجف

اقامت مامقانی در مامقان، تبریز و برخی از شهرهای دیگر چند سالی به طول انجامید. با این‌که وی در طول این سال‌ها در امر تحصیل، تدریس و تبلیغ بسیار کوشا و موفق بود، ولی شوق به تحصیل و کسب مراحل عالی علوم اسلامی که فقط در حوزه علمیه نجف میسر بود، ذهن او را به خود مشغول کرده بود به‌طوری که گه گاهی جمعه‌ها به قبرستان‌های شهر تبریز (که برخی از آنها شباهت زیادی به قبرهای نجف داشتند) می‌رفت و با گریه و تضرع، از خداوند منان، اقامت در نجف را درخواست می‌کرد. سرانجام حاجت او برآورده شد و در سال ۱۲۷۰ق. (این سفر چهار سال بعد از وفات شیخ محمدحسن نجفی، مؤلف جواهر انجام شد.) شرایط سفر مهیا شد و وی از راه کرمانشاه و سپس خانقین به کربلا رفت و پس از توقفی کوتاه در آن‌جا، به نجف اشرف عزیمت کرد و با جدیت کامل، نزد استادان بزرگ آن عصر به تحصیل پرداخت و در کنار آن، با تعمق و تحقیق در موضوعات مهم علمی، به درجه اجتهاد نایل آمد و خود از استادان و مراجع تقلید صاحب نام شهر نجف گردید.

[۲۴] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۴۳.

[۲۵] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

۸ – استادان

دانشمند وارسته، شیخ محمدحسن مامقانی، در جهت رشد و بالندگی شخصیت علمی و اخلاقی خویش، نزد استادان بزرگی تحصیل و از اندوخته‌های آنان بهره‌برداری کرد تا به قله رفیع اجتهاد، فقاهت و کمال نایل آمد. استادان او عبارتند از:

۸.۱ – عبدالرحیم بروجردی

شیخ عبدالرحیم بروجردی (۱۲۷۷ق):

[۲۶] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

وی از عالمان و فقیهان مشهور تهران و از شاگردان بنام شیخ محمدحسین اصفهانی (مؤلف کتاب فصول)، شیخ محمدحسن نجفی (مؤلف جواهر)، شیخ علی کاشف الغطاء و شیخ موسی کاشف الغطاء بوده است. آن بزرگوار، مدتی در تبریز اقامت داشت و در این مدت، شیخ محمدحسن مامقانی از وی بهره‌های فراوانی برد. آیت‌الله مامقانی درس صوم (روزه) آن استاد بزرگ را به رشته تحریر درآورد.

[۲۷] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۴۳، پاورقی.

۸.۲ – سید حسین کوه کمری

سید حسین کوه کمری (۱۲۹۹ ق.):

[۲۸] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ص۲۴۳.

[۲۹] قمی، عباس، فوائد الرضویه، ص۱۰۲.

[۳۰] قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۳، ص۱۳۳.

وی فرزند سید محمد کوه کمری، معروف به آیت‌الله ترک از پژوهشگران بزرگ و استادان بنام درس‌های خارج فقه و اصول در نجف اشرف بود. شاگردان بسیاری در درس‌های او حاضر می‌شدند که بالغ بر صدها نفر می‌شدند که آیت‌الله شیخ محمد حسن مامقانی یکی از این افراد بود. وی بیش از ده سال، به ویژه بعد از وفات شیخ انصاری، نزد آن بزرگ مرد به شاگردی پرداخت. او علاوه بر تحریر درس‌های وی، استفتائاتی را که از این استادش می‌شد، پاسخ می‌داد. آیت‌الله کوه کمری در بیست و سوم ماه رجب سال ۱۲۹۹ق. در نجف اشرف به لقاء‌الله نائل شد و در منزلش در محله العماره به خاک سپرده شد.

[۳۱] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۴۶.

[۳۲] آقا بزرگ تهرانی، نقباء البشر، ج۱، ص۴۱۰.

۸.۳ – شیخ انصاری

شیخ مرتضی انصاری (۱۲۸۱ق):

[۳۳] قمی، عباس، الکنی و الالقاب، ج۳، ص۱۳۳.

[۳۴] قمی، عباس، فواند الرضویه، ص۱۰۲.

[۳۵] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۴۳.

[۳۶] مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۵، ص۱۶۰.

[۳۷] امینی، عبدالحسین، شهداء الفضیله، ص۳۸۶.

آیت‌الله مامقانی از سال ۱۲۷۲ تا سال وفات شیخ انصاری، به مدت ۹ سال، نزد آن بزرگوار به تحصیل پرداخت و از درس فقه و اصول ایشان بهره‌های فراوانی کسب کرد.

[۳۸] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۴۶ (پاورقی).

[۳۹] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

۸.۴ – ملا علی خلیلی

شیخ ملا علی خلیلی: وی فرزند میرزا خلیل رازی تهرانی، متولد ۱۲۲۶ق. از شاگردان شریف العلماء مازندارانی، سعید مازندرانی و شیخ محسن خنفر مولف فصول بود. کتاب‌های الهدایه و شرح الفوائد الرجالیه الخمسه از آثار او می‌باشند. وی عالمی فقیه، رجال‌شناس، محدث و عابدی زاهد بود که در تقوا، ضرب المثل بوده است. آن فقیه بزرگوار در صفر ۱۲۹۷ق.

[۴۰] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰- ۱۵۱.

[۴۱] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۴۳.

در نجف اشرف وفات یافت و در مقبره خانوادگی به خاک سپرده شد.

[۴۲] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۲، ص۱۰۳.

۸.۵ – مهدی آل کاشف الغطاء

شیخ مهدی آل کاشف الغطاء (۱۲۸۹ق):

[۴۳] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۵۱.

[۴۴] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

آیت‌الله شیخ مهدی، فرزند شیخ علی و نوه شیخ جعفر کاشف الغطاء بود. او در سال ۱۲۲۶ق. در نجف اشرف به دنیا آمد و در زادگاهش نزد بزرگانی چون پدرش شیخ علی آل کاشف الغطاء (نویسنده اعیان الشیعه، آیهالله شیخ علی آل کاشف الغطاء را از استادان آیهالله شیخ محمدحسن مامقانی شمرده است. ولی با توجه به سال وفات شیخ علی آل کاشف الغطاء این مسئله نمی‌تواند صحیح باشد زیرا در سال ۱۲۴۰ق. آیهالله مامقانی ۲ ساله بوده است.)

[۴۵] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

(نویسنده الخیارات) و عمویش شیخ حسن آل کاشف الغطاء (نویسنده انوار الفقاهه) تحصیل کرد و به درجه عالی رسید. او بعد از وفات شیخ انصاری، از مدرسان خارج فقه و اصول و از مراجع بزرگ نجف شد.
آن عالم ربانی مقلدان بسیاری در کشورهای ایران، قفقاز، عراق و دیگر بلاد اسلامی داشت. از آثار به جامانده از وی، می‌توان به کتاب‌های «الخیارات» و «الصوم» اشاره کرد. آن بزرگوار در شب سه شنبه ۲۴ صفر سال ۱۲۸۹ق. وفات یافت و در مقبره آل کاشف الغطاء به خاک سپرده شد.

[۴۶] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۴۴.

[۴۷] آل محبوبه نجفی، جعفر، ماضی النجف و حاضرها، ج۳، ص۲۰۵.

۸.۶ – شیخ راضی نجفی

شیخ راضی نجفی (۱۲۹۰ق):

[۴۸] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۵۲.

[۴۹] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۱.

آیت‌الله شیخ راضی نجفی، فرزند محمد راضی، از دانشمندان و فقیهان مشهور عصر خویش بود و به تعبیر معارف الرجال، به «فقیه عراق» معروف بوده است. وی از شاگردان برجسته شیخ حسن آل کاشف الغطاء، شیخ علی آل کاشف الغطاء و مولف جواهر است. بعد از وفات شیخ مرتضی انصاری، بسیاری از مردم عراق و برخی از شهرهای ایران، از وی تقلید می‌کردند. آن فقیه بزرگوار، در ۲۹ شعبان ۱۲۹۰ق. وفات یافت و در مقبره آل کاشف الغطاء به خاک سپرده شد. «حاشیه بر نجاه العباد»، اثری است که از وی به جا مانده است.

[۵۰] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۴۴.

[۵۱] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۶، ص۴۴۵.

[۵۲] امینی، محمدهادی، معجم رجال الفکر و الادب، ج۲، ص۵۸۹.

۹ – تدریس

آیت‌الله شیخ محمدحسن مامقانی در کنار تحصیل، به تدریس نیز مشغول بود زیرا تدریس، در کنار تحصیل نقش مهمی در تثبیت یافته‌های علمی دارد.
وی در چند سالی که در تبریز سکونت داشت، ضمن شرکت در درس استادان آن شهر، به تدریس کتاب‌های قوانین و لمعه همت گماشت و بسیاری از طلاب تبریز، در درس اصول و فقه او شرکت می‌کردند.

[۵۳] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۴۱.

همچنین در سال‌هایی که وی در نجف اشرف، بود، به تدریس درس‌های خارج فقه و اصول نیز اشتغال داشت و در این راه، آن‌چنان تبحر و تسلط داشت که بسیاری از طلاب و روحانیون در درس وی شرکت می‌کردند. وی قائم مقام استادان طراز اول نجف به حساب می‌آمد و او را به عنوان «مقرر» می‌شناختند یعنی کسی که درس استاد را آموخته است و به خوبی آن را تدریس و تبیین می‌کند.

[۵۴] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۰.

نویسنده ریحانه الادب در این‌باره می‌گوید: «حوزه درس فقهی و اصولی او، مجمع علمای امصار و محل استفاده افاضل هر دیار بود. در نجف صبح‌ها و عصرها درس فقه می‌گفت در مسجد صاحب جواهر، درس اصول او بسیار رونق داشت به‌طوری که بیش از پانصد نفر در درس او شرکت می‌کردند.»

[۵۵] مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۵، ص۱۵۹.

نویسنده معارف الرجال نیز در این‌باره می‌گوید: «شیخ (محمد) حسن مامقانی، عالمی جلیل‌القدر و بلند مرتبه و مدرسی قدرتمند بود که توانایی زیادی در تدریس علم اصول داشت البته علم اصول او خیلی بهتر از فقه او بود. در مسجد صاحب جواهر به منبر می‌رفت و تدریس می‌کرد و ما صبح‌ها در درس فقه و عصرها در درس اصول ایشان حاضر می‌شدیم و این در حالی بود که بسیاری از اهل فضل و علم در محضر او حاضر می‌شدند.»

[۵۶] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۴۳.

۱۰ – شاگردان

آیت‌الله مامقانی در طول سالی‌های تدریس، به ویژه بعد از وفات آیت‌الله سیدحسین کوه کمری که کرسی درس وی بسیار رونق پیدا کرد، شاگردان بسیاری را تربیت کرد که بیش از صد نفر از آنها از بزرگان و مجتهدان مسلم عصر خویش بودند. برخی از شاگردان وی عبارتند از:

[۵۷] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۳۵۶.

[۵۸] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۵، ص۱۵۱.

۱. سید ابوالحسن اصفهانی.

[۵۹] روضاتی، سید محمدعلی، زندگی‌نامه آیهالله چهار سوقی، ص۱۲۷.

۲. سید ابوالحسن انگجی (نویسنده کتاب الجمع و حاشیه الرسائل).

[۶۰] مرعشی نجفی، سید محمود، المسلسلات فی الاجازات، ج۲، ص۴۳۰.

۳. سید ابوالقاسم طباطبایی (نویسنده شرح نجاه العباد فی الفقه).

[۶۱] مرعشی نجفی، شهاب‌الدین، الاجازه الکبیره، ص۱۷.

۴. شیخ ابوالقاسم مامقانی (فرزند آیت‌الله شیخ محمدحسن مامقانی).

[۶۲] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۲۵۶.

۵. سید باقر طباطبایی تبریزی.

[۶۳] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۲۶۴.

۶. میرزا حسن علیاری (نویسنده بهجه الآمال و مختصر المقال).

[۶۴] آقا بزرگ تهرانی، مصفی المقال، ص۱۳۷.

۷. شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی.

[۶۵] مامقانی، عبدالله، مخزن المعانی، ص۲۷۶.

۸. سید عبدالعظیم حسینی تبریزی.

[۶۶] مرعشی نجفی، شهاب‌الدین، الاجازه الکبیره، ص۸۲.

۹. شیخ عبدالعلی زنجانی (نویسنده شرح دعای صباح).

[۶۷] امینی، محمدهادی، معجم رجال الفکر، ج۲، ص۶۳۹.

۱۰. سید عبدالله اعرجی (نویسنده کتاب‌های نور الایمان و تاریخ النجف).

[۶۸] مرعشی نجفی، شهاب‌الدین، الاجازه الکبیره، ص۸۹.

۱۱. شیخ علی علیاری (نویسنده بهجه الامال فی علم الرجال).

[۶۹] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۳، ص۹۸.

۱۲. میرزا فرج‌الله تبریزی.

[۷۰] مرعشی نجفی، شهاب‌الدین، الاجازه الکبیره، ص۱۲۵.

۱۳. شیخ محمدباقر بیرجندی (نویسنده آیات الاحکام و الکبر