توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل محمدحسن‌ بن باقر نجفی جواهری ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل محمدحسن‌ بن باقر نجفی جواهری ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل محمدحسن‌ بن باقر نجفی جواهری ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

محمدحسن نجفی

آیت‌اللّه شیخ محمدحسن نجفی جواهری (۱۲۰۰ یا ۱۲۰۲- ۱۲۶۶ه.ق)، معروف به صاحب جواهر، از فقهای نام‌آور شیعه در قرن سیزدهم هجری قمری بود.

صاحب جواهر از علمایی همچون سید محمدجواد عاملی، شیخ جعفر کاشف الغطاء، سید حسین شقرایی عاملی، وحید بهبهانی، سید بحرالعلوم و دیگران دانش علوم دینی آموخته. او در بیست و پنج سالگی به درجه اجتهاد نایل آمده و نوشتن کتاب جواهر الکلام را آغاز نموده است.
ایشان ریاست مرجعیت شیعه را در عصر خود بر عهده داشتند و صاحب خدمات اجتماعی، علمی، و تربیت شاگردانی که هر کدام از علمای بزرگ و سرشناس بودند که در گوشه و کنار جهان پخش گردیدند و بعد از او مقام مرجعیت یافتند و بر کرسی فتوا نشستند.
وی تالیفات بسیاری داشتند که مهم‌ترین آنها کتاب جواهر الکلام است که به خاطر این کتاب، ایشان به صاحب جواهر معروف شدند. این کتاب دائره المعارف فقه شیعه نامیده می‌شود و معتبرترین متن درسی عالی‌ترین سطح دروس حوزه‌های علمیه شیعه، یعنی درس خارج فقه است.
بعد از صاحب جواهر و به توصیه ایشان، زعامت مرجعیت شیعه به شیخ انصاری واگذار شد.

فهرست مندرجات

۱ – شرح زندگانی
۱.۱ – هجرت نیاکان به نجف
۱.۲ – پدر و مادر
۱.۳ – ولادت
۱.۴ – وضع زندگی
۱.۵ – فرزندان
۱.۶ – معاصرین
۲ – موقعیت عصر صاحب جواهر
۲.۱ – امنیت و آسایش سیاسی
۲.۲ – درخشش حرکت علمی
۳ – اساتید
۴ – شاگردان
۴.۱ – سید حسین کوه کمری
۴.۲ – شیخ جعفر شوشتری
۴.۳ – ملا علی کنی
۴.۴ – شیخ محمد ایروانی
۴.۵ – دیگر شاگردان
۴.۶ – حسن سلوک در تربیت شاگردان
۵ – ریاست و زعامت علمی
۶ – از نگاه دیگران
۷ – دیدگاه نجفی درباره ولایت فقیه
۸ – ویژگی‌ها
۹ – خدمات اجتماعی
۱۰ – تالیفات
۱۰.۱ – جواهر الکلام
۱۰.۱.۱ – انگیزه تالیف
۱۰.۱.۲ – جایگاه علمی جواهر
۱۰.۱.۳ – ویژگی‌های جواهر
۱۰.۱.۴ – نقش جواهر در فقه اسلامی
۱۱ – انتخاب جانشینی برای مرجعیت
۱۲ – وفات
۱۳ – پانویس
۱۴ – منابع

۱ – شرح زندگانی

آیت‌اللّه شیخ محمدحسن بن شیخ باقر بن شیخ عبدالرحیم بن آقا محمد بن ملا عبدالرحیم شریف اصفهانی، معروف به صاحب جواهر، از فقهیای نامدار شیعه در قرن سیزدهم هجری قمری که ریاست و مرجعیت شئون عمومی شیعه به او منتهی می‌گردد.

۱.۱ – هجرت نیاکان به نجف

شرح هجرت نیاکان محمدحسن از اصفهان به نجف اشرف را این‌گونه یاد کرده‌اند: زمانی شیخ عبدالرحیم شریف کبیر – جدّ سوم محمد حسن – از اصفهان راهی نجف اشرف شد و در آن شهر مقدس رحل اقامت افکند تا از محضر عالمان بزرگ کسب فیض کند. وی سرانجام از فقیهان وارسته و فاضل گردید. دو پسر دانشمند به نام‌های آقا محمد کبیر و آقا محمد صغیر – جدّ دوم محمد حسن، (مؤلف کتاب الاقتباس و التضمین در عقاید) از او به یادگار ماندند. شیخ عبدالرحیم، فرزند آقا محمد صغیر و جد محمد حسن فرزانه‌ای است که به نیکی از او یاد کرده‌اند.

۱.۲ – پدر و مادر

پدر صاحب جواهر، محمدباقر نجفی و مادرش از سادات آل حجاب (قبیله‌ای ساکن در اطراف شهر حله) بود. او در خانواده‌ای عالم و متدین پرورش یافت.

[۱] اسلامی، ابراهیم، صاحب جواهر (فقیه جاودانه)، ص۱۸، بی جا، سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۳، چاپ اول.

۱.۳ – ولادت

مرحوم شیخ آقا بزرگ تهرانی، بزرگترین مورخ و رجالی معاصر شیعی، در مورد ولادت او احتمال می‌دهد که ولادت او در سال ۱۲۰۰ یا ۱۲۰۲ رخ داده باشد، با آن نشان که آغاز تالیف جواهر در ۲۵ سالگی بوده است و برخی نوشته‌های کتاب را به استادش شیخ کاشف الغطا ارائه داده است، و فوت استادش در سال ۱۲۲۸ بوده است از این‌رو بعید نمی‌شمارد که ولادت او در همان تاریخ مزبور بوده باشد.
برخی احتمال داده‌اند به نشان اینکه او در درس علامه آقا وحید بهبهانی شرکت جسته است، ولادت او حدود ۱۱۹۲ باشد، ولی احتمال اول شیخ آقا بزرگ صحیح‌تر به نظر می‌رسد، زیرا تاریخ پایان جواهر ۱۲۵۴ بوده و به تصریح خود صاحب جواهر، ۳۰ سال در تالیف آن کتاب می‌کوشیده و در هنگام شروع آن ۲۵ ساله بوده است، پس تاریخ ولادت صاحب جواهر در همان حدود ۱۱۹۹ یا ۱۲۰۰ خواهد بود.
(تاریخ ولادت شیخ محمد حسن را بین سال‌های ۱۱۹۲ – ۱۲۰۲ ق. نگاشته‌اند

[۲] ر. ک: آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الکرام البرره، ج۱، ص۳۱۱.

[۳] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۵، ص۲۷۵ – ۲۷۶.

[۴] محمدباقر، خوانساری، روضات الجنات، ج۲، ص۳۰۵ – ۳۰۶.

)

۱.۴ – وضع زندگی

وضع زندگی صاحب جواهر تا حدودی خوب بود و در رفاه زندگی می‌نمودند، چنانکه از شیخ مرتضی انصاری (قدس سره) (مرجع و فقیه بزرگ شیعه) در این مورد سوال کردند که چرا شما در زهد و فقر ولی صاحب جواهر آنگونه زندگی می‌کردند؟! در پاسخ گفتند: «شیخ محمدحسن عزت و شرف دین را اراده کرده بود ولی من زهد آن را اراده کرده‌ام».

[۵] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، بیروت، دارالمتعارف للمطبوعات، ۱۴۰۳ه، ج۹، ص۱۴۹.

۱.۵ – فرزندان

صاحب جواهر، هشت پسر و تعدادی دختر از خود به یادگار گذاشت که عبارتند از، شیخ محمد (معروف به «حمید» بزرگترین و برجسته‌ترین فرزندان، که مدرس و امام جماعت بود و در زمان حیات پدر در سال ۱۲۵۰ هـ رحلت نمود)، شیخ عبدالحسین (فقیه بزرگوار و مشهور به علامه)، شیخ حسین (ادیب و شاعری ماهر و فاضل) و شیخ حسن (از علماء و فقهای روزگار خویش)، شیخ عبدالعلی، شیخ باقر، شیخ موسی، شیخ ابراهیم بود.

[۶] اسلامی، ابراهیم، صاحب جواهر (فقیه جاودانه)، ص۱۰۷، بی جا، سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۳، چاپ اول.

۱.۶ – معاصرین

از معاصران شیخ می‌توان، شیخ جواد (صاحب شرح اللمعتین)، شیخ محسن خنفر، شیخ محسن اعسم (صاحب کشف الفلام) و… نام برد.

۲ – موقعیت عصر صاحب جواهر

مرحوم صاحب جواهر تکمیل‌کننده حرکت علمی و فقهی جدیدی بود که اساس آن توسط علامه وحید بهبهانی در کربلا، پایه‌گذاری گردید، پس از آنکه مدت طولانی در قرن ۱۱ و ۱۲، حوزه‌های علمی به خاموشی و سستی گرائیده بود، در اثر حرکت و تلاش‌های مرحوم وحید بهبهانی و در عهد محقق والا، مرحوم شریف العلما، متوفی ۱۲۵۴ تلاش‌ها به اوج خود رسید، حوزه درسی او از امواج طلاب پژوهشگر موج می‌زد و بیش از هزار نفر در حوزه درسی او تلمذ می‌نمودند، کافی است که بگوییم یکی از شاگردان آن حوزه، استاد متاخرین، شیخ مرتضی انصاری بود، ولی با وفات شریف العلما مازندرانی از موقعیت حوزه کربلا کاسته گردید، آنجا مرکزیت علمی خویش را از دست داد و انظار و افکار مردم و طلاب به حوزه علمیه نجف متوجه گردید و وجود صاحب جواهر، بزرگترین عامل این جذبه معنوی و علمی بود.
با جزم کامل می‌توان گفت که قرن سیزدهم هجری، یکی از قرون پر ثمر و پر بار علمی و فقهی در جهان اسلام است. شخصیت‌ها و فحول نامی علمی و فقهی به عرصه بروز و ظهور آمدند که نمونه‌ای از آن‌ها شیخ محمدحسن نجفی صاحب جواهر در فقه، و شیخ مرتضی انصاری (متوفی ۱۲۸۱) در فقه و اصول بود و افرادی از مدرسه علمی این شخصیت‌ها به ظهور پیوستند که همیشه افتخار شاگردی این مکتب را داشتند، مانند آیت‌الله میرزا محمدحسین نائینی (متوفی ۱۳۵۵) و آیت‌الله خراسانی، مازندرانی و غیرهم که همواره بر این شاگردی افتخار و مباهات داشته اند.

۲.۱ – امنیت و آسایش سیاسی

این تحولات بزرگ علمی و فقهی، مرهون امنیت و آسایش سیاسی موقتی بود که پس از آن همه برخوردها و مبارزات نظامی و سیاسی دو دولت عثمانی و ایران بر سر تصاحب عراق صورت گرفته بود، و همانند عصر امام باقر (علیه‌السّلام) و امام صادق (علیه‌السّلام) بسیار کوتاه بود.
پس از منازعات فراوان صلحی میان دو دولت عثمانی و ایران، با میانجی‌گری شخصیت اصلاح‌گر، عالم ربانی، شیخ موسی نجل آل کاشف الغطا (متوفی ۱۲۴۱) صورت گرفت و اسیران عراقی از ایران پس گرفته شد و زائران ایرانی به زیارت عتبات عالیات شتافتند در این رفت و آمدها، مسائل مالی و اقتصادی علما و مراجع تقلید مقیم کربلا نیز ترمیم گردید و حوزه‌های علمی فعالیت و نشاط خود را از سر گرفتند.

۲.۲ – درخشش حرکت علمی

دوران زندگی صاحب جواهر، بهترین و درخشان ترین فرصت و دوران آسایش فکری بود، چون حوزه نجف از جهات مختلف سیاسی، اقتصادی و اجتماعی، در یک آسایش و آرامش نسبی به سر می‌برد، به حدی که طلاب و مهاجرین و زائرین از هر سو به آن ناحیه رو می‌آوردند و نیازهای فکری و روحی خود را از خرمن علم و عرفان، و از کانون آموزش و بینش اسلامی آن سیراب می‌ساختند در کنار حرکت‌ها و فعالیت‌های علمی و فقهی آن، حرکت‌ها و نشاط‌های ادبی و شعری هم شروع گردید و شعرائی مانند شاعران خاندان آل اعسم، خاندان محی‌الدین، خاندان شیخ عباس و ملا علی و سید حیدر حلی، شیخ محسن خضری، سید جعفر حلی، سید محمد جعفری، سید ابراهیم بحرالعلوم و پدید آمدند. این‌ها همه و همه از برکت امنیت و آسایش اجتماعی و سیاسی نجف نشات می‌گرفت.
محصول فقهی و علمی این نشاط‌ها، پدید آمدن آثار بزرگ فکری بود که هر کدام به نوبت خود از ذخایر فکری و علمی اسلامی محسوب می‌شوند، چون از آن دوران درخشان آثار جاودان و ماندنی فراوان باقی مانده است که می‌توان از کتاب‌ها و موسوعه‌های بزرگ فقهی مانند: کشف الغطا، مفتاح الکرامه، ریاض المسائل، مکاسب و … را در فقه، و در علم اصول کتاب‌هایی مانند: قوانین، فصول، ضوابط، حاشیه معالم شیخ محمدتقی اصفهانی و تعلیقات و شروح آن، و فرائد الاصول را ذکر نمود. از مهم‌ترین و نفیس‌ترین این کتاب‌ها می‌توان جواهر الکلام شیخ محمدحسن که در شرح شرائع الاسلام محقق در فقه، و فرائد شیخ مرتضی انصاری را در اصول نام برد.

۳ – اساتید

تحصیلات مقدماتی را نزد اساتیدی چون، شیخ حسن، شیخ قاسم آل محی‌الدین (متوفی ۱۲۳۸ ق.) و سید حسین شقرایی عاملی (متوفی ۱۲۳۰ ق.) فرا گرفت و سپس از محضر بزرگانی مثل سید محمد جواد عاملی (صاحب مفتاح الکرامه)، شیخ جعفر کبیر (صاحب کشف الغطاء) و پسرش شیخ موسی کاشف الغطا استفاده نموده

[۷] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الکرام البرره، ج۱، ص۳۱۱.

[۸] قمی، عباس، فوائد الرضویه، ص۴۵۳.

[۹] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، مقدمه، ج۱، ص۲۲.

و با پشتکار و نبوغی که داشت توانست در ۲۵ سالگی به درجه اجتهاد نایل آید و نگارش کتاب «جواهر الکلام» را آغاز کند. شیخ سپس به تدریس علوم دینی همت گذاشت.

[۱۰] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، طبقات اعلام الشیعه، ج۱۰، ص۳۱۰، نجف، حاج محمد رشاد عجینه.

او از محضر اساتید متعددی بهره‌مند بوده است که از میان مشاهیر آنان، می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد.
۱. سید محمد مجاهد صاحب مفاتیح (متوفی ۱۲۴۲)؛
۲. سید بحرالعلوم؛
۳. وحید بهبهانی.

[۱۱] نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، مقدمه، ص۲۲.

[۱۲] جرفادقانی، علمای بزرگ شیعه، نشر معارف اسلامی، قـم، چاپ اول، ۱۳۶۴ ش، ص ۲۵۲.

۴ – شاگردان

شیخ آقا بزرگ تهرانی می‌نویسد:
«صاحب جواهر این امتیاز را نیز بر دیگر عالمان داشت که عموم شاگردانش از علمای بزرگ و سرشناس بودند و در محضر درس او جمع فراوانی تربیت شده، در گوشه و کنار جهان پخش گردیدند و بعد از او مقام مرجعیت یافتند و بر کرسی فتوا نشستند که عدد آنان زیاد و شمارش آنان کار مشکلی است.»

[۱۳] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الکرام البرره، ج۲، ص۳۰۵.

برخی از شاگردان ممتاز او عبارتند از:

۴.۱ – سید حسین کوه کمری

آیت‌الله سید حسین کوه کمری: فرزند سید محمد، که با ۲۴ واسطه، نسبش به امام حسین (علیه‌السّلام) می‌رسد. او در روستای اَرْوَنَق، از توابع کوه کمره تبریز به دنیا آمد و پس از فراگیری خواندن و نوشتن به حوزه علمیه تبریز راه یافت. سپس برای ادامه تحصیل عازم کربلا شد و پس از مدتی به حوزه علمیه نجف روی آورد و در درس صاحب جواهر و شیخ انصاری شرکت کرد و به اجتهاد رسید.

[۱۴] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۶۲ – ۲۶۳.

[۱۵] مدرس تبریزی، محمدعلی، ریحانه الادب، ج۵، ص۱۰۵ – ۱۰۶.

ماجرای تواضع و شرکت وی در درس شیخ انصاری بسیار شنیدنی است.

[۱۶] ر. ک:مطهری، مرتضی، عدل الهی، ص۲۹۲.

آیت‌الله کوه کمری بعد از وفات شیخ انصاری (متوفی ۱۲۸۱ ق.) به مرجعیت رسید. بسیاری از شیعیان آذربایجان، تفلیس و ایروان از او تقلید می‌کردند. سرانجام وی در سال ۱۲۹۹ ق. در نجف درگذشت و در مقبره‌ای که اکنون به نام او معروف است، در برابر آرامگاه صاحب جواهر به خاک سپرده شد.

[۱۷] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۱، ص۲۶۳ – ۲۶۴.

۴.۲ – شیخ جعفر شوشتری

آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری: فرزند حسین و اهل شوشتر است در جوانی همراه پدر به حوزه علمیه نجف راه یافت و در درس صاحب جواهر شرکت کرد. پس از سال‌ها تحصیل و رسیدن به مقام‌های والای علمی و اخلاقی به زادگاه خود برگشت و بیش از سی سال در آنجا به تبلیغ اسلام پرداخت. در سال ۱۲۹۱ ق. به نجف بازگشت. او در صحن حرم حضرت علی (علیه‌السّلام) به سخنرانی می‌پرداخت و گفتارش مشتاقان زیادی داشت.
در سال ۱۳۰۲ ق، برای زیارت امام رضا (علیه‌السّلام) به ایران آمد و علمای بزرگ تهران از او درخواست کردند تا مدتی در تهران بماند. او نخستین امام جماعت مسجد سپهسالار بود.
آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری، مرجع تقلید (رساله عملیه او «منهج الرشاد» نام دارد.) و محدثی بزرگ بود و می‌بایست بسان اغلب مراجع تقلید به تدریس و فتوا بپردازد اما علاقه وافر او به اهل بیت (علیهم‌السّلام) وی را بر آن داشت تا به منبر برود و به ذکر روضه‌های جانسوز بر شنوندگان تاثیر بسیار گذارد.
سرانجام در ۲۸ یا ۲۹ صفر ۱۳۰۳ ق، در راه بازگشت به نجف، در کرند غرب بدرود حیات گفت و در نجف به خاک سپرده شد.

۴.۳ – ملا علی کنی

ملا علی کنی: در سال ۱۲۲۰ ق. در روستای «کن» تهران به دنیا آمد. سال‌ها در حوزه علمیه نجف نزد استادان فرزانه‌ای چون صاحب جواهر به تحصیل پرداخت. تا اینکه وی به اجتهادش گواهی داد و او به تهران بازگشت و به تالیف و تبلیغ پرداخت. از وی آثاری در زمینه اصول، فقه، تفسیر، حدیث و رجال به یادگار مانده است. سرانجام در صبحگاه روز ۲۷ محرم ۱۳۰۶ ق. درگذشت و در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی، در کنار قبر امامزاده حمزه به خاک سپرده شد.

۴.۴ – شیخ محمد ایروانی

شیخ محمد ایروانی: فرزند محمدباقر ایروانی است که در سال ۱۲۳۲ ق. به دنیا آمد. در جوانی از ایروان به کربلا رفت و در درس سید ابراهیم قزوینی شرکت کرد. سپس به نجف رفت و در درس بزرگانی چون صاحب جواهر و شیخ انصاری حضور یافت و پس از رسیدن به اجتهاد به «فاضل ایروانی» شهرت یافت. او پس از وفات آیت‌الله سید حسین کوه کمری (متوفی ۱۲۹۹ هـ. ق) مرجعیت تقلید بسیاری از شیعیان ایران، هند، ترکیه، قفقاز، و روسیه را عهده‌دار گردید و در کرسی تدریس عالی‌ترین سطح دروس حوزوی، به تربیت شاگردان پرداخت.
از وی کتاب‌هایی در زمینه اصول، فقه و تفسیر برجای مانده است. سرانجام در سال ۱۳۰۶ ق. رخت از جهان بر بست.

[۱۸] آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۳، ص۱۹۲.

[۱۹] حرزالدین، محمد، معارف الرجال، ج۲، ص۳۶۱ – ۳۶۳.

[۲۰] واعظ خیابانی، علماء معاصرین، ص۲۱ – ۲۲.

۴.۵ – دیگر شاگردان

۱. میرزا حبیب‌الله رشتی؛
۲. شیخ محمدحسن آل یس؛
۳. سید امیرحسن مدرس اصفهانی؛
۴. شیخ محمدحسن مامقانی؛
۵. میرزا حسین خلیلی؛
۶. حاج شیخ محمدحسین کاظمی؛
۷. شیخ عبدالحسین شیخ العراقین تهرانی؛
۸. سید اسماعیل بهبهانی؛
۹. شریعتمدار سبزواری؛
۱۰. سید اسد درشفتی اصفهانی؛
۱۱. شیخ راضی نجفی؛
۱۲. آقا حسن نجم‌آبادی؛
۱۳. سید محمد هندی؛
۱۴. شیخ نعمت‌الله عاملی؛
۱۵. حاج میرزا عبدالرحیم نهاوندی؛
۱۶. حاج میرزا حسین تهرانی؛
۱۷. حاج میرزا خلیل تهرانی.
مرحوم شیخ مرتضی انصاری به عنوان تیمن و تبرک در درس او شرکت می‌جست. از درایت و کاردانی و دلسوزی او به حفظ شئون حوزه اسلام، این بود که در مرض مرگ خویش، استاد بزرگ مرحوم حاج شیخ ‌مرتضی