توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عطاء جندی ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عطاء جندی ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عطاء جندی ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

ابن ابی رباح

ابومحمد عطاء بن اسلم بن صفوان جَنَدی (۲۷ـ۱۱۴ق)، معروف به ابن ابی رباح، از فقهای بزرگ حجاز، مفسر قرآن، مفتی اهل مکه، از محدثان مورد اعتماد و از اصحاب و یاران حضرت علی (علیه‌السّلام) و جزء تابعین قرن اول و دوم هجری قمری بود. شیخ طوسی وی را مخلط، خوانده است.

فهرست مندرجات

۱ – معرفی اجمالی
۲ – پانویس
۳ – منبع

۱ – معرفی اجمالی

ابومحمد عطاء بن اسلم بن صفوان جندی فهری مکی قرشی، معروف به ابن ابی رباح، او در سال ۲۷ق در جَنَد، از شهرهای یمن متولد شد و در مکه پرورش یافت.

[۱] ابن حبان، محمد بن حبان، الثقات، ج۵، ص۱۹۸-۱۹۹.

ابومحمد از موالی آل خیثم، قریش

[۲] ذهبی، محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج۵، ص۷۸-۷۹.

و از اصحاب و یاران حضرت علی (علیه‌السّلام)

[۳] بخاری، محمد بن اسماعیل، التاریخ الکبیر، ج۶، ص۴۶۳.

و جزء تابعین به شمار می‌رفت

[۴] شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص۵۱.

و از افرادی مانند ابن عباس، زید بن خالد جهنی، جابر بن عبدالله، ابوهریره و ابوسعید خدری حدیث شنید. او از فقهای بزرگ حجاز،

[۵] ابن حبان، محمد بن حبان، الثقات، ج۵، ص۱۹۹.

مفسر قرآن،

[۶] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۴۰، ص۳۶۶-۳۶۸.

مفتی اهل مکه و از محدثان مورد اعتماد بود و بزرگانی همچون ابن جریج، زُهری، مالک بن دینار، اعمش و ایوب سختیانی از او بهره برده‌اند.

[۷] کحاله، عمررضا، معجم المؤلفین، ج۶، ص۲۸۳.

شیخ طوسی وی را مخلط، کسی که از افکار و عقاید صحیح برخوردار نیست، خوانده است.

[۸] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج۴۰، ص۳۶۶.

[