توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صلح حدیبیه (پژوهشکده‌باقرالعلوم) ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صلح حدیبیه (پژوهشکده‌باقرالعلوم) ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل صلح حدیبیه (پژوهشکده‌باقرالعلوم) ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل صلح حدیبیه (پژوهشکده‌باقرالعلوم) ۶۳ اسلاید در PowerPoint

صلح حُدَیبیه، یا پیمان حدیبیه یا غزوه حدیبیه، صلحی بود که بین حضرت محمد (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم) و مشرکان مکه در سال ششم هجری امضا شد. در سوره فتح به این پیمان اشاره شده است.
در سال ششم هجری قمری بعد از آن که پیامبر اسلام (صلی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم) و مسلمانان برای انجام عمره به سوی مکه حرکت کردند با ممانعت مشرکان مکه مواجه شدند، لذا در سرزمین حدیبیه مستقر شده و بعد از چندین بار گفتگو با نمایندگان قریش، سرانجام مشرکان مکه حاضر به صلح و عدم جنگ شدند. مفاد صلح‌نامه این موارد بود: ۱. قرار شد که طرفین ده سال جنگ را کنار گذاشته و در این مدت مردم در امان باشند. ۲. هیچ کس حق سرقت و خیانت ندارد. ۳. هر کس بدون اجازه ولیش از قریش به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بپیوندد به قریش باز گردانده خواهد شد و از مسلمانان هر کس به قریش پناهنده شد، به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بر گردانده نخواهد شد. ۴. مسلمانان آن سال به مدینه باز می‌گردند، ولی سال دیگر می‌توانند به مدت سه روز در مکه اقامت داشته باشند.
بعد از صلح مسلمانان به مدینه برگشتند و پایبند به صلح شدند، اما این صلح در کمتر از دو سال توسط مشرکان قریش نقض شد. از مهم‌ترین فواید این صلح، زمینه‌سازی برای فتح مکه بود که مدت کوتاهی پس از صلح حدیبیه به وقوع پیوست. از اثرات صلح می‌توان به انجام عمره در سال هفتم هجری، گسترش اسلام و مسلمان‌شدن بزرگان مشرکان، حتی فرماندهان نظامی آنها را شمرد.

فهرست مندرجات

۱ – تاریخ غزوه
۲ – جریانات منجر به صلح
۲.۱ – تصمیم پیامبر به انجام عمره
۲.۲ – عدم همراهی برخی از صحابه
۲.۳ – حرکت پیامبر برای انجام عمره
۲.۴ – تصمیم مشرکان مکه
۲.۵ – استقرار مسلمانان در حدیبیه
۲.۶ – فرستادن نماینده به‌سوی قریش
۲.۷ – خطرات مقابله قریش با پیامبر
۲.۸ – پیشنهاد صلح به قریش
۲.۹ – بیعت مسلمانان با پیامبر
۳ – پیمان صلح بین قریش و پیامبر
۳.۱ – موافقت قریش بر صلح
۳.۲ – قرارداد صلح‌نامه
۳.۳ – شاهدان صلح‌نامه
۳.۴ – انعطاف پیامبر در نوشتن صلح
۳.۵ – پایبندی پیامبر به صلح
۳.۶ – اعتراض برخی به صلح
۳.۷ – بازگشت مسلمانان به مدینه
۳.۸ – اثرات صلح
۳.۸.۱ – مسلمان‌شدن بزرگان مشرکین
۳.۸.۲ – گسترس اسلام
۳.۸.۳ – انجام عمره در سال هفتم
۴ – پانویس
۵ – منبع

۱ – تاریخ غزوه

غزوه حدیبیه یا پیمان حدیبیه یا صلح حدیبیه، از حوادث مهم تاریخ اسلام می‌باشد که در سال ششم هجرت

[۱] ابن عقبه، موسی بن عقبه، المغازی النبویه، ص۳۲۰، تحقیق حسین مرادی نسب، منشورات ذوالقربی، قم، ۱۴۲۴هـ.ق.

اتفاق افتاده است که سرانجام به انعقاد صلح‌نامه‌ای میان مسلمانان و مشرکان مکه انجامید.

۲ – جریانات منجر به صلح

جریاناتی قبل از صلح بین قریش و پیامبر اتفاق افتاد که مشرکان مکه مجبور به صلح شدند.

۲.۱ – تصمیم پیامبر به انجام عمره

رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در ذی‌القعده سال ششم هجرت، تصمیم به انجام عمره گرفت و همه مسلمانان و حتی غیر مسلمانان را بر انجام عمره تشویق می‌کرد.

[۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۴۹.

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خود به خانه رفت، غسل کرد، دو لباس پوشید و بر ناقه خود، با نام «قصواء» سوار شد و بیرون آمد. آن روز دوشنبه، اول ماه ذیقعده بود.

[۳] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۷۳، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ه.ق، الطبعه الاولی.

همچنین ام‌ سلمه از همسران رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در این سفر، حضرت را همراهی می‌کردند.

[۴] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۷۳، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ه.ق، الطبعه الاولی.

۲.۲ – عدم همراهی برخی از صحابه

در ابتدا برخی از صحابه از همراهی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) سرباز زدند. آنان فراهم نبودن شرایط را بهانه خود قرار داده بودند.

[۵] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۵۷۲.

از آنجا‌ که، بنا به دستور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، این سفر، یک سفر زیارتی به شمار می‌رفت، ایشان از برداشتن سلاح به غیر از سلاح مسافر نهی کردند که با واکنش بعضی از اصحاب، مانند “عمر بن خطاب” روبرو شد.

[۶] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۵۷۳.

۲.۳ – حرکت پیامبر برای انجام عمره

به هر حال پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) “عبدالله بن ام‌مکتوم” را به عنوان جانشین خود در مدینه قرار داد

[۷] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ه.ق.، الطبعه الاولی، ج۲، ص۷۳.

و در حالی‌که پیشاپیش، هفتاد شتر علامت‌گذاری شده برای قربانی در «ذی الحلیفه»، نزدیک مدینه، به راه‌ انداخته بود، از مدینه خارج شد. یاران حضرت نیز شتران قربانی خود را برداشتند. به امر آن حضرت، شتران را با پارچه‌های رنگارنگ آذین بستند. در طرف راست شتران، زخم مختصری زدند تا به خون‌آلوده شود. همچنین قلاده‌هایی بر گردن آنها‌ انداختند.

[۸] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲ ص۷۳، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ه.ق، الطبعه الاولی.

رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از همان مدینه احرام بست و لبیک گفت. ایشان تصمیم داشت با این کار نشان دهد که برنامه‌ای برای جنگ در ماه‌ حرام ندارد.

[۹] ابن هشام، عبدالملک‌ بن‌ هشام، السیره النبویه، ج۳، ص۷۷۴.

همچنین “عباد بن بشر” را به همراه بیست سوار، متشکل از مهاجرین و انصار، به عنوان پیش گروه به جلو فرستاد. درباره آمار مسلمانان عددهای مختلفی گفته شده که کمترین آن ۱۴۰۰ نفر و بیشترین آن ۱۶۰۰ نفر می‌باشد.

[۱۰] ابن سعد، محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۷۳، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ه.ق.، الطبعه الاولی.

۲.۴ – تصمیم مشرکان مکه

هنگامی که مشرکین مکه از حرکت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با خبر شدند به خشم آمده و تصمیم به ممانعت از ورود پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به مکه گرفتند. آنان سپاهی متشکل از دویست نفر به فرماندهی “خالد بن ولید” مقابل رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) فرستادند که در «بلدح» بیرون مکه مستقر شد.

[۱۱] ابن هشام، عبدالملک‌ بن‌ هشام، السیره النبویه، ج۳، ص۷۷۵.

۲.۵ – استقرار مسلمانان در حدیبیه

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از جریان با خبر شدند، از این‌رو راهی غیر از راه حج را پیش گرفت و به «حدیبیه» در غرب شهر مکه و در راه جده رفت.

[۱۲] ابن هشام، عبدالملک‌ بن‌ هشام، السیره النبویه، ج۳، ص۷۷۵.

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در بین راه، همراه نماز ظهر، نماز خوف نیز خواندند. مسلمانان به حدیبیه رسیدند، در آنجا به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) خبر رسید که مکیان گروه انبوهی از مردم و سیاهان حبشه و هم‌پیمانان خود را گردآوری کرده‌اند و قسم یاد کرده‌اند که مانع ورود مسلمان به مکه شوند.

۲.۶ – فرستادن نماینده به‌سوی قریش

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) “خراش بن امیه کعبی” را به عنوان نماینده خود به سوی قریش فرستاد تا ضمن گفتگو، هدف مسلمانان را از ورود به مکه به آنان اعلام کند، اما مشرکان مکه اسب وی را پی کردند و تصمیم به قتل او گرفتند، خویشان او که در جلسه حاضر بودند، مانع این کار شدند.

[۱۳] ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۷۴، تحقیق محمد عبدالقادر عطا، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۰ه.ق، الطبعه الاولی.

۲.۷ – خطرات مقابله قریش با پیامبر

مکیان بزرگان خود را چندین بار به سوی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌فرستادند تا ایشان را از ورود به مکه باز دارند. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) هدف خود را فقط زیارت خانه خدا عنوان می‌کرد

[۱۴] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۵۹۳.

و بر انجام مراسم عمره اصرار می‌کرد. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با علامت‌گذاری شتران قربانی، قریش را در تنگنا قرار داده بود، چرا که با این نشانه به همه اعلام می‌کرد که قصد زیارت کعبه را دارد. قبایل هم‌پیمان قریش از حقیقت مساله آگاه شده بودند و حتی برخی از آنان مستقیم با رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صحبت کرده بودند، عدم همراهی خود با اهل مکه را اعلام کردند. آنان می‌گفتند، ما کسی را که برای زیارت به مکه بیاید، مانع نمی‌شویم.

[۱۵] ابن هشام، عبدالملک‌ بن‌ هشام، السیره النبویه، ج۳، ص۷۷۷.

در واقع، اگر قریش خواسته پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را قبول می‌کرد و مسلمانان وارد مکه می‌شدند، تمام رفتارهای خود در برابر رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را زیر سؤال می‌بردند. آنان می‌گفتند: «اگر عرب بشنود که با آن جنگ‌هایی که میان او و ما اتفاق افتاده، بر ما وارد شود چه می‌گوید.»

[۱۶] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۵۷۹.

از سوی دیگر ممانعت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) از زیارت مکه در حقیقت نقض ادعای قریش در دفاع از بیت‌الله الحرام و مکه بود. آنان مدعی تلاش برای فراهم آوردن زمینه‌های رفاه برای حجاج و زیارت‌کنندگان کعبه بودند. بدون تردید مقابله و جنگ با گروهی که اعلام کرده‌اند برای حج و زیارت کعبه قصد ورود به مکه را دارند، لکه ننگی برای قریش می‌شود، به گونه‌ای که هیچ قبیله‌ای آن را بر نمی‌تابد. نکته‌ای که برخی از قبایل هم‌پیمان قریش به آنان تذکر داده بودند و حتی تعدادی از آنان به قریش اعلام جنگ کردند.

[۱۷] ابن هشام، عبدالملک‌ بن‌ هشام، السیره النبویه، ج۳، ص۷۷۷.

از طرفی، داخل مکه نیز اوضاع بر وفق مراد قریش نبود، چرا که در شهر نیز مسلمانانی بودند که آرزوی پیروزی رسول‌ خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را داشتند و این خود خطری برای قریش به شمار می‌آمد.

[۱۸] واقدی، محمد بن عمر، المغازی، ج۲، ص۶۰۱.