توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهادت حضرت حسن بن علی ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهادت حضرت حسن بن علی ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهادت حضرت حسن بن علی ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

شهادت امام حسن مجتبی

امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام)، فرزند ارشد امام علی (علیه‌السّلام) و فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) و امام دوم شیعیان است که بنا بر نقل همه منابع شیعه و اکثریت قریب باتفاق منابع اهل سنت، با خوراندن زهر به وسیله همسرش جعده و به تحریک معاویه بن ابی‌سفیان، مسموم و به شهادت رسید.
درباره سال و ماه شهادت آن حضرت بین مورخان اختلاف است، ولی مشهور میان مورخان شهادت آن حضرت روز پنج‌شنبه ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری در سن ۴۸ سالگی بود. بنا بر وصیت آن حضرت، محل دفن، کنار قبر پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بود که با ممانعت عایشه و حامیان‌اش و تیرباران جنازه آن حضرت، سرانجام در قبرستان بقیع دفن شد.

فهرست مندرجات

۱ – شهادت با خوراندن سم
۲ – مسمومیت‌ها قبل از شهادت
۳ – همسر امام حسن
۴ – نحوه شهادت
۵ – قول به مرگ طبیعی امام و نقد آن
۶ – عاقبت جعده
۷ – تاریخ شهادت
۸ – نقش معاویه در شهادت امام
۸.۱ – مانع بودن امام برای معاویه
۸.۲ – گزارشات تاریخی
۸.۳ – شادی معاویه در شهادت امام
۸.۳.۱ – گزارش ابن خلکان
۸.۳.۲ – گزارش ابن عبدربه
۸.۳.۳ – گزارش احمد زکی
۸.۴ – همسانی دشمنی اهل‌بیت با دشمنی پیامبر
۹ – وقایع دفن امام
۹.۱ – وصیت امام حسن
۹.۲ – ممانعت از دفن امام نزد پیامبر
۹.۳ – تیرباران جنازه
۱۰ – تشییع و خاک‌سپاری
۱۱ – پانویس
۱۲ – منبع

۱ – شهادت با خوراندن سم

بنا بر نقل همه منابع شیعه و اکثریت قریب باتفاق منابع اهل سنت، امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) با خوراندن زهر به وسیله همسرش جعده و به تحریک معاویه بن ابی‌سفیان، مسموم و به شهادت رسیدند.

[۱] ابوالفرج اصفهانی، علی بن الحسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۰-۸۱.

[۲] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۹۳.

[۳] شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۶.

[۴] ابن اثیر، علی بن ابی‌الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۱۵.

[۵] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۷۰.

۲ – مسمومیت‌ها قبل از شهادت

معاویه بارها تصمیم بر مسموم کردن امام مجتبی (علیه‌السّلام) گرفت و به واسطه‌های پنهان زیادی متوسل گردید. حاکم نیشابوری با سند معتبر از‌ ام بکر بنت مسور نقل می‌کند که گفت: «کان الحسن بن علی (علیه‌السّلام) سم مرارا کل ذلک یغلت حتی کانت مره الاخیره التی مات فیها فانه کان یختلف کبده، فلم لبث بعد ذلک الا ثلاثا حتی توفی؛ حسن بن علی (علیه‌السّلام) را بارها مسموم کردند، لیکن اثر چندانی نگذاشت ولی در آخرین مرتبه زهر کبدش (جگرش) را پاره پاره کرد، که بعد از آن سه روز بیش‌تر زنده نماند.»

[۶] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۹.

بنابر برخی اقوال امام پیش از شهادت چندین بار مسموم شده بود، اما از توطئه رسته بودند.

[۷] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۵۵.

[۸] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۱.

[۹] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۴۶.

[۱۰] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۲، ص۶۶.

یعقوبی می‌نویسد: «امام حسن (علیه‌السّلام) هنگام مرگ به برادرش حسین (علیه‌السّلام) گفت: ‌ای برادر من این سومین‌بار است که مسموم می‌شوم و مانند این بار مسموم نشده‌ام و من امروز می‌میرم پس هرگاه درگذشتم مرا با پیامبر خدا دفن کن چه هیچ‌کس به نزدیکی او سزاوارتر از من نیست مگر آنکه از این کار جلوگیری شوی که در آن صورت نباید به‌اندازه حجامتی خون‌ریزی شود.»

[۱۱] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۲۵.

[۱۲] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ص۴۱۴.

[۱۳] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۲۰۷.

[۱۴] ابن عبدالبر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۱، ص۳۹۰.

۳ – همسر امام حسن

یکی از همسران امام مجتبی (علیه‌السّلام) جَعده‌ دختر‌ اشعث‌، است. بنا بر نقل‌ ابوالفرج‌ اصفهانی‌ نام‌های‌ سکینه‌، عایشه‌ و شَعْثاء نیز برای‌ او گزارش‌ شده، اما وی‌ نام‌ صحیح‌ او را جعده‌ دانسته‌ است‌.

[۱۵] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۶۰.

به‌ نوشته بلاذری‌ جعده‌ با نیرنگ‌ پدرش‌ به‌ ازدواج‌ امام‌ حسن‌ مجتبی (علیه‌السّلام) درآمد.

[۱۶] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۴.

[۱۷] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۲، ص۴۵۸.

[۱۸] ابن عساکر، علی بن حسن، تاریخ مدینه الدمشق، ج۱۳، ص۲۸۴.

۴ – نحوه شهادت

قول صحیح و مشهور در نحوه شهادت امام مجتبی (علیه‌السّلام) این است که که‌ معاویه‌ با وعده مالِ بسیار و ازدواج‌ با یزید، جعده‌ را تطمیع‌ کرد تا شوهرش‌، امام‌ حسن (علیه‌السّلام) را زهر دهد و او نیز چنین‌ کرد و بر اثر آن‌ امام‌ به‌ شهادت‌ رسید.

[۱۹] شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ‌ج۲، ص۱۵.

[۲۰] ابن شهر آشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۳، ص۲۰۲.

[۲۱] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۲۰۷.

[۲۲] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۱۳۸.

[۲۳] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ص۴۰۳.

به‌ گزارش‌ طبرسی‌ معاویه‌ زهر را برای‌ جعده‌ فرستاده‌ بوده‌ است‌.

[۲۴] طبرسی، فضل بن حسن، الاحتجاج علی اهل اللجاج، ‌ج۲، ص۱۳.

به‌ گزارش‌ سَخاوی به‌ نقل‌ از ابن‌ عبدالبر، جعده‌ به‌ سبب‌ کینه‌ای‌ که‌ به‌ امام‌ حسن (علیه‌السّلام) داشت‌، او را مسموم‌ کرد و این‌ دشمنی‌ با خاندان‌ امام علی‌ (علیه‌السّلام) در میان‌ خانواده‌اش‌ نیز وجود داشت‌؛ چنانکه‌ در روایتی‌ از امام‌ صادق‌ (علیه‌السّلام) به‌ آن‌ اشاره‌ شده‌ است. ایشان فرمودند: «ان الاشعث شرک فی دم امیرالمؤمنین و ابنته جعده سمت الحسن، و ابنه شرک فی دم الحسین؛ به راستی که خود اشعث در خون امیرالمؤمنین شرکت جست، و دخترش جعده امام حسن را مسموم کرد، و پسرش (محمد بن اشعث) در خون حسین شرکت جست.»

[۲۵] شمس‌الدین سخاوی‌، محمد بن عبدالرحمان‌، التحفه اللطیفه فی‌ تاریخ‌ المدینه الشریفه، ج۱، ص۲۸۳.

[۲۶] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۸، ص۱۶۷.

[۲۷] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۴۲.

[۲۸] رسولی محلاتی، سید‌ هاشم، زندگانی امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام)، ص۴۴۲.

در گزارش‌ها آمده‌ که‌ قریشیان‌ به‌ هنگام‌ مشاجره‌ با فرزندان‌ جعده‌، آنان‌ را «بَنی‌ مُسِمَّه الازْواج‌؛ فرزندان‌ زنی‌ که‌ همسرانش‌ را مسموم‌ می‌کند.» خطاب‌ می‌کردند.

[۲۹] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۲۰۸.

[۳۰] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۰.

[۳۱] شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۶.

[۳۲] موسسه دائره المعارف اسلامی، دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ص۴۶۹۲.

۵ – قول به مرگ طبیعی امام و نقد آن

در برخی منابع غیر شیعی از مرگ طبیعی امام حسن (علیه‌السّلام) بر اثر بیماری سخن به میان آمده است

[۳۳] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۹۶.

[۳۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۵۵.

که البته با قول اکثر قریب باتفاق دیگر منابع تاریخی و حدیثی مخالف است. از طرفی هم روایاتی در دست است که پایان عمر همه امامان (علیهم‌السّلام) را شهادت (مرگ غیر طبیعی) ذکر کرده است. از امام حسن (علیه‌السّلام) نقل شده که فرمودند: «مَا مِنَّا اِلَّا مَقْتُولٌ اَوْ مَسْمُومٌ؛ هیچ یک از ما امامان نیست، جز آن‌که کشته یا مسموم شود.»

[۳۵] خزاز قمی، علی‌ بن محمد، کفایه الاثر، ص۲۲۷.

شیخ صدوق به نقل از اباصلت هروی گوید: از امام رضا (علیه‌السّلام) شنیدم که فرمود: «وَ اللَّهِ مَا مِنَّا اِلَّا مَقْتُولٌ شَهِیدٌ؛ به خدا سوگند! نیست از ما مگر کشته شده به شهادت رسیده.»

[۳۶] شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۵۸۵.

۶ – عاقبت جعده

پس‌ از کارگر افتادن‌ زهر، معاویه‌ به‌ وعده مالی‌ که‌ به‌ جعده‌ داده‌ بود وفا کرد، ولی‌ به‌ ازدواج‌ او با یزید رضایت‌ نداد

[۳۷] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ص۸۰.

و به‌ او گفت‌ که‌ می‌ترسد فرزندش‌، یزید، را نیز مانند حسن‌ بن‌ علی‌ (علیه‌السّلام) به‌ قتل‌ برساند.

[۳۸] مسعودی، علی بن حسین، مروج الذهب، ج۳، ص۱۸۲.

[۳۹] طبرسی، فضل بن حسن، الاحتجاج علی اهل اللجاج، ج۲، ص۱۳.

در اینجا بود که پیشگوئی امام مجتبی (علیه‌السّلام) درباره‌اش صادق درآمد که فرموده بود: به خدا قسم معاویه تو را فریب داد و به عهد و پیمانش وفا نخواهد کرد. تو همسری بهتر از من به دست نخواهی آورد.

[۴۰] قائمی، علی، در مکتب کریم اهل بیت، ص۴۵۶.

جعده‌ پس‌ از زهر دادن‌ به‌ امام‌ حسن (علیه‌السّلام)، مورد لعن‌ و نفرین‌ حضرت‌ قرار گرفت.

[۴۱] قطب‌ راوندی‌، سعید بن هبه‌اللّه‌، الخرائج‌ و الجرائح‌، ج۱، ص۲۴۲

و گفته شده که بیماری توام با عفونتی برای او پدید آمده و به وضع بسیار دردناکی درگذشت.

[۴۲] قائمی، علی، در مکتب کریم اهل بیت، ص۴۵۶.

۷ – تاریخ شهادت

مشهور میان مورخان و علمای مسلمان این است که امام مجتبی (علیه‌السّلام) بر اثر زهری که از سوی معاویه بن ابی‌سفیان توسط جعده به آن حضرت خورانیده شد، در روز پنج‌شنبه ۲۸ صفر سال ۵۰ هجرت در سن ۴۸ سالگی به شهادت رسید. همان طوری‌که شیخ مفید (رحمه‌الله‌علیه) و مفسر ادیب و توانمند شیخ طبرسی (رحمه‌الله‌علیه) بر آن تصریح کرده‌اند.

[۴۳] شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۱۵.

[۴۴] شوشتری، محمدتقی، رساله فی تواریخ النبی، ص۳۳.

[۴۵] ابن عبدالبر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۱، ص۳۸۹.

در تاریخ شهادت آن حضرت و مقدار عمر آن بزرگوار در آن، در روایات شیعه و اهل سنت اختلاف بسیار است، که عمده آنها اقوال زیر است:

[۴۶] ابن عبدالبر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج۱، ص۳۸۹.

۱. آخر ماه صفر سال ۴۹ هجری در سن ۴۷ سالگی.

[۴۷] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۳۴.

[۴۸] شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۴۰.

۲. هفتم ماه صفر سال ۴۹ یا سال ۵۰ در ۴۷ سالگی یا ۴۸ سالگی.

[۴۹] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۳۴.

[۵۰] شهید اول، الدروس الشرعیه، ج۲، ص۷.

۳. بیست و هشتم ماه صفر سال ۵۰ یا ۴۹ هجری در ۴۷ یا ۴۸ سالگی.

[۵۱] ابن شهر آشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۳، ص۱۹۲.

[۵۲] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۶۱.

[۵۳] علامه مجلسی، بحار الانوار، ج۴۴، ص۱۴۹.

[۵۴] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۱۳۸.

[۵۵] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۴۸.

[۵۶] طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ص۴۰۳.

۴. شهادت آن حضرت در پنجم ربیع الاول سال ۴۹ یا ۵۰ هجرت در سن ۴۷ سالگی بوده است.

[۵۷] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۲۱۲.

[۵۸] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۹.

[۵۹] ابن‌کثیر دمشقی، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۸، ص۳۷.

و چنانکه می‌دانیم، مشهورترین اقوال در این‌باره از نظر تاریخ شهادت، همان قول سوم و دوم است، و ضعیف‌ترین آنها نیز قول پنجم می‌باشد، و مشهورترین اقوال در مورد عمر آن حضرت نیز همان ۴۸ سالگی است، چنانکه از علامه مجلسی و مفید (رحمه‌الله‌علیهما) نیز نقل شده است و صاحب کتاب منتخب التواریخ گوید: خلافی نیست در اینکه وفات آن حضرت در روز پنج‌شنبه بوده است، و الله العالم.

[۶۰] بداونی، عبدالقادر، منتخب التواریخ، ص۵۶.

۸ – نقش معاویه در شهادت امام

ماجرای شهادت امام مجتبی (علیه‌السّلام) توسط دسیسه معاویه و سمی‌ که معاویه مهیا ساخته بود از متواترات تاریخ و متواترات نزد خاصه و عامه است و هیچ تردیدی در آن راه ندارد. چنانکه بر اساس گزارشات بسیاری از منابع تاریخی اهل سنت معاویه در زمان حیات امام مجتبی (علیه‌السّلام) علی‌رغم تعهدش مبنی بر عدم تعیین ولیعهد و واگذاری خلافت به امام بعد از خودش، تصمیم گرفت تا یزید را به عنوان ولیعهد و جانشین خود معرفی نماید.

[۶۱] ابن قتیبه دینوری، عبدالله بن مسلم، الامامه و السیاسه، ج۱، ص۱۹۱-۱۹۴.

۸.۱ – مانع بودن امام برای معاویه

بزرگترین مانع برای معاویه در مسیر گرفتن بیعت از مردم برای یزید وجود مطهر امام حسن مجتبى (علیه‌السّلام) بود. مورّخ معروف «ابوالفرج اصفهانى» مى‌نویسد: معاویه مى‌خواست براى فرزندش یزید از مردم بیعت بگیرد، ولى وجود امام حسن (علیه‌السّلام) و سعد بن ابی‌وقّاص کار را براى او مشکل مى‌ساخت، از این‌رو، هر دو تن را مسموم ساخت. آن کسی که از طرف معاویه عهده‌دار مسموم کردن امام مجتبی (علیه‌السّلام) گردید، همسرش جعده بود.

[۶۲] ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، ج۱، ص۶۰.

ابن ابی‌الحدید می‌نویسد: چون معاویه خواست برای پسرش یزید بیعت بگیرد، اقدام به مسموم نمودن امام مجتبی (علیه‌السّلام) کرد، زیرا معاویه برای گرفتن بیعت به نفع پسرش و موروثی کردن حکومتش مانعی بزرگ‌تر و قوی‌تر از حسن بن علی (علیه‌السّلام) نمی‌دید، پس معاویه توطئه کرد، آن حضرت را مسموم نمود و سبب مرگش شد.

[۶۳] ابوحامد عبدالحمید، ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۶، ص۲۹.

۸.۲ – گزارشات تاریخی

ابن اعثم شافعی در کتاب الفتوح می‌نویسد: از افراد مورد اعتماد شنیدم که معاویه تصمیم گرفت که فرزندش یزید را به ولایت‌عهدی خود بگمارد، با این‌که می‌دانست این کار نشدنی است، چرا که در صلح‌نامه‌ای که بین او و حسن بن علی منعقد شده بود، یکی از شروط این بود که معاویه بعد از مرگش خلافت مسلمانان به شوری واگذار کند، از این‌رو تمام تلاش خود را برای کشتن امام حسن به کار برد و مروان بن حکم ـ همان کسی که پیامبر او را تبعید کرد ـ را به مدینه فرستاد و به او دستمال مسمومی‌ داد و امر کرد که او را به همسر امام حسن جعده دختر اشعث بن قیس برساند و هرچه نیرنگ دارد به کار ببرد که حسن بن علی این دستمال را بعد از قضاء حاجتش استفاده کن