توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندانی‌کردن حبس عبد قاتل به دستور مولی ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندانی‌کردن حبس عبد قاتل به دستور مولی ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندانی‌کردن حبس عبد قاتل به دستور مولی ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

حبس عبد قاتل به دستور مولی

حبس عبد قاتل به دستور مولی از مباحث فقهی و اصولی و درباره حکم زندانی‌کردن بنده‌ای است که به دستور مولایش کسی را کشته باشد. جمعی از فقیهان شیعه فتوا به زندان ابد داده‌اند و روایاتی هم در این مورد وجود دارد؛ ولی بیشتر عالمان به قصاص عبد قائلند؛ چون مباشر کشتن بوده است و مولا باید زندانی شود چون به کشتن دستور داده است.
از کسانی که فتوا به حبس بنده داده‌اند، ابوالصلاح حلبی، یحیی بن سعید حلّی و آیت‌اللّه خوئی هستند. از فقیهان دیگر مذاهب هم، ابوطالب بنابر نقل المغنی به حبس فتوا داده است.

فهرست مندرجات

۱ – روایات
۱.۱ – روایت سکونی
۱.۲ – روایت شافعی
۱.۳ – روایت سلیمان بن موسی
۲ – آرای فقیهان شیعه
۳ – آرای دیگر مذاهب
۴ – نتیجه‌گیری
۵ – پانویس
۶ – منبع

۱ – روایات

در اینجا به برخی از روایات در باره حکم عبد قاتل به دستور مولا اشاره می‌کنیم:

۱.۱ – روایت سکونی

۱. علیّ، عن ابیه، عن النوفلی، عن السکونی، عن ابی عبداللّه (علیه‌السّلام) قال: «قال امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) فی رجل امر عبده ان یقتل رجلا، فقتله. فقال امیرالمؤمنین علیه السّلام: و هل عبد الرجل الا کسوطه او کسیفه؟ یقتل السیّد به و یستودع العبد السجن؛

[۱] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۷، ص۲۸۵، ح۳، المطبعه الاسلامیه، تهران.

[۲] حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، (به نقل از:کافی)، ج۱۹، ص۳۳، ح۲، دار احیاء التراث العربی، بیروت.

[۳] ابن شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی‌طالب، ج۲، ص۱۹۵، المطبعه العلمیه، قم.

[۴] مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، (به نقل از:مناقب) ج۱۰۴، ص۳۸۶، ح۴، مؤسسه الوفاء، بیروت.

امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) دربار مردی که به بنده‌اش دستور داد مردی را بکشد و او کشت، فرمود: آیا جز این است که بند شخص، همانند تازیانه یا شمشیر اوست؟ مولا قصاص می‌شود و بنده تحویل زندان می‌شود».
صدوق این حدیث را در من لا یحضره الفقیه بدین صورت روایت کرده: بنده تحویل زندان می‌شود تا بمیرد.

[۵] صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۱۱۸.

و در جای دیگر از سکونی روایت کرده و در آن آمده است: «و استودع العبد السجن؛ عبد در زندان قرار داده می‌شود».

[۶] صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۲۹-۳۰.

تهذیب الاحکام

[۷] طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۱۰، ص۲۲۰، ح۱۲، دار الکتب الاسلامیه، تهران.

از سکونی و استبصار

[۸] طوسی، محمد بن حسن، الاستبصار، ج۴، ص۲۸۳، ح۳، المکتبه المرتضویه، تهران.

هم روایت را نقل کرده است. در استبصار گفته است: وجه در این دو خبر (خبر دوم، روایت اسحاق بن عمار از امام صادق (علیه‌السّلام) است در مورد مردی که بنده‌اش را فرمان دهد که کسی را بکشد و او چنین می‌کند، فرمود: مولا به سبب چنین کاری کشته می‌شود.

[۹] طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۱۰، ص۲۲۰، ح۱۲، دار الکتب الاسلامیه، تهران.

) این است که آن‌ها را حمل کنیم بر کسی که عادت دارد به بندگانش دستور کشتن مردم را بدهد و آنان را بدین کار مجبور سازد. کشتن چنین فردی به جهت مفسد فی الارض بودن واجب است. علت این توجیه این است که خبر اوّل (مقصودش روایت امام باقر (علیه‌السّلام) است که: و دستور دهنده به سبب قتل او، زندانی می‌شود. نک: «حبس آمر») مطابق با ظاهر قرآن است. خداوند می‌فرماید: … اَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ …؛

[۱۰] مائده/سوره۵، آیه۴۵.

جان در برابر جان و دانستیم که بی‌هیچ خلافی مراد از نفس، همان شخص قاتل است نه جز او؛ پس سزاوار است به مخالف قرآن عمل نشود.

[۱۱] طوسی، محمد بن حسن، الاستبصار، ج۴، ص۲۸۳، ح۳، المکتبه المرتضویه، تهران.

مجلسی اوّل می‌گوید: شیخ این دو روایت (اشاره به خبر اسحاق بن عمار و خبر سکونی است.) را رد کرده است؛ زیرا مخالف قرآن و اخبار است و آن‌ها را توجیه کرده به موردی که مولا به این امر عادت داشته باشد؛ و نیز می‌شود چنین توجیه کرد که مورد در صورتی است که بنده، صغیر باشد یا در آن زمانی که مولای مستبد به او دستور می‌دهد عقل او زایل شود؛ و با تخصیص، جمع میان این دو امکان دارد؛ چرا که در مورد بنده، نصّی غیر از این دو روایت نیامده و کنار گذاشتن آن‌ها چون معارض ندارند مشکل است.

[۱۲] مجلسی، محمدتقی، روضه المتقین، ج۶، ص۸۸، نشر بنیاد فرهنگ اسلامی، کوشانپور، تهران.

در جای دیگر می‌گوید: بدان که مصنّف به خبر قبلی که می‌گفت: خطای بنده، عمد است عمل کرده؛ ولی در اینجا عمد بنده را نادیده گرفته است. البته می‌شود گفت: بنده در اینجا بنده غیر بالغ یا بنده‌ای است که مولایش بسیار ترسناک است که وقتی به او دستور می‌دهد اراده‌اش را از دست می‌دهد به ویژه اگر مولایش ترک باشد.

[۱۳] مجلسی، محمدتقی، روضه المتقین، ج۱۰، ص۳۵۳، نشر بنیاد فرهنگ اسلامی، کوشانپور، تهران.

[۱۴] نک: محسنی، محمدآصف، القضاء و الشهاده، ص۵۷.

مجلسی دوم می‌گوید: بنابر مشهور، ضعیف است.

[۱۵] مجلسی، محمدباقر، مرآه العقول، ج۲۴، ص۳۵، دار الکتب الاسلامیه، تهران.

۱.۲ – روایت شافعی

۲. اخبرنا الربیع، قال: «اخبرنا الشافعی، قال: اخبرنا حمّاد، عن قتاده، عن خلاس، عن علیّ [(علیه‌السلام)] قال: اذا امر الرجل عبده ان یقتل رجلا فانّما هو کسیفه او کسوطه، یقتل المولی و یحبس العبد فی السجن؛

[۱۶] شافعی، محمد بن ادریس، الامّ، ج۷، ص۱۷۷.، دار الفکر

[۱۷] بیهقی، احمد بن حسین، سنن الکبری، ج۸، ص۹۰، دار المعرفه، بیروت.

[۱۸] ابن حزم، علی بن احمد، المحلّی، ج۱۱، ص۱۶۴، دار الآفاق الجدیده، بیروت.

[۱۹] متقی هندی، علی بن حسام‌الدین، کنز العمّال، ج۱۵، ص۸۷، ح۴۰۲۱۱، مؤسسه الرساله (به نقل از:شافعی و بیهقی).

روایت شده از علی (علیه‌السلام) که گفت: وقتی مرد به بنده‌اش دستور داد مردی را بکشد، بنده همانند شمشیر یا تازیان اوست؛ مولا کشته می‌شود و بنده به زندان می‌افتد.

۱.۳ – روایت سلیمان بن موسی

۳. عبدالرزاق، عن ابن جریج، عن سلیمان بن موسی، قال: «لو امر رجل عبدا له، فقتل رجلا لم یقتل الآمر و لکنه یدیه و یعاقب و یحبس …؛

[۲۰] صنعانی، عبدالرزاق، المصنّف، ج۹، ص۴۲۵، ح۱۷۸۸۳، المکتب الاسلامی، بیروت.

اگر مردی، به بنده‌اش فرمان دهد که دیگری را بکشد، دستور دهنده کشته نمی‌شود؛ بلکه دیه می‌پردازد و تادیب و زندانی می‌شود …».

۲ – آرای فقیهان شیعه

۱. ابن جنید: اگر مامور به کشتن، بنده یا جاهل یا مجبور باشد که اگر مخالفت کند جانش در خطر است، وی را قصاص نمی‌کنی و دستور دهنده را قصاص می‌کنی و قاتل را پس از تعزیر زندانی می‌کنی تا بمیرد و او را فرمان می‌دهی که جرم کشتن را- چون خود او انجام داده- با روزه جبران کند. (علّامه آن را در مختلف الشیعه نقل کرده است. )

[۲۱] حلی، حسن بن یوسف، مختلف الشیعه، ج۹، ص۳۱۷، چاپ سنگی، سال ۱۳۲۴ هجری.

[۲۲] مجلسی، محمدباقر، ملاذ الاخیار، ج۱۶، ص۴۶۴، کتابخانه آیت‌اللّه مرعشی نجفی، قم.

۲. شیخ طوسی: وقتی انسان به شخص آزادی دستور می‌دهد مردی را بکشد و مامور او را می‌کشد، قاتل قصاص می‌شود نه دستور دهنده و باید امام او را تا زنده است در زندان نگه دارد؛ و نیز اگر انسان به بنده‌اش دستور کشتن دهد و او انجام دهد، فرقی نمی‌کند، همین حکم را دارد. البته روایت شده که مولا قصاص می‌شود و بنده به زندان می‌افتد، ولی آنچه ما گفتیم مورد اعتماد است.

[۲۳] طوسی، محمد بن حسن، النهایه، ص۷۴۷، نشر قدس، محمدی، قم.

۳. همو: از نظر من اقوا این است که بگوییم: اگر بنده آگاه است به این که وی سزاوار قتل نیست یا می‌تواند این آگاهی را پیدا کند باید قصاص شود؛ ولی اگر صغیر یا مجنون است قصاص نمی‌شود و دیه واجب است.

[۲۴] طوسی، محمد بن حسن، الخلاف، ج۵، ص۱۶۸، مسال ۳۰، مطبعه تابا