توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندانی کردن محارب ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندانی کردن محارب ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندانی کردن محارب ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

حبس محارب

حبس محارب از مباحث فقهی و حقوقی مربوط به حقوق زندانی و درباره حکم زندانی کردن کسی است که سلاح بر می‌کشد و ناامنی ایجاد می‌کند. فقیهان درباره حکم محارب در صورتی که قتلی انجام نداده و مالی را نگرفته اختلاف کرده‌اند. برخی از فقهاء نفی در آیه شریفه ۳۳ سوره مائده را به زندان تفسیر کرده و برخی دیگر منظور از نفی را تبعید دانسته‌اند. با توجه به این اختلاف نظر، حکم محاربی که قتلی انجام نداده و مالی را نگرفته متفاوت می‌شود.

فهرست مندرجات

۱ – تفسیر آیه ۳۳ مائده
۱.۱ – دیدگاه شیخ طوسی
۱.۲ – دیدگاه شیخ طبرسی
۱.۳ – دیدگاه فاضل مقداد
۲ – فقیهان شیعه قائل به حبس
۳ – فقیهان شیعه قائل به تبعید
۴ – دیدگاه نگارنده
۵ – آرای دیگر مذاهب
۶ – قائلان به غیر حبس از اهل سنت
۷ – پانویس
۸ – منبع

۱ – تفسیر آیه ۳۳ مائده

آیه ۳۳ سوره مائده: «اِنَّما جَزاءُ الَّذِینَ یُحارِبُونَ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَسْعَوْنَ فِی الْاَرْضِ فَساداً اَنْ یُقَتَّلُوا اَوْ یُصَلَّبُوا اَوْ تُقَطَّعَ اَیْدِیهِمْ وَ اَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ اَوْ یُنْفَوْا مِنَ الْاَرْضِ ذلِکَ لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیا وَ لَهُمْ فِی الْآخِرَهِ عَذابٌ عَظِیمٌ؛

[۱] مائده/سوره۵، آیه۳۳.

سزای کسانی که با [دوستداران] خدا و پیامبر او می‌جنگند و در زمین به فساد می‌کوشند، جز این نیست که کشته شوند یا بر دار آویخته گردند یا دست و پایشان در خلاف جهت یکدیگر بریده شود یا از آن سرزمین تبعید گردند. این، رسوایی آنان در دنیاست و در آخرت عذابی بزرگ خواهند داشت».

۱.۱ – دیدگاه شیخ طوسی

شیخ طوسی: محارب از نظر ما کسی است که سلاح بکشد و راه را ناامن کند، در شهر باشد یا بیرون شهر؛ زیرا دزد محارب در شهر باشد یا بیرون شهر فرقی ندارد.
اوزاعی، مالک، لیث بن سعد، ابن لهیعه، شافعی و طبری به این قول رای داده‌اند.
عده‌ای گفته‌اند: محارب کسی است که قطع طریق در غیر شهر کند. ابو حنیفه و اصحابش این نظر را داده‌اند و از عطاء خراسانی چنین روایت شده است.
«وَ یَسْعَوْنَ فِی الْاَرْضِ فَساداً» تلاش برای خرابکاری در زمین، همان است که ما گفتیم؛ یعنی شمشیر کشیدن و ناامن کردن راه و کیفر ایشان به مقدار استحقاق است؛ اگر کشت، کشته می‌شود و اگر هم مال گرفت و هم کشت کشته می‌شود و به دار آویخته می‌شود و اگر فقط مال بگیرد و نکشد یک دست و یک پایش برعکس هم، قطع می‌شود و اگر تنها راه را ناامن کرد تبعید می‌شود نه چیز دیگر. این مذهب ماست که از امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) روایت شده است و آن، قول این افراد: ابن عباس، ابن مجلز، سعید بن جبیر، سدی، قتاده، ربیع، ابراهیم- بنابر خلاف از وی- ابو علی جبائی و طبری است. از شافعی حکایت شده که اگر آشکارا به گرفتن اموال پرداخت امام می‌تواند او را زنده به دار آویزد گرچه قتلی مرتکب نشده باشد.

[۲] طوسی، محمد بن حسن، تفسیر تبیان، ج۳، ص۵۰۴.

[۳] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۳، ص۳۲۵.

همو: عالمان در مقصود از این آیه اختلاف کرده‌اند: دسته‌ای گفته‌اند: مراد اهل ذمّه هستند در صورتی که نقض عهد کنند و به دار الحرب بپیوندند و با مسلمانان بجنگند، اینان محاربند که خداوند در این آیه ذکر کرده است … دسته‌ای دیگر گفته‌اند: مقصود از این آیه کسانی‌اند که مرتد شده‌اند که اگر امام به آنان دست یافت به این عقوبت، کیفرشان می‌دهد.
هم فقیهان گفته‌اند: مراد از ایشان قاطعان طریقند و قاطع طریق کسی است که سلاح بکشد و راه را برای دزدی ناامن کند. آن چه محدّثان ما روایت کرده‌اند این است که، مقصود از ایشان هر کسی است که سلاح بکشد و مردم را بترساند در خشکی باشد یا در دریا، در منطق مسکونی باشد یا در بیابان. روایت کرده‌اند که دزد نیز محارب است و در برخی از روایات ما دارد که مراد قطّاع الطریق (راهزنان) ‌اند، چنان که فقیهان گفته‌اند.

[۴] طوسی، محمد بن حسن، المبسوط، ج۸، ص۴۷.

۱.۲ – دیدگاه شیخ طبرسی

شیخ طبرسی: بنابراین «اَوْ» در آی شریفه برای اباحه و تخییر نیست، بلکه در اینجا درج حکم است که به حسب اختلاف درجات جنایت، فرق می‌کند.
شافعی گفته است: اگر آشکارا به گرفتن اموال بپردازد حق امام است که او را زنده به دار آویزد و کشته نمی‌شود. او گفته است: هر کسی به‌انداز فعلش، حد بر او جاری می‌شود. کسی که هم کشته شدن و هم به دار آویخته شدن بر او واجب شده قبل از دار، کشته می‌شود تا شکنجه نشود و سه روز به دار آویخته می‌شود سپس پایین کشیده می‌شود. ابو عبید گوید: از محمد بن الحسن پرسیدم: منظور از یُصَلَّبُوا چیست؟ گفت: این است که زنده به دار آویخته شود، سپس با سر نیزه آن قدر زده شود تا بمیرد. این رای ابو حنیفه است. به او گفته شده: این مثله کردن اوست و او جواب می‌دهد: منظور هم این است که مثله شود. بعضی گفته‌اند: «اَوْ» در اینجا برای اباحه و تخییر است؛ یعنی اگر امام خواست می‌کشد و اگر خواست به دار می‌آویزد و اگر خواست تبعید می‌کند. این از حسن و سعید و مجاهد نقل شده و از امام صادق (علیه‌السلام) نیز روایت شده است.

[۵] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۳، ص۳۲۵.

نیز در مجمع البیان دربار معنای نفی می‌گوید: در آن چند قول است: آنچه عالمان امامیه گفته‌اند این است که، از شهری به شهر دیگر تبعید شود تا توبه کند و بازگردد. همین نظر را ابن عباس، حسن، سدی، سعید بن جبیر و دیگران داده‌اند و شافعی نیز به آن رای داده است. عالمان ما گفته‌اند: به آنان اجازه داده نمی‌شود به سرزمین شرک بروند و با مشرکانی که اجاز ورود به آنان می‌دهند، مبارزه می‌شود تا اینان توبه کنند.
گفته شده: یعنی از شهر خود به شهر دیگری تبعید شود. این قول از عمر بن عبد العزیز نقل شده و در نقلی دیگر از سعید بن جبیر آمده است. ابو حنیفه و یارانش گفته‌اند: نفی همان حبس و سجن (زندان) است و استدلال کرده‌اند که مسجون و زندانی در صورتی که از تصرف در امور ممنوع باشد و او را از خانواده‌اش جدا کنند و در حبس، سختی بکشد، مثل کسی است که از دنیا رفته باشد.

[۶] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۳، ص۳۲۵.

۱.۳ – دیدگاه فاضل مقداد

فاضل مقداد: محاربه با خدا و رسول، همان محاربه با مسلمانان است. خداوند محاربه با ایشان را محاربه با خدا و رسول دانسته تا مساله را خیلی مهم قلمداد کند. معنای لغوی حرب، سلب (ربودن) است می‌گویند: «حرب الرجل ماله؛ یعنی مالش ربوده شد» و شخص مالباخته را «محروب» و «حریب» می‌گویند. در نزد فقیهان محارب هر کسی است که سلاح بکشد برای ترساندن مردم، چه در خشکی باشد و چه در دریا، روز باشد یا شب، ضعیف باشد یا قوی، متهم باشد یا نه، مرد باشد یا زن. قاطع طریق (راهزن) و مهاجم به مال و ناموس هم حکم محارب را دارد.

[۷] سیوری، مقداد بن عبدالله، کنز العرفان، ج۲، ص۳۵۲.

۲ – فقیهان شیعه قائل به حبس

۱. شیخ طوسی: … حکم محارب این است که اگر امام به او دست یافت تعزیرش کند و تعزیر این است که از شهر خودش تبعید شود و در جای دیگر حبس شود. در میان اهل سنّت هم کسانی هستند که می‌گویند: در غیر شهر خودش حبس می‌شود و این مذهب ماست جز اینکه اصحاب ما روایت کرده‌اند که محارب در شهر خودش نباید بماند. (چنین دارد: «لا یحبس فی غیره و هذا هو مذهبنا؛ در غیر آن شهر حبس نمی‌شود و این مذهب ماست».)

[۸] طوسی، محمد بن حسن، المبسوط، ج۸، ص۴۷.

[۹] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام (به نقل از:مبسوط)، ج۴۱، ص۵۹۳.

۲. ابو الصلاح حلبی: … اگر در محاربه‌شان، قتل انجام داده باشند، ولی مال نگرفته باشند [امام می‌تواند] آنان را بکشد … و اگر قتلی نکرده و مالی نگرفته باشند، آنان را از زمین با حبس یا از شهری به شهر دیگر فرستادن نفی می‌کند تا ایمان بیاورند یا از آنان گذشت کند.

[۱۰] حلبی، ابوالصلاح، الکافی فی الفقه، ص۲۵۲.

۳. ابن زهره: اسیران غیر از آنان که ذکر شد از کسانی که مسلحانه به گرفتن اموال دست زده‌اند اگر کشته‌اند و مالی نگرفته‌اند کشته می‌شوند و اگر با کشتن، مال را گرفته‌اند، بعد از کشته شدن، مصلوب می‌شوند و اگر تنها مال را دزدیده‌اند، دست و پایشان از جهت خلاف هم بریده می‌شود و اگر نکشته‌اند و مالی نربوده‌اند، با حبس شدن یا از شهری به شهر دیگر فرستاده شدن نفی و تبعید می‌شوند. امامیه در هم این‌ها اجماع دارند.

[۱۱] ابن زهره حلبی، حمزه بن علی، غنیه النزوع، ص۲۰۱.

۴. یحیی بن سعید: مسلمان محارب … اگر باعث ترس و ناامنی شود، از زمین نفی می‌شود به اینکه- به قولی- غرق شود یا به قول دیگر حبس شود یا اینکه از سرزمین اسلام، یک سال تبعید می‌شود تا توبه کند و با محل تبعیدی مکاتبه می‌کنند که این شخص تبعیدی محارب است به او پناه ندهید و با او معامله نکنید و اگر به او پناه دادند، با آن‌ها می‌جنگند.

[۱۲] حلی، یحیی بن سعید، جامع للشرائع، ص۲۴۲.

۵. علاء الدین حلبی: فساد کنندگان در زمین مانند راهزنان و غارتگران اموال، اگر بکشند کشته می‌شوند. اگر علاوه بر قتل، مال بگیرند پس از کشتن، به دار آویخته می‌شوند و اگر فقط مال بگیرند، دست و پایشان برعکس بریده می‌شود و کشته نمی‌شوند و اگر تنها به ایجاد رعب و وحشت دست زده باشند از سرزمینی به سرزمین دیگر تبعید و زندانی می‌شوند تا توبه کنند یا بمیرند.

[۱۳] حلبی، علی بن حسن، اشاره السبق، ص۱۴۴.

۶. علّامه حلّی: این حکم برای پیش‌قراول و پشتیبان نیست تنها در مورد کسی است که مستقیما کار را انجام می‌دهد امّا کسی که پشتیبان و معاون است تعزیر و حبس می‌شود و چنین شخصی محارب نیست.

[۱۴] علامه حلی، حسن بن یوسف، تحریر الاحکام، ج۲، ص۲۳۳.

۷. سیّد علی طباطبائی (در حدّ محارب): اگر توبه نکرد، نفی ادامه می‌یابد تا بمیرد و نفی از زمین کنایه از آن (تبعید) است. در روایتی دارد که معنای آن (نفی) حبس کردن است، چنان که بعضی از عامّه گویند و در غنیه النزوع ادّعای اجماع بر آن شده است، لکن بین این معنا و معنای پیشین مخیّر کرده است.

[۱۵] طباطبایی، سید علی، ریاض المسائل، ج۱۶، ص۱۶۰.

[۱۶] طباطبایی، سید علی، شرح الصغیر، ج۳، ص۳۹۱.

۸. شیخ محمدحسن نجفی: در هر حال نفی از زمین همین است که شناختی، بلکه عرفا شاید همین از آن فهمیده شود … آ