توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دولت مرابطون ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دولت مرابطون ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دولت مرابطون ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

مرابطین

مرابطین، در نیمه دوم قرن پنجم هجری و با کم رنگ شدن سلطه مسلمین بر دریای مدیترانه، و وقتی جنگ و دشمنی قبایل “بربر” با یکدیگر در مغرب اسلامی (شمال آفریقا) شدت گرفت، در مغرب ظهور کرد. آنها تونستند از نیمه قرن پنجم به بعد بر بخشهای وسیعی از شمال آفریقا و‌ اندلس مسلط شود.

فهرست مندرجات

۱ – ظهور دولت مرابطه
۲ – سخن ابن اثیر
۳ – اتحاد مرابطین
۴ – موسس دولت
۵ – سقوط مرابطین
۶ – پانویس
۷ – منبع

۱ – ظهور دولت مرابطه

در نیمه دوم قرن پنجم هجری و با کم‌رنگ شدن سلطه مسلمین بر دریای مدیترانه، جنگ و دشمنی قبایل “بربر” با یکدیگر در مغرب اسلامی (شمال آفریقا) شدت گرفت، در این روزگار دولتی به نام «مرابطین» در مغرب ظهور کرد که توانست از نیمه قرن پنجم به بعد بر بخشهای وسیعی از شمال آفریقا و‌ اندلس مسلط شود. (مرابطین (یا مرابطون، مرابطان) معنی لغوی این کلمه بر قراولانی که اسبان خود را در مرزهای سرزمینی دشمن نگاه می‌دارند، اطلاق می‌شود. و در اصطلاح به معنی ترویج‌کنندگان ایمان است.)

[۱] ابن خلدون عبدالرحمن، تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، مؤسسه تحقیقات و مطالعات فرهنگی ۱۳۶۳، ج۱، ص۳۴.

۲ – سخن ابن اثیر

ابن اثیر در مورد خاستگاه این قبیله می‌نویسد:
«مرابطین قبایلی بودند منسوب به “حمیر”، حرکت آنها از یمن در زمان ابوبکر (خلیفه اول) بود. ابوبکر آنان را به شام روانه ساخت، آنها از آنجا به مصر نقل مکان کردند و با “موسی بن نفیر” به مغـرب (شـمال آفریقا) داخل شدند».

[۲] ابن اثیر، عزالدین، الکامل، ترجمه ابوالقاسم حالت، عباس خلیلی، تهران، مؤسسه مطبوعاتی علمی ۱۳۷۱، ج۲۲، ص۳۲۱.

به این نکته باید توجه داشت که از لحاظ سیاسی شمال آفریقا در این زمان به صورت “قبیله‌ای” اداره می‌شد. قبیله «زناته» توانسته بود در رقابت‌های قبیله‌ای بر سایر قبایل غلبه کند، حکومت این قبیله حکومتی بود متشکل از بزرگترین قبایل “بربر”

[۳] ابن خلدون عبدالرحمن، تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، مؤسسه تحقیقات و مطالعات فرهنگی ۱۳۶۳، ج۶، ص۸.

که گاهی از امویان‌ اندلس و زمانی از فاطمیان پیروی می‌کرند.

[۴] ابن خلدون عبدالرحمن، تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، مؤسسه تحقیقات و مطالعات فرهنگی ۱۳۶۳، ج۱، ص۳۶۰.

در این دوره اکثر قبایل شمال آفریقا مسلمان بودند، هر چند دین اسلام و آموزه‌های اسلامی به طور کامل در میان تمامی قبایل رواج پیدا نکرده بود، ابن اثیر می‌نویسد:
«مردم قبایل لمتونه (از قبایل ساکن شمال آفریقا) پس از اینکه عبدالله بن یاسین عقاید و فرائض اسلام را برای آنها یاد کرد، گفتند: ‌ آنچه از نماز و زکات بیان کردی به آنها ملتزم هستیم، اما اینکه گفتی هر کس بکشد کشته می‌شود، هر کس بدزدد دستش قطع می‌شود و هر کس زنا کند تازیانه می‌خورد یا سنگسار می‌شود کارهایی‌است که نمی‌توانیم به آنها ملتزم شویم».

[۵] ابن اثیر، عزالدین، الکامل، ترجمه ابوالقاسم حالت، عباس خلیلی، تهران، مؤسسه مطبوعاتی علمی ۱۳۷۱، ج۲۲، ص۳۲۲.

۳ – اتحاد مرابطین

مرابطین که بیشتر به شغل دامداری مشغول بودند

[۶] مونس، حسین، معالم تاریخ المغرب والاندلس، قاهره، دار و مطابع المستقبل، ۱۹۸۰، ص۱۵۹.

به جنوب مغرب اسلامی یعنی صحرا آمدند و در ناحیه سنگال مستقر شدند، آنان به ملثمین (نقابداران) مشهور بودند چرا که طبق گفته ابن خلدون، نقاب بر چهره می‌انداختند.

[۷] ابن خلدون عبدالرحمن، تاریخ ابن خلدون، ترجمه عبدالمحمد آیتی، تهران، مؤسسه تحقیقات و مطالعات فرهنگی ۱۳۶۳، ج۵، ص۱۵۶.

“محمد تیفاوت لمتونی” مرابطین را که به صورت پراکنده زندگی می‌کردند متحد کرد.

[۸] هرفی سلامه، محمد سلطان، دولا المرابطین فی عهد علی بن یوسف، بیروت، دارالنهفا العربیه، ۱۴۰۵، ص۴۶.

پس از او “یحیی بن ابراهیم گلالی” رهبری آنها را بر عهده گرفت و تصمیم گرفت پیروان خود را با اسلام آشنا کند.

[۹] هرفی سلامه، محمد سلطان، دولا المرابطین فی عهد علی بن یوسف، بیروت، دارالنهفا العربیه، ۱۴۰۵، ص۴۶.

مدتی بعد “عبدالله بن یاسین