توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint

شوخی و پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint از مباحث علم اخلاق و از منظر شرع و عقل نکوهیده و مذموم بوده و فقط مقدار کمی که منجر به معصیت [تمسخر، غیبت، بهتان] نشود، مجاز شمرده شده است؛ بنابراین می‌توان گفت شوخی و خنده از امور نسبی می‌باشند، به این معنا که اگر برای شاد کردن دل مومنان و عاری از گناه باشد، امری پسندیده و نیکو خواهد بود. اما اگر از حد اعتدال بگذرد و منجر به معصیت شود، مانند اینکه برای خنداندن دیگران از دروغ، غیبت، تمسخر و یا شکستن دل دیگری استفاده شود، نه تنها از منظر شرع نکوهیده است، بلکه عواقبی همچون، قساوت قلب، کینه و دشمنی و حزن و فقر در قیامت را به دنبال خواهد داشت. علاوه بر این، فردی که در شوخی و خنده افراط و زیاده‌روی می‌کند، به شخصیت و آبروی خود ضربه می‌زند و این عملش با ایمان منافات داشته و موجب زوال عقلش نیز می‌شود. چنین افرادی به تدریج و بر اثر عادت به مزاح و بذله‌گویی، حتی مسائل جدی زندگی را شوخی پنداشته و حس واقع‌بینی خود را از دست می‌دهند، در نتیجه آن‌گونه که باید نمی‌توانند حقایق را درک کنند و این در حالی است که دیگران نیز مطالب و سخنان آنها را جدی تلقی نکرده و به گفته‌های آنان ترتیب اثر نمی‌دهند. در این مقاله به اقسام خنده و آثار و عواقب پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint اشاره شده است.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – اقسام خنده
۲.۱ – ممدوح
۲.۱.۱ – شاد کردن مؤمن
۲.۱.۲ – خنده عاری از گناه
۲.۲ – مذموم
۲.۲.۱ – خنده بدون علت
۲.۲.۲ – قهقهه
۲.۲.۳ – شوخی منجر به گناه
۲.۲.۴ – شوخی بی‌جا و نسنجیده
۲.۲.۵ – شوخی و خنده در اماکن مقدس
۳ – آثار و عواقب
۳.۱ – زوال عقل
۳.۲ – بی آبرویی
۳.۳ – پرده‌دری
۳.۴ – شوخی گرفتن زندگی
۳.۵ – قساوت قلب
۳.۶ – ایجاد دشمنی و کینه
۳.۷ – غفلت از مرگ و قیامت
۳.۸ – حزن و فقر در قیامت
۴ – پرسش و پاسخ
۵ – پانویس
۶ – منبع

۱ – مقدمه

کمتر جامعه و ملتی را می‌توان یافت که در ارتباطات مردم، چیزی به نام «شوخی و مزاح» وجود نداشته باشد و می‌توان گفت، لازمه زندگی اجتماعی و داشتن ارتباط‌های سالم و فرح‌بخش، مزاح و شوخی است. البته گاهی هم مزاح، به کدورت و کینه می‌انجامد و نتیجه معکوس می‌دهد که اشاره خواهد شد.
نسبت افراد جامعه به شوخی و خنده بدین صورت است که بعضی خصلت شوخی و مزاح را (چه با گفتار و چه رفتار) به عنوان عادت رفتاری خود قرار داده‌اند اما در مقابل برخی هم میانه خوشی با آن ندارند و اهل شوخی نیستند، لذا از آنجایی که از طرفی این نوع برخورد، در روابط مردم متداول است و از طرف دیگر نه می‌توان به طور کلی آن را مردود دانست و نه می‌توان بی‌حد و مرز طرفدار آن بود، در این مقاله به بیان آثار، حدّ و مرز، شیوه و شرایط آن بر اساس تعالیم دینی می‌پردازیم.

۲ – اقسام خنده

با توجه به بیانی که در مقدمه گذشت، علمای علم اخلاق در بیان شوخی و خنده به دو قسم اشاره کرده‌اند

۲.۱ – ممدوح

با توجه به اینکه خستگی جسم و روح، با تفریحات سالم، مزاح و لطیفه‌گویی برطرف می‌شود، پرداختن به نشاط و شادابی روح و روان، در سای رعایت آداب، امری طبیعی، مقبول و مورد حمایت شرع و دین است. در نتیجه برخلاف تصور یا القاء افرادی که می‌کوشند چهره‌ای خشن و عبوس از اسلام ارائه دهند، در فرهنگ دینی مساله شادی و خوشحالی و به عبارت دیگر ادخال سرور و شاد کردن دیگران، جزء خصلت‌های مثبت و پسندیده محسوب شده و از مزاح و شوخ‌طبعی به عنوان خصلت مؤمنین یاد شده است، همانطور که اولیای دین و بزرگان مکتب نیز در عمل، این‌گونه بوده‌اند؛ چنانچه امام صادق (علیه‌السلام) فرمود، «ما من مؤمن الا و فیه دعابه، قلت و ما الدّعابه؟ قال المزاح؛

[۱] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۶، ص۵۶۷.

مؤمنی نباشد که در او دعابت نیست، گفتم، دعابت چیست؟ فرمود، مزاح».
برخی از مصادیق شوخی و خنده ممدوح عبارتند از،

۲.۱.۱ – شاد کردن مؤمن

طبق روایات و متون دینی، شاد کردن دل مردم و مؤمنین، کاری پسندیده بوده و در روایات، از این عمل تمجید شده است؛ چنانچه پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) در این‌باره فرمود، «اِنّ مِن اَحبِّ الاعمالِ اِلیَ اللّه عزّ و جلّ اِدخالُ السّرور علی المؤمنین؛

[۲] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۱۸۹.

از محبوب‌ترین کارها نزد خداوند متعال، وارد کردن شادمانی در دل مؤمنان است».
همچنین یونس شیبانی می‌گوید حضرت صادق (علیه‌السلام) به من فرمود، «شوخی‌ شما با یکدیگر چگونه است؟ گفتم، کم. فرمود، چرا شوخی نمی‌کنید که شوخی از خوش اخلاقی مایه می‌گیرد و با شوخی دل برادر[مومن] خود را شاد می‌کنید. پیامبر با مردم شوخی می‌کرد، برای آنکه آنان را خوشحال کند»

[۳] طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ج۱، ص۲۱.

۲.۱.۲ – خنده عاری از گناه

همان‌طور که در مقدمه هم اشاره شد، شوخی و خنده در صورتی مجاز است که همراه با معصیت و گناه نباشد؛ چنانچه امام باقر (علیه‌السلام) فرمود، «ان الله یحب المداعب فی الجماعد بلا رفث؛

[۴] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۶۶۳.

به راستی که خداوند عزّ و جلّ دوست دارد کسی را که در میان جمع، شوخی‌ و خوشمزگی می‌کند، بی‌آنکه فحش دهد و هرزه‌گویی کند». از این‌رو اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) برای یاد دادن و سفارش به شوخی و مزاح‌های اسلامی به یاران و نزدیکان خود، توصیه‌های فراوانی در این زمینه، به گونه رفتاری و گفتاری داشته‌اند و در سیره و رفتار ایشان، نمونه‌های فراوانی از شوخی و مزاح‌های بجا و عاری از گناه دیده می‌شود، به عنوان نمونه،
در بین یاران امام رضا (علیه‌السلام) مرد شوخ طبعی بود که گاه دیگران را می‌خنداند. روزی با خود گفت بهتر است این مساله را از امام رضا (علیه‌السلام) بپرسد تا ببیند آیا کارش درست است، یا نه؟ خدمت امام رسید و پرسید، گاه پیش می‌آید که جمعی در جایی نشسته‌اند و با هم شوخی می‌نمایند و می‌خندند. آیا بر مردی که در میان آنان نشسته است رواست که در شوخی و خنده آنان شرکت نماید یا خیر؟ ‌ امام لبخندی زد و فرمود، «اشکالی ندارد به شرطی که در آن گناه نباشد. ‌» مرد دانست که منظور امام فحش و شوخی‌های زشت است. سپس امام رضا (علیه‌السلام) برای اینکه او منظورش را بهتر بفهمد، داستانی از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) نقل کرد و فرمود، پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم) نیز این گونه بود. گاه عربی بیابان نشین نزد ایشان می‌آمد و هدیه‌ای می‌آورد و وقتی هدیه را می‌داد، به شوخی به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) می‌گفت، پولش را بده! ایشان نیز می‌خندید و از مزاح او شادمان می‌شد و گاه که حضرت را‌ اندوهگین می‌دیدند می‌فرمود، کجاست آن عرب بذله‌گوی بیابان گرد؟ کاش اکنون نزد ما بود و شوخی می‌کرد

[۵] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۶۶۳، ح۱.

همچنین نقل شده است، روزی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) در مقابل حضرت علی (علیه‌السلام) نشسته بود و ظرف خرمایی جلوی آنان بود. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) هر بار خرمایی بر می‌داشت و می‌خورد و هسته آن را پیش روی علی (علیه‌السلام) می‌گذاشت. وقتی مقداری خرما خوردند و همه هسته‌ها جلوی امام علی (علیه‌السلام) جمع شد؛ پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) به شوخی به ایشان فرمود، «ای علی! تو چه قدر پرخور هستی؟! ‌» و اشاره به هسته‌های انباشته شده جلوی او کرد. علی (علیه‌السلام) نیز شوخی ایشان را با شوخی پاسخ داد و فرمود، «پرخور کسی است که خرماها را با هسته بخورد‌» و اشاره به پیامبر کرد که هیچ هسته خرمایی جلوی ایشان نبود

[۶] جزائری، سید نعمت الله، زهر الربیع، ص۳.

۲.۲ – مذموم

در شوخی کردن با دیگران باید طبق آداب و مقررات دین برخورد شود، به این صورت که، اولاً باید ظرفیت طرف مقابل سنجیده شود، ثانیاً از افراط و زیاده‌روی پرهیز گردد، ثالثاً از تحقیر و توهین و استهزاء دیگران اجتناب شود و در آخر هم وقار و هیبت خودِ شخص محفوظ بماند. نشاندن گل لبخند به چهره‌ها به قیمت خورد کردن شخصیت یک نفر و ایجاد شادی در عده‌ای به بهای غمگین ساختن یک مسلمان، زیبنده و شایسته نیست.
برخی از مصادیق شوخی و خنده‌های مذموم عبارتند از،

۲.۲.۱ – خنده بدون علت

به طور کلی انجام هر کاری بدون دلیل و علت از نظر عقل و شرع نکوهیده است. شوخی و خنده بدون علت نیز از این قاعده مستثنا نبوده و در زمره رذائل اخلاقی قرار می‌گیرد؛ لذا امام صادق (علیه‌السلام) در این‌باره فرمود، «ثلاث فیهن المقت من الله، نوم من غیر سهر، و ضحک من غیر عجب، و اکل علی الشبع؛

[۷] شیخ صدوق، محمد، خصال، ج۱، ص۸۹.

سه چیز مورد غضب شدید خداوند است، خوابیدن بدون شب‌زنده‌داری، خنده بدون تعجب [بدون علّت] و غذا خوردن از روی سیری».

۲.۲.۲ – قهقهه

خندیدن با صدای بلند که از آن تحت عنوان «قهقهه زدن» یاد می‌شود، از منظر دین مبین اسلام نکوهیده و مورد مذمت می‌باشد به حدی که امام صادق (علیه‌السلام) فرمود، «القهقهه من الشیطان؛

[۸] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۶۶۴.

خنده قهقهه از شیطان است». در مذمت و نکوهش قهقهه همین بس که طبق روایات موجبات خشم الهی را فراهم می‌کند؛ چنانچه امام باقر (علیه‌السلام) در این‌باره فرمود، «اذا قَهْقَهتَ فقُلْ حینَ تَفرُغُ، اللّهُمّ لا تَمقُتْنی؛

[۹] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۶۶۴، ح۱۳.

هرگاه قهقهه زدی، پس از آن بگو، خدایا! بر من خشم مگیر». و این تعبیر نشان از عظمت و میزان قبح این عمل دارد؛ از همین‌رو خنده مؤمنان راستین همیشه به صورت تبسم می‌باشد، چنانچه امام صادق (علیه‌السلام) فرمود، «خنده مؤمن، تبسّم است»

[۱۰] کلینی،محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۶۶۴.

۲.۲.۳ – شوخی منجر به گناه

در شریعت مقدس اسلام از هر عملی که ممکن است مقدمه ارتکاب گناه و معصیت شود، نهی شده است؛ حال چه به صورت جدی باشد یا شوخی؛ از همین‌رو برای در امان ماندن از زنا، از خلوت کردن با نامحرمان، نشست و برخاست بیش از حد و بی‌جهت با آنان و همچنین شوخی نمودن با نامحرمان نهی شده است؛ چنانچه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) فرمود، «هر کس با زن نامحرم دست دهد، روز قیامت در حالی که دست‌هایش در زنجیر است وارد می‌شود و فرمان ورود او به دوزخ صادر می‌گردد و هر کس با زن نامحرم شوخی‌ کند، برای هر کلمه‌ای که در دنیا با او سخن گفته است، هزار سال او را در دوزخ زندانی می‌کنند»

[۱۱] شیخ صدوق، محمد، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ج۱، ص۲۸۳.

حکایت، شوخی با نامحرم و سرزنش امام (علیه‌السلام)
ابوبصیر (رحمت‌الله) می‌گوید، «در کوفه که بودم، به یکی از بانوان درس قرائت قرآن می‌آموختم. روزی در یک موردی با او شوخی نمودم. مدت‌ها گذشت تا اینکه در مدینه به حضور امام باقر (علیه‌السلام) رسیدم که آن حضرت مرا مورد سرزنش قرار داد و فرمود، کسی که در حال خلوت گناه کند، خداوند نظر لطفش را از او بر می‌گرداند، این چه سخنی بود که به آن زن گفتی؟ از شدت شرم، سرم را پایین‌انداخته و توبه نمودم. امام باقر (علیه‌السلام) فرمود، مراقب باش که تکرار نکنی»

[۱۲] مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴۶، ص۲۴۷.

همچنین شوخی‌ای که منجر به فحش، دروغ و یا آزردگی و خجالت دیگری شود، قطعاً مذموم و حرام خواهد بود. رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) می‌فرماید، «اِنّی اَمزَحُ وَ لا اقُولُ اِلاّ حقاً؛

[۱۳] ابن ابی الحدید، عبدالحمید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۳۰.

به درستی که من شوخی می‌کنم، اما هرگز جز حقیقت را نمی‌گویم.» بدین معنا که دروغ‌گویی حتی از روی شوخی هم جایز نمی‌باشد. اما متاسفانه دیده می‌شود برخی به خاطر شوخ طبعی حاضر هستند دروغ یا هر سخن نادرست دیگری نیز بگویند؛ غافل از اینکه در روایات از دروغ به صورت شوخی نیز نهی شده است؛ چنانچه امام باقر (علیه‌السلام) فرمود، علی بن الحسین (علیه‌السلام) به فرزندانش می‌فرمود، «از دروغ بپرهیزید، چه کوچک باشد و چه بزرگ، جدی باشد یا شوخی‌، زیرا چون کسی دروغ کوچکی گفت، به دروغ بزرگ دلیر می‌شود»

[۱۴] کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج۲، ص۳۳۸.

۲.۲.۴ – شوخی بی‌جا و نسنجیده

انسان عاقل در هر جایی و با هر کسی شوخی نمی‌کند؛ چرا که شوخی‌های بیجا و نسنجیده باعث شقاوت و حقارت خودِ شخص می‌شود؛ چنانچه لقمان حکیم در سفارشاتی که به فرزندش داشت، فرمود، «ای پسرکم! با دو طایفه ملاعبه و شوخی‌ مکن، یکی با مردمان شریف به جهت آنکه حقیر و پست می‌شوی و دیگر با مردمان پست و لئیم به جهت آنکه آنها را بر خود دلیر و چیره خواهی کرد»

[۱۵] ورّام بن ابی فراس حلی، نزهه النواظر فی ترجمه معدن الجواهر، ص۲۶.

در نکوهش بذله‌گویی بی‌جا همین بس که در روایتی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) چنین افرادی را در بدترین شرایط هلاکت و سقوط معرفی کرده است و می‌فرماید، «ان الرجل لیتکلم بکلمه فیضحک بها جلساءه یهوی بها ابعد من الثریا؛

[۱۶] فیض کاشانی، محمدمحسن، محجه البیضاء، ج۵، ص۲۳۲.

گاه انسان سخنی می‌گوید تا هم محفلان خود را بخنداند، ولی همان سخن، او را [از نظر هلاکت و بدبختی] به دورتر از ستاره ثریا پرتاب می‌کند».

۲.۲.۵ – شوخی و خنده در اماکن مقدس

مسجد و به طور کلی اماکن مقدس، محلی برای نیایش و گردهمایی مسلمانان هستند؛ لذا مهمترین نقش این اماکن مقدس و خصوصاً مسجد، مرکزیت بخشی به عبادت مسلمانان در زمینی پاک و مطهّر و تعریف شده برای خداوند است. محیطی که انسان ناپاک نباید وارد آن شود و فضا و زمینش بایستی از هر گونه پلیدی مصون باشد. در واقع، مسجد تکیه‌گاه تمامی مسلمانان در اتکاء به خداوند واحد قهّار و سمبل قداست، پاکی، تقوا و وحدت جامعه اسلامی می‌باشد؛ از این‌رو باید حرمت این مکان مقدس را همواره حفظ نمود و از انجام برخی کارها در آن خودداری کرد. یکی از اموری که در مساجد باید از آن پرهیز شود، شوخی و خنده است. رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) در این‌باره فرمودند، «الضحک فی المسجد ظلمه فی القبر؛

[۱۷] الضحک متقی هندی، علاءالدین، کنز العمال، ج۷، ص۶۶۸.

خندیدن در مسجد موجب تاریکی قبر است».

۳ – آثار و عواقب

شوخی و خنده یکی از ویژگی‌های رفتاری انسان است که هم می‌تواند به عنوان یک قابلیت، جهت برقراری ارتباط با دیگران مورد استفاده قرار گیرد و هم می‌تواند به عنوان یکی از اخلاقیات ناپسند جلوه کند و نتایجی به بار آورد که نه تنها قابل جبران نبوده، بلکه مدت‌ها باید به دنبال رهایی از مشکلات ایجاد شده از آن بود. شاید بتوان گفت مهمترین جنبه نکوهش شوخی و پاورپوینت کامل خنده زیاد ۹۶ اسلاید در PowerPoint، تنافی و ناسازگاری آن با ایمان است؛ چرا که این عمل اغلب موجب غفلت آدمی از یاد خدا و انجام کارهای خیر می‌شود، در حالی مؤمنین واقعی لحظه‌ای از یاد خداوند غا