توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خاندان آل ضبه ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خاندان آل ضبه ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خاندان آل ضبه ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

آل ضبه

آل ضَبَّه، از قبایل عدنانی جزیره العرب، که قبل از دوران جاهلیت از سوی حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) حکومت یمن، حجاز و سرپرستی کعبه را عهده‌دار بودند. بیشتر افراد آل ضبه مسلمان نشده و با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رابطه نیکو برقرار نکردند. گروهی از آل ضبه پس از رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) مرتد و ادعای دروغین پیغمبری سجاح را پذیرفتند. آنان در زمان حکومت امام علی (علیه‌السّلام) نیز با آن حضرت دشمنی ورزیدند و در جنگ جمل سپاه عایشه را همراهی کردند.
به فرموده امام صادق (علیه‌السّلام) اعراب بنی‌ ضبه یکی از ۱۳ قومی‌اند که هنگام ظهور حضرت مهدی (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بر ضد ایشان می‌جنگند.

فهرست مندرجات

۱ – نسب
۲ – محل سکونت
۳ – دوران جاهلی
۴ – پس از اسلام
۵ – پس از پیامبر
۶ – فهرست منابع
۷ – پانویس
۸ – منبع

۱ – نسب

آل ضبه تیره‌ای از عرب عدنانی طائفه مُضر

[۱] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۸، ص۳۸۰-۳۸۱.

از نسل بکر بن سعد بن ضبه بودند. ضبه بن اُدّ بن طابخه بن الیاس بن مُضر فرزندانی به نام‌های سعد، سعید و باسِل داشت و نسلش بیشتر از طریق سعد استمرار یافت.

[۲] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۱۹۸.

[۳] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۲۰۳-۲۰۴.

این خاندان در گذر زمان با هویت آل ضبه شناخته شدند. خاندانی دیگر از عرب عدنانی نیز به نام ضبه یافت می‌شوند که یا از قریش‌اند و نسبشان به ضبه بن حارث بن فِهْر بن مالک می‌رسد و یا از هُذیل‌اند و به ضبه بن عمرو بن حارث بن تمیم بن سعد بن هذیل نسب می‌برند

[۴] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۸، ص۳۸۰-۳۸۱.

؛ اما اینان به آل ضبه مشهور نیستند. در گزارشی اغراق‌آمیز، آل ضبه از معدود خاندان‌هایی به‌شمار رفته‌اند که به جنگاوری و فراوانی جمعیت شناخته شده‌اند.

[۵] ابن قتیبه، عبدالله بن مسلم، المعارف، ص۷۵.

[۶] ابن حزم، علی بن احمد، جمهره انساب العرب، ص۲۰۳-۲۰۴.

[۷] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۸، ص۴۸.

۲ – محل سکونت

محل سکونت آل ضبه به‌طور دقیق مشخص نشده است. بر پایه گزارشی، روستایی به نام ضبه در حجاز، در راه شام، بر ساحل دریا و مجاور بدا، روستای حضرت یعقوب، قرار داشته است.

[۸] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۸، ص۳۸۶.

[۹] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۳، ص۴۵۲.

[۱۰] بغدادی، عبدالمؤمن، مراصد الاطلاع، ج۲، ص۸۶۴.

گزارشی دیگر محل زندگی بنی‌ضبه را در نجد، نزدیک منطقه بنی‌تمیم دانسته

[۱۱] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ، ج۲، ق۱، ص۳۱۹.

و به مهاجرت آنان پس از اسلام، گویا در عصر فتوحات، به مناطق فتح شده از جمله اصفهان اشاره کرده است.

[۱۲] یعقوبی، احمد بن اسحاق، البلدان، ص۸۶.

به نقلی آنان در نعمانیه عراق نیز مستقر شدند.

[۱۳] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ، ج۲، ق۱، ص۳۱۹.

بر پایه گزارش یعقوبی، گروهی از آنان به اصفهان مهاجرت کردند.

[۱۴] یعقوبی، احمد بن اسحاق، البلدان، ص۸۷.

بر اثر رفت و ‌آمد بسیار آنان به مکه و نیز از این‌رو که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) دوران کودکی خود را در میان بنی‌ سعد از تیره‌های هَوازِن و در مجاورت آل ضبه گذرانده بود، لهجه این خاندان بر لهجه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اثر نهاده است.

[۱۵] مقریزی، احمد بن علی، امتاع الاسماع، ج۴، ص۲۷۶-۲۷۷.

۳ – دوران جاهلی

در منابع دو‌گونه گزارش درباره آنان ارائه شده که حاکی از نقش و ارتباط برخی از ایشان با مکه مکرمه است. برخی ضبه بن اُدّ را همان کسی می‌دانند که تخت ملکه سبا را برای سلیمان آورد.

[۱۶] ابوحیان‌ اندلسی، محمد بن یوسف، البحر المحیط، ج۸، ص۲۴۰.

[۱۷] آلوسی، محمود بن عبدالله، روح المعانی، ج۱۰، ص۱۹۸.

در نقلی افسانه‌گونه، ضبه از سوی حضرت سلیمان (علیه‌السّلام) حکومت یمن و حجاز را عهده‌دار بود و سرپرستی کعبه از او به پسرش سعد منتقل شد و پس از مرگ سعد، تولیت کعبه از بنی‌ضبه به اَسد بن خُزیمه رسید.

[۱۸] فاکهی، محمد بن اسحاق، اخبار مکه، ج۵، ص۱۲۹.

[۱۹] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۳۶.

بر اساس خبری، حُر بن مَنیع ضَبِی از سخاوتمندان عرب در دوران جاهلی بود. داستان هدیه مشهور او به کعبه، ۱۰۰ ماده شتر همراه بچه‌هایشان با وسایل کامل، در منابع تاریخی آمده است.

[۲۰] ابن حبیب، محمد، المحبّر، ص۱۴۲-۱۴۳.

[۲۱] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۳۸۴.

[۲۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۳۹۲.

گزارش‌های پراکنده دیگر به حرمت‌شکنی برخی از آل ضبه در مکه اشاره دارد؛ از جمله داستانی که نشان می‌دهد مردم ضبه بن اُدّ را سرزنش کردند؛ زیرا قاتل فرزندش سعید را در ناحیه حرم یا در ماه‌های حرام کشت و چون به او اعتراض کردند، جمله «سَبق السیفُ العَذْل: شمشیر از سرزنش پیشی گرفت» را بر زبان جاری ساخت و از آن پس، این جمله ضرب المثل شد.

[۲۳] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۳۶۲.

نیز ابواللیل از بنی‌هِلال بن ضبه، قاتل مالک بن مُنْتَفِق، رئیس بنی‌ضبه در اواخر عصر جاهلی

[۲۴] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۵، ص۲۶۶.

تا حرم تعقیب و در آن‌جا کشته شد.

[۲۵] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۱، ص۳۷۹.

به گزارشی در پی قتل فردی از بنی‌ضبه به نام خماص، بنی‌تمیم، عموزادگان مقتول، اشْیَم بن شَراحِیل ضبی را که به قصد حج از ناحیه آنان می‌گذشت، در ماه حرام کشتند.

[۲۶] سمعانی، عبدالکریم، الانساب، ج۱، ص۵۰-۵۱.

[۲۷] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه، ج۴، ص۴۵۲.

بر پایه نقلی، بنی‌ضبه در جاهلیت بت شمس را می‌پرستیدند.

[۲۸] حموی، یاقوت بن عبدالله، معجم البلدان، ج۳، ص۳۶۲.

[۲۹] علی، جواد، المفصل، ج۱۱، ص۵۵-۵۶.

۴ – پس از اسلام

گویا بیشتر افراد آل ضبه مسلمان نشدند و با پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رابطه نیکو نداشتند. در سال ششم هجری، گروهی از بنی‌ضبه در مدینه به حضور رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسیدند و ضمن شکایت از بیماری خود، از آن بزرگوار کمک خواستند. پیامبرر از آنان خواست چند روزی در مدینه بمانند تا با مراقبت مسلمانان بهبود یابند و بتوانند در سریه‌های بعدی با مسلمانان همراهی کنند؛ ولی آنان مایل بودند در خارج مدینه جای گیرند. پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) با پذیرش خواسته آنان، به تنی چند از مسلمانان ماموریت داد تا مقداری از شتران بیت المال را در چراگاه اطراف مدینه نگه دارند و از شیر آن‌ها بیماران بنی‌ضبه را پذیرایی و پرستاری کنند. آنان با حمایت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در مدتی کوتاه سلامت خود را بازیافتند؛ اما به جای قدردانی، سه تن از نگهبانانِ شترها را کشتند و شتران را به سرقت بردند. هنگامی که این خبر ناگوار به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) رسید، علی (علیه‌السّلام) را مامور دستگیری آنان کرد. امیرمؤمنان (علیه‌السّلام) این خطاکاران را تعقیب و بازداشت نمود و به حضور پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) آورد. در این لحظه پیک وحی نازل شد و آنان را محارب دانست و حکم آنان را که اعدام یا قطع دست و پا در جهت مخالفِ هم یا تبعید از سرزمین خود بود، به پیامبر ابلاغ کرد.

[۳۰] مائده/سوره۵، آیه۳۳.

پیامبر با قطع یک دست و یک پا در جهت مخالف هم، حکم خدا را درباره آنان جاری کرد.

[۳۱] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۷، ص۲۴۵.

[۳۲] قاضی، نعمان مغربی، نعمان بن محمد، دعائم الاسلام، ج۲، ص۴۷۶-۴۷۷.

[۳