توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جزیره آبادان ۹۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جزیره آبادان ۹۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جزیره آبادان ۹۲ اسلاید در PowerPoint :

آبادان

آبادان، جزیره، شهرستان و شهری در شمال غربی خلیج‌ فارس و از شهرهای پر جمعیت استان نفت‌خیز خوزستان است. شهرت آبادان در نخستین سده‌های هجری عمدتاً وابسته به رباط‌ها، خانقاه‌ها و مساجد متعدد، و نیز به سبب مقبره یا تکیه‌ای منسوب به خضر و الیاس در حوالی بهمنشیر بوده است.
شکوفایی تاز آبادان را باید یکسره وابسته به صنعت نفت دانست. آبادان تا پیش از آغاز جنگ ایران و عراق، آبادان بی‌تردید پیشرفته‌ترین شهر ایران از لحاظ تمدن مادی بود و این همه را از برکت صنعت نفت داشت اما در اوایل جنگ نزدیک به یک سال در محاصر کامل عراقی‌ها ماند و پس از شکستن محاصره نیز تا مدت‌ها هدف گلوله‌باران‌های بی‌امان دشمن بود و در نتیجه تقریباً جای سالمی در شهر باقی نماند.
رهبری و هماهنگ ساختن کوشش‌های مربوط به بازسازی ویرانی‌های ناشی از جنگ به ستاد بازسازی و نوسازی مناطق جنگ زده که در وزارت کشور جمهوری اسلامی ایران مستقر است، سپرده شد و در پی آن کارشناسان و کارگران ساده از شهرهای دور و نزدیک راهی این مرکز صنعتی نو بنیاد شدند و در نتیجه جامعه‌ای با زمینه‌های گوناگون فرهنگی، قومی و اعتقادی در آن پدید آمد و وضعیت اقتصادی آن با شتاب دگرگونی و پیشرفت یافت.

فهرست مندرجات

۱ – وجه تسمیه
۲ – پاورپوینت کامل جزیره آبادان ۹۲ اسلاید در PowerPoint
۳ – شهرستان آبادان
۴ – شهر آبادان
۵ – سابقه تاریخی
۶ – آبادان جدید
۷ – جمعیت
۸ – صنعت نفت
۹ – ساختار شهری و اجتماعی پیش از جنگ
۱۰ – آبادان پس از آغاز جنگ
۱۱ – بازسازی آبادان
۱۲ – منابع
۱۳ – پانویس
۱۴ – منبع

۱ – وجه تسمیه

نام آبادان تا پیش از ۱۳۱۴ش که به پیشنهاد فرهنگستان ایران و تصویب دولت، تلفظ و رسم‌الخط امروزی را پیدا کرد، به شکل عَبّادان خوانده و نوشته می‌شد. هم مورخان و جغرافی‌نویسان اسلامی که در گذشته یادی از این ناحی ایران کرده‌اند، همین تلفظ و رسم‌الخط را به کار برده‌اند. آنان، عبادان را هم بر دِه یا شهر آبادان اطلاق کرده‌اند، هم برخود جزیره. دانسته نیست که استعمال این نام از نوع اطلاق جزء بر کل بوده است یا برعکس. در وجه نامگذاری آبادان، که بَطْلَمْیوس آن را جزو اقلیم سوم (به گفت جغرافی‌نویسان قدیم، اقلیم حارّ) دانسته،

[۱] یاقوت حموی، ابوعبدالله، معجم‌ البلدان، ج۴، ص۷۴، به کوشش فردیناند ووستنفلد، لایپزیک، ۱۸۶۶-۱۸۷۰م.

چند قول آمده است: بَلاذُری (د ۲۷۹ق/ ۸۹۲ م) آن را منسوب به عَبّاد بن حُصَیْن الحَبِطی از ملازمان حَجّاج بن یوسف ثقفی (د ۹۵ق/ ۷۱۴م) و معاصر عبدالملک بن مروان (د ۸۶ق/ ۷۰۵م) می‌داند.

[۲] بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح‌ البلدان (بخش مربوط به ایران)، ج۱، ص۱۲۴، ترجم آذرتاش آذرنوش، تهران، سروش، ‌۱۳۶۴ش.

برخی را عقیده بر این است که عبادان توسط مردی مقدس به نام عَبّاد در سد ۲ یا ۳ق ۸ یا ۹م بنیاد شده و مردم بصره، یا به گفت احمد مقدسی «مردم پیرامون بصره که همگی عجم هستند»،

[۳] مقدسی، محمد بن احمد، احسن التقاسیم، ج۱، ص۴۱۲-۴۱۳، ترجم علینقی منزوی، تهران، شرکت مؤلفان و مترجمان ایران، ۱۳۶۱ش.

پسوند نسبت «ان» را به نام او افزوده و به این ترتیب نام شخص را به نام جای بدل کرده‌اند. بهرام فره‌وشی ضمن رد این قبیل نامگذاری‌ها، معتقد است که شکل قدیمی نام این نقطه از ایران اپاتان، مرکب از سه جزء اُ (آب)، پات (از ریش پاییدن) و ان (پسوند نسبت) و جمعاً به معنای «جایی است که در آن‌جا از آب دریا و رود پاسبانی می‌کنند.»

[۴] فره‌وشی، بهرام، اروندرود، ص۷۵-۸۶، مجل دانشکد ادبیات دانشگاه تهران، س ۱۷، شم‌ ۱ (مهر ۱۳۴۸ش).

این نظر به دو لحاظ معقول می‌نماید.
نخست آن‌که بطلمیوس، معروف به پدر جغرافیا، در سد ۲م، و مارسیان جغرافی‌دان سد ۴م، به ترتیب نام‌های آپفانا و آپفادانا را برای آبادان به کار برده‌اند که در تلفظ چندان بی‌شباهت با کلم آبادان نیست و این امکان هست که عبادان معرّب اُپاتان باشد.
ثانیاً توصیفی که برخی از پیشینیان از آبادان کرده‌اند، با معنای لغوی اپاتان هماهنگ می‌نماید. اِصطَخْری کَرْخی (د ۳۴۰ق/ ۹۵۱م) و ابن حَوقَل (د ۳۶۸ق/ ۹۷۹م) نقل می‌کنند که به منظور دفع شبیخون‌های دزدان دریایی و نگهبانی از دهان دجله، دیده‌بانانی در عبادان مستقر بوده‌اند.

[۵] اصطخری، ابواسحق ابراهیم، مسالک و ممالک، ج۱، ص۳۴، به کوشش ایرج افشار، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۷ش.

[۶] ابن حوقل، ابوالقاسم محمد، صوره الارض، ج۱، ص۴۸، ترجم جعفر شعار، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۴۵ش.

به‌علاوه، در آبراهه‌ای در دو فرسنگی این جزیره در دریای پارس و آنجایی که «دجل بغداد بدین دریا می‌رسد»،

[۷] بکران، محمد نجیب، جهان‌نامه، ج۱، ص۲۲، به کوشش محمدامین ریاحی، تهران، ابن‌سینا، ۱۳۴۲ش.

[۸] بکران، محمد نجیب، جهان‌نامه، ص۴۷-۴۸، به کوشش محمدامین ریاحی، تهران، ابن‌سینا، ۱۳۴۲ش.

[۹] بکران، محمد نجیب، جهان‌نامه، ج۱، ص۱۰۵، به کوشش محمدامین ریاحی، تهران، ابن‌سینا، ۱۳۴۲ش.

مناره‌مانندهایی چوبی به نام خَشَبات (خشاب) برپا کرده بودند که ناطوران در چارطاق‌هایی برفراز آن‌ها آمدوشد کشتی‌ها و دزدان دریایی را می‌پاییدند. شب‌هنگام بر بالای این مناره‌ها آتش یا چراغ برمی‌افروختند تا کشتی‌ها را از نزدیک شدن به آبهای تُنُک باز دارند.

[۱۰] ناصرخسرو، ابومعین، سفرنامه، ج۱، ص۱۳۴-۱۳۵، به کوشش محمد دبیرسیاقی، تهران، انجمن آثار ملی، ‌۱۳۵۴ش.

[۱۱] اصطخری، ابواسحق ابراهیم، مسالک و ممالک، ج۱، ص۳۴-۳۶، به کوشش ایرج افشار، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۷ش.

۲ – پاورپوینت کامل جزیره آبادان ۹۲ اسلاید در PowerPoint

جزیره‌ای است در شمال غربی خلیج‌فارس که شهر آبادان در آن واقع شده است و خود جزئی از شهرستان آبادان است. از شمال به رود کارون، از مشرق به رود بَهْمَنْشیر، از جنوب به خلیج‌فارس و از مغرب به اروندرود محدود است. در ازای آن ۶۴ کمـ، پهنای آن بین ۳ تا ۲۰ کمـ و ارتفاع بالاترین نقط آن ۳ متر از سطح دریاست. جزیر آبادان از رسوبات دلتایی رودهای کارون، دجله، فرات و شعبه‌های متعدد این رودها از قبیل کَرْخه و گُرگُر تشکیل شده است. این جزیره دارای زمین‌های هموار و عاری از تپه و برآمدگی و غالباً شوره‌زار است.
اینکه آبادان زمانی احتمالاً شبه‌جزیره بوده سخنی است که می‌توان پذیرفت، لیکن این عقیده نیز که در نتیج حفر نهر حَفّار (یا فَمِ عَضُدی) به فرمان عضدالدول دیلمی (۳۲۴-۳۷۲ق/ ۹۳۶-۹۸۲م)، «شبه‌جزیر آبادان به صورت جزیره درآمده» جای تأمل است، زیرا قرنها پیش از عضدالدوله، چندین جغرافی‌دان یونانی و از آن میان فیلوس تورگیوس در سد ۴م، از آبادان به عنوان جزیره‌ای یاد می‌کنند که میان دو رود محصور بوده است.
احمد مقدسی هم آبادان را «شهری در محاصر دریا» توصیف کرده است.

[۱۲] مقدسی، محمد بن احمد، احسن التقاسیم، ج۱، ص۱۱۸، ترجم علینقی منزوی، تهران، شرکت مؤلفان و مترجمان ایران، ۱۳۶۱ش.

ناصرخسرو (د ۴۸۱ق/ ۱۰۸۸م) می‌گوید: «عبادان بر کنار دریا نهاده است چون جزیره‌ای که شط آن‌جا دو شاخ شده است، چنانکه از هیچ جانب به عبادان نتوان شد الا به آب گذر کنند.»

[۱۳] ناصرخسرو، ابومعین، سفرنامه، ج۱، ص۱۳۴، به کوشش محمد دبیرسیاقی، تهران، انجمن آثار ملی، ‌۱۳۵۴ش.

مسعودی (د ۳۴۶ق/ ۹۵۷م) در ذکر حدود نواحی سَواد (عراق) می‌نویسد: «حد آن از سوی مشرق جزیره‌ای است که به دریای پارسی پیوسته و به میانرُوذان معروف است.»

[۱۴] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ج۱، ص۳۵، به کوشش عبدالله اسماعیل صاوی، قاهره، دارالصاوی، ۱۳۵۷ق.

یاقوت حَمَوی (د ۶۲۶ق/ ۱۲۲۹م) می‌گوید: «ایرانیان آن را میانروذان نامند، زیرا در میان دو رود جای گرفته است.»

[۱۵] یاقوت حموی، ابوعبدالله، معجم‌ البلدان، ج۴، ص۷۴، به کوشش فردیناند ووستنفلد، لایپزیک، ۱۸۶۶-۱۸۷۰م.

جایی با چنین ویژگی‌ها، بیش‌تر بیانگر جزیره است تا شبه‌جزیره. شاید هم آبادان امروز در گذشت دور اندک پیوندی با خشکی داشته است. این گفت ابوالفدا (۷۳۲ق/ ۱۳۳۲م) «آبادان بر دریای فارس است و این دریا گرد آن را گرفته چنان‌که جز اندکی از آن در خشکی نیست.»

[۱۶] ابوالفداء، اسماعیل‌ بن محمد، تقویم البلدان، ج۱، ص۳۰۹، به کوشش م رنو، پاریس، ‌۱۸۴۰م.

می‌تواند مؤید فرض اخیر باشد. تعبیر اعتمادالسلطنه (د ۱۳۲۹ق/ ۱۹۱۱م) نیز که می‌گوید وقتی «به شبه‌جزیر عبادان می‌رسی، دجله منشعب به دو شعبه می‌شود و عبادان به سبب ریختن این دو شعب دجله به دریا به این وضع جزیره می‌شود.»

[۱۷] ‌اعتمادالسلطنه، محمدحسن خان، ‌مرآت‌ البلدان، ص ۱۷۶-۱۷۷، دارالطباع مبارک دولتی، ۱۲۹۴ق.

درخور توجه است.

۳ – شهرستان آبادان

۹۶‘۲ کم‌ ۲ وسعت دارد و از شمال به شهرستان خرمشهر، از مشرق به خور موسی، از جنوب به آب‌های خلیج‌فارس و از مغرب به اروندرود محدود می‌گردد. این شهرستان شامل شهر آبادان، پنج دهستان سَلاحی (زیناوَند)، منیوحی (مینوبار)، نِصار، مُعَمّره (نوآباد)، بهمنشیر، و دو بخش مرکزی و اروندکنار است. کشاورزی آبادان به علت شوری و نامساعد بودن خاک رشد نیافته است. درج شوری خاک نسبت به گذشته کاهش یافته، ولی هنوز برای کشت غلاّت مناسب نیست. تنها فرآورد مهم کشاورزی آبادان خرماست که بخشی بزرگ از کل محصول خرمای ایران را دربر می‌گیرد. پس از خرما، حنای آبادان نیز درخور یادآوری است.
در سرشماری ۱۳۵۵ش، جمعیت شهرستان آبادان ۹۱۱، ۳۷۶ نفر ثبت شده که ۸/ ۸۱ آن در شهر و ۲/ ۱۸ آن در روستا ساکن بوده‌اند. بنابر همین سرشماری، ۱/ ۹۹ از کل این جمعیت، مسلمان و بقیه از پیروان ادیان دیگر بوده‌اند. زبان بیش‌تر مردم آبادان فارسی است و اقلیتی هم به عربی و لُری تکلم می‌کنند.

۴ – شهر آبادان

مرکز شهرستان آبادان و جزئی از استان خوزستان، در شمال غربی جزیر آبادان و °ْ۳۰ و ´۲۲ عرض شمالی و °۴۸ و ´َ۱۵ طول شرقی قرارگرفته و فاصل آن از تهران ۰۶۶‘۱ کمـ است. آب و هوای آبادان صحرایی، گرم و خشک است و برف و یخبندان ندارد. گرمای شهر در تابستان‌ها توان‌فرساست. میزان باران بسیار کم و حدود ۱۵۰ میلی‌متر در سال است که بیش‌تر در فصل زمستان می‌بارد.

۵ – سابقه تاریخی

آنچه از اشارات مورخان و جغرافی‌دانان برمی‌آید، این است که آبادان روزگاری تنها از لحاظ کشتیرانی و سیاحت مختصر اعتباری داشته است. پیداست این شهر که به گزارش برخی از گذشتگان مانند ابن بطوطه (د ۷۷۹ق/ ۱۳۷۷م) در زمینی شوره‌زار (سَبْخَه) واقع بوده و به گفت ابن جُزی

[۱۸] ابن بطوطه، محمد بن ابراهیم، رحله، ج۲، ص۱۷، بیروت، دارصادر، ۱۳۸۴ق.

باران در آن نمی‌باریده و کشت و کاری نداشته، نمی‌توانسته از نظر کشاورزی رونق چندانی داشته باشد و آنچه لسترنج

[۱۹] p49 Le Strange Guy, The Land of the Eastern Caliphate, London, 1966.

و ظاهراً به پیروی از او، دانشنامه ایران و اسلام و ایرانیکا راجع به ۰۰۰‘۴۴۱ دینار حقوق دیوانی (مالیات) عبّادان به حکومت بصره نوشته‌اند، به سه دلیل نادرست می‌نماید:
نخست آن‌که گفته‌های مآخذ فوق که همه مستند به نزهه‌ القلوب حمدالله مستوفی است با نص عبارات این کتاب منطبق نیست. مستوفی در ذکر شهر بصره می‌نویسد: «ولایات بسیار از توابع آن‌جا بصره است و معظم آن بَلاس و زَکیَّه و مَیْسان و عبادان که ورای آن عمارت نیست. حقوق دیوانی بصره و ولایت، چهل و چهار تومان و یک هزار دینار ۰۰۰‘۴۴۱ دینار رایج بود.»

[۲۰] مستوفی، حمدالله، نزهه القلوب، ج۱، ص۴۰، به کوشش گای لسترنج، لیدن، ۱۳۳۱ق-۱۹۱۳م، ص۳۹.

در این گزارش فقط سخن از حقوق دیوانی بصره است نه مالیات عبادان به بصره.
دوم آن‌که مستوفی در پایان شرح هر شهر و آبادی معمولاً حقوق دیوانی آن را نیز یاد می‌کند. از این‌رو دور می‌نماید در حالی که از حقوق دیوانی هر شهر و دیاری سخن می‌گوید، حقوق دیوانی شهر بزرگ بصره را یاد نکرده باشد.
سوم آنکه، با توجه به مقدار مالیات شهرها و آبادی‌های مشابه و حتی بزرگ‌تر از عبادان که از آن‌ها در نزهه‌القلوب یاد شده، پرداخت مالیاتی به مبلغ ۰۰۰‘۴۴۱ دینار توسط ده یا «شهرکی خرد» مانند عبادان نامعقول به نظر می‌رسد، زیرا حقوق دیوانی هیچ‌یک از این قبیل شهرها و آبادیها به ده تومان (۰۰۰‘۱۰۰ دینار) هم نمی‌رسد. افزون بر این‌همه، از قراین برمی‌آید که آبادان در گذشته شهری بزرگ، همتای شهرهای بزرگ آن روزگار نبوده است.
نویسنده حدود العالم آن را شهرکی «خرد» و آبادان بر کران دریا وصف می‌کند که «هم حصیرهای عبادانی و حصیرهای سامانی از آن‌جا خیزد و نمک بصره و واسط از آنجاست.»

[۲۱] حدود العالم، به کوشش منوچهر ستوده، ج۱، ص۱۵۲، تهران، طهوری، ۱۳۶۲ش.

[۲۲] حدود العالم، به کوشش منوچهر ستوده، ج۱، ص۴۷، تهران، طهوری، ۱۳۶۲ش.

شمس‌الدین محمد انصاری (د ۷۲۷ق/ ۱۳۲۷م) از آبادان به عنوان «آخرین ده بر کنار دریا»،

[۲۳] انصاری دمشقی، شمس‌الدین محمد، نخبه الدهر، ص۱۵۶-۱۵۴، ترجم حمید طبیبیان، تهران، بنیاد فرهنگستانهای ایران، ۱۳۵۷ش.

ابن بطوطه به عنوان «قریه‌ای بزرگ» و ابن حوقل به عنوان «قلع کوچک آبادی بر کنار دریا»

[۲۴] ابن حوقل، ابوالقاسم محمد، صوره الارض، ج۱، ص۶، ترجم جعفر شعار، تهران، بنیاد فرهنگ ایران، ۱۳۴۵ش.

یاد می‌کنند.
جغرافی‌نویسان پیشین عموماً شهر یا شهرک آبادان را در منتهی‌الیه شمال غربی خلیج‌فارس و محل گرد آمدن شاخه‌های دجله و ورود آن‌ها به دریا

[۲۵] ابن خلدون، عبدالرحمان، العبر، ج‌۱، ص۱۰۴، بیروت، دارالکتب، ۱۹۵۶م.

که آن‌سوتر از آن، از سوی دریا دهی نیست دانسته‌اند و ضرب‌المثل «لَیسَ وَراءَ عَبّادانَ قَرْیهٌ»

[۲۶] دیوان، به کوشش محمد دبیر سیاقی، تهران، زوار، ۱۳۶۳ش، ص ۱۱۲.

بیانگر همین واقعیت است؛

[۲۷] منوچهری، احمد بن قوص، دیوان، ج۱، ص۱۱۲، به کوشش محمد دبیر سیاقی، تهران، زوار، ۱۳۶۳ش، ص ۱۱۲.

لیکن بر اثر رسوبات فراوان رودخانه‌ها و گسترش مصب اروندرود، شهر آبادان که در زمان ابن بطوطه ۳ میل از ساحل فاصله داشته، اکنون حدود ۵۰ کم‌ از آن نقط انتهایی شمال غربی خلیج دورتر گردیده است. برخی از پیشینیان بنای آبادان را به اردشیر، جانشین اسفندیار بن گُشْتاسْبْ نسبت داده‌اند که آن را در سواد دجله

[۲۸] فخر مدیر، محمد بن منصور، آداب الحرب و الشجاعه، ج۱، ص۹، به کوشش سهیلی خوانساری، تهران، اقبال، ۱۳۴۶ش.

در ولایت یا «کور بهمن اردشیر»

[۲۹] مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، ج۱، ص۳۵، به کوشش عبدالله اسماعیل صاوی، قاهره، دارالصاوی، ۱۳۵۷ق.

یا بهمنشیر امرو