توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تَموز ۹۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تَموز ۹۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تَموز ۹۴ اسلاید در PowerPoint :

تموز

‌پاورپوینت کامل تَموز ۹۴ اسلاید در PowerPoint، اولین ماه تابستان در گاه‌شماری‌های رایج در سوریه، بین‌النهرین، آسیای صغیر و فلسطین از دوران باستان تا به امروز و نام یکی از رب‌النوع‌های سرزمین‌های مذکور است.

فهرست مندرجات

۱ – توصیف اجمالی
۲ – واژه تموز در گاه‌شماری مختلف
۲.۱ – مسیحی
۲.۲ – یهودی
۲.۳ – سریانی
۲.۴ – سریانی مقدونی
۲.۵ – حرانی
۲.۶ – صابئین
۲.۷ – مالی ترکیه
۳ – رب‌النوع معابد سامی
۴ – تمدن‌های بین النهرین
۵ – تموز از دیدگاه نجوم
۶ – فهرست منابع
۷ – پانویس
۸ – منبع

۱ – توصیف اجمالی

پاورپوینت کامل تَموز ۹۴ اسلاید در PowerPoint، نام ماهی در گاه‌شماری‌های رایج در منطق بین‌النهرین و نواحی مجاور که مقارن با نقط انقلاب تابستانی آغاز می‌شده است. نام این ماه در این گاه‌شماری‌ها برگرفته از اسطوره‌ای سومری، بابلی است که براساس آن تموز ایزد‌ رستنی‌ها و نگهبـان گله‌ها که در صورت‌هـای نخستین به شکل:
۱: دموـ زید،

[۱] Britannica.

۲: دوئوزی،

[۲] Langdon, S, Babylonian Menologies and the Semitic Calendars, London, 193، ج۱، ص۱۴.

۳:دوئوزو، ۴: تورزی؛

[۳] ERE، ج۱، ص۷۳-۷۴.

و تمّوزی ثبت شده است.
در فصل تابستان از شدت گرمای خورشید هلاک می‌گردد. سومریان مرگ این ایزد را در چهارمین ماه پس از اعتدال بهاری جشن می‌گرفتند.

[۴] Langdon, S, Babylonian Menologies and the Semitic Calendars, London, 193، ج۱، ص۱۴.

[۵] Encyclopaedia Judaica , Jerusalem 1978-1982, sv “Tammuz” by Ephraim Jehudah Wiesenberg).

به تـدریج نـام این مـاه در گاه‌شماری بابلی، و دیگر گاه‌شماری‌های متأثر از آن چون گاه‌شماری یهودی، سریانی، کلدانی، صابئین و جز آن، به صورت دوئوزو/تمّوز ثبت شد.

[۶] E J Bickerman, Chronology of the ancient world , London 1969، ج۱، ص۲۱، پانویس۲.

معنای واژه تموز بدرستی روشن نیست.

[۷] S Longdon, Babylonian menologies and the Semitic calendar , London 1935، ج۱، ص۱۹.

در تورات علاوه بر کتاب مقدّس

[۸] عهد عتیق.

۲ – واژه تموز در گاه‌شماری مختلف

واژه تموز ذکر شده، اما نه به عنوان نام ماه. نیز رجوع کنید به

[۹] M Sprengling, “Chronological، ج۱، ص۲۳۸.

، در شهر اور، نام محلی تموز نینگرسو بود

[۱۰] S Longdon, Babylonian menologies and the Semitic calendar , London 1935، ج۱، ص۱۹ـ۲۰.

و این واژه در اکد به رب النوعی که حافظ رستنی‌ها و نگهبان گله‌ها بود اطلاق می‌شد.

[۱۱] Madeleine S Miller and J Lane Miller, The new Harper”s Bible dictionary , New York 1973، ذیل مادّه.

۲.۱ – مسیحی

در تقویم مسیحی کنونی رایج در برخی کشورهای عربی نیز، نخستین ماه پس از انقلاب تابستانی (مطابق با ژوئیه در تقویم گریگوری) تمّوز نام دارد:
۱: Damu-zid 2:. Du’uzi 3: Du’uzu 4: Turzii

۲.۲ – یهودی

یهودیان در دوران اسارتشان در بابل، نام چهارمین ماه گاه‌شماری مذهبی (دهمین ماه تقویم عرفی) خود را به پیروی از بابلیان تموز نامیدند.

[۱۲] Encyclopaedia Judaica , Jerusalem 1978-1982, sv “Tammuz” by Ephraim Jehudah Wiesenberg.

واژ تموز در عهد عتیق، تنها به عنوان نام ایزد سومری آمده است.

[۱۳] عهد عتیق، حزقیال، ج۸، ص۱۴.

نام این ماه در برخی متون اسلامی به صورت تمّز ثبت شده است.

[۱۴] گردیزی، عبدالحی، تاریخ، ج۱، ص۴۷۱، به کوشش عبدالحی حبیبی، تهران، ۱۳۶۳ش.

[۱۵] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۲۸۲، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

[۱۶] بیرونی ابوریحان، التفهیم، ج۱، ص۲۲۹، به کوشش جلال‌الدین همایی، تهران، ۱۳۶۲ش.

به گفت بیرونی

[۱۷] بیرونی ابوریحان، الآثارالباقیه، ج۱، ص۲۸۲، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

این ماه ۲۹ روز دارد و دارای دو اول ماه است. ابتدای این ماه نباید مصادف با روزهای دوشنبه، چهارشنبه یا شنبه گردد.

[۱۸] Encyclopaedia Judaica , Jerusalem 1978-1982, sv “Tammuz” by Ephraim Jehudah Wiesenberg.

روز این ماه در روزهای چهاردهم، به مناسبت آغاز محاصر اورشلیم به دست بخت نصر

[۱۹] ابوریحان بیرونی، القانون المسعودی، ج۱، ص۱۹۸، حیدرآباد دکن، ۱۳۷۳ق/۱۹۵۴م.

[۲۰] گردیزی، عبدالحی، تاریخ، ج۱، ص۴۷۱، به کوشش عبدالحی حبیبی، تهران، ۱۳۶۳ش.

و هفدهم، به مناسبت ۵ اتفاق مهم از جمله شکسته شدن الواح به دست موسی (علیه‌السلام) و انهدام بیت‌المقدس به دست بخت‌نصر قرار دارد.

[۲۱] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۲۸۲، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

[۲۲] Britannica.

ابوریحان بیرونی

[۲۳] ابوریحان بیرونی، الاثارالباقیه عن القرون الخالیه، ۱۹۲۳، ص۲۸۲، چاپ ادوارد زاخاو، لایپزیگ ۱۹۲۳.

[۲۴] ابوریحان بیرونی، کتاب التفهیم لاوائل صناعه التنجیم، ۱۳۶۲ ش، ص۲۲۹، چاپ جلال الدین همائی، تهران ۱۳۶۲ ش.

برای نام ماه تموزِ گاه‌شماری سریانی و ماه تموزِ گاه‌شماری یهودی تمایز قائل شده و ماه تموز گاه‌شماری یهودی را تَمُّزْ نوشته است. او همچنین

[۲۵] ابوریحان بیرونی، الاثارالباقیه عن القرون الخالیه، ۱۹۲۳، ص۲۸۲، چاپ ادوارد زاخاو، لایپزیگ ۱۹۲۳.

تعداد روزهای این ماه (تَمُّزْ) را در نزد یهودیان، مانند گاه‌شماری ثابت کنونی یهودیان، ۲۹ روز ثبت کرده است. این بیان ابوریحان بیرونی راجع به دوره ای است که برخی از فرق یهودی شیوه منجمان (امر اوسط) را در تعیین طول ماه‌های قمری پذیرفته بودند.

[۲۶] ابوریحان بیرونی، الاثارالباقیه عن القرون الخالیه، ۱۹۲۳، ص۲۸۲، چاپ ادوارد زاخاو، لایپزیگ ۱۹۲۳.

او تموز (تمّز) را دارای دو اول ماه دانسته، در حالی که تموز از ماه‌هایی است که یک اول ماه بیشترندارد.

[۲۷] دایره المعارف جهانی یهود، ج۲، ص۶۳۳، ذیل “Calendar”.

در گاه‌شماری یهودی نخستین روز ماه تموز نباید مصادف با روزهای دوشنبه و چهارشنبه و شنبه گردد.

[۲۸] Encyclopaedia Judaica , Jerusalem 1978،۱۹۸۲, sv “Tammuz” by Ephraim Jehudah Wiesenberg، ذیل مادّه.

نیز رجوع کنید به

[۲۹] محمد بن محمدتقی الدین فارسی، حل التقویم، چاپ تقی بینش، در فرهنگ ایران زمین، ج ۱۷ (۱۳۴۹ش).

۲.۳ – سریانی

تموز در گاه‌شماری سریانی و سریانی ـ مقدونی که بیرونی آن را با نام رومی می‌آورد، ۳۱ روز دارد و به ترتیب ماه دهم و هفتم این گاه شماری‌ها به شمار می‌آید.

[۳۰] ابوریحان بیرونی، التفهیم، ج۱، ص۲۳۰-۲۳۱، به کوشش جلال‌الدین همایی، تهران، ۱۳۶۲ش.

مسیحیان گاه‌شماری سریانی را با مبدأ سلوکی به کار می‌برده‌اند.

[۳۱] بیرونی ابوریحان، التفهیم، ج۱، ص۲۳۷، به کوشش جلال‌الدین همایی، تهران، ۱۳۶۲ش.

فرقه‌های مختلف مسیحی در اعیاد و ذُکران‌های این ماه هم‌داستان نیستند. از اعیاد مشترک آنان می‌توان به عید انگور در روز بیستم این ماه اشاره کرد که در آن بر انگور تازه رسیده دعا می‌خوانند تا برکت یابد.

[۳۲] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۳۰۰، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

[۳۳] گردیزی، عبدالحی، تاریخ، به کوشش عبدالحی حبیبی، تهران، ۱۳۶۳ش.

در گاه‌شماری سریانی که تا قرن حاضر نیز همچنان در میان مسلمانان آسیای صغیر متداول است و سال در آن، همانند گاه‌شماری مدنی یهود در نخستین روز ماه تشرین اول آغاز می‌شده است، ماه تموز دهمین ماه سال است. رجوع کنید به

[۳۴] رضا عبداللهی، تاریخ در ایران،ج۱، جدول ۶، ص۳۵۷، تهران ۱۳۶۶ ش.

تا پیش از رواج عمومی گاه‌شماری یولیانی در قرن چهارم میلادی، ماه تموز همانند دیگر ماه‌ها در گاه‌شماری سریانی از نوع ماه‌های قمری-هلالی و سال‌های شمسی-قمری در نظر گرفته می‌شد.
رجوع کنید به

[۳۵] notes from the Aramaic Papyri: The Jewish calendar dates of the Achamenians (Cyrus, Darius II) “, The American journal of Semitic languages , XXVII (Apr 1911)، ج۱، ص۱۱۱ـ۱۱۴.

[۳۶] حسن تقی‌زاده، بیست مقاله تقی‌زاده، ج۱، ص۲۱۸، پانویس ۱، مقاله ۷ : «مبدأ تاریخ‌ها و گاه‌شماری‌های گوناگون مورد استعمال در ممالک اسلامی»، تهران ۱۳۴۱ش.

و نیز رجوع کنید به

[۳۷] ابن ندیم، ترجمه تجدد، ج۱، ص۵۷۴.

، پس از قرن چهارم میلادی، ماه تموز نیز با گاه‌شماری یولیانی و با طول ثابت ۳۱ روز مطابق با ماه ژوئیه به کار برده شد.

[۳۸] عبدالعلی بن محمد بیرجندی، شرح زیج جدیدسلطانی، نسخه خطی کتابخانه دیوان هند، ش ۳۰۰۰.

[۳۹] محمد بن محمدتقی الدین فارسی، حل التقویم، ج۱، ص۵۱ ـ۵۲، چاپ تقی بینش، در فرهنگ ایران زمین، ج ۱۷ (۱۳۴۹ش).

[۴۰] احمد بن محمد فرغانی، ترجمه فارسی: سی فصل فرغانی در حرکات آسمانی و کلیات علم نجوم، ج۱، ص۳ـ۴.

[۴۱] احمد بن محمد فرغانی، ترجمه فارسی: سی فصل فرغانی در حرکات آسمانی و کلیات علم نجوم، ترجمه احمد آرام، ص۷۲ـ۷۳، در معارف اسلامی، سال ۱، ش ۴ (آبان ۱۳۴۶).

مورخان و منجمان ایرانی گاه‌شماری سریانی را با مبدأ معروف به اسکندری (رومی یا ذوالقرنینی) به کار برده اند. رجوع کنید به

[۴۲] رضا عبداللهی، تاریخِ تاریخ در ایران، ج۱، ص۱۴۱ـ۱۴۶، تهران ۱۳۶۶ ش.

و بنا به محاسبه آنان مدخل گاه‌شماری هجری قمری اول محرّم سالی که هجرت پیامبراکرم در آن صورت گرفت. مقارن با روز جمعه ۱۶ تموز ۹۳۳ اسکندری، مطابق با روز جمعه ۱۶ تموز ۶۲۲ میلادی است.

[۴۳] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ص۳۲۹ـ۳۳۰، ۱۹۲۳، چاپ ادوارد زاخاو، لایپزیگ ۱۹۲۳.

اما به تحقیق، تاریخ جمعه ۱۶ تموز ۶۲۲ میلادی که برخی از مورخان و منجمان ایرانی، از جمله رجوع کنید به

[۴۴] علی‌اکبر نفیسی، فرهنگ نفیسی، ذیل «تاریخ»، تهران ۱۳۵۵ ش.

به عنوان زمان هجرت پیامبر اسلام ذکر کرده‌اند اشتباه است و همان‌گونه که تصریح شد، تاریخ مذکور مقارن با اول محرّم سالی است که در ماه ربیع الاول آن هجرت اتفاق افتاده است. رجوع کنید به

[۴۵] محمد بن محمدتقی الدین فارسی، بخش۳، قسمت ب، حل التقویم، چاپ تقی بینش، در فرهنگ ایران زمین، ج ۱۷ (۱۳۴۹ش).

.

۲.۴ – سریانی مقدونی

در گاه‌شماری سریانی ـ مقدونی، که سال از ماه کانون دوم مقارن با اکتبر در گاه شماری یولیانی آغاز می‌شود، تموز هفتمین ماه سال و همانند گاه شماری سریانی مقارن با ژوئیه است.

[۴۶] H. Nicolas, Chronology of history، ص۱۱۹.

[۴۷] Notes on Seleucid and Parthian chronology، ص۱۶۰.

و ابوریحان بیرونی نیز

[۴۸] ابوریحان بیرونی، کتاب التفهیم لاوائل صناعه التنجیم، ص۲۳۱، ۱۳۶۲، ش، چاپ جلال الدین همائی، تهران ۱۳۶۲ ش.

به این اختلاف بین گاه‌شماری سریانی-مقدونی و گاه‌شماری سریانی که او، همانجا، از آن به عنوان گاه‌شماری رومی یاد کرده اشاره کرده است. مسیحیان نسطوری تا به امروز گاه شماری سریانی-مقدونی را به کار می‌برند، در حالی که مسیحیان مَلکایی، که غالباً در فلسطین و مصر ساکن اند، سال را از ماه ایلول (مقارن سپتامبر) آغاز می‌کنند.

[۴۹] ابوریحان بیرونی، کتاب التفهیم لاوائل صناعه التنجیم، ج ۱۰، ص۲۶۱، ۱۳۶۲، ش، چاپ جلال الدین همائی، تهران ۱۳۶۲ ش.

و بنابراین، تموز یازدهمین ماه سال می‌گردد. باتوجه به اعمال یک روز کبیسه در سال ۲۰۰۰ میلادی، و باتوجه به کبیسه نبودن سال ۱۹۰۰ میلادی بر اساس روش اعمال کبیسه برای سال‌های پایان قرن در گاه‌شماری میلادی، تاریخ شروع ماه تموز در گاه‌شماری‌های شمسی-قمری همچون گاه‌شماری یهود در قرن بیست ویکم مصادف با یک روز زودتر از تاریخ شروع آن در قرن بیستم در گاه‌شماری میلادی است.

۲.۵ – حرانی

تموز در گاه‌شماری حرانی چهارمین ماه سال به شمار می‌آید، چرا که سال حرانیان با ماه نیسان آغاز می‌شود. از جمل مناسبت‌های آنان در این ماه می‌توان به این موارد اشاره نمود:
الف: عید بوقات یا عید ایزد تاوز تمّوز،

[۵۰] عهد عتیق، حزقیال، ج۸، ص۱۴.

که در آن روز زنان بر ایزد تاوز می‌گریند.
ب: در روز بیست و هفتم مردان آیین «سرالشمال» را برای جن و ایزد بانوان به جای می‌آورند.

[۵۱] ابن ندیم، الفهرست، ج۱، ص۳۲۲، به کوشش گوستاو فلوگل، لایپزیگ، ۱۸۷۱-۱۸۷۲م.

۲.۶ – صابئین

شیو آنان در گاه‌شماری همانند روش یهودیان است و نام ماه‌های‌شان همان نام ماه‌های سریانی است، جز این‌که ابتدای ماه را از روز دوم مقارنه حساب می‌کنند و بر سر نام هر ماهی کلم هلال را می‌آورند. در این گاه‌شماری سال با «هلال کانون دوم» شروع می‌شود، ولی ماه‌ها به ترتیب از هلال تشرین اول شماره می‌شوند. در این صورت هلال تموز هفتمین ماه سال و دهمین ماه در ترتیب ماهها به شمار می‌آید.

[۵۲] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۳۱۸، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

صابئین (مندائیان) در این ماه اعیادی دارند که از آن جمله‌اند: عیدالفتیه (جشن جوانان) در روز پنجم، عید عُرس دقائق (آمیزش عناصر) در روز هفدهم و عید دقائق (عناصر) در هجدهم و نوزدهم.

[۵۳] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۳۲۱، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

[۵۴] زاخاو، ۳۱۷-۳۱۸.

در کتب انواء (ه‌ م) یونانی مآب، اغلب براساس شرایط جوی هجدهم تا بیست و چهارم تموز موسوم به ایام باحور دربار وجه تسمی آن،

[۵۵] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۲۶۸، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

به پیش‌بینی آب و هوای ۷ ماه تشرین اول تا نیسان پرداخته‌اند. مثلاً اگر هنگام عشاء روز هجدهم آسمان ابری باشد، دلیل بر باران و تگرگ در ابتدای تشرین اول بوده است و اگر در نیمه شب هوا ابری بوده باشد، دلیل بر باران در نیم تشرین اول، و اگر در ابتدای صبح

[۵۶] عهد عتیق، تشرین

ابری بوده باشد، دلیل بر باران در پایان تشرین اول بوده است.

[۵۷] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۲۶۸، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

ابن وحشیه نیز روشی مشابه را برای پیش‌گویی وضع هوا مطرح می‌کند که براساس آن از ۱۲ روز پایانی تموز بر وضعیت جوی ۱۲ ماه سال حکم می‌شده است.

[۵۸] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۲۲۹، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

فردوسی نیز در بیت:
«سخن هرچ گوید، نباشد جز آن •••••• بگوید به تموز رنگ خزان»
گویا همین شیو پیش‌بینی را در نظر داشته است.

[۵۹] فردوسی، شاهنامه، ج۷، ص۶۱۹، به کوشش جلال خالقی مطلق و ابوالفضل خطیبی، تهران، ۱۳۸۶ش.

مصریان برای تعیین این‌که چه محصولی در سال بهتر رشد خواهد کرد، انواع کاشتنی‌ها را بر لوحی می‌کاشتند و در شب بیست و پنجم تموز آن را زیر آسمان قرار می‌دادند به گونه‌ای که از طلوع و غروب ستارگان هیچ مانعی بر آن نباشد. در آن صورت هر محصولی که زرد می‌شد، دلیل بر برکت آن محصول در سال‌می‌بود.

[۶۰] ابوریحان بیرونی، الاثار الباقیه عن القرون الخالیه، ج۱، ص۲۶۹، به کوشش زاخاو، لایپزیگ، ۱۹۲۳م.

همچنین بقراط مردمان را از خوردن ادوی مسهله و ادوی دارای طبع گرم و فصد در ایام باحور که در روزگار وی مقارن با طلوع ستار کلب جبار (شعرای یمانی یا عَبور) بوده، نهی کرده است، چه، این ایام مصادف