توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بنی نمی ۱۰۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بنی نمی ۱۰۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل بنی نمی ۱۰۸ اسلاید در PowerPoint :

آل ابی نمی

آل اَبی نُمَیّ، از اشراف، سادات حسنی و حاکمان مکه بودند. حکومت این دسته از اشراف حسنی بر مکه از زمان حکمرانی مستقل ابونمی از نیمه دوم قرن هفتم (۶۶۷ق) آغاز و سپس در خاندانی از نسل او با عنوان‌های دیگر مانند آل‌ عِجلان و آل‌ بَرَکات تا اواخر نیمه اول قرن ۱۴ق. و تسلط آل‌ سعود بر مکه، ادامه یافت.
دوران حکومت آل‌ ابی‌ نمی بر مکه، با تحولاتی مهم در جهان اسلام هم‌زمان بود؛ از جمله سقوط سلسله ایوبیان در مصر و شام و روی کار آمدن دولت ممالیک (۶۴۸ق.)، سقوط دستگاه عباسی (۶۵۶ق.) با حمله مغولان به بغداد و نیز تسلط عثمانی بر حجاز هر یک از این رخدادها در رویدادهای حرمین شریفین نیز اثرگذار بود.

فهرست مندرجات

۱ – نسب
۲ – آل‌ ابی‌ نمی اول
۲.۱ – ابونمی محمد
۲.۱.۱ – اختلاف میان ادریس و ابونمی
۲.۱.۲ – لشکرکشی حاکم یمن به مکه
۲.۱.۳ – رویدادهای دوران حکمرانی
۲.۱.۴ – درگذشت
۲.۲ – ابوالغیث
۲.۳ – حمیضه بن ابی نمی
۲.۴ – رمیثه بن ابی‌الغیث
۲.۵ – مغامس بن رمیثه
۲.۶ – عجلان بن رمیثه
۲.۷ – راجح بن ابی‌نمی
۲.۸ – سیف بن ابی‌نمی
۲.۹ – برکات بن حسن
۳ – حکومت آل ابی‌نمی دوم
۳.۱ – ابونمی دوم
۳.۲ – شریف حسن و فرزندانش
۴ – انتقال حکومت از آل‌زید به آل‌برکات
۵ – زیر مجموعه‌های آل ابی‌نمی دوم
۶ – فهرست منابع
۷ – پانویس
۸ – منبع

۱ – نسب

آل ابی نُمَی از نسل شریف ابونمی محمد بن ابی سعد حسن بن علی از زیر شاخه‌های آل‌ قَتاده هستند

[۱] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۲-۱۴۳.

[۲] ابن طقطقی، محمد بن علی، الاصیلی، ص۱۰۲-۱۰۶.

[۳] ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۸، ص۱۹۹.

و با عنوان نُمَویین و نُمَوی شناخته می‌شوند.

[۴] سخاوی، محمد بن عبدالرحمن، الضوء اللامع، ج۲، ص۱۷۶.

[۵] یمانی، احمدزکی، موسوعه مکه المکرمه، ج۱، ص۱۰۹.

آنان با ۱۸ واسطه به امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) نسب می‌برند.

[۶] ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۸، ص۱۹۹-۲۰۰.

[۷] امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج۳، ص۱۷۶.

حکومت این دسته از اشراف حسنی بر مکه از زمان حکمرانی مستقل ابونمی از نیمه دوم قرن هفتم (۶۶۷ق) آغاز و سپس در خاندانی از نسل او با عنوان‌های دیگر مانند آل‌ عِجلان و آل‌ بَرَکات تا اواخر نیمه اول قرن ۱۴ق. و تسلط آل‌ سعود بر مکه، ادامه یافت.

[۸] نک:ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۱۴، ص۲۱.

[۹] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۴، ص۱۳۷.

[۱۰] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۵۹ به بعد.

برخی منابع، آل ابی‌نمی را طبقه چهارم اشراف

[۱۱] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۵۹.

دانسته، آنان را به دو شاخه ابونمی اول و ابونمی دوم تقسیم و مدت حکمرانی هر یک را جداگانه بررسی کرده‌اند.

[۱۲] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۳.

[۱۳] یمانی، احمدزکی، موسوعه مکه المکرمه، ج۱، ص۱۰۹-۱۱۰.

دوران حکومت آل‌ ابی‌ نمی بر مکه، با تحولاتی مهم در جهان اسلام هم‌زمان بود؛ از جمله سقوط سلسله ایوبیان در مصر و شام و روی کار آمدن دولت ممالیک (۶۴۸ق.)، سقوط دستگاه عباسی (۶۵۶ق.) با حمله مغولان به بغداد و نیز تسلط عثمانی بر حجاز هر یک از این رخدادها در رویدادهای حرمین شریفین نیز اثرگذار بود.

۲ – آل‌ ابی‌ نمی اول

در ادامه فرزندان و امیران از نسل آل ابی نمی اول را معرفی می‌کنیم:

۲.۱ – ابونمی محمد

ابونمی محمد سرسلسله این خاندان و از برجسته‌ترین امیران مکه بود که پدرش او را از اوان جوانی در حکمرانی شریک کرد، پس از آن که اشراف حسینی را که به دعوت راجِح بن قَتاده، از مدینه به مکه حمله کرده بودند، ناکام گذاشت.

[۱۴] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۳.

ابونمی پس از درگذشت پدرش، در پی نبردی که با غانم بن راجح بن قتاده از اشراف حسنی حاکم بر مکه داشتند، در سال ۶۵۲ق. به‌طور مشترک همراه با عمویش ادریس، حکمرانی این شهر را برعهده گرفتند.

[۱۵] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۰-۲۴۱.

[۱۶] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۵۹.

در سال بعد، ابن برطاس، فرمانده سپاهیان ملک مظفر (حاکم یمن)، با غلبه بر ایشان مدتی بر شهر چیره شد؛ اما دیگربار در محرم همان سال، ابونمی و ادریس به حکومت مکه دست یافتند. در این نبرد، خون‌های بسیار در مسجدالحرام ریخته شد و ابن بَرطاس پس از اسارت و پرداخت فدیه به اتفاق همراهانش از مکه بیرون رفت.

[۱۷] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۱.

[۱۸] ابن ظهیره، محمد بن محمد، الجامع اللطیف، ص۲۷۴.

از این پس حکمرانی ابونمی و ادریس فراز و فرود‌هایی داشت.
ابونمی در سال ۶۵۴ق هنگامی که ادریس نزد برادرش راجح بن قتاده به مدینه رفت، به تنهایی والی مکه شد تا آن‌گاه که دیگربار ادریس بازگشت و با میانجی‌گری راجح در حکمرانی ابونمی شریک شد. در سال ۶۵۶ق برادران ادریس چند روزی بر مکه مسلط شدند؛ اما دوباره ابونمی بر شهر تسلط یافت. او در بیشتر دوران حکومتش با عمویش ادریس در حکمرانی مکه شراکت داشت.

[۱۹] فاسی، محمد بن احمد، العقد الثمین، ج۲، ص۱۵۰.

[۲۰] ابن فهد ملکی، عبدالعزیز، غایه المرام، ج۱، ص۶۴۰-۶۴۱.

ابونمی خطبه را گاه به نام ممالیک مصر و گاه به نام سلاطین یمن می‌خواند. با دعوت او بَیْبَرَس، پادشاه مملوکی مصر و شام، در سال ۶۶۷ق حج به‌جا آورد

[۲۱] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۲.

[۲۲] بتونی، محمد لبیب، سفرنامه حجاز، ص۱۸۱.

و اموالی فراوان در حرمین پخش نمود و به امیران حجاز نیکی کرد. او هر سال برای ابونمی و عمویش ادریس مقداری پول و غله می‌فرستاد؛ زیرا آنان ورود به مسجدالحرام را رایگان کرده بودند.

[۲۳] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۲.

۲.۱.۱ – اختلاف میان ادریس و ابونمی

براساس گزارشی، اختلاف میان ادریس و ابونمی با پادرمیانی بیبرس فروکش کرد؛ اما پس از چندی، باز اختلاف میان آن دو آغاز شد. ادریس به بادیه رفت و با دعوت برخی قبیله‌ها، همراه با جنگجویان فراوان به مکه بازگشت. نبرد این دو در وادی خُلَیص، نزدیک عُسفان در شمال جده، به کشته شدن ادریس و بازگشت ابونمی به مکه و حکومت او بر این شهر انجامید.

[۲۴] سباعی، احمد، تاریخ مکه، ص۳۱۷.

با گذشت مدتی از حکمرانی مستقل ابونمی، پسرعمویش غانم بن ادریس به خونخواهی پدرش برخاست و با کمک گرفتن از جماز بن شیحه، امیر مدینه، ابونمی را بیرون راند و بر مکه سلطه یافت. اما پس از ۴۰ روز دیگربار ابونمی روی کار آمد.

[۲۵] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۶۰-۱۶۱.

جماز که قَلاوون، سلطان مصر، ولایت مکه را نیز در سال ۶۶۸ق بدو داده بود، با یورش به مکه چند روزی بر آن سلطه یافت؛ اما پس از بازگشت او به مدینه، حکمرانی مکه همچنان در دست ابونمی ماند.

[۲۶] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۵۲۹.

۲.۱.۲ – لشکرکشی حاکم یمن به مکه

از رویدادهای زمان او، لشکرکشی حاکم یمن به مکه بود که به فرار ابونمی و ادریس از مکه انجامید

[۲۷] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۵۹.

؛ اما آنان دیگربار بر مکه چیره شدند. حکومت مشترک ابونمی و ادریس در پی اختلاف آن دو و کشته شدن ادریس در سال ۶۶۹ق.

[۲۸] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۱.

به پایان رسید و از آن پس ابونمی به تنهایی امیر مکه شد.

۲.۱.۳ – رویدادهای دوران حکمرانی

از دیگر رویدادهای دوران حکمرانی ابونمی می‌توان به این موارد اشاره کرد: در سال ۶۷۴ق حج‌گزاران مدت ۱۸ روز در مکه و ۱۰ روز در مدینه اقامت کردند که تا آن زمان بی‌سابقه بود.

[۲۹] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۸۹.

اختلاف او با امیرالحاج مصریان و سربازان مصری، به درگیری میان ایشان می‌انجامید. به سال ۶۸۳ق در یکی از این نبردها، ابونمی فرمانده مصریان را کشت و آنان متواری شدند. آن‌گاه که قلاوون، یکی از ممالیک مصر، به این ماجرا پی برد، بر آن شد که لشکری را به مکه گسیل کند؛ اما از این تصمیم بازگشت و در سال ۶۸۸ق حکمرانی مکه را به امیر مدینه، جماز بن شیحه حسینی، واگذاشت. البته حکمرانی او دوام نیاورد و ابونمی وی را از مکه بیرون راند. در سال ۶۸۹ق مصریان بر سر اسبی با هم درگیر شدند و فتنه‌ای میان حاجیان و اهالی مکه برپا شد و اموال مردم به غارت رفت و حدود ۴۰ نفر کشته شدند.

[۳۰] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۹۰-۲۹۱.

در سال ۶۹۷ق ابوالعباس احمد بن امیر حسن بن علی، ملقب به الحاکم بامرالله از خلفای عباسی و خلیفه تشریفاتی از سوی ممالیک مصر، به حج رفت. در سال بعد، حاجیان در عرفات گرفتار آشوب شدند و در پی آن، گروهی کشته و مجروح گشتند.

[۳۱] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۹۲.

۲.۱.۴ – درگذشت

ابونمی که از سال ۶۶۷/۶۶۹ق. امیر مکه بود، در سال ۷۰۱ق

[۳۲] مقریزی، احمد بن علی، السلوک، ج۱، ص۳۲۲.

[۳۳] راوه، عبدالفتاح حسین، تاریخ امراء البلد الحرام، ص۱۶۴.

به نفع فرزندانش رُمیثَه و حُمیضَه از حکمرانی کناره گرفت و در چهارم صفر همان سال در ۹۰ سالگی

[۳۴] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۲.

[۳۵] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۲۴۲.

[۳۶] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۲.

درگذشت. او را پس از طواف در المَعْلات (قبرستان ابوطالب) به خاک سپردند و بر مزارش قبه‌ای ساختند.

[۳۷] دحلان، احمد بن زینی، خلاصه الکلام، ص۲۸.

حکمرانی وی در مجموع با احتساب شراکتش در حکومت مکه، حدود ۵۰ سال به درازا انجامید. وی را در شجاعت بی‌نظیر دانسته‌اند.

[۳۸] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۳.

۲.۲ – ابوالغیث

پس از درگذشت ابونمی اول (م، ۷۰۱ق.) به‌رغم آن‌که جانشین خود را در زمان حیاتش برگزیده بود، فرزندانش با یکدیگر درگیر شدند و سرانجام ابوالغیث با غلبه بر برادرانش رُمَیثه و حُمیضَه و با تایید بیبرس، پادشاه مصر،

[۳۹] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۴، ص۱۳۷.

حکمرانی مکه را در دست گرفت. در دوران حکمرانی او، امیر سیف‌الدین سلار، نایب‌السلطنه مصر، همراه ۲۵ شاهزاده به حج رفت. در سال ۷۰۵ق. در منا آشوبی میان مصریان و حجازی‌ها رخ داد و خون‌های بسیار ریخته شد و اهالی مکه به کوه‌ها گریختند. نیز ناصر بن محمد قلاوون، پادشاه مصر، همراه ۴۰ تن از شاهزادگان و ویژگان دربار خود در سال ۷۱۲ق حج به‌جا آورد.

[۴۰] بتونی، محمد لبیب، سفرنامه حجاز، ص۱۸۱.

سفر هیئت‌های سیاسی مصر بیانگر امنیت مکه در این دوره است.
ابوالغیث فرزندان بسیار داشت. ابن‌ عنبه و فاسی تعداد پسران او را ۳۰ و برخی ۱۸ نفر برشمرده‌اند.

[۴۱] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۳.

[۴۲] یمانی، احمدزکی، موسوعه مکه المکرمه، ج۱، ص۱۰۹-۱۱۰.

نسل او از پسرانش رمیثه، سیف و راجح استمرار یافت. سرانجام در سال ۷۱۴ق. برادرش حمیضه بر او غلبه کرد و جانش را گرفت.

[۴۳] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۳.

[۴۴] بتونی، محمد لبیب، سفرنامه حجاز، ص۱۸۱.

۲.۳ – حمیضه بن ابی نمی

حُمیضه بن ابی نمی از سال ۷۱۴ق امیر مکه بود. در سال ۷۱۸ق رمیثه بر او غلبه کرد و حُمیضه از بیم جان از مکه گریخت و به ایلخانان مغول در ایران پناه آورد و پای دولت ایلخانی را به حوادث مکه باز کرد. سلطان محمد خدابنده (اولجایتو) و فرزندش ابوسعید ایلخانی به دفاع از حمیضه در برابر دیگر برادرانش پرداختند. به دنبال آن، در سال‌های ۷۱۶ق تا ۷۱۷ق شماری فراوان از مغولان راهی مکه شدند.

[۴۵] نک: شاشانی، عبدالله بن محمد، تاریخ اولجایتو، ص۱۹۹-۲۰۰.

به گزارشی، اولجایتو سپاهی به فرماندهی امیرطالب دلقندی اَفْطَسی، در اختیار شریف حمیضه قرار داد تا به شام و حجاز لشکرکشی کند. حمیضه با دعوت قبایل در مسیرش، سپاهی بزرگ فراهم آورد؛ اما در پی مرگ اولجایتو این اقدام به نتیجه نرسید. خواجه رشیدالدین فضل‌الله وزیر که با امیرطالب دشمنی داشت، از او خواست سپاه را پراکنده کند و حمیضه پس از نبردی جانانه و غارت سپاهش به دست اعراب، ناچار به عراق رفت.

[۴۶] ابن عنبه، احمد بن علی، عمده الطالب، ص۱۴۳.

ابوسعید ایلخانی در سال ۷۱۸ق. دو حلقه طلای گران‌بها برای آویختن بر در کعبه فرستاد.

[۴۷] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۱، ص۱۶۲.

[۴۸] صباغ، محمد بن احمد، تحصیل المرام، ج۱، ص۱۵۰.

در سال ۷۲۰ق موقعیت ابوسعید در مکه اوج گرفت و نامش را پس از نام سلطان مصر، در خطبه آوردند و برایش دعا خواندند.

[۴۹] انصاری، عبدالقادر بن محمد، الدرر الفرائد المنظمه فی اخبار الحاج، ج۱، ص۳۹۳.

به‌نظر می‌رسد روابط دوستانه ابوسعید با الملک الناصر، پادشاه مملوکی مصر، و نیز پیوند مثبت با شرفای مکه سبب شد تا در طول حکومت ایلخانان بهترین دوره در زمینه حج رقم بخورد.
امیر چوپان، سردار ارغون خان از ایلخانان مغول نیز در دوران حکمرانی رمیثه، خدمات بسیار به حجاج داشت؛ از جمله: آب رساندن به مکه با لایروبی چشمه عرفه

[۵۰] ابن فهد، عمر بن محمد، اتحاف الوری، ج۴، ص۵۲۷.

و بازسازی چشمه بازان در سال ۷۲۶ق.

[۵۱] فاسی، محمد بن احمد، العقد الثمین، ج۳، ص۲۹۲.

در حکمرانی رمیثه، پسرش احمد نزد سلطان ابوسعید ایلخانی در ایران رفت و از اکرام او بهره برد. پس از مدتی، با مردان، سلاح‌ها و پول‌هایی که به نام ابوسعید فراهم آورده بود، به مکه بازگشت. در عرفات محمل وی را بر محمل مصری مقدم داشتند که پس از انقراض بنی‌عباس سابقه نداشت. با سفر دوم او نزد ابوسعید، امارت عراق عرب به وی واگذار شد. شریف احمد در حله اقامت کرد و با بیرون راندن امیرعلی بن امیر طالب در پی مرگ ابوسعید، چند سالی بر حله و پیرامون آن حکم راند. این مرد به حسن سیرت موصوف بود و عراقیان از او رضایت داشتند. بعدها شیخ حسن پادشاه عراق، احمد بن رمیثه را دستگیر و شکنجه‌ کرد و پس از کشتن او دارایی‌ها و ذخائری را که گرد آورده بود، به تصرف خود درآورد.

[۵۲] ابن بطوطه، محمد بن عبدالله، سفرنامه ابن بطوطه، ج۲، ص۵۶.

۲.۴ – رمیثه بن ابی‌الغیث

رمیثه بن ابی‌الغیث هفت‌بار به‌طور ناپیوسته حکمرانی مکه را برعهده گرفت. در حکومت او سپاهیان مصری با یورش به مکه، وی را دستگیر کردند و به پادشاه مصر، ملک ناصر، تحویل دادند. او شریف عطیه بن ابی‌نمی‌ را امیر مکه کرد.

[۵۳] بتونی، محمد لبیب، سفرنامه حجاز، ص۱۸۱.

در سال ۷۲۲ق رمیثه آزاد و در حکمرانی با برادرش شریک شد. پس از مرگ عطیه که هنگام حضورش در مصر رخ داد، رمیثه به تنهایی امیر مکه گشت تا آن‌گاه که ملک صالح، سلطان یمن، در سال ۷۴۶ق. ولایت مکه را در اختیار فرزند رمیثه، عجلان، قرار داد. سرانجام رمیثه در سال ۷۴۶ق درگذشت. دنباله او به ذوی رمیثه شناخته می‌شوند.
رمیثه شش پسر از خود برجای گذاشت که چهار تن از ایشان به حکمرانی مکه رسیدند. ثقبه بن رمیثه در سال ۷۵۴ق به حکمرانی مکه رسید. وی ابتدا با عمویش عجلان مدتی حکمرانی مشترک داشتند؛ اما اختلاف‌های آن‌ها موجب آزار حجاج شد تا این‌که ثقبه در موسم حج ۷۵۴ق به دست برادرش دستگیر و روانه زندان مصر شد؛ اما با شفاعت فیاض بن مهنا در سال ۷۵۶ق آزاد گشت. او در سال ۷۶۱ق پس از بازگشت حج‌گزاران از منا به مکه هجوم آورد و مصریان را غارت و امیرالحاج مملوکان مصر را اسیر کرد و حکمرانی مکه را مستقلاً در اختیار گرفت. وی در سال ۷۶۲ق درگذشت و در قبرستان مَعْلات به خاک سپرده شد.

[۵۴] عصامی، عبدالملک بن حسین، سمط النجوم، ج۴، ص۲۵۸.

ثقبه تعصب مذهبی فراوان از خود نشان می‌داد و به غلامانش دستور داده بود که اگر خطیبی نام شیخین را در خطبه ذکر کند، وی را سنگباران کنند.

[۵۵] عصامی، عبدالملک بن حسین، سمط النجوم، ج۲، ص۲۵۱.

برخی از فرزندانش نیز به حکمرانی رسیدند و نسل او به ذوی ثقبه مشهورند. برخی فرزندان مبارک بن رمیثه، حاکم مکه شدند و نسل او تا قرن دهم ادامه یافت که به ذوی مبارک شناخته می‌شوند.

۲.۵ – مغامس بن رمیثه

مغامس بن رمیثه به سال ۷۶۴ق به حکمرانی مکه رسید و نسلش از عنان امیر مکه تا سال ۷۷۸ق استمرار یافت که به ذوو عنان مشهورند و در روزگار کنونی در شمال مکه، در وادی خوار ساکن‌اند.

[۵۶] بلادی، عاتق بن غیث، معجم قبائل الحجاز، ص۳۵۷.

[۵۷] یمانی، احمدزکی، موسوعه مکه المکرمه، ج۱، ص۱۱۰.

۲.۶ – عجلان بن رمیثه

عجلان بن رمیثه از سال ۷۴۵ق حدود ۳۰ سال حکمرانی مکه را برعهده داشت، در سال ۷۷۷ق درگذشت و در قبرستان مَعْلات به خاک سپرده شد.

[۵۸] ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۱۱، ص۱۳۹.

[۵۹] مقریزی، احمد بن علی، السلوک، ج۲، ص۳۹۳.

وی را عادل و خوش‌سیرت وصف کرده‌اند و مجاوران مکه سپاسگزارش بودند.

[۶۰] ابن تغری بردی، یوسف، النجوم الزاهره، ج۱۱، ص۱۳۹.

برخی از فرزندانش نیز به حکمرانی رسیدند؛ از جمله احمد بن