توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انفال فقهی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انفال فقهی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل انفال فقهی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

انفال

برای مقالات مرتبط، انفال (اصطلاحات نظامی) را ببینید.

برای دیگر کاربردها، انفال (ابهام‌زدایی) را ببینید.

اموال اختصاص یافته به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امامان (علیهم‌السّلام) را اَنفال می‌گویند.
فقهای امامیّه بر این حکم اتفاق‌نظر دارند که بعد از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، انفال متعلّق به امام معصوم (علیه‌السّلام) است و در زمانی که در بین جامعه حضور دارد، برای هیچ‌کس تصرّف در آن بدون اجازه از سوی ایشان یا جانشین وی جایز نیست.

فهرست مندرجات

۱ – واژه‌شناسی
۲ – انواع و مصادیق انفال
۲.۱ – فیء
۲.۲ – زمین موات
۲.۳ – زمین‌های بی مالک
۲.۴ – اموال پادشاهان کافر
۲.۵ – غنائم برگزیده
۲.۶ – غنائم در جنگ بی اذن امام
۲.۷ – ارث بدون وارث
۲.۸ – معادن
۳ – حکم تصرف در انفال
۴ – اباحه انفال برای شیعیان
۵ – حرمت تصرف در انفال
۶ – پانویس
۷ – منبع

۱ – واژه‌شناسی

انفال، جمع نَفْل یا نَفَل به معنای زیادی، بخشش و غنیمت است.

[۱] نراقی، ملااحمد، مستند الشیعه، ج۱۰، ص۱۳۹.

[۲] فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، القاموس المحیط، ص۱۰۶۴.

[۳] فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج۳، ص۳۲۵.

وجه نام‌گذاری اموال ویژه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و پس از آن حضرت، ائمه (علیهم‌السّلام) به انفال که از قرآن کریم نشأت گرفته

[۴] انفال /سوره۸، آیه ۱.

این است که خداوند به منظور گرامیداشت و برتری بخشیدن وجود مبارک رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و امامان (علیهم‌السّلام) بر دیگران، افزون بر خمس، انفال را نیز به آنان اختصاص داده است.

[۵] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام ج۱۶، ص۱۱۵.

[۶] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۶، ص۱۱۵-۱۱۶.

[۷] فاضل مقداد، مقداد بن عبداللّه، التنقیح الرائع، ج۱، ص۳۴۲.

[۸] ابن فهد حلی، احمد بن محمد، المهذب البارع، ج۱، ص۵۶۵.

در این جا به دو محور مهم آن، یعنی انواع انفال و احکام آن اشاره می‌کنیم.

۲ – انواع و مصادیق انفال

دیدگاه مشهور

[۹] طوسی، محمد بن حسن، المبسوط، ج۱، ص۲۶۳.

[۱۰] علامه حلی، حسن بن یوسف، تذکره الفقها، ج۵، ص۴۳۹.

[۱۱] موسوی عاملی، سیدمحمد، مدارک الاحکام، ج۵، ص۴۱۳.

[۱۲] نراقی، ملااحمد، مستند الشیعه، ج۱۰، ص۱۳۹ .

[۱۳] خوانساری، سیداحمد، جامع المدارک، ج۲، ص۱۳۲.

فقها، انفال را حداقّل پنج یا شش قسم می‌داند:

۲.۱ – فیء

زمین کافران که مسلمانان بدون جنگ و خونریزی بر آن دست یافته‌اند؛ خواه مالکانش آن را رها کرده باشند، مانند زمین‌های یهودیان بنی‌نضیر در مدینه، و یا خود آنان به حکومت اسلامی داده باشند، مانند فدک.

[۱۴] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۶، ص۱۱۶.

به این نوع، فی‌ء نیز گفته می‌شود.

[۱۵] طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۴، ص۳۵۴.

محمد بن مسلم از امام صادق (علیه‌السّلام) نقل می‌کند که فرموده است: کلیّه اراضی که اهالیش آن‌را بدون خونریزی ترک گویند یا با مصالحه و مسالمت‌آمیز در اختیار مسلمانان قرار دهند، از فیء و انفال محسوب می‌شود و انفال از آنِ خدا و رسول اوست و رسول خدا به هر صورت که دوست بدارد، عمل خواهد کرد.

[۱۶] طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۴، ص۱۳۳، ح۳۷۰.

[۱۷] حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص۵۲۷، باب ۱، من ابواب الانفال، ح۱۰.

۲.۲ – زمین موات

زمین موات یعنی زمینی که به سبب موانعی همچون بی آبی یا آب گرفتگی و مانند آن، بدون عمران و اصلاح قابل بهره‌برداری نیست؛ خواه مالکی داشته و از بین رفته یا آن را رها کرده باشد و یا از اصل، مالکی نداشته باشد، مانند بیابانها.

[۱۸] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۶، ص۱۱۷-۱۱۹.

این‌گونه زمین‌ها از انفال است.
زمین مواتی که مالک مشخص دارد، در صورتی که وی، به غیر احیاء، مانند ارث بردن یا خریدن، مالک آن شده باشد، در ملک او باقی است و از انفال به‌شمار نمی‌رود، لیکن در صورتی که آن زمین را به احیاء تملّک کرده باشد، در اینکه تبدیل زمین به موات، سبب خروج آن از ملک مالک می‌شود یا نه، اختلاف است.

[۱۹] نراقی، ملااحمد، مستند الشیعه، ج۱۰، ص۱۴۶

از امام صادق (علیه‌السّلام) در روایت صحیح نقل شده که فرموده‌اند: تمام زمین‌های موات و نهرهای بزرگ در اختیار پیغمبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) می‌باشد و بعد از ایشان برای امام (علیه‌السّلام) است، به هرگونه که بخواهد در آن دخل و تصرّف می‌نماید. «وَکُلُّ اَرْضٍ خَرِبَهٍ وَبُطُونُ الْاَوْدِیَهِ فَهُوَ لِرَسُولِ اللهِ (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وَهُوَ لِلْاِمَامِ مِنْ بَعْدِهِ یَضَعُهُ حَیْثُ یَشَاءُ».

[۲۰] حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص۵۲۳، باب ۱ من ابواب الانفال، ح۱.

۲.۳ – زمین‌های بی مالک

ساحل دریا و کناره رود و هر زمین بدون مالک؛ هرچند موات نباشد، مانند برخی جزایر.

[۲۱] خوئی، سیدابوالقاسم و مرتضی بروجردی، مستند العروه (خمس)، ج۱۵، ص۳۶۶.

قلّه کوه‌ها، درّه‌ها، نیستان‌ها و جنگل‌ها.

[۲۲] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۶، ص۱۲۰-۱۲۲.

داود بن فرقد از حضرت صادق (علیه‌السّلام) نقل می‌کند که فرموده است: وسط درّه‌ها و قلّه‌ها و بیشه‌ها و معدن‌ها … از انفال است. «قَالَ بُطُونُ الْاَوْدِیَهِ وَ رُءُوسُ الْجِبَالِ وَ الْآجَامُ وَ الْمَعَادِنُ…».

[۲۳] حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص۵۳۴، باب ۱، ح۳۲.

اراضی و روستاهای آباد نیز اگر بدون صاحب باشد به امام (علیه‌السّلام) تعلّق دارد. اسحاق بن عمّار می‌گوید: از امام صادق (علیه‌السّلام) از انفال سؤال کردم، فرمود: انفال، روستاهایی است که خراب شده و اهلش کوچ کرده‌اند، «هِیَ الْقُرَی الَّتِی قَدْ خَرِبَتْ وَانْجَلَی اَهْلُهَا…».

[۲۴] حرعاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۹، ص‌۵۳۱-۵۳۲، ح۲۰.

۲.۴ – اموال پادشاهان کافر

اموال اختصاصی پادشاهان کافر، اعم از منقول (صفایا) و غیرمنقول.

[۲۵] نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۶، ص۱۲۳.

قطایا جمع قطعیه است که در لغت به معنی دوری کردن، قطع رابطه بین دو شهر و آن‌چه از زمین‌های دولتی که از دیگر زمین‌ها مجزّا و جدا شده و در اختیار برخی از افراد به‌عنوان مقرّری قرار می‌گیرد، آمده است.

[۲۶] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۸، ص۲۸۱.

[۲۷] شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۱، ص۱۰۱۵.

و در اصطلاح فقهی عبارت است از اموال غیرمنقول، مانند: ساختمان، مزارع و املاک اختصاصی پادشاهان کفّار مسلمانان بر آن غلبه نموده و به تصرّف خود در آورده‌اند.

[۲۸] همدانی، آقارضا، مصباح الفقیه، ج۱۴، ص۲۴۹.

[۲۹] شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، مسالک الافهام، ج۱، ص۴۷۴.

و صفایا جمع صفی و صفیّه است و در لغت به معنی خالص هر چیز و برگزیده و اختیار شده، آمده است

[۳۰] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۷، ص۴۱۵.

[۳۱] انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن، ج۵، ص۴۷۴۹.

و منظور از آن در اصطلاح فقها