توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اجازه (منصب) ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اجازه (منصب) ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اجازه (منصب) ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

منصب اجازه

منصب اجازه، منصب اذن به حاجیان برای کوچ از مشاعر، در روزگار جاهلیت بود. بر پایه این سنت، حاجیان پس از ورود به عرفات، نخستین موقف در حج، در روز نهم ذی‌حجه برای کوچ به مزدلفه، منتظر اجازه می‌ماندند.
در گزارش‌های تاریخی، اجازه مقامی تشریفاتی در روزگار جاهلیت به‌شمار می‌رفته که کسانی خاص عهده‌دار آن بودند و بر پایه آداب جاهلی، حاجیان برخی از مناسک حج را پیش از صاحب اجازه، آغاز نمی‌کردند.

فهرست مندرجات

۱ – واژه‌شناسی
۲ – پیشینه تاریخی
۳ – منصب افاضه
۴ – چگونگی افاضه
۵ – ارزش و اعتبار منصب اجازه
۶ – فهرست منابع
۷ – پانویس
۸ – منبع

۱ – واژه‌شناسی

اجازه به معنای اذن دادن یا به راه‌ انداختن است.

[۱] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۵، ص۳۲۶، «اجازه».

در گزارش‌های تاریخی، اجازه مقامی تشریفاتی در روزگار جاهلیت به‌شمار می‌رفته که کسانی خاص عهده‌دار آن بودند و بر پایه آداب جاهلی، حاجیان برخی از مناسک حج را پیش از صاحب اجازه، آغاز نمی‌کردند.

[۲] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۱، ص۱۲۰.

[۳] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۲، ق۱، ص۳۹۸.

۲ – پیشینه تاریخی

برخی منابع تاریخی، کوچ از موقف عرفات را وابسته به اجازه دانسته و تاسیس آن را به زمان حکومت جُرْهم بر مکه نسبت داده‌اند.

[۴] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۴۵.

بر پایه این سنت، حاجیان پس از ورود به عرفات، نخستین موقف در حج، در روز نهم ذی‌حجه برای کوچ به مزدلفه، منتظر اجازه صوفه

[۵] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۱، ص۱۲۰.

[۶] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۲۳۸.

(غوث بن مُر بن اد بن طابخه بن الیاس بن مُضَر و پس از او تبارش

[۷] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۱، ص۱۱۹.

[۸] یعقوبی، احمد بن اسحاق، تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۲۳۸.

) می‌ماندند.

[۹] علی، جواد، المفصل، ج۱۱، ص۳۸۲.

در علت نام‌گذاری صوفه گفته شده:

[۱۰] فاکهی، محمد بن اسحاق، اخبار مکه، ج۵، ص۱۸۲.

[۱۱] زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۵، ص۱۲۳.

[۱۲] علی، جواد، المفصل، ج۱۱، ص۱۹۱.

روزی خواهر غوث، تکمه، وی را که به خدمت‌گزاری کعبه می‌پرداخت، به‌سبب شدت گرما در وضعی آشفته دید و او را به صوفه (پشم) همانند دانست و سپس وی بدین‌نام خوانده شد.

[۱۳] ابن حبیب، محمد، المنمق، ص۲۵۵.

درباره سنت اجازه الحجیج آورده‌اند: مادر غوث که دارای پسر نمی‌شد، نذر کرد در صورت پسر بودن فرزندش، او را به خدمت‌گزاری کعبه و مسجدالحرام بگمارد. بدین‌روی، غوث از همان دوران کودکی همراه دایی‌های جرهمی خود به خدمت کعبه مشغول بود. نذر مادر و توفیق خدمت‌گزاری کعبه از کودکی به او مقام و موقعیتی خاص بخشید تا آن‌جا که اجازه کوچ مردم از عرفات را به‌دست آورد و این اجازه به‌عنوان منصبی به او و خاندانش اختصاص یافت.

[۱۴] ابن حبیب، محمد، المنمق، ص۲۵۵.

[۱۵] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۱، ص۱۱۹-۱۲۰.

[۱۶] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۴۵.

به گزارشی دیگر، این منصب از سوی شاهان کِنْدَه، از عرب جنوبی، به غوث واگذار شد.

[۱۷] ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد، تاریخ ابن خلدون، ج۲، ق۱، ص۴۰۰.

ازرقی در گزارشی، صوفه را اخزم بن عاص بن عمرو بن مازن بن اسد دانسته و همه رویدادهای مربوط به نذر و خدمت‌گزاری کعبه را به همسر او و فرزندش غوث بن اخزم نسبت داده و بر آن است که حبشیه بن سلول خزاعی، امیر مکه و پرده‌دار کعبه، سنت اجازه از صوفه را رواج داد.

[۱۸] ازرقی، محمد بن عبدالله، اخبار مکه، ج۱، ص۱۷۹.

بر پایه این گزارش، باید منصب اجازه‌داری در زمان ولایت خزاعه بر مکه آغاز شده باشد؛ اما مشهور است که این امر در زمان جرهمی‌ها آغاز شده که پیش از خزاعی‌ها بر مکه ولایت داشتند.

[۱۹] فاسی، محمد بن احمد، شفاء الغرام، ج۲، ص۵۵.

پس از غوث بن مر و فرزندانش با توجه به نزدیکی نسب، منصب اجازه به خاندان بنی‌سعد بن زید منات بن تمیم و پس از آن‌ها به خاندان صفوان بن حارث بن شجنه بن عطارد تمیمی رسید که آخرین آن‌ها کرب بن صفوان بود که هم‌زمان با ظهور اسلام می‌زیست.

[۲۰] ابن هشام، عبدالملک، السیره النبویه، ج۱، ص۱۲۰.

[۲۱] ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایه و النهایه، ج۲، ص۲۶۱.

[۲۲] علی، جواد، المفصل، ج۷، ص۴۴.

۳ – منصب افاضه

خروج از مزدلفه به سوی م