پاورپوینت کامل جلسه نهم تفسیر سوره نور ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جلسه نهم تفسیر سوره نور ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جلسه نهم تفسیر سوره نور ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از مطالب داخلی اسلاید ها

پاورپوینت کامل جلسه نهم تفسیر سوره نور ۲۰ اسلاید در PowerPoint

اسلاید ۳: تسبیح و تحمید موجودات یکی از حرفهایی که قرآن روی آن تکیه کرده است مسئله ی تسبیح و تحمید موجودات- هر دو- است. قرآن در بعضی از بیانات خودش می گوید تمام ذرات وجود، خدا را تسبیح می کنند و حمد می کنندما دو مرحله داریم: یکی این که آیا قرآن چنین مطلبی را بیان کرده یا نکرده است. دوم این که بشر در تلاش و تکاپوی خودش چقدر خود را به این حقیقت نزدیک کرده است. در سوره ی بنی اسرائیل است که شاید از همه جا عام تر و صریح تر بیان فرموده است؛ می فرماید: وَ اِنْ مِنْ شَیْ ءٍ اِلّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهونَ تَسْبیحَهُمْ هیچ چیزی نیست اِنْ مِنْ شَیْ ءٍ یعنی ما مِنْ شَیْ ءٍ مگر آن که خدا را تسبیح مقرون به حمد می کند، ولی شما تسبیح آنها را نمی فهمید؛ یعنی نگو من گوشم را که پای این چوب یا سیمان یا درخت و همین طور ذرات بدن خودم می گذارم نمی شنوم که او خدا را تسبیح می کند. طبق گفته ی قرآن هر سلول از سلولهای پوست و گوشت و استخوان و خون من و هر مویی از موهای بدن من دائماً در تسبیح حق تعالی است، در حالی که من نمی شنوم. قرآن می گوید بله، شما نمی شنوید؛ و بلکه «نمی فهمید» تعبیر می کند؛ نمی گوید «لا تَسْمَعونَ» ، می گوید: «وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ» و میان ایندو فرق است. اگر «لاتَسْمَعونَ» باشد [یعنی ] ممکن است ما بفهمیم چنین چیزی هست ولی نمی شنویم

اسلاید ۴: فرق تسبیح و تحمیدمی فرماید: اِلّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ. چون تسبیح و حمد کار ماست، اقلاً بفهمیم وقتی در نماز می گوییم: سُبْحانَ رَبِّیَ الْعَظیمِ وَ بِحَمْدِهِ که خلاصه اش این است: «تسبیح پروردگار عظیم می کنم و حمد پروردگار عظیم» یا می گوییم: سُبْحانَ رَبِّیَ الْاَعْلی وَ بِحَمْدِهِ یعنی تسبیح می کنم پروردگار برتر را و حمد می کنم او را؛ «تسبیح می کنم» یعنی چه؟ و «حمد می کنم» یعنی چه؟ ثنای خدا به دو شکل است: یکی تسبیح و دیگری تحمید. تسبیح یعنی تنزیه، یعنی خدا را از آنچه که ذات او مبرّاست منزّه کردن، و برتر دانستن او از آنچه که شأن مخلوقین است و حاکی از نوعی نقص و ناتوانی و نارسایی است. اصلاً کلمه ی سُبْحان» معنایش این است که من او را تسبیح و تنزیه می کنم از این که به چشم دیده شود، با دست لمس شود، او را جسم بدانم و بگویم در جایی قرار گرفته است، او را محتاج و نیازمند بدانم به هر چیزی از جمله به عبادت خودم؛ خیر، او منزّه است از نیاز و احتیاج؛ تنزیه می کنم او را از این که به او نسبت ظلم و ستم بدهم، برای او شریکی قائل باشم، او را مرکّب و دارای اجزاء بدانم، بگویم از چه درست شده و از کجا آمده است. پس تسبیح یعنی یک سلسله چیزهایی را که من می فهمم که خدا از اینها برتر و بالاتر است، با کلمه ی «سبحان» از او نفی می کنم. ثنای الهی نظیر اقرار به توحید است که مجموع نفی و اثبات است. وقتی می گوییم «لا اِلهَ اِلَّا اللّه» نفی می کنیم معبودیت غیر را و اثبات می کنیم ذات او را. ثنای الهی هم همیشه نفی است و اثبات. نفی اش همین است: منزّه است از. . . ، ولی «حمد» توصیف پروردگار است به صفات اثباتی: او را ستایش می کنم که همه ی نعمتها از اوست، همه ی کمالات از اوست و به او برمی گردد، او به هر چیزی داناست: بِکُلِّ شَیْ ءٍ عَلیمٌ، بر هر چیزی تواناست: وَ هُوَ عَلی کُلِّ شَیْ ءٍ قَدیرٌ، او سمیع است، او بصیر است، او حیّ است، او قیّوم است، او ملِک است، او مؤمن است، مهیمن است، عزیز است، جبّار است، متکبّر است پس ما با یک «سُبْحانَ رَبِّیَ الْعَظیمِ وَ بِحَمْدِهِ» یا یک «سُبْحانَ رَبِّیَ الْاَعْلی وَ بِحَمْدِهِ» یک دنیا نقص را به نظر می آوریم و می گوییم خدای ما از اینها منزّه است، و یک سلسله کمالات را [به نظر می آوریم و می گوییم ] خدای ما دارای چنین صفاتی است. در نماز وقتی سوره ی توحید را می خوانیم، می گوییم: قُلْ هُوَ اللّهُ اَحَدٌ. اَللّهُ الصَّمَدُ. لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یولَدْ. وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً اَحَدٌ. هم صفات اثباتی در آن است و هم صفات سلبی. بعد می گوییم: «کَذلِکَ اللّهُ رَبِّی» چنان است پروردگار من، آن صفات کمالی اثباتی را دارد و من او را به آن صفات ستایش و حمد می کنم؛ نقصی نیز در او نیست، این که فرزند داشته باشد، فرزند چیزی باشد، مثل و مانند داشته باشد.

اسلاید ۵: مسبّحات در قرآن همچنین ما در قرآن پنج سوره داریم- بلکه با سوره ی «سَبِّحِ اسْمَ» (به اعتباری شش سوره)که با تسبیح شروع می شوند و اینها را «مسبّحات» می گویند. سوره ی حدید: سَبَّحَ لِلّهِ ما فِی السَّمواتِ وَ الْاَرْضِ هرچه در آسمانها و زمین است خدا را تسبیح می کند. سوره ی حشر و سوره ی صف :سَبَّحَ لِلّهِ ما فِی السَّمواتِ وَ ما فِی الْاَرْضِ. در اینجا کلمه ی «ما» تکرار شده است. باز مفاد همان است: هرچه در آسمانهاست و هرچه- نه هرکه- در زمین است خدا را تسبیح کرده است. سوره ی جمعه و سوره ی تغابن: یُسَبِّحُ لِلّهِ ما فِی السَّمواتِ وَ ما فِی الْاَرْضِ. «سَبِّحِ اسْمَ» نیز امر به تسبیح است. در این پنج سوره [فعل تسبیح را] در سه مورد به صورت ماضی و در دو مورد به صورت مضارع ذکر می کند ولی با کلمه ی «ما» : «هرچه» در آسمانها و زمین است خدا را تسبیح می کند. قرآن می گوید ما که سجود می کنیم عمل ما نمایشگر خضوع ماست.