فایل ورد کامل وضعیت سیگنال دهی محصولات لوکس در بازار: نقش برجسته نام تجاری

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

این مقاله، ترجمه شده یک مقاله مرجع و معتبر انگلیسی می باشد که به صورت بسیار عالی توسط متخصصین این رشته ترجمه شده است و به صورت فایل ورد (microsoft word) ارائه می گردد

متن داخلی مقاله بسیار عالی، پر محتوا و قابل درک می باشد و شما از استفاده ی آن بسیار لذت خواهید برد. ما عالی بودن این مقاله را تضمین می کنیم

فایل ورد این مقاله بسیار خوب تایپ شده و قابل کپی و ویرایش می باشد و تنظیمات آن نیز به صورت عالی انجام شده است؛ به همراه فایل ورد این مقاله یک فایل پاور پوینت نیز به شما ارئه خواهد شد که دارای یک قالب بسیار زیبا و تنظیمات نمایشی متعدد می باشد

توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل وضعیت سیگنال دهی محصولات لوکس در بازار: نقش برجسته نام تجاری،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

تعداد صفحات این فایل: ۴۰ صفحه

این یافته ها مستلزم فضای لوکس در بین مدیران فروش می باشند. ابتدا یافته ها نشان می دهد که مدیران نیاز به یک توسعه مناسب یا مجموعه ای از کارهای خاص را برای نام تجاری خود دارند. آنها نیاز به توسعه را نشانه ظریفی می دانند که شناسایی انها برای محصولات به عنوان عدم شناسایی آرم صریح یا نام تجاری می باشد. حذف آرم هنوز هم یک مشکل در تشخیص خودروی پورشه است و ان می تواند با خودروی مازراتی یا لکسوس اشتباه گرفته شود. حتی به نظر می رسد که خودروی کاین مثل یک پورشه است. در مقابل، حذف آرم خودروی مرسدس منجر به اشتباه با خودروی لکسوس می شود. چگونگی استفاده از آرم گوچی در عینک های آفتابی و کیف پول و ساعت ها لازم است. این اجازه می دهد تا سیگنال های مهمی به پاتریسین ها ارسال شود که بدون تجزیه و پیام از طرف پارونوس ها است. زمانی که انها با استفاده از این سیگنال های لند محصول را شناسایی می کنند. همراه با این توسعه، یک شرکت باید اموزش های خاص خود را در رابطه با مشتریان هدف در مورد این جزئیات ظریف اما قابل تشخیص را آموزش دهد. به عنوان مثال یک شرکت ساعت سازی جزئیات تضمینی خود را به اطلاع مشتریان می رساند. که شامل موتور و صفحه ساعت می باشد.
دوما یک تولید کننده کالای لوکس ممکن است در برابر نیاز به نام تجاری محبوب در برابر علامت تجاری مقاومت کند. فروش کوتاه مدت را می توان با ایجاد یک قیمت پایین تر و یا گسترش نام تجاری را انجام دهد . این محصولات به احتمال زیاد به فروش خوبی دست پیدا خواهند کرد. در صورتی که این با قیمت بالا باشد. با این حال اگر بیش از حد بسیاری از مردم به نام تجاری توجه کنند، علامت گذاری به عنوان یک ارزش در سیگنال ها خواهد بود. این مشکل بوجود امد که در آن باربری در سال ۱۹۹۰ زمانی که با علامت های تجاری شطرنجی مواجه شد، اقدام به بررسی آنها نمود. در مقابل ، مهار نام تجاری در بیش از حد ممکن می تواند بی ربط بوده و به عنوان یک سیگنال در طبقات پایین تر باشد و مورد نیا برای پارونوس ها باشد. یک تعادل ظریف باید بوجود آید و این چیزی است که باربری تلاش برای انجام ان با کاهش تعداد محصولات با سیگنال بلند داشته و شروع به مخفی کردن آن کرده بود که به صورت ماهرانه ای در یقه پیراهن یا در دخل جیب پنهان می شده است. کار ما نشان می دهد که ترکیبی از موارد شناخته شده آرام برای کیفیت و زیباشناسی و ویژگی های دیگر با سیگنال های بلند اجازه می دهد تا پارونوس ها برای براوردن نیازهای مربوط به مصرف برای وضعیت کمک کرده باشد و این منجر شده است که شرکت LV و گوچی تبدیل به اولین و سومین علامت تجاری قدرتمند لوکس جهان شود.

عنوان انگلیسی:Signaling Status with Luxury Goods: The Role of Brand Prominence~~en~~

In the middle ages, sumptuary laws specified in minute detail what each social class was permitted and forbidden to wear, including the maximum price an article of clothing could cost. For example, grooms could not wear cloth that exceeded two marks, and knights could wear apparel up to six marks’ value but were forbidden from wearing gold, ermine, or jeweled embroidery (Berry 1994). The rationale was to reserve particular fabrics and ornamentation for certain social classes to distinguish them and uphold order within the social hierarchy. A case in point was the extravagant wardrobe of Elizabeth I (1533–۱۶۰۳), which provided visible proof of her divinity and signaled her special place in society (McKendrick, Brewer, and Plumb 1983, p. 76). By the eighteenth century, a blurring of partitions in social classes led to the demise of all sumptuary laws (Berry 1994, p. 82); yet the use of personal effects as markers of status persists. Today, anyone can own a purse, a watch, or a pair of shoes, but specific brands of purses, watches, and shoes are a distinguishing feature for certain classes of consumers. A woman who sports a Gucci “new britt” hobo bag ($695) signals something much different about her social standing than a woman carrying a Coach “ali signature” hobo ($268). The brand, displayed prominently on both, says it all. Coach, known for introducing “accessible luxury” to the masses, does not compare in most people’s minds in price and prestige with Italian fashion house Gucci. But what inferences are made regarding a woman seen carrying a Bottega Veneta hobo bag ($2,450) Bottega Veneta’s explicit “no logo” strategy (bags have the brand badge on the inside) makes the purse unrecognizable to the casual observer and identifiable only to those “in the know.” It is not uncommon for brands to mark their products differently to be more or less visible. For example, Volvo wanted its newly introduced XC60 crossover “to be recognizable as a Volvo from twice the normal distance of 300 feet, so [the firm] added a larger insignia” (Vella 2008, p. 17) (see Figure 1). We introduce a new construct, “brand prominence,” to reflect this variation in conspicuousness. We define brand prominence as the extent to which a product has visible markings that help ensure observers recognize the brand. Manufacturers can produce a product with “loud” or conspicuous branding or tone it down to “quiet” or discreet branding to appeal to different types of consumers. Compare the Gucci sunglasses in Figure 2. The first literally spells out the Gucci brand, while the second is far less explicit, using only the brand’s subtle but distinctive bamboo hinges. This research identifies the types of consumers who prefer loud versus quiet products and offers an explanation for these differences. Although a great deal of research exists on the critical elements constituting a brand, from symbols and slogans (Aaker 1992) to the distinctiveness of a brand’s physique (Kapferer 1992), little work (of which we are aware) has examined the prominence of a brand’s identifying marks on the product. An exception is Wilcox, Kim, and Sen (2009), who find that products without logos are less apt to serve the social functions of self-expression and selfpresentation. The construct of brand prominence clarifies how the relative conspicuousness of a brand’s mark or logo reflects different signaling intentions of the owner. In short, different consumers prefer quiet versus loud branding because they want to associate themselves with and/or dissociate themselves from different groups of consumers. We begin by proposing a taxonomy that assigns consumers to one of four groups on the basis of two distinct and measurable characteristics: wealth and need for status. According to the Pew Center for Research (Allen and Dimock 2007), almost half of all Americans view their country as being divided into two classes: the haves and the have-nots. Thus, first we divide consumers into the relatively well-to-do and everyone else. Dubois and Duquesne (1993) find that the higher a person’s income, the greater is that person’s propensity to purchase luxury goods; thus, luxury goods manufacturers are most concerned with how preferences vary among those who have more. 16 / Journal of Marketing, July 2010 Second, luxury goods are traditionally defined as goods such that the mere use or display of a particular branded product brings the owner prestige apart from any functional utility (Grossman and Shapiro 1988). Therefore, we account for individual differences in consumption-related need for status, defined as a “tendency to purchase goods and services for the status or social prestige value that they confer on their owners” (Eastman, Goldsmith, and Flynn 1999, p. 41). As such, we further divide consumers according to the extent to which they seek to gain prestige by consuming luxury goods. In summary, the taxonomy divides consumers into four groups according to their financial means and the degree to which status consumption is a motivating force in their behavior.

$$en!!