فایل ورد کامل به نام خون حسین: خاطره کربلا به عنوان محرک ایدئولوژیک برای انقلاب صفویه

توجه : به همراه فایل word این محصول فایل پاورپوینت (PowerPoint) و اسلاید های آن به صورت هدیه ارائه خواهد شد

این مقاله، ترجمه شده یک مقاله مرجع و معتبر انگلیسی می باشد که به صورت بسیار عالی توسط متخصصین این رشته ترجمه شده است و به صورت فایل ورد (microsoft word) ارائه می گردد

متن داخلی مقاله بسیار عالی، پر محتوا و قابل درک می باشد و شما از استفاده ی آن بسیار لذت خواهید برد. ما عالی بودن این مقاله را تضمین می کنیم

فایل ورد این مقاله بسیار خوب تایپ شده و قابل کپی و ویرایش می باشد و تنظیمات آن نیز به صورت عالی انجام شده است؛ به همراه فایل ورد این مقاله یک فایل پاور پوینت نیز به شما ارئه خواهد شد که دارای یک قالب بسیار زیبا و تنظیمات نمایشی متعدد می باشد

توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی فایل ورد کامل به نام خون حسین: خاطره کربلا به عنوان محرک ایدئولوژیک برای انقلاب صفویه،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

تعداد صفحات این فایل: ۳۶ صفحه

چکیده

در طول قرن اخیر، یکی از موضوعاتی که بحث های زیادی در رابطه با تاریخ شناسی دوره ی صفویه مرتبط با آن صورت گرفته است، منابع ایدئولوژیک تعصب و جانفشانی های قزلباش ها بود که منجر به قدرت رسیدن خاندان صفوی به حکومت ایران گشت. تا کنون، در رابطه با شخصیت شاه اسماعیل به عنوان تجسم قدرت الهی با ماموریتی برای نجات بخشی و رستگاری ، یک توافق نظر حدودی ایجاد شده است. در این مقاله ما به صورت نسبی این مفهوم سازی بسیار قدیمی را ، با بررسی ماموریتی که شیخ ها در دوره ی انقلابی برای خودشان مشخص کرده بودند و این ماموریت تا کنون به مورد چشم پوشی قرار گرفته بود ، به چالش می کشیم. این ماموریت، تمایل شیوخ برای انتقام جویی از خون ریخته ی حسین بود، ماموریتی که تنها شامل تجسم و به یادآوری مقوله ی صاحب الخروج یا « ارباب قیام» بود، یک نشانه شناسی قهرمانانه که از طریق یک مجموعه ی خاص از ادبیات حماسی کربلا ترویج داده شده بود. بر اساس این ایده که تعصب جامعه ی ترک زبان که ریشه های اصلی جنبش صفویه را ایجاد کرده بودند در اصل بر اساس ادبیات حماسی کربلا ایجاد شده بود، در این مقاله اعتقاد ما این است که شیخ جنید، شیخ حیدر و به خصوص شاه اسماعیل به صورت موفق توانستند برنامه ها و عقاید صوفی صفوی را تغییر دهند تا قالب یک مذهب عمومی را شکل بدهند که این مذهب از قبل وجود داشت و توسط صوفی گری و المان های شیعه گری تکمیل شد و حالتی محبوب از مذهب اسلامی را ایجاد کرد و بر همین اساس ما معتقد هستیم که « شیعه گری منجر به پالایش صوفی گری» گشت.

جمع بندی

از زمان ظهور امام گرایی منطقی – شرعی از اواخر قرن هشتم تا کنون، می توان از دو رشته ی شیعه گری متفاوت اما به هم مرتبط صحبت کرد : دین گرایی منطقی با نام امامی و شیعه گری غلو آمیز. مخالف با سکوت سنتی سیاسی در دسته ی اول، گروه دوم همیشه غرق در لفظ های سیاسی بوده اند. در جماعت غلات ، انتقام برای خون حسین همیشه یکی از عوامل تحریک اصلی برای فعالیت سیاسی بوده است که معمولا حالت یک انقلاب انتظار ظهور را به خودش گرفته است. در طول دوره ی پس از مغول، فرهنگ انتقام شدید کربلا و انتظار برای حکومت هزار ساله ی حق در میان شیعه های غلات به صورت صوفی گری عمومی نمود پیدا کرد. در زمان میانه ی قرن چهاردهم، اتصال این المان های شیعه گری غلات و صوفی گری منجر به شکل گیری نوع خاصی از اتحاد دینی شد که من آن را صوفی گری عمومی تحت تاثیر شیعه گری می نامم. این جنبش های صوفی – انتظاری که در قرن پانزدهم در ایران ایجاد شد مانند نور بخشی ها ، مشعشع ها ، و حتی سربداران که در قرن چهاردهم در خراسان به پا خواستند را می توان به عنوان نمایه ای از این مکتب خاص دانست. انقلاب صفویه ازین رو همراه با قزلباش ها ، نشان دهنده ی پرورش این پدیده ی پسا مغولی در دین گرایی اسلامی می باشد.

عنوان انگلیسی:In the Name of Hosayn’s Blood: The Memory of Karbala as Ideological Stimulus to the Safavid Revolution~~en~~

Abstract

Over the past century, one of the most heavily debated topics within Safavid historiography has been the ideological sources of the Qezelbash zeal that carried the Safavid dynasty to the throne of Persia. By now, a near-consensus has been formed about Shah Esmail’s personality as an incarnation of the Godhead armed with a messianic mission of salvation. This article partly challenges this long-entrenched conceptualization by calling attention to a heretofore overlooked mission that the shaykhs of the revolutionary period set for themselves. This was their desire to avenge the spilling of Hosayn’s blood, a mission which was nothing but a reincarnation of the topos of sheb al-khorj or the “master of the uprising,” a heroic typology cultivated via a particular corpus of Karbala-oriented epic literature. Based on the idea that the religiosity of the Turkishspeaking milieu that constituted the Safavid movement’s grassroots was primarily shaped by this Karbala-oriented epic literature, this essay argues that Shaykh Jonayd, Shaykh Haydar, and especially Shah Esmil successfully reformulated the Safavid Sufi program to address the codes of popular piety, which already existed, nurtured by Sufism and some Shiite elements, a particular mode of Islamic piety that I call “Shiiteinflected popular Sufism.”

Conclusion

Ever since the emergence of rational-juridical Imamism from the late eighth century onwards, it has been possible to speak of two different but interrelated strands of Shiism: rationalized-“orthodox” Imamism and suprarational gholt Shiism. Contrary to the political quietism of the former, the latter has always been immersed in political aspirations. In the gholt milieu, the revenge for Hosayn’s blood has always become the principal stimulus of political action, which usually assumed a mode of chiliastic revolution. During the post-Mongol era, the intense revenge culture of Karbala and the millenarian-messianic aspirations of the gholt Shiism filtered into popular Sufism. By the mid-fourteenth century, the confluence of these gholt Shiite elements and Sufism gave rise to a peculiar type of ‘Alid piety, which I call Shiite-inflected popular Sufism. The messianic-Sufi movements that appeared in fifteenth-century Iran such as the Nurbakhshiya (Bashir, 2003), the Mosha‘sha‘ (Bashir, 2001), and even the Sarbadr uprising in fourteenth-century Khorasan (Smith) should be regarded as manifestations of this particular piety. The Safavid revolution, hence the Qezelbash synthesis, stands for the culmination of this post-Mongol phenomenon of Islamic religiosity.

$$en!!