پاورپوینت کامل المدخل إلی علوم نهج البلاغه ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل المدخل إلی علوم نهج البلاغه ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل المدخل إلی علوم نهج البلاغه ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل المدخل إلی علوم نهج البلاغه ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ منابع مقاله

ساختار

کتاب مشتمل بر مقدمه‌اى به قلم مؤلف و چهار فصل و هر فصل مشتمل بر چندین مبحث است.

گزارش محتوا

نویسنده در مقدمه کتاب به مفهوم مورد نظر خود از علوم نهج‌البلاغه اشاره مى‌کند و مى‌نویسد:

مفهومى که ما در این کتاب از “علوم نهج‌البلاغه” مد نظر داریم داراى دو جنبه متفاوت است:

جنبه اول: علوم مرتبط با نهج‌البلاغه که شامل تمام علومى که مى‌تواند در فهم نهج‌البلاغه ما را یارى کرده و ما را تا حد امکان به نص صحیحى که حضرت انشاد فرموده‌اند، نزدیک سازد، مى‌شود. به باور نویسنده، نامگذارى این قبیل دانش‌ها به علوم نهج‌البلاغه چیز جدیدى نیست، چرا که از قدیم‌الایام و حتى در زمان حاضر آثار فراوانى در رابطه با علوم مرتبط با قرآن کریم به نگارش درآمده که از آن میان مى‌توان به اسباب‌النزول، ناسخ و منسوخ، محکم و متشابه و غیره اشاره کرد. نویسنده معتقد است، به همین سیاق مى‌توان بحث درباره زمان و مکان ایراد خطبه‌هاى نهج‌البلاغه، شأن ایراد این خطبه‌ها، راویان نهج‌البلاغه، خطبه و انواع آن و غیره را نیز در شمار علوم نهج‌البلاغه به‌شمار آورد.

جنبه دوم: علومى که از نهج‌البلاغه قابل استفاده و استنباط است و مى‌توان به صورت موضوعى بدان‌ها پرداخت. این علوم عبارتند از: اقتصاد، مدیریت، قضاوت، تاریخ، فلسفه، عرفان، استراتژى نظامى و…. به باور مؤلف اساس و بنیان تمام این علوم در نهج‌البلاغه یافت مى‌شود و استنباط این دانش‌ها از نهج‌البلاغه تنها در گرو تلاش متخصصین هر یک از دانش‌هاى مذکور مى‌باشد تا کلام حضرت را به خوبى دریافته و اندیشه‌ها و موضوعات مرتبط با علوم یاد شده را از این کتاب ارزشمند استخراج نمایند. و درست به دلیل همین نیاز به متخصص، مؤلف از پرداختن به این دانش‌ها جز به صورت اشاره‌اى اجمالى و کوتاه به عناوین موضوعات و علوم اصلى و فرعى، خوددارى کرده و این کار را به اهل فن واگذارده است.

وى بر این باور است که اهل فن، کلید هر دانشى را در کلام امیرالمؤمنین(ع) مى‌توانند، بیابند چرا که على(ع) در شهر علم است؛ علمى که از وحى سرچشمه مى‌گیرد.

فصل اول:

در این فصل مؤلف به بررسى اقسام “کلام” در نهج‌البلاغه مى‌پردازد.

گفتار نخست این فصل به موضوع “خطبه‌ها” اختصاص یافته و طى آن نویسنده به موضوعات ذیل مى‌پردازد: تاریخ خطابه، ارکان خطابه (ایجاد، تنسیق، تعبیر)، اجزاء خطبه (مقدمه، عرض، خاتمه)، ویژگى‌هاى خطبه‌هاى امیرالمؤمنین(ع) (میل به تطویل، آغاز به حمد خداوند و شهادت به یگانگى خداوند و نیز رسالت پیامبر اکرم(ص)، گنجاندن آیات شریفه قرآنى در لابلاى خطبه‌ها، در پیش‌گرفتن روش انسانى و…)، ویژگى‌هاى فنى خطبه‌هاى حضرت، خمیرمایه خطابه (موضوع و تعبیر)، انواع خطبه (فکرى، موعظه‌اى، ملاحم، جنگى، سیاسى و…)، اشکال و صور ایراد خطبه توسط حضرت(ایستادن بر بلندى، بر فراز سنگ، بر فراز منبر و…).

گفتار دوم این فصل به “کلام” که عبارت است از فرمایشات کوتاه حضرت که در مناسبت‌هاى مختلف(غیر از مناسبت‌هاى خاصى همچون جمعه و اعیاد و…) ایراد شده، اختصاص یافته است. در این مبحث مؤلف از انواع کلام حضرت، که سید‌‎رضى در نهج‌البلاغه آورده و بالغ بر هفت نوع مى‌شود، مى‌پردازد.

نوع نخست از انواع کلام حضرت عبارت است از، بخش‌هایى از خطبه‌هاى حضرت که سید‌‎رضى گزینش نموده و در نهج‌البلاغه آورده است، از این رو نخواسته که نام خطبه را بر آن بنهد، لذا نگفته: من خطبه له؛ بلکه گفته: من کلام له.

نوع دوم عبارت است، از کلامى که حضرت به شخص خاصى در رابطه با امر ویژه‌اى فرموده است؛ مانند کلامى که حضرت به اشعث بن قیس هنگامى که حضرت بر فراز منبر بود و او به اعتراض با حضرت سخن گفت، فرمودند.

نوع سوم شامل آن دسته از سخنان حضرت مى‌شود که براى گروهى از مردم بیان شده است؛ مانند سخنان حضرت با خوارج هنگامى که از قبول حکمیت سرباز زدند.

نوع چهارم از کلمات حضرت شامل سخنانى است که حضرت در حاشیه برخى حوادث به وقوع پیوسته مى‌فرمودند؛ به عنوان مثال ایشان هنگامى از خروج طلحه و زبیر آگاهى یافتند، فرمودند: وَ قَدْ أَرْعَدُوا وَ أَبْرَقُوا وَ مَعَ هَذَیْنِ الْأَمْرَیْنِ الْفَشَلُ وَ لَسْنَا نُرْعِدُ حَتَّى نُوقِعَ وَ لَا نُسِیلُ حَتَّى نُمْطِرَ.

نوع پنجم از کلمات حضرت به گونه‌اى است که گویى جوابى از پیش آماده شده، در پاسخگویى به برخى حوادث است؛ مانند آنجا که حضرت در جواب خوارج که مى‌گفتند: لا حکم الا لله، فرمودند: ٌ نَعَمْ إِنَّهُ لَا حُکْمَ إِلَّا لِلَّهِ وَ لَکِنَّ هَؤُلَاءِ یَقُولُونَ لَا إِمْرَهَ إِلَّا لِلَّهِ وَ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَمِیرٍ بَرٍّ أَوْ فَاجِر.

ششمین نوع از کلمات حضرت، پاسخ‌هایى است که حضرت به پرسش‌هاى مطرح شده داده‌اند. همواره در موضوعات مختلف سوالاتى از حضرت پرسیده مى‌شد که حضرت به تناسب سوال به پاسخ آن مى‌پرداختند.

آخرین نوع کلمات حضرت شامل گفتگوها و محاوراتى است که حضرت با اصحاب یا دشمنان خود انجام مى‌دادند.

گفتار سوم این فصل به “رسائل” حضرت اختصاص یافته است. به گفته نویسنده بین رساله و خطبه تفاوت چندانى نیست، جز اینکه رساله به صورت مکتوب است و خطبه در میان گروهى به صورت شفاهى ایراد مى‌گردد.

سپس مؤلف به تفاوت‌هاى بین رساله و خطابه از دیدگاه شخصیت‌هایى چون ابن قدامه و ابوهلال عسکرى اشاره مى‌کند.

مؤلف مناسبت‌ها و اهدافى را که امام به جهت آن‌ها به نگارش نامه اقدام نموده‌اند، در امور ذیل منحصر نموده است:

نامه‌هاى حضرت به والیان. این نامه‌ها حاوى موضوعات متنوعى از قبیل تنبیه و هشدار، فرمان، نصیحت، آموزش برخى امور ادارى و…مى‌باشد.
رسائل مناظرات و محاکمات؛ نظیر نامه‌هایى که حضرت به معاویه و یا طلحه و زبیر ارسال داشتند. امیرالمؤمنین(ع) در این نامه‌ها از روش‌هاى متفاوت و متنوعى در مناظره با هدف دفع حجت خصم بهره‌برده است.
رسائلى که در جهت آماده ساختن و تحریک سپاه براى مقابله با دشمنان به نقاط مختلف قلمرو حکومت حضرت ارسال مى‌شده است.
رساله‌هایى که بیشتر شبیه بیانیه‌هاى سیاسى است. این نوع از نامه‌ها بیانگر مواضع و دیدگاه‌هاى سیاسى حضرت درباره اوضاع جارى در جهان اسلام است.

گفتار چهارم فصل اول، به “وصایا” اختصاص یافته است. وصیت روشى است که طى آن بین سخن رو در رو و نامه جمع مى‌شود که هم ویژگى‌هاى گفتگوى رو در رو را داراست و هم ویژگى‌هاى نامه را چون به صورت مکتوب ارائه مى‌گردد.

مؤلف وصایاى حضرت را به سه نوع: سیاسى، اجتماعى و جنگى تقسیم مى‌کند و براى هر یک نمونه‌هایى را ذکر مى‌نماید.

گفتار پنجم این فصل به “عهدنامه”هاى حضرت اختصاص یافته است. همیشه مرسوم بوده هنگامى که پادشاهان و حکّام کسى را به عنوان والى شهرى منصوب مى‌ساخته‌اند، عهدنامه‌اى به وى مى‌داده‌اند که در آن انتظارات خویش را از والیان بیان مى‌داشته‌اند. سید‌‎رضى متن دو عهدنامه حضرت را که یکى خطاب به محمد ابن ابى‌بکر و دیگرى خطاب به مالک اشتر است، نقل کرده است.

گفتار ششم فصل نخست به “أحلاف” حضرت اختصاص یافته است. گاه که بین دو گروه از مسلمانان نزاع درمى‌گرفت، حضرت در جهت آشتى دادن آن‌ها و برطرف ساختن مشکلات به وجود آمده از این طریق و نیز با هدف متحد ساختن آن‌ها، قسم نامه‌اى را به امضاى دو گروه مى‌رساندند، مانند حلفى که بین اهل یمن و قبیله ربیعه به نگارش درآوردند.

گفتار هفتم به “أدعیه” حضرت اختصاص داده شده است.

گفتار هشتم نیز به کلمات حکمت‌آمیز و مواعظ و سخنان کوتاه حضرت اختصاص یافته است. بیشتر سخنان حضرت که در این قسمت گردآمده، قطعاتى است که سید‌‎رضى از خطب و رسائل و کلمات حضرت برگزیده است.

فصل دوم:”نهج‌البلاغه بین التوثیق و التشکیک”

برخى به خاطر آنکه روایات نهج‌البلاغه فاقد سند رجالى است، در صحت انتساب محتواى آن به امیرالمؤمنین(ع)، تشکیک کرده‌اند. از این رو در مباحث پنجگانه این فصل بدین تشکیکات پاسخ گفته شده است.

مبحث اول: راویان نهج‌البلاغه

در این مبحث مؤلف براى اثبات اینکه نهج‌البلاغه، حاوى فرمایشات حضرت على(ع) است، به معرفى ۳۱ تن از اصحاب حضرت که مستقیما از خود حضرت روایت نقل کرده‌اند و روایات ایشان از حضرت امیر(ع) در سایر منابع حدیثى موجود است، مى‌پردازد. از این دسته مى‌توان به اصبغ بن نباته تمیمى مشاجعى، جابر بن عبدالله انصارى، جندب بن عبدالله أزدى، زید بن صوحان، سُلیم بن قیس هلالى و…اشاره کرد.

در بخش بعدى به معرفى آن دسته از راویانى که کلام حضرت را با واسطه سایر امامان معصوم(ع)، که میراث‌دار علم امیرالمؤمنین(ع) و کتابى که به عنوان صحیفه امیرالمؤمنین(ع) در اختیار ایشان قرار داشت، بوده‌اند، روایت کرده‌اند، پرداخته شده است.

گفتار دوم این فصل به معرفى شانزده تن از کسانى که به گردآورى خطبه‌هاى حضرت امیر(ع) اهتمام ورزیده‌اند، اختصاص یافته است.

در گفتار سوم، مؤلف با یادآورى این نکته که سید‌‎رضى در تألیف نهج‌البلاغه تنها جهات ادبى و بلاغى کلمات حضرت