پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ مقدمه تفسیر
۲ مقایسه المحرر الوجیز و الکشاف زمخشرى
۳ روش تفسیرى
۴ مصادر المحرر الوجیز
۵ مقدمه تحقیق
۶ نسخه شناسى
۷ پانویس
۸ منابع مقاله
۹ وابسته‌ها

مقدمه تفسیر

این تفسیر مقدمه‌اى دارد که در آن، از شئون گوناگون قرآن بحث کرده است و در نوع خود از مهم‌ترین آثار تألیف شده در علوم قرآنى به شمار مى‌آید. این مقدمه ده باب دارد:

باب اول در بیان فضل قرآن از زبان پیامبر(ص) و صحابه و شایستگان امت؛

باب دوم در اهمیت تفسیر قرآن؛

باب سوم درباره پیش‌گرفتن روش احتیاط در تفسیر و مراتب مفسران که سرآمد آنان على امیرمؤمنان(ع) است؛

باب چهارم در خصوص حدیث سبعه أحرف؛

باب پنجم درباره جمع و تاریخچه قرآن؛

باب ششم در خصوص الفاظ بیگانه در قرآن و سخن کوتاهى در بیان اعجاز قرآن؛

باب هفتم در ایجاز و ایفاد قرآن؛

باب هشتم درباره نامهاى قرآن و نام سوره‌ها و آیه‌هاى آن؛

باب نهم در خصوص استعاذه؛

باب دهم در تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم که آن را از سخن امام جعفر بن محمد صادق(ع) و امام على بن الحسین سجاد(ع) آغاز مى‌کند و سپس به گفتار جابر بن عبدالله انصارى و دیگران مى‌پردازد. به جهت اهمیتى که این مقدمه دارد، به همت آرنر جفرى مستشرق معروف، جداگانه و همراه مقدمه کتاب «المبانى» نوشته احمد بن على عاصمى (متوفاى ۳۷۸ق)چاپ و منتشر شده است.

مقایسه المحرر الوجیز و الکشاف زمخشرى

رقابت نزدیک بین تفسیر ابن عطیه در مغرب با الکشاف زمخشرى معتزلى در مشرق، موجب شده تا از دیرباز اهل تفسیر به مقایسه آن دو بپردازند. ابن تیمیه تفسیر ابن عطیه را بیش از کشاف پیرو سنت و به دور از بدعت شمرده است. ابوحیان آن را در جامعیت و خالص بودن برتر از الکشاف دانسته و الکشاف را در اختصار و عمق بر آن ترجیح داده است. از وجوه تمایز تفسیر ابن عطیه نسبت به الکشاف مى‌توان به عنایت بیشتر آن به نقل قرائات و احادیث اشاره کرد.در تفسیر ابن عطیه توجه خاصى به اختلاف قرائات معطوف شده و مؤلف نه تنها به نقل قرائات مشهور و شاذ و اختلاف راویان پرداخته، بلکه برخلاف زمخشرى همواره به نام قاریان و راویان نیز تصریح کرده است. در نقل حدیث نیز باید گفت که ابن عطیه بیشتر به ذکر مصدر نقل عنایت داشته است.

البته باید در نظر داشت که معاصر بودن دو تفسیر سبب شده روش علمى، ادبى و بلاغى آن دو به هم شباهت پیدا کند. گرچه تفاوت‌هایى دارند، اختلاف مذهب دو مفسر، اختلاف در استنباط احکام و استدلال‌هاى آن و اختلاف در روش اجتهادى را به‌طور طبیعى به همراه خواهد داشت.

روش تفسیرى

المحرر الوجیز جامع بین منقول و معقول است؛ در بخش منقول، روایات پیامبر(ص)، صحابه و تابعین را نقل مى‌کند و اسانید و منبع مرویات را متذکر نمى‌شود؛ زیرا روایاتى را که به صحت آنها اعتقاد دارد را محتاج ذکر سند نمى‌داند. از این‌جهت سعى دارد روایات غیرصحیح یا منافى عقل را نقل ننماید. از ابن جریر طبرى زیاد نقل مى‌کند و گاهى به نقد آن مى‌پردازد.

در بخش معقول و استنباط و اجتهاد، تکیه او بر اجتهاد شخصى نیست؛ بلکه به بیان وجوه احتمالات و نقل اقوال مفسرین و نقد و انتخاب آنها مى‌پردازد. به شعر و لغت عرب براى تبیین معانى آیه استشهاد فراوان دارد و مسائل نحوى و امور مربوط به بلاغت و بیان را نیز بررسى مى‌کند.

در بخش نقل قرائات، ملتزم به نقل مشهور و شاذ آن و بیان احتمالات معانى و توجیهات عربى آن مى‌باشد. آیات الاحکام را بر اساس مذهب مالکى بررسى و تفصیل مى‌دهد و نقدهایی نیز بر ابن حزم اندلسى ظاهرى وارد مى‌کند، و به مذاهب فقهى دیگر تعرض نمى‌نماید.

در نقل اسرائیلیات و قصص قرآنى به حداقل اکتفا نموده، هنگام ضرورت نقل، به نقد آنها مى‌پردازد و بر مفسرینى که کتب خود را مملوّ از اینگونه قصص و اسرائیلیات نموده‌اند، خرده مى‌گیرد. دیدگاه کلى ایشان این است که این‌گونه روایات (اسرائیلیات) با قواعد عقلى و نقلى سازگارى ندارد؛ مانند: قصه هاروت و ماروت و زهره.

در مسائل کلامى اشعرى مسلک بوده و با معتزله به مجادله برمى‌خیزد؛ مانند: آیه ۱۶۴ سوره نساء «و کلّم الله موسى تکلیما» در معناى کلام، ج ۲، صفحه ۱۳۷. همچنین در صفحات دیگر مانند استهزاء، غضب، حیاء، استواء، محبت و وجه و یا مانند مسئله رؤیت خداوند در آخرت و تأویل «لا تدرکه الابصار و هو یدرک الابصار» در سوره انعام، آیه ۱۰۳،.[۲]

البته ایشان در پاره‌اى مباحث به‌گونه‌اى دیدگاه معتزله را ترجیح داده، به آن تمایل نشان مى‌دهد؛ مانند: آیه ۲۶ سوره یونس «للذین احسنوا الحسنى و زیاده» .

روش کلى وى در بیان مطالب به این ترتیب است که ابتداى سوره‌ها، اطلاعات کلى درباره سوره، شامل مکى و مدنى بودن، فضل، عدد آیات و القاب آن را بیان مى‌دارد و در آیات پس از ذکر آنها مستقیماً وارد تفسیر مى‌شود و ضمن آن به نقل اقوال مفسرین و نقد آنها، بحث‌هاى لغوى، معانى، نحوى، قرائت، بیان شواهد شعرى و ادبى، نقل روایات و اسباب نزول مى‌پردازد.

در نقل روایات، گاهى از گفتار ائمه اهل‌بیت(ع) آغاز مى‌کند. معمولاً هنگامى‌که اظهار نظر مى‌کند، آن را با عنوان قال القاضى ابومحمد مطرح مى‌کند. این روش، به تفسیر املائى مى‌ماند تا انشایى و مى‌رساند که وى تفسیر خود را بر جمع شاگردان املا مى‌کرده و آنان مى‌نوشته‌اند؛ مانند: فرّاء در