پاورپوینت کامل مولى حسین بن شرف الدین عبدالحق اردبیلى (متخلص به الهى) ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مولى حسین بن شرف الدین عبدالحق اردبیلى (متخلص به الهى) ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مولى حسین بن شرف الدین عبدالحق اردبیلى (متخلص به الهى) ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مولى حسین بن شرف الدین عبدالحق اردبیلى (متخلص به الهى) ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ تحصیل
۳ وفات
۴ آثار
۵ وابسته‌ها

ولادت

وى در نیمه دوم از سده نهم هجرى در اردبیل زاده شد.

تحصیل

به نظر مى‌رسد که دوران جوانى را در زادگاهش به تحصیل علوم شرعى پرداخته و در این مورد از على آملى کسب فیض کرده، چنانچه در آغاز حاشیه‌اى که بر القواعد علامه نگاشته است، به این نکته تصریح مى‌کند. نیز هم در همان دوره، به خدمت شیخ حیدر صفوى رسید، و به قول سام میرزا صفوى «به اشارت شفا بشارت آن قدوه ارباب نجات، جهت تحصیل کمالات روى توجه به جانب خراسان کرده بود».

از گفته سام میرزا چنین برمى‌آید که الهى اردبیلى باید تا سال‌هاى ۸۸۰-۸۹۰ق. در اردبیل مانده باشد، زیرا شیخ حیدر (م ۸۹۳ق.) جوان بود که با اوزون حسن در ۸۷۴ق. به اردبیل رفت و به بقعه صفویان در اردبیل راه یافت و چند سالى گذشت تا جاى شیخ جنید، عموى بزرگ خود را گرفت و به سلسله مشایخ آن دیار سر و سامان داد. به نظر مى‌رسد که الهى، تا سال‌هاى نزدیک به ۸۹۰ق. در اردبیل مانده است و گویا در همان جا، به اندیشه نگارش شرحى بر گلشن راز شیخ محمود شبسترى که در ۹۰۸ ق.هجرى تألیف کرده افتاده است و به تحصیل آراء شیخ حیدر صفوى در این خصوص اهتمام ورزیده است.

پس از آن، به قولى، به دلیل مرکزیّت علمى شهر هرات در عصر حکمرانى تیموریان، به خراسان آمد و در هرات مقیم شد و به تتبّع و تحصیل پرداخت، و به قولى دیگر به اشارت شیخ حیدر به خراسان روى آورد.اگر قول دوم، قرین صواب باشد، پیداست که الهى اردبیلى به قصد ارشاد و تبلیغ سلسله صفویه به هرات آمده بوده است و گویا پس از آنکه امیران و حکمفرمایان عصرى بر شیخ حیدر و اصحابش سخت گرفته‌اند، الهى راهش را عوض کرده باشد و به تحصیل علوم عقلى که در آن روزگار هرات مرکز آن بود و استادان متبحّر و توانا در آنجا مى‌زیستند، پرداخته باشد. بارى پس از اینکه حسین الهى به هرات آمده است، هیچ سندى، رابطه او را با شیخ حیدر و اصحاب وى، تأیید نمى‌کند، و آثارى که پس از این نگاشته است نیز ارتباطى مستقیم با آراء و عقاید صوفیان صفوى ندارد.

به هر حال، وى در هرات نخست به محضر جلال‌الدین محمّد دوانى مى‌رسد و بدون تردید علوم عقلى اعمّ از منطق، الهیات و مباحث مربوط به نبوّت، ولایت و امامت را از او فرا مى‌گیرد، و در این زمینه به جایى مى‌رسد که رساله «اثبات واجب» استاد را شرح مى‌کند؛ غموض آن را مى‌نمایاند و عقده‌هاى کور آن اثر را مى‌گشاید. پس از آن، در همان جا، به محضر امیر جمال‌الدین عطاءاللّه فرزند فضل‌اللّه حسینى از افاضل عامّه، مؤلّف روضهالأحباب فی سیره النبى و الآل و الأصحاب، مى‌رسد و علوم قرآن و فنون حدیث نبوى را نزد وى فرا مى‌گیرد، و امّهات مؤلّفات عامه را در این خصوص؛ مانند تفسیر بیضاوى و صحیحین بخارى و مسلم را در محضر همو قراءت مى‌کند. گویا در همین دوره؛ یعنى ایّام اقامت در هرات است که با امیر على شیرنوائى (۸۴۴-۱۵۰۱ق.) و غریب میرزا فرزند سلطان حسین بایقرا آشنا مى‌شود و تحریر اقلیدس را همراه با فواید زیاد و تازه‌اى برای نوائى تخلیص مى‌کند و نیز دو رساله در خصوص اشکال التأسیس برای همو مى‌نویسد و هم رساله‌اى در امامت به زبان ترکى برای او تألیف و پیشکش مى‌کند. هرچند که عده‌اى چون خوانسارى، گفته‌اند که الهى رساله مزبور را برای شاه اسماعیل اوّل نوشته است؛ أمّا این مطلب درست نیست، زیرا همچنانکه گفته‌اند: نوائى علاقه زیادى به زبان ترکى شرقى (جغاتائى) داشت تا آن حد که گرفتار عصبیت زبانى بود، و با آنکه توجّه زیادى به زبان فارسی و شاعران فارسی سرا مبذول مى‌داشت، نیز تعلّق خاطرى به زبان ترکى از خود نشان مى‌داد، آن چنانکه شاعران و نویسندگان را تشویق مى‌کرد، به اینکه آثارى به ترکى بنویسند و بسرایند. خودش نیز کتاب محاکمه اللغتین را به زبان ترکى نوشت و در آن کوشید تا رجحان ترکى را بر زبان فارسی اثبات کند(!) بارى این دید عصیبت‌آمیز نوائى نسبت به زبان ترکى، دلیلى است بر اینکه حسین اله رساله امامت را به ترکى، و برای آن وزیر تصنیف کرده باشد.

به هر تقدیر حسین الهى، پس از ۸۹۹ق. با ره‌آورد معنوى و فکر الهى، همراه با دو اجازه جلال‌الدین دوانى و جمال‌الدین عطاءاللّه حسینى به آذربایجان برمى‌گردد، در آغاز سفرى به عراق عجم مى‌کند، سپس در ۹۰۲ق. به اردبیل مى‌آید و در بقعه صفى‌الدین اردبیلى به نشر و تبلیغ معارف جعفرى مى‌پردازد، تا آنکه پس از سالى چند شاه اسماعیل صفوى (۹۰۷-۹۳۰ق.) بر صفحه تاریخ ایران ظهور مى‌کند و غل و بند تقیه را از دست و زبان اقلام اعلام و خواص شیعه باز مى‌گشاید. الهى اردبیلى نیز که در تشیّع تند و گرم بود و چندین سال در هرات در کنار علماء و قدرتمندان آنان در تقیّه بسر برده بود، و از روى اضطرار و اعتذار، خطبه‌هاى نگاشته‌هایش را با درود