پاورپوینت کامل موسوعه مصطلحات علم الکلام الإسلامی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل موسوعه مصطلحات علم الکلام الإسلامی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل موسوعه مصطلحات علم الکلام الإسلامی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل موسوعه مصطلحات علم الکلام الإسلامی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

موسوعه مصطلحات علم الکلام الإسلامی

پدیدآوران

دغیم، سمیح (نویسنده)

ناشر

مکتبه لبنان ناشرون

مکان نشر

بیروت – لبنان

سال نشر

۱۹۹۸ م

چاپ

۱

موضوع

زبان عربی – اصطلاح‌ها و تعبیرها

کلام – اصطلاح‏‌ها و تعبیرها

زبان

عربی

تعداد جلد

۲

کد کنگره

‏BP‎‏ ‎‏۲۰۰‎‏/‎‏۲‎‏ ‎‏/‎‏د‎‏۷‎‏ ‎‏م‎‏۸۵

نورلایب

مشاهده

کتابخوان

مشاهده

موسوعه مصطلحات علم الکلام الإسلامی، فرهنگ‌نامه‌اى در علم کلام اسلامى، تألیف آقاى دکتر سمیح دغیم است. نویسنده محترم هدف خود را عرضه علم کلام اسلامى در قالب فرهنگ‌نامه با استناد به آثار کلامى دو فرقه اشعریه و معتزله دانسته است. هر چند این فرهنگ‌نامه به گفته مؤلف محترم آن، از ویژگى‌هایى؛ همچون تنوع منابع، انتخاب موضوعات اساسى و اصلى و ارائه تعاریف عمده درباره هر اصطلاح برخوردار است، ضعف‌هایى نیز دارد که برخى از آنها بدین قرارند: غفلت از آثار مهم مذاهب مختلف، عدم جامعیت در قیاس با اصطلاحات کلام اسلامى، به‌کارگیرى غیر اصطلاح به جاى اصطلاح، عدم ارجاع اصطلاحات مرتبط با یکدیگر، فقدان نظم منطقى متون، تکرار متن، و مطالب بى‌ارتباط.

نویسنده محترم در مقدمه به تاریخ علم کلام اسلامى و تطورات آن اشاره‌اى گذرا کرده و هدف خود را عرضه علم کلام اسلامى در قالب فرهنگ‌نامه دانسته است؛ فرهنگ‌نامه‌اى که به شکلى جامع مهم‌ترین اصطلاحات این علم را در دوره‌هاى مختلف و با استناد به آثار کلامى دو فرقه اشعریه و معتزله شامل مى‌شود. وى سپس روش تحقیق و تألیف این فرهنگ‌نامه را بیان کرده است که نکات برجسته آن از این قرارند:

انتخاب موضوعات اساسى و اصلى و حذف موضوعات استطرادى و مرتبط به علوم دیگر همچون فقه و اصول فقه؛
ارائه تعاریف عمده درباره هر اصطلاح و ذکر اصطلاحات فرعى پس از اصطلاح اصلى؛ مانند علم، علم ضرورى و علم مکتسب؛
کاربرد لفظ مفرد و نکره به منزله اصطلاح در اغلب مواضع، و تثنیه، جمع، فعل و عبارات مرکب در موارد لازم؛ همچون مقدوران، مقدورات، قَدَر، قدَّر، تقضّى القدره وقتَ مقدورها، تعلق القادر بمقدوره و حاجه الى القدره؛
تنظیم اصطلاحات بر اساس حروف الفبا؛
اسناد جملات به نویسنده و کتاب به صورت رمز؛ مانند (ب، ف، ۲۴۸، ۲) که حرف (ب) به البغدادى، (ف) به کتاب الفرق بین الفرق، عدد (۲۴۸) به صفحه، و (۲) به سطر آن اشارت دارد؛
استفاده از آثار علماى کلامى از حسن بصرى (۱۱۰ق) تا قاسم بن محمد بن على (۱۰۲۹ق).

پس از آشنایى اجمالى، به معرفى بیشتر این فرهنگ‌نامه و نقد آن در چند محور مى‌پردازیم:

أ) منابع

براى شناسایى و استخراج اصطلاحات این فرهنگ‌نامه و تألیف آن، از آثار علماى کلام اسلامى از حسن بصرى (۱۱۰ ق) تا قاسم بن محمد بن على (۱۰۲۹ق) استفاده شده است. هر چند منابع این موسوعه تنوع خوبى دارد، بسیارى از آثار مهم مذاهب مختلف مغفول واقع شده‌اند؛ همچون المواقف فی علم الکلام (ایجى) و شرح آن (جرجانى)، شرح المقاصد (تفتازانى)، الاعتقادات فی دین الامامیه (شیخ صدوق)، اوائل المقالات (شیخ مفید)، الذخیره فی علم الکلام (سید مرتضى)، الاقتصاد الهادى الى سبیل الرشاد (شیخ طوسى)، المنقذ من التقلید (حمصى رازى)، قواعد المرام فی علم الکلام (ابن میثم بحرانى)، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد (علامه حلى) و شوارق الالهام (لاهیجى).

این امر از سویى موجب عدم جامعیت فرهنگ‌نامه در قیاس با مجموع اصطلاحات مهم کلامى شده است؛ زیرا برخى از اصطلاحات صرفاً در این منابع وجود دارند؛ و از سوى دیگر باعث شده است، دیدگاه مذاهب کلامى در مواردى از منظر منابع مذاهب دیگر بیان شود؛ براى مثال دیدگاه امامیه در مسئله «بداء» به نقل از منابعى چون الانتصار (خیاط) و مقالات الاسلامیین (اشعرى) طرح گردیده است نه از منابع معتبر مذهب امامیه.

ب) اصطلاحات

این فرهنگ‌نامه در بُعد اصطلاحات از چند جهت قابل تأمل است:

عدم جامعیت
یکى از ویژگى‌هاى مهم هر فرهنگ‌نامه‌اى، جامعیت آن در زمینه اصطلاحات یک علم است تا خواننده با مراجعه به آن بتواند به سهولت نیازهاى خود را تأمین کند.
در موسوعه مصطلحات علم الکلام الاسلامى با این که سعى بسیارى مصروفِ شناسایى و استخراج اصطلاحات کلامى شده و ۲۶۳۰ اصطلاح ضبط گردیده است، در متون کلامى مذاهب مختلف، حتى در منابع موسوعه مزبور اصطلاحاتى دیده مى‌شود که در این فرهنگ‌نامه به چشم نمى‌خورد؛ براى مثال مى‌توان اصطلاحات زیر را نام برد:
الهیات، امکان اخص، امکان ماهوى، امکان وقوعى، اولویت، اولویت ذاتیه، اولویت خارجیه، اولویت کافیه، اولویت غیرکافیه، ابدى، اسماى حسنى، برهان تمانع، تجرد، توقیف، توقیفیت، جبار، استدراج، حُسن شرعى، حکم شرعى، شر بالذات، شر بالعرض، طاقت، عالم امر، عالم باطن، عالم ظاهر، عالم ابداع، عالم شهادت، عالم خلق، غایت، قضاى مبرم، قضاى معلّق، لطف محصّل، لطف مقرّب، لوح محفوظ، ملت، آباى رسول‌الله، ابلیس، شیطان، ارهاص، آیت، بعثت، تحدى، ترک اولا، خاتمیت، خارق‌العاده، نبوت محمد، صحابه النبى، صرفه، خلق‌القرآن، معراج، وحى خفى، وحى صریح، امام غایب، امام مستور، اهل‌بیت، اسما و احکام، اشراط‌الساعه، اعاده معدوم، اعراف، الحاد، ارتداد، بدن، جهنم، سعادت، شقاوت، سؤال قبر، لذت روحانى، لذت جسمانى، معاد روحانى، معصیت صغیره و یوم القیامه؛
به کارگیرى غیر اصطلاح به جاى اصطلاح
در عرف اصطلاح نامه‌نویسى، افعال و غالب عبارات مرکب را اصطلاح نمى‌دانند؛ ولى در این فرهنگ‌نامه از فعل و عبارات مرکب به منزله اصطلاح استفاده شده است؛ براى مثال فعل «ابتدع» را از عبارت «ان الله عزوجل خلق الاشیاء و ابتدعها مخترعا لها لا من شىْ‌ْْء و لا على اصل متقدم» (ج ۴/۱) استخراج کرده است، در حالى که با وجود اصطلاح «ابتداع» به این کلمه نیازى نیست. از این قبیل مى‌توان «اتحد» و «اتحاد»، «احدث» و «احداث»، «احبط» و «احباط»، «اخبر» و «اخبار»، «اخترع» و «اختراع»، «اراد» و «اراده»، «استوى» و «استواء» را نام برد.
عبارات مرکب نیز غالباً ً به احکام و مباحث یکى از اصطلاحات اشاره مى‌کنند و در ذیل اصطلاح مرتبط طرح مى‌شوند؛ مثلاً عبارت «ابطال کون البقاء معنى» (۶/۱) از مباحث «بقاء»، عبارت «ارزاق هى لطف فى التکلیف» (/۱ ۹۲) از «احکام ارزاق»، و عبارت «اعتقاد لصحه حدوث الشىء» (۱۵۳/۱) از شرایط تحقق اراده بوده، به ترتیب ذیل اصطلاح «بقاء» (/۱ ۲۸۲)، «ارزاق» (/۱ ۹۲) و «اراده» (۱ / ۶۹) مطرح مى‌شوند.
عدم ارجاع اصطلاحات مترادف و اخص به اصطلاح مرجَّح و اعم
براى پرهیز از تکرار مطالب، ارجاع اصطلاحات مترادف به اصطلاحِ مرجَّح و اصطلاحات اخص به اصطلاح اعم امرى ضرورى است؛ ولى در این فرهنگ‌نامه از سیستم ارجاع استفاده نشده و ذیل هر یک از آنها جداگانه، و گاه تکرارى، مطالبى آورده شده است؛ براى نمونه از اصطلاحات مترادف مى‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
ائمه و امام، اجسام و جسم، آجال و اجل، اجناس و جنس، احوال و حال، ارزاق و رزق، اسباب