پاورپوینت کامل منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

منهاج البراعه فی شرح نهج‌البلاغه (خویی)

پدیدآوران

میانجی، ابراهیم (مصحح)

علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول (نویسنده)

شریف الرضی، محمد بن حسین (گردآورنده)

هاشمی خویی، حبیب‌الله (شارح)

حسن‌‌زاده آملی، حسن (شارح)

کمره‎‌ای، محمدباقر (شارح)

عنوان‌های دیگر

تکمله منهاج البراعه فی شرح نهج‌البلاغه

نهج‌البلاغه. شرح

شرح نهج‌البلاغه

ناشر

مکتبه الاسلامىه

مکان نشر

تهران – ایران

سال نشر

۱۴۰۰ ق

چاپ

۴

موضوع

علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، ۲۳ قبل از هجرت – ۴۰ق. – خطبه‌ها

علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، ۲۳ قبل از هجرت – ۴۰ق. – نامه‌ها

علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، ۲۳ قبل از هجرت – ۴۰ق. – کلمات قصار

علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، ۲۳ قبل از هجرت – ۴۰ق. نهج‌البلاغه – نقد و تفسیر

زبان

فارسی

تعداد جلد

۲۱

کد کنگره

‏BP‎‏ ‎‏۳۸‎‏/‎‏۰۲‎‏ ‎‏/‎‏خ‎‏۹

نورلایب

مشاهده

کتابخوان

مشاهده

با منهاج البراعه فی شرح نهج‌البلاغه (ابهام زدایی) اشتباه نشود.

برای دیگر کاربردها، برقعی (ابهام زدایی) را ببینید.

منهاج البراعه فی شرح نهج‌البلاغه، اثر میرزا حبیب‌الله‌هاشم خویى، معروف به امین الرعایا است. این شرح، به زبان عربى فصیح نگاشته شده و از گستره معلومات ادبى، روایى، قرآنى، تاریخى نویسنده حکایت مى‌کند.

مؤلف، انگیزه خود را از نگارش این شرح، فقدان شرحى درخور و شایسته بر «نهج‌البلاغه» دانسته و این شرح را به انگیزه حل مشکلات و آسان ساختن دشوارى‌هاى آن نگاشته است.

در میان شرح‌هایى که در قرن سیزدهم هجرى بر «نهج‌البلاغه» نگاشته شده، این شرح، از جایگاه ویژه‌اى برخوردار است. این کتاب که یکى از گسترده‌ترین شرح‌های «نهج‌البلاغه» به شمار مى‌رود، شرحى از آغاز «نهج‌البلاغه» تا پایان خطبه دویست و بیست و هشتم بوده و در چهارده مجلد انتشار یافته است.

کتاب حاضر، در آغاز با خطبه‌اى شیوا و بلیغ و رسا آغاز مى‌شود. این خطبه در عین اینکه از عذوبت خاصى برخوردار است، از لحاظ تعبیر هم از فخامت ویژه‌اى بهره‌مند است. مرحوم میر حبیب‌الله خویى پس از این که شرح خود را با آن خطبه افتتاح مى‌کند، مقدمه‌اى را تمهید مى‌کند که بسیار مفصل است. در این مقدمه، انگیزه خود را براى اقدام به تدوین شرحى بر «نهج‌البلاغه» ذکر مى‌کند و یادآور مى‌شود که کتاب «نهج‌البلاغه» میان فضلا و دانشمندان و برجستگان، اهمیت، شهرت و حیثیت خاصى کسب کرده و در نتیجه علما، به شرح و گزارش«نهج‌البلاغه» روى آورده‌اند و شروح زیادى بر آن نوشته‌اند که در میان این شروح، چند شرح داراى شهرت بیشترى است؛ یکى از آن شروح، هم‌نام همین شرح است و از قطب‌الدین راوندى مى‌باشد. شارح، در ادامه، از شرح ابن ابى‌الحدید معتزلى و شرح ابن میثم بحرانى یاد کرده است.

وى، با وجود اینکه این شروح را از بهترین شروح معرفى مى‌کند، خود انتقاداتى بر آنها دارد و در دیباچه کتاب متذکر مى‌شود؛ بدین ترتیب که شرح قطب‌الدین راوندى را، خالى از خصیصه تحقیق مى‌شمارد و شرح ابن ابى‌الحدید را تقریبا به‌عنوان کالبدى بى‌روح معرفى مى‌کند و معتقد است که در عین حال گرفتار نوعى اطناب ممل است و مباحث آن، بسیار کم‌رمق و بى‌جان است. او، هم‌چنین مى‌گوید: مباحثى که ابن ابى‌الحدید آورده، نمى‌تواند انسان را به جان، روح و ژرفاى سخنان على(ع) رهنمون سازد و با وجود اینکه از میان این شروح، نظر خوش‌ترى نسبت به شرح ابن میثم بحرانى دارد، مع ذلک چون ملاحظه کرده است که این شرح، با آمیزه‌اى از مباحث کلامى و حکمى آمیخته است و در گزارش سخنان امیرالمؤمنین، به روایات عامه استناد جسته، آن را هم مورد انتقاد قرار مى‌دهد و مى‌گوید: چون این شروح، داراى عیب، نقص و نوعى کمبود است، من شرحى نسبتا جامع و رسا و کافى و تقریبا خالى از عیب و نقص آغاز کردم.

ایشان، در مرحله‌اى پس از اهتمام به آیات، در شرح و توضیح سخنان امیرالمؤمنین على(ع)، عنایت ویژه‌اى نسبت به اخبار و احادیث ائمه معصومین(ع)، مبذول مى‌کند و خیلى پاى‌بند است که در زمینه گزارش سخنان على(ع)، به روایات ائمه(ع)، استناد جسته و به آنها استشهاد بکند.

شاید نکته‌اى که موجب ناخوشنودى او نسبت به شروح دیگر «نهج‌البلاغه» شده و باعث شده است که خود، از نو، با سبک خاص به شرح«نهج‌البلاغه» بپردازد، با همین مطلب پیوند مى‌خورد.

وى، عنایت خاصى به ابعاد بلاغی «نهج‌البلاغه» داشته و لذا در این زمینه مقدمه‌اى بر آن نگاشته است. در این مقدمه مقدارى از مباحث مهم علوم بلاغى را مى‌آورد که مى‌توان آن را در حقیقت کتاب مستقلى در علم بلاغت تلقى کرد.

دیگر از ویژگى‌هاى این شرح، تقطیع گزارش و توضیح خطبه به فصول و ذیل‌ها و تنبیه‌ها است؛ یعنى یک‌باره و کلى خطبه را شرح نکرده است، بلکه آن را در ضمن فصول و تنبیهات و… شرح داده است.

ایشان، شرح هر خطبه را در بخش‌هاى مربوط به لغات و واژه‌ها و مفاهیم و معانى آنها و تفسیر و اعراب و قواعد زبان عربى دنبال کرده است.

دیگر از مزایاى این شرح، استفاده از روش شرح مزجى است، البته شاید شارحان دیگر نیز از این روش استفاده کرده باشند، ولى ایشان به‌عنوان یکى از خصیصه‌هاى شرح خودش، این مطلب را یاد مى‌کند و مى‌گوید: «هدف من این بوده است که مطالعه کننده وقتى که خطبه‌ها را توأم با شرح مى‌خواند، احساس گسستگى در بیان و کلام نکند؛ یعنى کافه سخن امیرالمؤمنین با سخنى که خود شارح به‌عنوان شرح ذکر کرده، هم‌دوش و همراه و هم‌آهنگ است و از هم گسسته نیست».

در این دیباچه، به‌عنوان مقدمه، مباحثى مطرح است که این مباحث به ضمیمه مباحثى که ایشان تحت عنوان مطالب مهم ذکر کرده است، مى‌تواند خود یک کتاب مستقلى در ادب عربى یا در فن بلاغت باشد.

در مقدمه این دیباچه، در چهار مبحث سخنانى دارد:

نخست، اقسام چهارگانه لفظ را از لحاظ اتحاد و تکثر خود لفظ و معنى مطرح مى‌کند؛ در مبحث دوم، انواع دلالت لفظ را که عبارت از مطابقه، تضمن، التزام و اقسام آنها است، بازگو مى‌کند، چرا که این بحث‌ها بر آنچه که در شرح او ذکر شده، اشراف دارد؛ یعنى گاهى در آن‌جا صحبت از مطابقه، تضمن و التزام مى‌کند که مطالعه کننده این شرح، باید قبل از ورود، در آن زمینه آگاهى پیدا کند. در مبحث سوم، راجع به لفظ مفرد و اقسام آن بحث مى‌کند که عبارت از جزیى و کلى است و اقسام کلى؛ یعنى کلى متواطى و مشکک. در مبحث چهارم، اقسام لفظ مرکب را بیان مى‌کند.

او، پس از مقدمه، چند مطلب را یادآور مى‌شود:

در مطلب اول، سخنى ازحقیقت و مجاز به میان مى‌آورد و بعد این حقیقت و مجاز را از لحاظ لغوى بررسى مى‌کند؛ مثلاًحقیقت و مجاز از لحاظ لغوى؛ یعنى چه؟ و چرا به آنها حقیقت و مجاز گفته‌اند؟ و در ادامه بحث انواع حقیقت و مجاز، مثل حقیقت لغویه، حقیقت شرعیه و حقیقت عقلیه، هم‌چنین مجاز عقلیه و مجاز شرعیه و نظایر اینها را ذکر مى‌کند و بعد وارد بحث مشترک و انواع اشتراک مى‌شود.

در مطلب دوم، پاره‌اى از مسائل و مباحث بلاغى را ذکر مى‌کند و معتقد است که بسیارى از این مباحث و هنرها در سخن‌هاى امیرالمؤمنین(ع) به کار رفته است. مباحثى که ایشان برمى‌شمارد، یکى، تشبیه است با تمام ارکانش، دوم، استعاره و انواع آن، سوم، کنایه و اقسام آن، به اضافه محسنات بدیعیه، از قبیل: حسن ابتدا، تخلص، طباق، مقابله، مراعات النظیر و…

در پایان بحث محسنات بدیعیه، عنوان حذف را ذکر مى‌کند و آن را شرح داده، مى‌گوید: حذف، این است که انسان در سراسر سخن یا نوشته خود، یک یا چند حرف از حروف تهجى را به کار نبرد و یا انسان در سراسر سخنش از حروف بى‌نقطه استفاده بکند، چنان‌که امیرالمؤمنین، على(ع)، خطبه‌اى دارد که هرگز در آن حرف الف را استفاده نکرده و خطبه‌اى که در آن فقط از حروف بى‌نقطه استفاده کرده است.

مرحوم میر حبیب‌الله خویى، معتقد است که امیرالمؤمنین در سای