پاورپوینت کامل منطق و مباحث الفاظ ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منطق و مباحث الفاظ ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منطق و مباحث الفاظ ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منطق و مباحث الفاظ ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله
۶ وابسته‌ها

ساختار

کتاب با مقدمه مهدی محقق آغاز و مقالات که مجموعا ۲۱ مقاله است، در دو قسمت عربی و فارسی (مقاله اول تا شانزدهم) و انگلیسی و فرانسه (مقاله هفدهم تا بیست‌ویکم)، سامان‌دهی شده است.

گزارش محتوا

در مقدمه، به معرفی مقالات و اشاره به محتوا و نسخ خطی موجود از هریک، پرداخته شده است[۱].

نخستین مقاله این مجموعه که به اهتمام مهدی محقق گردآوری شده، رساله‌ای است تحت عنوان «فصل فی ما هی صناعه المنطق و فی ماذا ینتفع بها» و چنان‌که از نام آن پیداست، درباره صناعت منطق و فایده آن بوده و در سال ۵۵۷ق، نوشته شده است[۲].

از نویسنده این رساله، آگاهی در دست نیست، ولی می‌توان حدس زد که در دوره‌ای نوشته شده است که دانشمندان می‌خواسته‌اند نیاز و احتیاج به فن منطق را اثبات کنند؛ یعنی دوره فارابی و ابن‌ سینا، وگرنه در دوره‌های بعد، همچون دوره کاتبی قزوینی و قطب‌الدین رازی و سعدالدین تفتازانی، توجه فراوان به مطالب ابواب مختلف منطق داشتند و فایده و سود آن را فقط به‌اختصار در آغاز کتاب‌ها، یادآور می‌شدند[۳].

دومین مقاله که به اهتمام عبدالجواد فلاطوری آماده شده است، «کتاب الخمسین مسئله فی کسر المنطق» نام دارد. با وجود تفحص زیاد و استمداد از اهل فن، تاکنون از مصنف این کتاب، هیچ نشان و خصوصیت دقیقی، جز نام «ابوالنجا الفارض» به‌ دست نیامده است. در تمام کتاب، جز از ارسطو، از هیچ دانشمندی نام نمی‌برد؛ گویی در زمان و مکانی می‌زیسته که هنوز آوازه شهرت مطلقه فارابی و بوعلی در منطق، شیوع نیافته بوده است[۴].

سبک بحث و چگونگی تعبیرات، ما را به یاد ابوحیان توحیدی (وفات: حدود ۴۰۰) و مباحثی که وی در این زمینه نقل می‌کند، به‌خصوص به یاد بحث ابوسعید السیرانی با متی بن یونس (وفات ۳۲۸ق) استاد فارابی می‌اندازد[۵].

درعین‌حال، پختگی مباحث و به‌کار بردن اصطلاحات و عباراتی که در ترجمه منطق ارسطو به‌کار نرفته، دلیل بر آن است که وی با دیگر متون منطقی اسلامی، آشنایی داشته و روی این حساب، می‌توانسته در نیمه دوم قرن چهارم و نیمه اول قرن پنجم اسلامی، زیسته باشد[۶].

بنا به گفته خود، در پایان این کتاب، ابوالنجا، کتب و رسائل دیگری نیز در رد منطق نگاشته و در اینجا فقط به‌اختصار، به امهات مطالب، پرداخته است. سبک وی در رد منطق با شیوه مخالفان دیگر منطق، به‌کلی فرق دارد. مناقشات او برای کسانی که به زبان منطقی و فلسفی عربی آشنا هستند، نامأنوس و شایدهم نارسا و یا مردود به نظر برسد، ولی اگر با بازگشت به زبان عربی خالصی که مبرا از فکر فلسفه یونانی است و با توجه به زبانی که نماینده طرز اندیشه عربی است، به این مباحثات بنگریم، مقادیر زیادی مواد پرارزش به ‌دست می‌آوریم که در زمینه شناخت ارتباط فکر و زبان، حایز اهمیت و برای بررسی پیوست «فلسفه و زبان یونانی» و مقایسه آن با «ربط فکر و زبان عربی» نسبتا نادر می‌باشد[۷].

سومین و چهارمین مقاله که به اهتمام محمدتقی دانش‌پژوه به چاپ رسیده است، «رساله فی تعقب الموضع الجدلی» و «الأجوبه عن المسائل الغریبه العشرینیه» نام دارد.
سه دسته از دانشمندان اسلامی با منطق ارسطاطالیسی ستیزه و جنگ داشتند:

عارفان و صوفیان که به نیرویی برتر از خرد و عقل می‌گرویدند و مسائل علمی خود را بالاتر از اندیشه منظم دستگاه فلسفی می‌پنداشتند. کوشش آنان این بود که سخنان ایشان با معیار منطقی سنجیده نشود و در دسترس عوام قرار نگیرد تا مبادا کسی از آنها خرده‌ گیرد و لغزشی در دستگاه آنان راه یابد. ابن ‌سینا گویا نخستین کسی است که در اشارات، کوشیده است که مسائل عرفانی را به نظم منطقی درآورد و آنها را از آسمان شهود به زمین استدلال فرود آورد. اگرچه خواجه انصاری هروی هم با نگارش «منازل‌ السائرین» و «صد میدان»، به مقامات و احوال عرفا، نظمی داده و عبادی در «التصفیه» و طوسی در «أوصاف ‌الأشراف» و دیگران هم از او پیروی کرده‌اند، ولی هیچ‌یک از آنها آن راهی را که ابن ‌سینا پیموده است، نرفته‌اند.
ادیبان و نحویان و لغویان که ترجمه‌های ناپخته و دشوار متأثر از ادب یونانی از کتاب‌های منطقی را درنمی‌یافتند و ناگزیر از منطق نکوهش می‌کردند که داستان متی بن یونس قنایی که ابوحیان توحیدی نقل می‌کند و سخنان ابن ‌اثیر ادیب از این قبیل است. پس از اینکه مسائل منطقی به عبارات روان و شیوای فارابی، ابن ‌زرعه، ابن ‌عدی و ابن ‌سینا و دیگران درآمده، خودبه‌خود آتش جنگ و ستیز آنان فرونشسته است.
متکلمان و فقیهان که چندان به خرد و عقل ارجی نمی‌نهادند، بلکه آن را در چهارچوب دین و شریعت می‌پذیرفتند و استقلالی در آن نمی‌دیدند. آنان در کنار وحی و شواهد دینی و نصوص مذهبی، اگر به مسائلی برمی‌خوردند که نیازی به استدلال داشته است، راه استدلال از شاهد و آشکارا به غایب و نهان را در الهیات و راه قیاس فقهی و تمثیل منطقی را در فقه، می‌پیمودند. در این مورد، متکلمان در مباحث نظری، شالوده دیگری ریخته‌اند و اگرچه در پاره‌ای از مسائل منطقی به دقایقی برخوردند و موشکافی‌هایی کردند، ولی به همان قیاس مشابهت و ضمیر خطابی و قیاس دو بخشی مانند قیاس چینی و روش نوبختی بس کردند و راه را این می‌دانستند که از آشکارا به نهان پی برند و یک نوع تشبیه و آنالوژی را کافی بدانند. همه اینها، برای این بود که راه فلسفه را نگیرند و از دژ پولادین دین بیرون نشوند. خرده‌گیری‌ها که برخی از آنها، مانند ابوالنجا و ابن‌ تیمیه و ابن ‌صلاح و سیوطی از منطق کردند، بر مسائل مسلم منطقی وارد نبود یا اینکه از پاره‌ای از مسائل فلسفی و مقولات که نزد ارسطو حکم مثال را در منطق داشته است، خرده می‌گرفتند و یا اینکه اعتراضات آنها روی نرسیدن به کنه مسائل منطقی بوده است. فقیهان و اهل شریعت هم برای رسیدن به این نوع مسائل غیر منصوص، خود منطقی ساختند که قیاس فقهی باشد و استحسان و مصالح