پاورپوینت کامل التفسیر الکبیر ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل التفسیر الکبیر ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل التفسیر الکبیر ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل التفسیر الکبیر ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ تاریخ تألیف
۲ اهمیت
۳ منابع فخر رازى
۴ ساختار و گزارش محتوا
۵ نسخه شناسى
۶ پانویس
۷ منابع مقاله

تاریخ تألیف

دربار تاریخ آغاز و پایان نگارش این تفسیر، تنها بر اساس اطلاعات پراکنده‌اى که در آخر برخى سوره‌ها آمده مى‌توان سخن گفت. نخستین تاریخى که فخر رازى به آن اشاره کرده، اول ربیع‌الاول ۵۹۵ است که در پایان سور آل عمران آمده است.

بر این اساس وى تفسیر خود را قبل از ۵۹۵ آغاز کرده است. آخرین تاریخ نیز در پایان سور احقاف ذکر شده که چهارشنبه ۲۰ ذیحجّ ۶۰۳ است.[۲]

اهمیت

یکى از دلایل شهرت و اعتبار تفسیر کبیر، تأثیر آن بر تفاسیر بعدى است. برخى از مفسرانى که از محتواى تفسیر کبیر و روش آن استفاده کرده یا تأثیر پذیرفته‌اند، عبارتند از: نیشابورى در غرائب القرآن، بیضاوى در انوار التنزیل، آلوسى در روح المعانى، قاسمى در محاسن التأویل، طباطبائى در المیزان و سید‌ ‎محمد رشید رضا در المنار.[۳]

رشیدرضا که عالمى سلفى و پیرو ابن تیمیّه است، در المنار از شیو استدلال و محتواى تفسیر کبیر بسیار استفاده کرده و طنطاوى نیز در الجواهر، قرآن را به همان شیو فخر رازى تفسیر کرده است.[۴]

منابع فخر رازى

فخر رازى در نگارش تفسیر خود از آثار و تفاسیر گوناگونى بهره برده.[۵]؛ ولى نام بیشتر آنها را ذکر نکرده است.[۶]

از جمله آثارى که نام برده، الآثار الباقیه عن القرون الخالیه ابوریحان بیرونى و الاعتذار قاضى عبدالجبار معتزلى و التوحید ابن خزیمه است.[۷]

شیو معمول فخر رازى تنها ذکر نام مؤلفان آثار است. وى در مباحث لغوى از کتاب معانى القرآن زجّاج.[۸]و فرّاء.[۹]، الکامل مبرّد.[۱۰]و غریب القرآن ابن قتیبه.[۱۱]بهره برده است. در تفاسیر روایى و مأثور صحابه و تابعین به تفاسیر عبداللّه بن عباس، مجاهد بن جبر، قتاده بن دعامه و سعید بن جبیر مراجعه و بیش از همه به آراى ابن عباس استناد کرده است.[۱۲]برخى از این تفاسیر با سلسله اسناد متعددى در آن روزگار رواج داشته.[۱۳]، اما فخر رازى به اسناد روایت این تفاسیر اشاره‌اى نکرده است. از تفاسیر متأخرتر نیز از جامع البیان فی تفسیر القرآن طبرى، الکشف و البیان احمد بن ابراهیم ثعلبى (متوفى ۴۲۷) و تفسیر قفّال شاشى و احکام القرآن جصّاص بهره جسته است.[۱۴]

با توجه به رویکرد عقلانى در تفسیر فخر رازى، وى از تفاسیر معتزلى نقل قول فراوانى آورده است.[۱۵]تفاسیر معتزلى که فخر رازى از آنها بهره برده عبارتند از: تفسیر ابوالقاسم کعبى.[۱۶]، تفسیر ابوعلى جبّایى.[۱۷]، الجامع ابومسلم محمد بن بحر اصفهانى.[۱۸]، تفسیر قاضى عبدالجبار معتزلى.[۱۹]، تفسیر ابوبکر اصمّ.[۲۰]و کشاف زمخشرى (متوفى ۵۳۸) که فخر رازى به نقل آراى وى توجه فراوانى داشته است.[۲۱]

تفسیر کبیر از حیث نقل اقوال علما و رجال معتزلى نیز اهمیت دارد و فخر رازى علاوه بر عبارت‌هایى از معتزلیان متقدم، به اقوال و آراى معتزلیان متأخر و معاصر خود، چون ابوالحسین بصرى (متوفى ۴۳۶) و رکن‌الدین محمود ملاحمى (متوفى ۵۳۶)، که فخر رازى از وى با نام محمود خوارزمى یاد کرده.[۲۲]، نیز اشاره نموده است. وى به اختلافات کلامى نحله‌ها و مذاهب گوناگون نیز توجه داشته و از گروه‌هایى؛ چون کرامیه.[۲۳]، اشاعره.[۲۴]، امامیه.[۲۵]، ثنویه.[۲۶]، جبریه.[۲۷]، خوارج.[۲۸]و روافض.[۲۹]نیز یاد کرده است.توجه به نظریات لغویان و نحویان بصره و کوفه و ذکر اختلاف آراى آنها، و بیان نظریات عالمان قرائت و فقها از دیگر جنبه‌هاى در خور توجه تفسیر فخر رازى است.[۳۰]فخر رازى در فقه بیشتر از شافعى – چون پیرو مذهب امام شافعى بوده – و سپس از ابوحنیفه تأثیر گرفته است.[۳۱]به گفت قاضى نوراللّه شوشترى.[۳۲]، فخرالدین رازى اساس تفسیر خود را از تفسیر ابوالفتوح رازى، اقتباس کرده و برای رفع توهم، بعضى از تشکیکات خود را بر آن افزوده است؛ ولى حلبى.[۳۳]این قول را بى‌اساس و اثبات آن را بسیار مشکل و بلکه محال دانسته و منکر هر گونه شباهت این دو تفسیر شده است. حلبى.[۳۴]معتقد است که چون فخر رازى عقل‌گرا بوده، بسیارى از اوقات از خواندن تفاسیر عقلى، از جمله تفاسیر شیعى، متأثر گشته و بر خلاف عقاید اشاعره سخن گفته است.

ساختار و گزارش محتوا

این اثر شامل سى و دو جلد مى‌باشد. هر چند فخر رازى در ابتداى تفسیر کبیر گفته است که آن را در مقدمه و ابوابى تنظیم کرده و مقدمه نیز شامل ابواب و فصولى است، عملا در همان فصل اول از مقدمه، به تفسیر «اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم» پرداخته است. او تفسیر هر سوره را با ذکر نام آن، محل نزول، تعداد آیات و اقوال مربوط به آن آغاز کرده، سپس با ذکر یک یا دو یا چند آیه از آن سوره، توضیح کوتاهى دربار مناسبت آنها با آیات قبلى داده است. این ویژگى از امتیازات بارز این تفسیر است.[۳۵]سپس، چنانچه روایت یا حدیثى از پیامبر اکرم(ص)، صحابه یا تابعین دربار آیه یا آیات وجود داشته، آنها را بررسى کرده، یا به ذکر مسائلى چون ناسخ و منسوخ یا شرح مصطلحات حدیثى (مانند متواتر و آحاد و جرح و تعدیل) پرداخته، آنگاه آیه یا آیات مورد نظر را به کوچکترین اجزاى مفهومى، تجزیه کرده و تحت عناوینى؛ چون مسئله، سؤال، وجه، اقوال، امور و غیره، از ابعاد مختلف کلامى و فلسفى و لغوى و ادبى و فقهى و مانند این‌ها به بررسى و تفسیر آنها پرداخته.[۳۶]و در پایان، نظر خود را بیان نموده است. این بحث‌هاى تفصیلى و پرداختن به ابعاد گوناگون یک مسئله، از ویژگى‌هاى بارز و منحصر به فرد تفسیر کبیر است.

تفسیر کبیر را از نظر روش، در شمار تفاسیر عقلى و کلامی‌آورده‌اند.[۳۷]ذهبى.[۳۸]آن را از نوع تفسیر به رأى جائز دانسته است. علامه طباطبائى نیز از طرفى این تفسیر را تفسیرى کلامى ذکر کرده.[۳۹]و از طرف دیگر، تفسیر متکلمان را تطبیق نامیده و رد کرده است.[۴۰]هر چند تفسیر فخر رازى پر از مباحث کلامى و عقلى است، ظاهرا خود او لزوما به دنبال نگارش تفسیرى کلامى یا فلسفى یا تفسیر به رأى، چه ممدوح چه مذموم، نبوده است، زیرا در تفسیر خود به این نکته اشاره‌اى نکرده و در وصیتنامه‌اش مى‌نویسد که هیچ یک از این روش‌هاى فلسفى و کلامى در کنار روش قرآنى ارج و ارزشى ندارند.[۴۱]با توجه به این که محور غالب مباحث کلامى، آیات قرآن کریم بوده است، در تفسیر کبیر که صبغه‌اى کلامى دارد، مى‌توان مجموع نسبتا کاملى را از آراى کلامى اشاعره، معتزله، کرامیه و برخى فرق دیگر.[۴۲]ملاحظه کرد و به یک دور کامل از مباحث کلامى دست یافت.

برخى از مباحث کلامى – فلسفى که فخر رازى به آنها پرداخته عبارتند از: معرفت خداوند و این که آیا در شناخت او نظر و استدلال جائز است یا نه.[۴۳]، ایمان و اسلام، تفاوت میان این دو و ارکان ایمان.[۴۴]، کلام الهى و بحث از حدوث و قدم آن.[۴۵]، رؤیت خداوند.[۴۶]، عدل الاهى.[۴۷]، جبر و اختیار و قضا و قدر.[۴۸]، حدوث و قدم عالم.[۴۹]، اعجاز قرآن.[۵۰]، اراد خداوند.[۵۱]، مفهوم استواى خداوند بر عرش.[۵۲]، تجسیم.[۵۳]، تثلیث.[۵۴]، عصمت انبیا.[۵۵]، شفاعت پیامبر اکرم.[۵۶]، عقید شیعه در امامت معصوم و احتمال صحت آن.[۵۷]، بیان لزوم وجود معصوم در هر زمانى با این توضیح که بر خلاف نظر شیعه و بنابر اعتقاد اشاعره و خود فخر رازى، مجموع امت معصوم است نه یک تن، و بحث معاد.[۵۸]

در میان مفسران، فخر رازى بیش از همه در تبیین آیات باران کوشیده است(-باران*، بخش دوم: باران در قرآن و حدیث). از آراى خاص تفسیرى رازى، اعتقاد به نبودن واژه‌هاى دخیل و غیر عربى در قرآن است.[۵۹]همچنین وى به نقل روایات اسباب نزول و ذکر قرائت‌هاى مختلف اهتمام فراوانى داشته است.[۶۰]عبدالحمید.[۶۱]فهرستى از آراى خاص تفسیرى فخر رازى را آورده است. غلب صبغ کلامى – عقلى در تفسیر کبیر مانع از این نشده است که فخر رازى در مواردى، از شیو قرآن به قرآن، در تفسیر آیات کریمه استفاده کند.[۶۲]؛ ولى با وجود اشاراتى که به احادیث پیامبر اکرم و امامان شیعه کرده.[۶۳]و روایاتى که از صحابه و تابعین آورده، در تفسیر خود اعتماد اندکى به احادیث داشته است.[۶۴]گفته مى‌شود که او در نقل احادیث به شیوه‌اى که در عصر او معمول بوده، سلسله سند حدیث را ذکر نکرده و نیز احادیثى را که بسیارى از مفسران، حتى عقلى مشربانى چون زمخشرى و طبرسى، در فضائل سوره‌ها و ثواب قرائت آنها نقل مى‌کنند، نیاورده است.[۶۵]

در تفسیر کبیر استفاده از روایاتى که از اسرائیلیات شمرده مى‌شوند، بسیار اندک است. برای نمونه ذیل آی «ن» در سو