پاورپوینت کامل مکتوبات و مجالس سبعه ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مکتوبات و مجالس سبعه ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مکتوبات و مجالس سبعه ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مکتوبات و مجالس سبعه ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

مکتوبات

پدیدآوران

سلماسی زاده، جواد (مقدمه‌نویس)

مولوی، جلال‎‌الدین محمد بن محمد (نویسنده)

عنوان‌های دیگر

مکتوبات

ناشر

اقبال

مکان نشر

تهران – ایران

سال نشر

۱۳۷۹ ش

چاپ

۱

شابک

‎۹۶۴-۴۰۶-۱۲۵-X

موضوع

عرفان – متون قدیمی تا قرن ۱۴

نامه‌های فارسی

نثر فارسی – قرن ۷ق.

زبان

فارسی

تعداد جلد

۱

کد کنگره

‏PIR‎‏ ‎‏۵۳۰۲‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏۷‎‏

کتابخوان

مشاهده

مکتوبات و مجالس سبعه، اثر مولانا جلال‌الدین محمد بلخى، مجموعه‌اى است مشتمل بر دو اثر ارزنده مولانا به نام‌های «مکتوبات» و «مجالس سبعه».

مولانا، در مکتوبات خود بر خلاف مثنوى که ناظر به واقعیات طبیعى و عرفى بوده، بیشتر به حوادث و تاریخ زمانش تعلق خاطر داشته است. در واقع، محتویات مکتوبات، درخواست شغل، تقاضاى عفو مجرم، شکایت از مأموران گردآورى مالیات و تقاضا از سلطان براى رفع ظلم است. بنا بر این، مکاتبات وى، دوطرفه نبوده و بیشتر، خطاب به صاحبان قدرت و شوکت بوده است.

ساختار

مطابق احصاء، تعداد مکتوبات را ۱۴۴ فقره ضبط کرده‌اند. متأسفانه احصاءکنندگان، چهار فقره نامه منظوم را که به محضر مولانا محمد شمس تبریز فرستاده بودند، در بوته نسیان نهاده بودند. کلیه مکتوبات با عبارت «الله مفتح الابواب» یا «الله یجمع بیننا» آغاز مى‌گردد. بلافاصله القاب و عناوین کسى است که نامه به نام اوست یا الفاظى که با رعایت مراتب در غالب نامه‌ها مکرر مى‌شود. عناوین و اوصاف هم عربى است؛ مگر در بعضى از آنها که به ترکى است. در مورد اسماء خاص نیز پارسى آورده شده است. البته چند نامه نیز هست که با مقدمه و بیان اخلاقى و صوفیانه شروع شده و از وارد کردن القاب در آنها صرف‌نظر نموده است.

درباره ساختار «مجالس سبعه» گفته مى‌شود که این کتاب، مجموعه هفت خطابه از مولانا، یادگار ایامى است که او به منبر مى‌رفته و براى مریدان وعظ مى‌کرده است. دست کم یکى از این خطابه‌ها به اوایل جوانى مولانا برمى‌گردد که پدر و مادرش هر دو زنده بوده‌اند. متن موجود«مجالس سبعه»، البته دست‌کارى شده است و شاهد گویاى این دست‌کارى، شعرهایى از نیمه دوم عمر مولانا و حتى شعرهایى از فرزند او سلطان ولد است که در خلال این مجالس آمده است. گمان نمى‌رود کسانى که دست به آرایش و پیراش نسخه اصلى زده‌اند، به افزودن این چند خط شعر که الحاقى بودن آنها مسلم است، قناعت نموده باشند. آنها به احتمال زیاد، به مقتضاى ذوق و سلیقه خود از کم و زیاد کردن مطالب و تغییر و تبدیل بعضى کلمات و عبارات ابا و احتراز نداشته‌اند، اما دامنه این دست‌کارى‌ها تا هر کجا که بوده به احتمال قوى استخوان‌بندى یا ساختار خطابه‌ها، به حال خود باقى مانده و تصرفات در داخل چهارچوب اصلى، اعمال گردیده است.

گزارش محتوا

از میان ۱۴۴ نامه، حدود ۲۵ نامه خطاب به معین‌الدین پروانه نوشته شده است(وى، در ایّام حکومت و وزارت خود، ممالک روم را تحت ضبط و اداره درآورده و راه‌ها را از راه‌زنان امن نمود و براى مشایخ خانقاه‌ها بنا کرد و مدارس بنیاد نهاد و به ارباب معرفت رغبت نشان داد؛ چنان‌که براى فخرالدین عراقى در توقات خانقاه ساخت و او را به شیخى نصب کرد و بیش از همه به مولانا ارادت مى‌ورزید. اغلب به مدرسه مولانا مى‌آمد و از خطابات شیرین آن بزرگوار بهره‌مند مى‌گردید و وجوه زیادى به خدمت مولانا مى‌فرستاد. در قضایاى مهم که رخ مى‌داد مولانا مکتوبى به پروانه مى‌فرستاد و استدعاى همراهى مى‌کرد و پروانه هم بلافاصله اجابت مى‌نمود).

شایان توجه اینکه مولانا روزانه بین ۱۰ تا ۱۲ نامه مى‌نوشت که به جاى ماندن این تعداد نامه از او تعجب‌آور نیست و حاکى از آن است که مولانا انسانى گوشه‌گیر و بى‌خبر از مشکلات جامعه نبوده است. خصوصى‌ترین نامه‌هاى مولانا خطاب به نزدیکان و اهل خانه خود بوده است و حاکى از آن است که وى درگیر مشکلات خانوادگى نیز بوده است. در میان همه نامه‌هاى مولانا، نامه‌اى که از نظر ادبى نمونه و حائز اهمیت است، نامه ۱۲۹ وى است که خطاب به یکى از سلاطین نوشته شده است.

یکى دیگر از آثار مولانا، «مجالس سبعه» اوست. به نظر صاحب‌نظران، این کتاب، به دلیل سادگى زبان، کلید فهم مثنوى است.

«مجالس سبعه»، مجموعه‌اى است شامل گزارش کامل و در واقع مشروح هفت مجلس وعظ مولانا که به خواهش شاگردان خاصش براى عموم ایراد شده است. مجالس، با قرائت قرآن آغاز مى‌شد و مولانا این هفت مجلس را با خطبه‌اى به زبان عربى مسجع آغاز کرده و با دعا و مناجات با جملات مسجع فارسى به پایان برده است.

«مجالس سبعه»، ظاهراً توسط بهاء ولد یا حسام‌الدین چلبى جمع‌آورى شده و احتمالاً توسط خود مولانا نیز بازبینى مى‌شد. قابل توجه اینکه مجالس سبعه را باید از کلیه آثار منظوم و منثور مولانا جدا دانست، چون این کتاب یادگار دورانى است که مولانا هنوز به شمس نرسیده بود.

او در سى و هفت سالگى به شمس رسید و تقریباً سى سال پس از آن زنده ماند. دیدار شمس، خطّ قرمزى است که حیات مولانا را به دو نیمه نابرابر تقسیم مى‌کند. از نیمه بزرگ‌تر اول، چیزى جز مجالس سبعه بر جاى نمانده است. اگر قول خود او و نزدیکانش را حجّت بدانیم، او در آن دوره شعر نسروده بود؛ هر چند عجیب است که شاعرى با آن طبع وقاد و قدرت تخیل و نازک‌بینى، خود را از ساحت شعر دور نگاه داشته باشد.

«مجالس سبعه»، اگر چه در قیاس با آثار نیمه دوم مولانا، به لحاظ مضمون و محتوا فقیر و اندک‌مایه است، اما به لحاظ فرم، درخور توجه و دقت است. مولانا، در «مجالس سبعه»، سخنورى توان‌مند و گرم‌دهان و چیره‌دست بر الفاظ جلوه مى‌کند.

«مکتوبات»، عموماً نوع ادبى جالبى است که به مقتضاى ماهیت خود فوایدى استثنایى در بر دارد. شخصیت نویسنده، مناسبات او با طبقات متعدد، واکنش‌هاى او در برابر رویدادهایى که با زندگى خصوصى و اجتماعى‌اش، پیوند نزدیک دارد، علاقه‌ها و گرایش‌ها و نفرت‌ها، تلقى او از افراد و حوادث و سرانجام احیاناً اسرار زندگى او، با صداقت و صفاى بیشترى از لابه‌لاى نامه‌ها نمودار مى‌شود و حسّ کنجکاوى خواننده را بهتر ارضا مى‌کند. مولانا در این نامه‌ها دبیرى چیره‌دست جلوه مى‌نماید که به اسلوب ترسّل و انشاء از هر حیث آشناست. در عین حفظ مرتبت والاى خود، القاب و عناوین و شأن و مقام مخاطب را رعایت مى‌کند. قلمش، روان و شیرین و رسا و مؤثر و وافى به مقصود است. اگر سفارش کسى را مى‌کند، مى‌داند که در کجا باید بدون مقدمه وارد مطلب شود و در کجا زمینه‌چینى کند، کجا درخواست را در لفافه بپیچد و کجا عریان عرضه بدارد. به قیاس با مکتوبات سنایى، نامه‌هایش، از تکلف پیراسته‌تر و هم پویاتر است. در عین آنکه آهنگ تند و پرشتاب نامه‌هاى عین القضات در آن احساس نمى‌شود. به لحاظ محتوا نیز با