پاورپوینت کامل مرآت المعانی ۲۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرآت المعانی ۲۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرآت المعانی ۲۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرآت المعانی ۲۸ اسلاید در PowerPoint :

مرآت المعانی

پدیدآوران

جمالی دهلوی، حامد بن فضل‌الله (نویسنده)

پورجوادی، نصرالله (مصحح)

عنوان‌های دیگر

سیر العارفین. برگزیده

گزیده سیر العارفین

ناشر

حقیقت

مکان نشر

تهران – ایران

سال نشر

۱۳۸۴ ش

چاپ

۱

شابک

‎۹۶۴-۷۰۴۰-۸۰-۶

موضوع

شعر فارسی – قرن ۱۰ق.

عارفان – هند – سرگذشت‌نامه

زبان

فارسی

تعداد جلد

۱

کد کنگره

‏PIR‎‏ ‎‏۵۹۱۲‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏۴‎‏

کتابخوان

مشاهده

مرآت المعانی به انضمام گزیده «سیر العارفین»، به زبان فارسى، از حامد جمالى دهلوى است. اولى، منظوم و از نوع تعریف‌نامه‌هایى است که پاره‌اى از صوفیان، در باب تعریف الفاظ و اصطلاحات شعر صوفیانه پارسى، نظیر زلف و روى، چشم و ابرو، خط و خال، مى و میخانه و خرابات و… نوشته‌اند و دومى، منثور و اولیاءنامه‌اى است همانند«تذکره الاولیاء»، در شرح حال برخى از مشایخ صوفیه.

ساختار

«مرآت المعانى»، به‌صورت مثنوى و شامل ۸۹۰ بیت است.

«سیر العارفین»، در شرح حال ۱۳ تن از مشایخ صوفیه نگاشته شده است و مؤلف، خود را در آن، گاه، «احقر الانام» و گاه، «درویش جمالى» مى‌خواند.

گزارش محتوا

در مثنوی «مرآت المعانى»، عمدتاًً الفاظى که جنبه رمزى دارد و در زبان شعر صوفیانه به کار مى‌رود، تعریف شده است. جمالى، قبل از تعریف الفاظ مزبور، مطابق معمول، مقدماتى را طى چهار فصل تمهید مى‌کند؛ ابتدا، در توحید بارى تعالى و سپس در نعت پیامبر اکرم(ص) و در مدح شیخ سماءالدین که پیر و مرشد مصنف بوده است، پس از آن به بیان سبب تألیف این اثر مى‌پردازد و مى‌گوید: دل او آیینه‌اى است که اسرار لوح ازل در آن تابیده و منظور وى گشته است؛ به عبارت دیگر، صورت معشوق الهى که نماینده حسن و جمال است، در این آیینه منعکس شده است؛ در نتیجه، مردم که خاطر جمالى را حسن‌انگیز دیده‌اند، از او درباره معانى اجزاى این صورت که عبارت از زلف و خد و خال و روى و موى و گیسو و چشم و ابرو و قد و میان و دهن و خط و ساعد است، از وى سؤال کرده‌اند.

این یک دسته از الفاظى است که جمالى درباره معانى رمزى آنها توضیح داده است.

دسته دوم، الفاظى است که به مى‌خانه و مى‌خوارى مربوط مى‌شود؛ از جمله ساقى و جام و مى و باده و شراب و مى‌فروش و رند و قلاش. دسته سوم، الفاظ مربوط به بت‌پرستى است؛ از جمله بت و بت‌خانه و زنار و کفر. دسته چهارم، الفاظى است که به احوال و مقامات مربوط مى‌شود و جزو اصطلاحات کلاسیک تصوف است؛ از قبیل صبر و شکر و تسلیم و رضا و سکر و صحو و قرب و بعد. در ضمن، درباره معانى پاره‌اى از اصطلاحات و تعابیر صوفیانه دیگر، مانند شاهدبازى، شاهدپرستى، سلامت و ملامت و هم‌چنین بعضى از مسائل عرفانى، مانند برترى ولایت از نبوت، توضیح داده است. جمالى همه این الفاظ و اصطلاحات را، «اصطلاح صوفیان» مى‌نامد.

جمالى، روشى را که براى بیان معناى هر لفظ و اصطلاح در پیش مى‌گیرد، این است که ارتباط آن را با الفاظ دیگر نیز ملحوظ مى‌کند؛ به عبارت دیگر، در مورد اعضاى صورت و بدن معشوق، هر عضوى را نه به تنهایى و استقلال، بلکه همراه با اعضاى دیگر و در یک مجموعه در نظر مى‌گیرد؛ همان‌گونه که در واقع و نفس الامر چنین است؛ مثلاً در هنگام بیان معناى روى، نقش زلف و هم‌چنین اجزاى چهره؛ یعنى چشم و ابرو و خط و خال را نیز در نظر مى‌گیرد؛ حتى خود چشم را هم وقتى مى‌خواهد بررسى کند، پس از بیان معناى آن، به معناى مژگان و غمزه و حتى حالت‌هاى خواب و مستى که به چشم، دست مى‌دهد، اشاره مى‌کند.

نکته دیگرى که در مورد روش جمالى براى بیان معانى اصطلاحات، به‌خصوص اسامى اعضاى بدن معشوق باید بدان توجه کرد، این است که این اعضاء در تعاریف جمالى جنبه ساکن ندارد، بلکه وى آنها را از لحاظ کارى که انجام مى‌دهند نیز در نظر مى‌گیرد؛ مثلاً در تعریف دهان مى‌گوید که سر خفى است، سپس صفت تنگى دهان را شرح مى‌دهد و مى‌گوید که پاى اندیشه در راه باریک دهان لنگ مى‌شود، پس از آن، کار دهان؛ یعنى سخن گفتن و خندیدن را شرح مى‌دهد و مى‌گوید که دهان جایى است که کلام حق از آن بیرون مى‌آید و فعل دیگر دهان، خندیدن است و خنده، نشانه سر است که در دهان، پنهان بوده است.

براى درک بهتر معناى خنده، باید معناى لب را هم شناخت. لب که صفت آن