پاورپوینت کامل تفسیر الشهرستانی ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر الشهرستانی ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر الشهرستانی ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر الشهرستانی ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ انتساب تفسیر
۲ انگیزه تألیف تفسیر
۳ نام تفسیر
۴ روش تفسیرى
۵ مصادر تفسیرى
۶ زبان فارسى در تفسیر
۷ تأویل در تفسیر
۸ نسخه خطى
۹ روش تحقیق
۱۰ پژوهش‌هاى انجام شده در نسخه حاضر
۱۱ نسخه حاضر
۱۲ پانویس
۱۳ منابع مقاله
۱۴ وابسته‌ها

انتساب تفسیر

مورخان و مترجمان، تفسیر مفاتیح الاسرار را جزو آثار شهرستانى نیاورده‌اند. تنها از تفسیر سوره یوسف سخن به میان آورده‌اند. بیهقى معاصر وى به نگارش تفسیرى توسط او اشاره مى‌کند ولى نام آن‌را ذکر نمى‌کند. شاید این به‌خاطر احتمالى باشد که بعضى داده‌اند که این تفسیر در زمان گوشه‌گیرى شهرستانى در آخر عمرش در شهرستان به نگارش درآمده است. از این‌رو این تفسیر میان معاصران وى همچون خوارزمى، بیهقى و سمعانى شهرت نیافته است.کهن‌ترین مأخذى که نام آن‌را آورده، علامه مجلسى (ت ۱۱۱۱ق) در بحار الانوار (۱۷۲/۲۳) است. وى در باب این‌که ائمه(ع) اهل ذکرند مى‌نویسد: گویند: مراد از اهل ذکر اهل علم هستند و نیز گویند اهل کتابند. از اخبار مستفیض معلوم مى‌شود مراد از آنان ائمه(ع)هستند به دو دلیل: یکى این‌که ائمه(ع) اهل علم قرآنند و دیگر این‌که آنان اهل رسولند. خدا رسول‌الله(ص) را در قرآن ذکر نامیده است (طلاق۱۰/ و ۱۲). این‌را عامه نیز روایت کرده‌اند. شهرستانى در تفسیر مفاتیح الاسرار از امام صادق(ع) روایت کرده که امام على(ع) فرمود: ما اهل ذکریم.

در پایان کلام مجلسى این روایت در فصل دوازده مفاتیح الفرقان (مقدمه تفسیر) آمده است (ج/۱ص۶۶). نیز ابوعبدالله زنجانى (ت ۱۳۶۰ق) از پژوهشگران معاصر براى اولین‌بار در تاریخ القرآن از نسخه مفاتیح الاسرار شهرستانى نقل‌قول کرده است. وى در پاورقى تاریخ القرآن شهرستانى را چنین معرفى مى‌کند: او کتابى در تفسیر به‌نام مفاتیح الأسرار و مصابیح الأبرار دارد. نسخه خطى آن در کتابخانه مجلس ایران موجود است..[۱]بروکلمان هم در تاریخ الأدب العربى آن‌را آورده است. دیگران از وى نقل کرده‌اند. اسلوب و محتواى تفسیر با سایر آثار شهرستانى سازگار است. شهرستانى، اسلوب ویژه‌اى دارد. پژوهش‌گر با دقت در اسلوب تفسیر آن‌را مناسب و موافق اسلوب شهرستانى مى‌یابد. محتوا و به‌ویژه آنچه که در مقدمه تفسیر آورده با شیوه وى در نقد مذاهب و التزام او به قرآن و سنت کاملاً سازگار است.

انگیزه تألیف تفسیر

وى در مقدمه تفسیر به انگیزه تألیف تفسیر اشاره مى‌کند و مى‌گوید: از نوجوانى نزد اساتید، تفسیر قرآن مى‌آموختم. فضاى فکرى آن زمان بیشتر به روش تفسیر روایى اهل‌سنت گرایش داشت. این شیوه، شهرستانى معناگرا را سیراب نمى‌کند. از این‌رو از تفسیر ظاهرى به تفسیر باطنى روى آورد. تفسیر باطنى را دریاى عمیقى یافت که پایان ندارد. وى براى ورود به این عمق دو راه پیش‌رو داشت. یکى توسل به فلسفه و حکمت و حال آنکه مى‌دانست که آن شایستگى رسیدن به عمق قرآن را ندارد. اگر چه مدتى نیز آن‌را آزمود.دیگر به‌دست آمدن سفینه‌اى که بتواند بدان به اعماق قرآن برسد. این سفینه همان‌گونه که از شواهد پیداست، علوم و معارف آل محمد(ص) است. وى حدیث سفینه را در تفسیر آورده و متذکر شده که سرگردانى مسلمانان به‌طور عموم و مفسران و متکلمان به شکل خاص به‌خاطر پیروى نکردن از اهل‌بیت(ع) است. او مى‌گوید: تحول فکرى تفسیرى را مدیون استاد ابوالقاسم انصارى است. اوست که شهرستانى را با اسرار نهانى و مبانى استوار دانش تفسیرى از لابه‌لاى احادیث ائمه(ع)آشنا کرد. از اشارات وى روشن مى‌شود که او به خاطر جو مخالفت با ائمه(ع) نتوانسته یک‌دوره تفسیر کامل بر مبناى معارف اهل‌بیت(ع) نزد استاد انصارى بیاموزد؛ زیرا این معارف دشمنان زیادى داشت و آن‌را از دسترس مخالفان پنهان می‌کردند. شهرستانى انگیزه تألیف تفسیر را به عبارت دیگر چنین بازگو مى‌کند: هنگامى که به دنبال کشتى نجات بودم، دریافتم که یا آن‌را غاصبى غصب و یا عالمى سوراخ کرده است.با بیان این مطلب، به داستان سوراخ کردن کشتى درویشان به‌دست خضر از ترس غصب پادشاه جور، اشاره مى‌کند و مى‌خواهد بگوید که آزادانه نمى‌توانسته به علوم و حقایق اهل‌بیت به‌طور کامل دست بیابد. پس از آن، تلاش پى‌گیر خود را براى دست‌یابى به آن ابراز مى‌دارد.

مى‌گوید: کسى که کنار بیابان خوش‌یمن در بقعه مبارک بود از درخت پاکیزه ندایم کرد که‌اى مؤمنان از خدا پرهیز کنید و با راستگویان باشید..[۲]این بود که به جستجوى راستگویان چون عاشق دلداده پرداختم. پس از چندى به کسى برخورد مى‌کند که او را به معارف اهل‌بیت پیامبر(ص) راهنمایى مى‌کند. مى‌گوید: بنده‌اى از بندگان صالح خدا را یافتم، همان‌گونه که موسى و یوشع خضر را یافتند. راه‌هاى ظاهرى و باطن، مدارج تضاد و ترتیب وجه عموم و خصوص و حکم ملک و ملکوت را آموختم و سیراب شدم.معارفى را که وى از این بنده صالح خدا آموخته، مهم‌ترین انگیزه تألیف تفسیر وى به‌شمار مى‌آید. این معارف همان مطالبى است که در تفسیر به عنوان «اسرار» آمده است. خلاصه انگیزه او تعمق در فهم قرآن از لابه‌لاى علوم و معارف اهل‌بیت(ع) است.

نام تفسیر

نام تفسیر نشان‌دهنده انگیزه و شیوه تفسیرى وى است. نام آن از دو جزء تشکیل یافته است: مفاتیح الاسرار و مصابیح الابرار. اول مفاتیح الاسرار است. مراد از آن همان‌گونه که گذشت علوم اهل‌بیت(ع) است. وى بیان مى‌کند که این اسرار، علومى است که رسول خدا(ص) نزد على(ع) به ودیعت نهاد. از على(ع) به ائمه(ع)منتقل شد.در اینجا حدیثى از اهل سنت نقل مى‌کند که رسالت داراى اسرارى است که على(ع) واجد آن بود.

طبرانى با اسنادش به سلمان فارسى مى‌رساند که گفت: رسول خدا(ص) فرمود: جانشین و قرارگاه و صندوقچه اسرار من و بهترین کسى که در میان شما مى‌گذارم که دعوتم را محکم و دینم را مستحکم مى‌کند على بن ابى‌طالب است. جزء دوم «مصابیح الابرار» است.

ذهنى که با احادیث و تفسیر مأنوس است از شنیدن ابرار، جز اهل‌بیت(ع) دیگرى را بیاد نمى‌آورد. اهل تفسیر و حدیث در تفسیر آیه ۵ تا ۲۲ سوره دهر «إنّ الابرار یشربون من کأس کان مزاجها کافورا» آورده‌اند که این سوره در شأن و منزلت على، فاطمه و حسنین(ع) فرود آمد. مناسبت آن نذر سه روز روزه به شکرانه سلامتى حسنین(ع) و ایثار افطار به مسکین، یتیم و اسیر بود. از آنچه که گذشت سازگارى نام تفسیر با انگیزه تفسیر به خوبى روشن مى‌شود.

روش تفسیرى

شهرستانى مى‌گوید:لغت، نحو، قرائت، معانى و تفسیر آیات را از مفسران بدون کاستى و زیادى به‌طور صریح نقل مى‌کنم. البته مفصل را مجمل و مطول را مختصر مى‌نمایم. پس از آن، اسرارى را که شنیدم مى‌آورم و اشارات ابرار را یاد مى‌کنم.

از این عبارت شیوه تفسیرى وى فهیمده مى‌شود. در حقیقت او مطالب تفسیرى مذکور را با تنقیح و تهذیب از تفاسیر نقل مى‌کند و اسرار و اشارات اهل‌بیت را به آن مى‌افزاید.

به نظم و ترتیب بین آیات و مناسبت میان آنها اشاره مى‌کند. اسباب نزول و مسائل فقهى را بیان مى‌کند. آراء متکلمان و اندیشه‌هاى گروهاى اسلامى را یادآور مى‌شود.

و نظر خود را پیرامون آنها اظهار مى‌کند. در معانى قرآن وجوه گوناگون واژگان قرآنى را به‌طور تفصیل ذکر مى‌کند. معانى را از فراء، ابن فارس، قفال و حسین بن فضل بجلّى نقل مى‌کند. معانى را مستقیم از آثار آنان نقل مى‌کند. از پرداختن گسترده به آراء مفسران روشن مى‌شود که وى با تفسیر به رأى مخالف است. موافق تفسیر روایى است.در بیان اسرار عرفانى آیه همانگونه که دریافته، آنرا نقل مى‌کند؛ زیرا معتقد است که این اسرار، علوم رسول خداست که نزد اهل‌بیت(ع) به ودیعت نهاده است. نظم و تناسب آیات، علم جداگانه‌اى است که قرآن‌پژوهان ابواب خاصى را به آن اختصاص داده‌اند. این علم به‌ترتیب توقیفى قرآن مرتبط است. مفسرى که از مناسبات آیات بحث مى‌کند باید به وجود ارتباط بین آیات اعتقاد داشته باشد. این ارتباط به‌دست نمى‌آید مگر با توجیه خاص میان آیات. از اینجا روشن مى‌شود که شهرستانى معتقد است که ترتیب فعلى قرآن توقیفى و به دستور پیامبر(ص) بوده است. از میان مفسران قفال اهتمام فراوانى به علم مناسبات بین آیات داشته است. حتى میان آیاتى که دیگران به سختى مناسبت مى‌یافتند، او به راحتى مناسبت ذکر کرده است..[۳]بعید نیست شهرستانى مناسبات را از قفال نقل کرده زیرا به آن بسیار اعتماد کرده است. در اسباب نزول کلیه قراین دور و نزدیک را بیان مى‌کند. در احکام فقهى اطلاعات گسترده‌اى نسبت به فقه اسلامى از نظر مذاهب چهارگانه دارد. در فقه شافعى تخصص دارد.این امر به شاگردى وى نزد فقهاى شافعى به‌ویژه احمد خوافى برمى‌گردد. لازم به یادآورى است که آراء فقهى شیعى را نیاورده است. بیشتر به آراء ابوحنیفه و شافعى مى‌پردازد. البته در پاره‌اى از موارد به آراء فقهى امام صادق(ع) اشاره مى‌کند. ولى آنرا از مصادر فقهى معروف شیعه نقل نمى‌کند.

مصادر تفسیرى

شهرستانى در لغت به معانى القرآن فراء، زجاج، کسایى، ابوعبیده، اخفش، ابوعبید قاسم بن سلاّم، مؤرج سروسى، نضر بن شمیل، ابن قتیبه دینورى و مراجعه مى‌کند. در تفسیر به نظم القرآن حسن بن یحیى جرجانى و تفسیر کبیر محمد بن قفّال شاشى معروف به قفّال کبیر و تفسیر مسلم بن بحر اصفهانى رجوع مى‌کند. تهذیب اللغه ازهرى، صحاح اللغه جوهرى، العین خلیل، و مقائیس اللغه ابن فارس و جامع البیان طبرى ج