پاورپوینت کامل تفسیر البغوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفسیر البغوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفسیر البغوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفسیر البغوی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ منابع تفسیر
۲ انگیزه تألیف
۳ روش تفسیر
۴ تحقیق اثر
۵ نقدى بر محقق
۶ نسخه شناسى
۷ پانویس
۸ منابع مقاله
۹ وابسته‌ها

منابع تفسیر

بغوى در تفسیر خود از منابع متعددى بهره برده است. در بخش روایى تفسیر ثعلبى و کتب ائمه حدیث و صحابه و تابعین مانند: خلیل بن احمد، سیبویه، اخفش و مبرد؛ و از شیعه مانند: محمد بن حنفیه، على بن الحسین زین‌العابدین(ع) امام باقر(ع) و امام صادق(ع) را مد نظر داشته، روایاتى از ایشان نقل مى‌نماید.

از میان صوفیه که آنها را به «ارباب اللسان» و «اهل الاشاره» نام مى‌برد، مطالبى از شهر بن حوشب، ابراهیم بن ادهم، فضیل بن عیاض، سهل تسترى، جنید و امثال آنها را متذکر مى‌گردد.

از تفاسیر پیش از خود به جز تفسیر ابن نقاش معتزلى، ابوالحسن واحدى (صاحب تفسیر الوجیز و الوسیط و اسباب النزول)، یادى نمى‌نماید. بغوى از تفسیر ابن ابى حاتم رازى نیز استفاده فراوانى نموده است.

انگیزه تألیف

بغوى در مقدمه خود درباره انگیزه تألیف تفسیر مى‌نویسد: «عده‌اى از یاران و دوستان از من درخواست نوشتن تفسیرى بر قرآن نمودند… بدین‌جهت تفسیرى که تطویل ممل و خسته‌کننده و اختصار مخل به معنا، در آن نباشد، عرضه کردم».

روش تفسیر

روش کلى وى در بیان و شرح آیات به مانند سایر مفسرین است؛ در ابتداى هر سوره، اطلاعات کلى از قبیل نام و وجه آن، محل نزول (مکى و مدنى بودن آن) و تعداد آیات آن، ارائه مى‌دهد. سپس وارد بخش تفسیر آیات مى‌گردد.

وى در تفسیر هر آیه، نخست به سراغ قرآن رفته است تا آیات مشابه و مفسر آن را بیابد، که این روش، اصیل‌ترین روش در فهم معانى قرآن است. سپس از احادیث نبوى و آنگاه از اقوال صحابه و تابعان استفاده کرده است. گاه سبب نزول آن را نیز بیان کرده و در صورت لزوم به ریشه‌یابى واژگان و اعراب و نکات بلاغى و ادبى مربوط به آیه پرداخته است، ولى با کمال اختصار و در عین حال با دقت و ظرافت لازم، از دفع شبهات وارده بر نظم قرآن و غیره نیز غفلت نورزیده است.

مباحث نحوى و ادبى تفسیر مختصرى از تفسیر ثعلبى و واحدى است. بغوى را امام محدث نیز گفته‌اند یعنى عالم به روایت و درایت آن است، اکثر احادیث مرفوعه را در تفسیر خود مسند کرده است، و سعى دارد روایات ضعیف و موضوع و باطل را که پیش از او ثعلبى آورده است، نقل ننماید. با این‌حال روایت ضعیف هم نقل کرده است، گاهى به ضعفش اشاره دارد؛ مانند حدیث شماره ۳۸-۴۳۹-۹۱۷ و گاهى به ضعف حدیث اشاره نمى‌کند مانند: حدیث شماره ۱۷-۴۳-۸۰-۱۱۹-۱۶۰-و روایت موضوع و باطل هم در تفسیر وى راه پیدا کرده است مانند حدیث شماره ۵۸۰-۷۲۶-۸۹۱ که اکثر در اسباب نزول است.

بغوى را امام فقیه نیز لقب داده‌اند ازاین‌جهت مباحث فقهى ذیل آیات احکام بر مسلک شافعى را خوب بیان مى‌دارد و در برخى موارد اختصار را رعایت نموده است؛ مانند بحث در سعى بین صفا و مروه، آیه ۱۵۸ سوره بقره، که ضمن ذکر مختصر اقوال به ادله آنها نیز مى‌پردازد. گاهى در مباحث فقهى مقدارى بسط مى‌دهد، مانند بحث قصاص ذیل آیه ۱۷۸ سوره بقره، بحث صوم ذیل آیه ۱۸۳ بقره، بحث خمر ذیل آیه ۲۱۹ بقره، بحث حیض آیه ۲۲۲ بقره، بحث ایلاء آیه ۲۲۶ بقره و گاهى بحث طولانى مطرح مى‌کند؛ مانند: بحث حج آیات ۱۹۳ تا ۲۰۳ بقره، بحث طلاق آیه ۲۲۸ تا ۲۳۷ بقره.

بغوى را مقرئ نیز لقب داده‌اند، بدین‌جهت در تفسیر خود به ذکر قراءات مى‌پردازد و مشهور از آنها را مطرح کرده به وجوه آن مى‌پردازد؛ خود در مقدمه مى‌نویسد: «در تفسیر، قراءات مشهور را انتخاب و ذکر کرده‌ام؛ زیرا اتفاق بر جواز قرائت آنها وجود دارد». وى سعى دارد بحث قرائت را به اختصار مطرح نماید، امّا گاهى طولانى مى‌شود؛ مانند قرائت «صراط» در آیه ۶ سوره فاتحه و قرائت «سفهاء» در آیه ۱۳ بقره که نظر قراء اهل کوفه و شام را بررسى مى‌کند.

بغوى در بحث‌هاى عقیدتى و کلامى به مثابه یکى از علماى اهل سنت عمل مى‌کند، اضطراب در کلمات وى به چشم مى‌خورد، در صفات خداوند گاهى مسلک سلف (عدم تأویل) را برمى‌گزیند و گاهى مسلک متأخرین (تأویل) را انتخاب مى‌کند. ذیل آیه ۵۴ سوره اعراف «ثم استوى على العرش» در مقابل معتزله قرار مى‌گیرد و بیان «الاستواء غیر مجهول و الکیف غیر معقول و الإیمان به واجب» را نقل مى‌کند و راه عدم تأویل و الکیف مجهول را پیش مى‌گیرد. و در آیه ۴۲ سوره قلم «یوم یکشف عن ساق» تأویل را انتخاب کرده مى‌گوید: «عن امر فظیع شدید». و در آیه ۲۲ سوره الفجر «و جاء ربک» مى‌نویسد: «جاء امره و قضاؤه و قال الکلبى ینزل حکمه».

بغوى را محقق نیز دانسته‌اند، به همین جهت گاهى مبادرت به ذکر اقوال متعدد در تفسیر آیه یا بیان معناى آن مى‌نماید، بدون اینکه بین آنها ترجیحى قائل شود و یا اختلاف و اضطراب آن اقوال را بازگو کند. اما گاهى نیز به ترجیح یکى از اقوال مى‌پردازد که این کمتر اتفاق مى‌افتد. مانند آیه ۳۴ سوره بقره «و اذ قلنا…» مى‌نویسد: «فیه قولان: الاصح…» و یا آیه ۷ سوره آل عمران «و ما یعلم تأویله…» مى‌نویسد: «و اختلف العلماء فی نظم هذه الآیه…»

بغوى سعى دارد که اسرائیلیات تفسیر ثعلبى و شاگردش واحدى را نقل ننماید؛ امّا با این‌حال تعدادى از اینگونه روایات و قصه‌هاى تاریخى در تفسیر او یافت شده است و کمتر به ضعف و جعلى بودن آنها مى‌پردازد. قصه‌هایى از قبیل شأن آدم و حوا و نزول آنها از بهشت ذیل آیه ۳۶ سوره بقره «و قلنا اهبطوا بعضکم لبعض عدو…» و قصه غرق آل فرعون ذیل آیه ۵۰ سوره بقره «و اذ فرقنا بکم البحر…» که مبالغه و مطالب موهن زیادى دارد. و نیز قصه هاروت و ماروت ذیل آیه ۱۰۲ بقره و داستان طولانى قتل جالوت توسط داود،ذیل آیه ۲۵۹ سوره بقره.

بغوى به شیوه ثعلبى از آوردن روایات ائمه اطهار(ع) نیز دریغ نکرده است و هر جا روایتى، با شأن رفیع اهل‌بیت(ع) مناسبت داشته یا دلیل بر منقبت و فضیلتى براى آنان بوده، بى‌پروا آن را بیان کرده است؛ مانند: آیه ۶۱ سوره آل عمران (آیه مباهله) که نام حضرت على(ع)، فاطمه الزهرا(س) و حسنین(ع) را ضمن بیان داستان مباهله، ذکر مى‌کند.

عده‌اى در این موضوع در برخى چاپها، خواسته‌اند که برخى عبارت‌ها را حذف نمایند ولى غافل از اینکه حذف آن آشکار خواهد شد. به عنوان نمونه، بغوى (به تبع ثعلبى) ذیل آیه ۲۱۴ سوره شعراء «و انذر عشیرتک الاقربین» روایت معروف و مفصلى را که مورخان و مفسران به‌طور متواتر و با سندهاى صحیح از طریق محمد بن اسحاق، سیره‌نویس معروف و پدر تاریخ اسلامى، روایت کرده‌اند، آورده است، بدین مضمون: «پیامبر(ص) به على(ع) دستور داد تا فامیل و بستگان را دعوت کند و به آنان فرمود: هر که از شما مرا یارى کند، برادر، وصىّ و جانشین من خواهد بود. تنها على(ع) برخاست و گفت: یا رسول‌الله(ص) من همواره یاور تو هستم. آنگاه پیامبر(ص) رو به آنان کرد و فرمود:إنّ هذا أخی و وصیی و خلیفتی فیکم فاسمعوا له و اطیعوا»..[۱]این ذیل در چاپهاى مکرر ح