پاورپوینت کامل ابوالحسن اشعری بصری ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابوالحسن اشعری بصری ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابوالحسن اشعری بصری ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابوالحسن اشعری بصری ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ دودمان
۲ تولد
۳ اساتید
۴ شاگردان
۵ اعراض از اعتزال
۶ مبانی کلامی

۶.۱ معرفت ضروری و اکتسابی
۶.۲ وجوب شناخت خدا
۶.۳ حسن و قبح شرعی
۶.۴ شناخت از راه اخبار موثق

۷ آرا و عقاید

۷.۱ قرآن و کلام الهی
۷.۲ رؤیت خداوند

۸ وفات
۹ آثار
۱۰ پانویس
۱۱ منابع مقاله
۱۲ وابسته‌ها

دودمان

وى از دودمان ابوموسى اشعرى، صحابى معروف پیامبر(ص) بود. شهرت اشعرى به ابن ابى بشر و به روایت صحیح‌تر، به کنیه جد او اسحاق باز مى‌گردد و ابوبشر کنیه پدرش نبوده است.

تولد

اشعرى در بصره زاده شد، پدرش که خود بر مذهب اصحاب حدیث بود، هنگام وفاتش زکریا بن یحیى ساجى، محدث و فقیه شافعى را وصى خویش قرار داد. در شمار استادان اشعرى نیز از این شخص نام برده شده است. نظر به اینکه وطن و محل تدریس ساجى، بصره بوده است، باید اشعرى سال‌هاى نخست زندگى و تحصیل را در بصره گذرانده باشد.

اساتید

استادان اشعرى در حدیث که احتمالاً محضر اکثر آنان را در بصره دریافته است، عبارت بوده‌اند از: ابوخلیفه جمحى، سهل بن نوح بصرى، محمد بن یعقوب مقرى و عبدالرحمان بن خلف ضبى. وى در تفسیر خود که اکنون در دست نیست، از یحیى ساجى و دیگر استادان خویش در حدیث، روایات بسیار نقل کرده است.

اشعرى در بصره به درس ابوعلى جبایى متکلم بزرگ معتزلى که معتبرترین حوزه درس کلام به‌شمار مى‌آمد، راه یافت. وى همچنین در حلقه درس فقیه معروف شافعى ابواسحاق مروزى حاضر مى‌شد، نزد او فقه مى‌آموخت و او نیز کلام را از اشعرى فرامى گرفت.

شاگردان

ابوعبدالله ابن مجاهد بصرى، ابوالحسن باهلى، ابوسهل صعلوکى نیشابورى، زاهر بن احمد سرخسى، بندار بن حسین شیرازى صوفى، ابوزید مروزى، ابوالحسن عبدالعزیز طبرى، ابوالحسن على طبرى، ابوالحسن رمانى، ابوعبدالله حمویه سیرافى، ابونصر کوار شیرازى، ابوجعفر اشعرى نقاش، ابوالحسن کرمانى و ابومحمد عراقى. شمارى از این گروه واسطه انتقال سنت اشعرى به پیروان برجسته او بوده‌اند، همچون ابن مجاهد استادِ ابوبکر باقلانى، ابوالحسن باهلى استاد ابن فورک و ابواسحاق اسفراینى.

اعراض از اعتزال

مهم‌ترین واقعه در زندگى اشعرى، تحول عمیقى بود که در اندیشه او روى داد. وى تا دیر زمانى بر مذهب اعتزال بود و با استادش ابوعلى جبایى پیوندى نزدیک داشت. در برخى منابع آمده است که او ۴۰ سال شاگرد ملازم جبایى بود که البته این مطلب را با توجه به سال درگذشت جبایى، نمى‌توان پذیرفت؛ اما این روایت را که وى ۴۰ سال معتزلى بود، مى‌توان به معتزلى بودن او تا ۴۰ سالگى تعبیر کرد. در برخى منابع متأخر نیز گفته شده است که مادر اشعرى پس از مرگ پدر او به همسرى جبایى درآمده و اشعرى فرزند خوانده او محسوب مى‌شده است.

اشعرى درباره کتابى که در موضوع صفات الهى نوشته است، مى‌گوید که در آن کتاب به نقد و نقض اثرى که خود پیش از کشف حقیقت، بر پایه اصول معتزلى نوشته بوده، پرداخته است. وى مى‌افزاید که مانند آن اثر را در نوشته‌هاى معتزله نمى‌توان یافت. درباره روى گردانى او از اعتزال روایات گوناگونى وجود دارد و قدیم‌ترین آنها از ابن ندیم است که مى‌گوید وى روز آدینه‌اى در مسجد جامع بصره بر بلندى قدم نهاد و با صداى رسا خود را معرفى کرد و اعلام داشت که من معتقد بوده‌ام که قرآن مخلوق است و خداوند رؤیت نمى‌شود و افعال بد آدمیان مخلوق خود ایشان است. اکنون توبه کرده‌ام و به رد معتزله معتقد گشته‌ام و عیب و رسوایى ایشان را بر ملا مى‌سازم. به روایت ابن عساکر، وى پس از ۱۵ روز کناره‌گیرى از مردم، به مسجد درآمد و اعلام کرد که آن مدت را به تأمل گذرانده و نتوانسته است از راه دلایل عقلى به حقیقت دست یابد و سرانجام به هدایت الهى و بازخوانى کتاب و سنت، بطلان عقاید پیشین بر او آشکار گشته است. درباره انگیزه تحول فکرى اشعرى روایت‌هاى دیگرى نیز وجود دارد که در پاره‌اى از آن‌ها از رؤیا و الهام نیز سخن رفته است.

موضوع دیگرى که درباره روى گردانى او از معتزله نقل کرده‌اند، وقوع چند مناظره میان او و استادش ابوعلى جبایى است که همه این مناظره‌ها با غلبه اشعرى پایان مى‌یابند. مشهورترین آن‌ها بحثى است در موضوع عدل و اصلح. وى در این بحث مى‌کوشد تا برای این اعتقاد معتزله که خداوند همواره بهترین خیر ممکن را به بندگانش مى‌رساند، نمونه نقض بیاورد. روشن نیست که بحثها میان این دو، بعد از جدایى اشعرى از معتزله روى داده است یا آنکه اسباب این جدایى را فراهم ساخته است، اما آنچه در این باره تأمل برانگیز است، نبودن ذکرى از این مناظره‌ها در کتاب ابن عساکر است، با آنکه به نظر مى‌رسد او از نقل هیچ خبر معتبرى درمورد اشعرى فروگذار نکرده باشد. وى همین اندازه اشاره مى‌کند که اشعرى گاهى پرسش‌هایى را در مجلس درس بر استادانش عرضه مى‌داشته، اما جواب قانع کننده‌اى از آنها نمى‌گرفته است. اگر تاریخ نگارش رساله الثغر اشعرى، چنانکه از دیباچه آن بر مى‌آید، ۲۹۸ق باشد، نظر به اینکه موضوع آن عقاید اهل سنت است و از سوى دیگر در آن انتقاد آشکارى از معتزله دیده نمى‌شود، باید آن را دلیل بر گسستن تدریجى او از معتزله دانست و گفته ابن فورک را در تعیین تاریخ بعد از ۳۰۰ق به اعلام برائت از آنان بازگرداند.

مى‌توان تصور کرد که روى گردانى اشعرى از معتزلیان، تا چه حد بر آنان گران آمده است، به ویژه آنکه وى با آگاهى کافى از روش و مبانى معتزله و مهارتى که در فن مناظره داشت، به رد ایشان کمر بسته بود. در قدرت جدلى ا