پاورپوینت کامل شرح نهج البلاغه (محمد عبده) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرح نهج البلاغه (محمد عبده) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرح نهج البلاغه (محمد عبده) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرح نهج البلاغه (محمد عبده) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ منابع مقاله
۴ وابسته‌ها

ساختار

کتاب، همچون نهج‌البلاغه در سه جزء تدوین شده است با این اختلاف که در جزء اول تا خطبه ۱۱۷ و در جزء دوم مابقى خطبه‌ها آمده است. بخش نامه‌ها و حکمت‌ها نیز یک جا در جزء سوم شرح شده است. شرح مطالب جداى از متن و با ذکر شماره در پاورقى آمده است.

گزارش محتوا

سید رضى عنوانى را براى نهج‌البلاغه برگزید که مناسب‌ترین عنوان بود. عبده در مقدمه‌اى که بر شرح خود بر نهج‌البلاغه نوشته است، درباره این عنوان مى‌نویسد: «این کتاب جلیل، مجموعه‌اى است، از سخنان سید و مولاى ما امیرمؤمنان على بن‌ابى‌طالب کرم‌الله وجهه که سید شریف رضى از سخنان متفرق آن حضرت گزینش و گردآورى کرده و نام آن را نهج‌البلاغه نهاده است، و من اسمى مناسب‌تر و شایسته‌تر از این اسم که دلالت بر معناى آن بکند، سراغ ندارم و بیشتر از آنچه این اسم بر آن دلالت دارد، نمى‌توانم آن را توصیف کنم.»

محمد عبده مى‌گوید: «از مطالعه نهج‌البلاغه، دولت فصاحت وصولت بلاغت، در نظرم مجسم گشت و به یقین دانستم که مدیر این دولت و قهرمان این صولت و پرچمدار پیروزمندش على بن ابى‌طالب(ع) است، و افکار واهى کسانى که در [انتساب نهج‌البلاغه به على‌علیه‌السلام] شک و شبهه کرده‌اند، در نظرم دریده گشت و خیالات باطل و افکار فاسد آن‌ها نابود شد».

در میان علماى معاصر اهل سنت، شیخ محمد عبده مصرى مفتى اسبق مصر و از شاگردان سید جمال‌الدین اسدآبادى، در پى آشنایى با نهج‌البلاغه توسط سید، و به ترغیب او، با تأمل در مضامین و معارف آن، کوشید تا این کتاب را به جامعه مصر معرفى کند. او در مقدمه خود بر نهج‌البلاغه مى‌نویسد، اصلاً این کتاب را نمى‌شناخته و نسبت به آن آگاهى نداشته است؛ اما هنگامى که از وطن دور بوده بر اثر برخوردى، با این کتاب آشنا شده، آن را مطالعه کرده و سخت در شگفتى فرورفته است و احساس مى‌کند که به گوهرى گرانبها دست یافته است. بر این اساس تصمیم مى‌گیرد تا با انتشار نهج‌البلاغه آن را به توده مردم عرب معرفى کند.

شرح شیخ محمد عبده، بیشتر حاوى الفاظ مشکل و واژگان غریب نهج‌البلاغه است. با این همه، این شرح در جهان عرب از شهرت بسزایى برخوردار بوده و بارها در مصر، لبنان و ایران تجدید چاپ شده است.

عبده پس از تأمل در محتواى نهج‌البلاغه، شکوه بلاغت و صولت فصاحت را دز آن مى‌بیند و احساس مى‌کند که چگونه با فصاحت و بلاغتى بى‌مانند و با استدلال‌هاى منطقى و قاطع، با اوهام و تردیدها به نبرد برخاسته است. وى پس از ذکر مطالبى در همین زمینه، مى‌گوید: این کتاب گران‌قدر، همان چیزى است که سید شریف رضى که خداوند او را رحمت کناد، از سخنان سید و سروز ما، امیرالمؤمنین على بن ابیطالب(ع) که خداوند راه او را گرامى دارد، برگزیده و پراکنده‌هاى آن را گردآورده و به این نام(نهج‌البلاغه) نامیده است. من هیچ اسمى را برازنده‌تر از این اسم سراغ ندارم که بدین گونه بر محتواى کتاب دلالت کند. شیخ محمد در بیان این که چرا به شرح یا تعلیقه کتاب شریف نهج‌البلاغه پرداخته، گفته است: باید دانست که به علت دور بودن زمان ایرادى آن کلمات نسبت به زمان ما و جداشدن و بیگانه گردیدن مردم هم عصر ما از زبان اصیل عربى، گاهى الفاظى در نهج‌البلاغه مى‌یابیم که به نظرمان غریب و نادر مى‌آید، نه وحشى و گریزان از ذهن، و نیز ترکیبى غلیظ و محکم؛ اما نه همراه با تعقید و پیچیدگى. این امر موجب شد که براى پاره‌اى از مفردات آن شرحى به عنوان تعلیقه و حاشیه بنویسم و بعضى از جمله‌ها را تفسیر نمایم و قسمت‌هایى از اشارات آن را باز نمایم و به همان اندازه که مورد احتیاج است، بسنده کنم و تا جایى که ممکن است در بیان خود ایجاز به کار برم.

سپس مى‌گوید: جمعى از علماى جلیل‌القدر به شرح کتاب نهج‌البلاغه توجه و عنایت کرده‌اند؛ اما به دست آوردن آن شرح‌ها، حتى یکى از آن‌ها، براى من میسر نشد، جز مطالب پراکنده‌اى که از محتواى کتاب‌هاى دیگر نقل شده بود؛ پس اگر سخن من با سخن یکى از آنان موافق افتاد، این امرى اتفاقى بوده است و اگر مخالف در نظر آمد، خود گمان کرده‌ام که در آن سخن راه درست را پیموده‌ام. گذشته از این، من تعلیقه خود را شرحس در شمار شرح‌ها به حساب نمى‌آورم و آن را کتابى در میان کتاب‌ها نیاورده‌ام. جز این نیست که آن حاشیه‌اى است، بر نهج‌البلاغه و نشانه و نقشى در اطراف و صفحات آن است.

عبده پس از ذکر مطالبى دیگر، گفته است: هیچ کس از اهل لغت عربى نیست که معتقد نباشد که سخن امام على بن ابیطالب(ع) بعد از کلام خداى‌تعالى و کلام پیامبر(ص)، شریف‌ترین و بلیغ‌ترین کلام است و از نظر مواد و ریشه‌هاى کلام عربى پربار و از جهت اسلوب و روش و از لحاظ معانى بلند، بالاترین و جامع‌ترین کلام است. ملاحظه مى‌شود که عبده مى‌گوید، حتى یکى از شرح‌هاى نهج‌البلاغه را ندیده‌ام و اگر سخن من با سخن یکى از آنان موافق به نظر آمد، امرى اتفاقى بوده است، در حالى‌که در شرح عبده عباراتى و مطالبى ذکر شده که عیناً در شرح ابن ابى‌الحدید یافته مى‌شود. محیى‌الدین عبدالحمید، کتاب‌شناس و محقق و مصحح معروف کتاب در مصر، در مقدمه خود بر نهج‌البلاغه چاپ مصر، در این‌باره گفته است: «شرح شیخ محمد عبده، بهترین شرح‌هاى نهج‌البلاغه است که با کمى حجمش بر بیشتر آن چه در شرح‌هاى طولانى آمده، مشتمل است و این که عبده مدعى شده است که هیچ یک از شروح را ندیده؛ در حالى که بسیارى از مطالبى که ذکر کرده، عیناً همان‌هایى است که در شرح ابن ابى‌الحدید دیده مى‌شود. در چاپ اول شرح او هنوز به شرح‌هاى دیگر دسترسى پیدا نکرده بود. امال هنگام تجدید چاپ آن در مصر، به شرح ابن ابى‌الحدید دست یافته بود و از آن در این چاپ و چاپ‌هاى دیگر بسیار بهره برده است».

این سخن محیى‌الدین از دو جهت قابل دقت است: یکى این که آیا در چاپ اول شرح عبده در بیروت، جمله‌ها و عباراتى از ابن ابى‌الحدید یافته مى‌شود یا نه؟ دیگر این که پس از دست یافتن او به شرح ابن ابى‌الحدید و بهره‌هاى فراوانى که از آن برده و عین عبارات را نقل کرده، چرا امانت‌دارى نکرده و نام ابن ابى‌الحدید را نبرده است؟

و اما این گفته محیى‌الدین که شرح عبده را بهترین شرح‌هاى نهج‌البلاغه دانسته، مبالغه‌آمیز به نظر مى‌رسد. کتاب شریف نهج‌البلاغه از قدیم‌الایام تا به امروز چندین بار شرح شده که شمارى از آن شرح‌ها، اکنون در دست نیست. از میان شروحى که قبل از شرح ابن ابى‌الحدید انجام یافته، شرح قطب راوندى به نام منهاج‌البراعه است. و دیگر ترجمه و شرح‌گونه‌اى است، دقیق و صحیح در دو مجلد از مترجمى نامعلوم که طبق نظر مصحح دقیق و دانشمند آن، از سبک انشاء و قرائن دیگرى حدس زده مى‌شود، از آثار قرن پنجم و ششم بوده باشد و نیز در آن اثرى از یکى از لهجه‌هاى نواحى خراسان دیده مى‌شود. چند شرح دیگر هم بعد از شرح ابن ابى‌الحدید نوشته شده که باید میان آن‌ها و شرح عبده مقایسه شود و در این مقال نمى‌گنجد.

در هر حال اگر چه سخن محیى‌الدین که شرح عبده را بهترین شرح دانسته، مبالغه است؛ اما شاید بتوان گفت؛ از جمله بهترین شرح‌هاست؛ زیرا تقریباً حشو و زوائد ندارد. روان و سهل‌الوصول است. در مقابل دیگر شرح‌ها فروتنى کرده و شرح خود را تعلیقه یا حاشیه نامیده است. کمتر گرد تعصب گشته است، حتى در خطبه شقشقیه، هیچ اظهار نظرى نکرده، تنها در شرح «فیا عجبا بینا هو یستقیلها فى حیاته». گفته است: «ابوبکر پس از بیعت، به مردم خطاب کرد و گفت: اقیلونى فلست بخیرکم: مرا از خلافت معذور دارید، که بهتر از شما نیستم و عبارت امام(ع) اشاره به همین است؛ ولى جمهور اهل‌تسنن مى‌گویند، ابوبکر چنین گفت: ولیتکم و لست بخیرکم: امیر شما شدم و از شما بهتر نیستم». با توجه به این که سند خطبه شقشقیه و رسیده سلسله سند به ابن‌عباس، مسلم است و سخن امیرالمؤمنین(ع) هم به نوعى است که هیچ کس دیگر قدرت انشاى مثل آن را ندارد، بنابراین در صحت صدور این سخن از آن حضرت، هیچ جاى تردیدى نیست.

سخن آخر این که شیخ محمد عبده در مقدمه شرح خود، داستانى موهن درباره شریف مرتضى از ابوحامد محمد بن محمد اسفراین