پاورپوینت کامل شرح نظم الدر ( شرح قصیده تاییه ابن فارض) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرح نظم الدر ( شرح قصیده تاییه ابن فارض) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرح نظم الدر ( شرح قصیده تاییه ابن فارض) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرح نظم الدر ( شرح قصیده تاییه ابن فارض) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله

ساختار

کتاب با ساختار زیر تنظیم شده است:

مقدمه مصحح؛
متن اصلى؛
مقدمه مؤلف؛
شرح نظم الدر؛
ترجمه فارسى قصیده تائیه کبرى؛
فهرست‌ها.

متن اصلى کتاب، شرح ترتیبى است و بر اساس قصیده تائیه ابن فارض سامان یافته است و طبقه‌بندى خاصى ندارد، جز آنکه مؤلف در آغاز، مقدمه‌اى مشتمل بر یک «اصل» و چهارده «وصل» ذکر کرده است.

نثر صائن‌الدین در «شرح نظم الدر»، به‌شدت متأثر از زبان عربى است و صائن‌الدین چه در زمینه مفردات و چه در قلمرو ترکیبات، با گشاده‌رویى فراوان به پیشواز زبان عربى مى‌رود و حتى در مواردى واژگان عربى را چنان بى‌اعتدال در این رساله مى‌نشاند که عرصه را بر صاحب‌خانه تنگ مى‌کند؛ لذا موارد بسیارى مشاهده مى‌شود که تنها ساختمان دستورى و حروف و افعال از آن زبان فارسى است و اگر سهم زبان عربى را از آنها برداریم، چیزى برجاى نمى‌ماند. ترکیبات «شرح نظم الدر»، یکى از ویژگى‌هاى سبک صائن‌الدین در رساله مزبور است. ساختار این ترکیبات نیز بیش از آنکه از عناصر فارسى مایه گرفته باشد، وام‌دار زبان عربى است. با وجود این اثرپذیرى از زبان عربى، ذکر یک نکته ضرورى است و آن اینکه صائن‌الدین هنگامى که از بیان علمى مطالب فارغ مى‌شود، کمتر تحت تأثیر عربى باقى مى‌ماند و به‌خصوص در مطالب عاطفى و تغزلى، گرایش او را به فارسى سره و عبارات روان و آهنگین، به‌روشنى مى‌بینیم و جملات معترضه پى‌درپى که ناشى از اطناب‌جویى نویسندگان این دوره است و موجب دورى از مطلب اصلى و پیچیدگى کلام مى‌گردد، در «شرح نظم الدر» فراوان است و مشکل زمانى چند برابر مى‌شود که برخى مسامحه‌هاى دستورى نیز در آنها راه پیدا مى‌کند؛ مثلاًترتیب دستورى واژه‌ها در هم مى‌ریزد، اجزاى افعال مرکب از هم جدا مى‌شود و «را»ى زاید در میانشان راه مى‌یابد و سرانجام جملات طویل بدون فعل رها مى‌شوند؛ گویا خود نویسنده نیز مقصود را گم مى‌کند. صائن‌الدین «شرح نظم الدر» را به سبک نثر فنى معتدل نگاشته است. این سبک در آن روزگار، رونق پیشین خود را از دست داده بود و رساله مورد بحث از این دیدگاه داراى ارزش است. البته قلم صائن‌الدین در غیر از مواردى که به مسائل علمى مى‌پردازد و نیز غیر از مقدمه و «وصل»هاى مقدمه، به سادگى مى‌گراید، اما در مجموع مى‌توان گفت که «شرح نظم الدر» نمونه‌اى است از نثر فنى در پایان دوره رونق این سبک. صائن‌الدین در رساله مورد بحث، به انواع آرایه‌هاى سخن از سجع، ترصیع، موازنه، جناس، مراعات نظیر و نیز انواع صور خیال توجه دارد. ترکیبات ابداعى در کانون زیبایى‌هاى نثر صائن‌الدین قرار گرفته است. این ترکیبات خوش‌آهنگ، بیشتر از نوع وصفى هستند و اغلب با موصوف خود تضمین مزدوج مى‌سازند[۴]

گزارش محتوا

الف) مقدمه مصحح کتاب: دکتر اکرم جودى نعمتى دو مقدمه دارد؛ در مقدمه اول تحت عنوان پیشگفتار، با اشاره به اهمیت تائیه ابن فارض و شرح على بن محمد ترکه اصفهانى، روش تحقیق و نسخه‌هاى مورد استفاده خود را معرفى و از استادان و سایر یاورانش در به ثمر رساندن تصحیح کتاب، تشکر کرده است. در مقدمه دوم، تحت عنوان مقدمه مصحح که مفصل و عالمانه و مستند و تحلیلى است و شامل بیش از صد صفحه مى‌شود، توضیحات بسیار سودمندى درباره شرح حال و منزلت علمى سراینده تائیه کبرا (ابن فارض) و همچنین شارح آن (صائن‌الدین على بن محمد ترکه اصفهانى) و همچنین گزارش جامع و گویایى از مباحث مطرح در کتاب ذکر کرده است.

ب) متن اصلى کتاب: «شرح نظم الدر»، کتاب حب الهى و تفسیر عاشقانه هستى بر مبناى عرفان ابن عربى است. صائن‌الدین با براعت استهلالى که در آن به کار گرفته، این معنا را به خواننده مى‌رساند که سراسر کتاب، گفتگو درباره همین یک اصل است: «یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ» (مائده: ۵۴):

«حمد بى‌حد، خداى را که نهال بود و نابود از ریاض اراضى «کان الله» مقطوع کرده، در عین آن قطع، حضرتى را که کشته‌زار حبوب «یُحِبُّهُمْ» شاید، وصل گردانید و به آبیارى «رَحْمَتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیءٍ»، آن را سرسبز و شاداب داشته، مستعد ریع ظهور انوار و ثمار «یُحِبُّونَهُ» ساخت و شگفت آنکه «یُحِبُّهُمْ» پیش از «یُحِبُّونَهُ» باشد. آن شوریده هم که صائن‌الدین را در کمند جذبه خویش داشت، پیش‌تر گفته بود: «اصل عشق از قدم رود، نقطه «باء» «یُحِبُّهُمْ»، به‌تخمى در زمین «یُحِبُّونَهُ» افکندند، لا بل آن نقطه در «هم» افگندند تا «یُحِبُّونَهُ» برآمد. چون عبهر عشق برآمد، تخم، همرنگ ثمره بود و ثمره، همرنگ تخم»[۵]

صائن‌الدین همانند دیگر عرفا معتقد است که عشق عبارت از «میل ذاتى همه اعیان موجودات» است که در تمام هستى، از مبدأ آفرینش تا منتهاى عالم آمیزش و آلایش وجود دارد و موجب مى‌شود اعیان از قوه به فعل درآیند[۶]

او در «شرح نظم الدر» تجلى و سیر عشق را در عالم هستى تصویر مى‌کند و تائیه ابن فارض، زمینه مناسبى براى این تصویر است. صائن‌الدین، در شرح و پروردن قصیده مذکور که زکات نفس تزکیه‌شده ابن فارض بر سائلان کوى طلب است، به مجموعه میراث عرفان اسلامى توجه دارد. «شرح نظم الدر» تحت تأثیر مستقیم جهان‌بینى ابن عربى نوشته شده است و افکار و اقوال ابن عربى در سراسر آن به‌روشنى دیده مى‌شود. گفتار بزرگان و مشایخ صوفیه نیز مانند احمد غزالى، حسین بن منصور حلاج، بایزید بسطامى، جنید بغدادى، ابراهیم خواص، شیخ ابوالسعود و دیگران، به اقتضاى مقام، آرایه این رساله شده و صائن‌الدین را در معنارسانى یارى کرده‌اند [۷]

صائن‌الدین، در مقدمه «شرح نظم الدر»، مى‌نویسد که عالم حقیقت، گسترده‌تر از آن است که کلام و الفاظ در معناى قراردادى و منطقى بتوانند از عهده بیان آن برآیند؛ بنابراین، به پیروى از قرآن، زبان تشبیه و تمثیل را در پیش مى‌گیرد تا هم اهل معنى از حقایق آن برخوردار شوند و هم اهل ظاهر از صورت مجازى بى‌بهره نمانند[۸]

خلاصه، قصه عشق در «شرح نظم الدر»، به زبان تمثیل و به روایت صائن‌الدین متأثر از ابن عربى، با بیانى روان و آسان چنین است:

حقیقت مطلق عشق در ازل، از تمیز عاشقى و معشوقى منزه بود، لیکن از انگیزش عشقى حرکتى خورد از خود به خود، خیمه‌هاى نمود را از بود بیرون زد، صحراى ظهور از شهرستان بطون ممتاز گشت و دبدبه عاشقى و معشوقى برآمد[۹]
نسبت عاشق به عشق بیشتر است تا به معشوق. اطلاق که میراث خاص عشق است به عاشق منتقل شده است. عشق از تقابل وجود مبراست (و صفات تنزیهى در لسان شرایع گواه آن است) و از همین جاست که غذاى جان عاشق، بیشتر صفات عدمى است[۱۰]
شهسوار عشق، بر مرکب عاشقى دو گونه سیر دارد: ۱. از سرحد وحدت و اطلاق به سوى مملکت «کثرت» و «وجه» که «یُحِبُّهُمْ» از آن عبارت مى‌کند؛ ۲. از شهرستان این مملکت به‌سوى اردوى اطلاق خویش که «یُحِبُّونَهُ» بدان اشارت است. حُسن در شهرستان وجه، ظهور مى‌یابد[۱۱]
عشق در هر مرتبه تعین که مى‌رسد، اعیان آن مرتبه را سلطنت ظهور مى‌بخشد. نخستین مرتبه، عالم ارواح است؛ «أول ما خلق الله العقل». در طى این مراتب، «رقیب» و «لاحى» (مظهر آن ابلیس است) و «واشى» و «غماز» (مظهر ملائکه هستند) هم، صورت ظهور مى‌یابند و بازار عاشقى را رونق مى‌بخشند[۱۲]
عشق در ادامه سیر خود، در مرتبه کون جامع (انسان) از حیثیت عاشقى، به‌صورت سمع و بصر ظاهر مى‌شود و از حیثیت معشوقى، به‌صورت اشکال مبصره و اصوات مسموعه. محل برخوردارى عاشق، بیشتر سمع است که قهر و ملامت و نکوهش از این ممر فایض مى‌گردد[۱۳]
عشق هر لحظه به رنگى و صورتى، معشوق را در نظر عاشق جلوه مى‌دهد؛ گاه از راه عیان، گاه از روى معنى و گاه در عالم خیال با صورت مثالى. از آنجا که «عیان» همراه با احکام متقابل است و لذت دیدار و رنج فراق را با هم دارد، عاشق تاب نیاورد، پس مناسب حال او و مقتضاى وقتش «صورت مثالى» است. چون صورت مثالى به جهت لطافت خویش، با جانب اطلاق مناسبت بیشترى دارد و رنج فراق در او نیست، باطن عاشق به او رغبت بیشترى دارد و حتى به جایى مى‌رسد که صورت اصلى عیانى معشوق را مجال اقبال نمى‌دهد[۱۴]
شهسوار عشق چون خواهد که مملکت حقیقت عاشق را مرکز حکومت خود سازد، شمشیر جبارى به دست معشوق داده، او را با لشکر فتان حسن، متوجه وجود عاشق