پاورپوینت کامل شرح دعاء السحر ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرح دعاء السحر ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرح دعاء السحر ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرح دعاء السحر ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ پانویس
۴ منابع مقاله
۵ وابسته‌ها

ساختار

کتاب، شرحى غیر مزجى است و در آن یکایک بندهاى بیست‌ودوگانه دعاى سحر، به ترتیب شرح و تفسیر شده است و فصل‌بندى جداگانه‌اى ندارد.

گزارش محتوا

گزارش تفصیلى یکایک مطالب کتاب، نیازمند مجالى وسیع‌تر است، ولذا در اینجا گزیده‌اى از مهم‌ترین نکته‌هاى هر بند به ترتیب مورد بحث، به‌صورت اجمالى گزارش مى‌شود:

بند(۱): «اللهم إنى أسألک من بهائک بأبهاه و…»:

نکته اول: من گفتن، در هنگام دعا کردن، هیچ منافاتى با فقر ذاتى ندارد؛ زیرا اظهار منیت و استقلال نیست، بلکه ابراز عبودیت و توجه به نیازمندى خود است.[۶]

نکته دوم: اگر دعا با زبان استعداد باشد؛ یعنى دعاکننده، آماده پذیرش فیض الهى شود، استجابت حتمى است؛ زیرا هیچ نقصى در خزانه‌هاى رحمت حضرت حق نیست، پس سزاوار است که دعاکننده باطنش را پاک کند تا درهاى ملکوت بر رویش گشوده شود.[۷]

نکته سوم: دعاى سالک، تابع مشاهدات اوست. او، در «صحو اول» به اثبات تفضیل مى‌پردازد و در «صحو بعد المحو» آن را نفى مى‌کند و همه کثرات را به او ارجاع مى‌دهد. دعاکننده، قبل از وصول به مقام قرب مطلق، برخى از اسماى الهى را زیباتر از برخى دیگر مى‌بیند و او را با عبارت «أبهى» مى‌خواند، ولى بعد از وصول به آن مقام و شهود رحمت واسعه و وجود مطلق، نسبت مشیت او را به همه مساوى مى‌بیند و افضلیت را نفى مى‌کند و مى‌گوید: همه زیبایى تو، زیباست. آنچه گفته شد، در مورد همه بندهاى دعا مشترک است.[۸]

بند(۲): «اللهم إنى أسألک من جمالک بأجمله و…»:

نکته: هر صفتى که به لطف تعلق داشته باشد، صفت جمال است و هرچه، متعلق به قهر باشد، صفت جلال است، پس ظهور عالَم و نورانیت و بهائش از صفات جمال و مقهوریتش در پرتو نور او و سلطه بزرگى‌اش، از صفات جلال است.[۹]

بند(۳): «اللهم إنى أسألک من عظمتک بأَعظمها و…»:

نکته: عظمت، از صفات جلال الهى است و هر صفت جلالى، جمالى دارد و اگر لطف و رحمت در قهر و عظمت پنهان نبود، حضرت موسى(ع) از غشوه‌اى که به او دست داده بود هرگز به هوش نمى‌آمد و هیچ سالکى تاب مشاهده قهر و عظمت او را نداشت، ولى همان‌ طور که در دعاى کمیل آمده، رحمت الهى همه چیز را فراگرفته است.[۱۰]

بند(۴): «اللهم إنى أسألک من نورک بأنوره و…»:

نکته: اظهر این است که نور از اسماءِ صفات و بلکه از اسماءِ افعال است.[۱۱]

بند(۵): «اللهم إنى أسألک من رحمتک بأوسعها و…»:

نکته: مقصود از رحمت در این بند از دعا، رحمت فعلى است، نه تجلى رحمانى ذاتى که در عالَم اسماء و صفات است.[۱۲]

بند(۶): «اللهم إنى أسألک من کلماتک بأتمها و…»:

نکته: انسان کامل از آنجا که کَوْن جامع و آینه تمام‌نماى همه اسماء و صفات الهى است، اتم کلمات الهى است.[۱۳]

بند(۷): «اللهم إنى أسألک من کمالک بأکمله و…»:

نکته: کمال شىء، چیزى است که تمامیت و جبران نقصان شىء در گرو آن است و به همین جهت ولایت امیرالمؤمنین(ع) کمال دین و تمام نعمت است، پس عبادات و بلکه عقاید و ملکات به‌منزله هیولى و ظاهر است و ولایت همچون صورت و باطن.[۱۴]

بند(۸): «اللهم إنى أسألک من أسمائک بأکبرها و…»:

نکته: اسماء الهى، به‌حسب امهات و اصول، محصورند و به یک اعتبار، عبارتند از: «اول و آخر و ظاهر و باطن» و به اعتبارى دیگر، عبارتند از: «الله و رحمان» و به اعتبار سوم، عبارتند از: «الله و رحمان و رحیم».[۱۵]

بند(۹): «اللهم إنى أسألک من عزتک بأعزها و…»:

نکته: شاید مراد از عزت در اینجا، صفات داراى قوت و غلبه باشد، مانند قهاریت و مالکیت و واحدیت و احدیت و معیدیت و همچنین مقصود از عزیزترین، صفاتى است که ظهور غلبه و قهر در آن‌ها تمام‌تر باشد، مانند واحد قهار یا مالک.[۱۶]

بند(۱۰): «اللهم إنى أسألک من مشیئتک بأمضاها و…»:

نکته: با توجه به مباحث قبل، معناى مشیت الهى روشن است، ولى این حقایق به‌آسانى درک نمى‌شود، مگر آنکه شهوات را واگذارى و به‌سوى انسانیت سفر کنى و از همه مراتب انانیت خارج شوى؛ چون شهود مقام اطلاق ممکن نیست، مگر با ترک قیود، پس بکوش