پاورپوینت کامل به سوی ام القری ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل به سوی ام القری ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل به سوی ام القری ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل به سوی ام القری ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله

ساختار

کتاب با مقدمه نویسنده آغاز و مطالب به‌صورت گزارش لحظه‌به‌لحظه وقایع مهم، عرضه شده است.

گزارش محتوا

در مقدمه، ضمن اشاره به اوج‌گیرى سفرنامه‌نویسى در سال‌هاى اخیر در جهان اسلام، به معرفى برخى از سفرنامه‌هایى که درباره سفر حج نوشته شده، پرداخته شده است.[۱]

سفر اول، در روز چهارشنبه چهاردهم اردیبهشت ماه ۱۳۷۳ش، مطابق با ۲۲ ذى‌قعده، از فرودگاه مهرآباد تهران آغاز شده است. نویسنده در نوشتن این سفرنامه، دقت زیادى به خرج داده و علاوه بر اشاره به مکان‌ها و اعمال انجام‌داده‌شده در هریک، به جزئیات و حتى احساسات هم‌سفران خود توجه نموده و آن‌ها را به رشته تحریر درآورده است؛ به‌عنوان مثال، وى لحظات اولیه انتظار و ورود به مدینه را چنین به تصویر کشیده است: «شور و حال برخى از زائران در سالن انتظار، به حدى بود که دسته‌اى گرد هم اجتماع کرده، یکى از آنها شعر مى‌خواند و دیگران با احساس تمام، همراهى‌اش می‌کردند. زائران ایرانى براى دیدن مدینه لحظه‌شمارى مى‌کنند؛ در واقع علاقه آنان به اهل‌بیت(ع) و سال‌ها مداحى آن بزرگواران، چنین روحیه‌اى را به آنان داده است».[۲]

سفرنامه دوم، یکى از سفرنامه‌هاى ارزشمندى است که در طى سفر حجى که در سال ۱۳۳۱ق، صورت گرفته، به رشته تحریر درآمده است. نویسنده همراه جمعى از علماى نجف از این شهر مقدس، راهى شام گردیده، از آنجا با قطار به مدینه منوره مشرف شده و پس از آن راهى مکه مکرمه شده است. او شرح سفر خود و همراهان را تا اتمام اعمال و مراجعت به جده براى بازگشت به‌تفصیل و با قلمى نسبتاً خواندنى و زیبا نگاشته است. مؤلف در جایى از متن، نامى از خود به میان نیاورده؛ همان‌طورکه براى سفرنامه خود نیز نامى ذکر نکرده است، جز آنکه مى‌دانیم و مؤلف نیز مکرر یادآور شده که جناب آقا سید محمد طباطبایى (متوفاى ۱۳۳۴، در سن ۴۵ سالگى) فرزند ارشد آیت‌الله سید محمدکاظم طباطبایى صاحب کتاب «العروه الوثقی» در این سفر همراه آنان بوده است. وى در جاى‌جاى رساله از ایشان با عظمت یاد کرده و گویا این سفرنامه را براى ایشان نوشته است. آنچه مسلم است، اینکه نسخه اصل رساله در اختیار خاندان طباطبایى و متعلق به آقا سید محمد بوده است.[۳]

در صفحات آغازین کتاب، در یک صفحه مستقل، نام همراهان مؤلف آمده است: فهرست رفقا و هم‌سفران: حضرت حجت‌الاسلام آقا میر سید محمد آیت‌الله‌زاده؛ آقا سید محمدرضا آقازاده ایشان؛ آقا شیخ على‌اکبر فیروزآبادى یزدى. از کربلا: آقا میرزا حسن روضه‌خوان یزدى؛ آقا سید حسین صحاف؛ حاجى حسین قمشه دنگ‌چى؛ آقا خان سلطان‌زاده طهرانى؛ آقا میرزا محمد عطار طهرانى. خدمه و عکام: حاجى رضا یزدى؛ على‌اکبر یزدى؛ محمد فلاح. طباخ: حسین یزدى. مباشر قهوه: محمدجعفر رفیق حاجى حسین شیش. چاووش: حاجى حسین شیش شوشترى. زمیلات کجاوه: حضرت آقا و جناب آقا شیخ محمدرضا شوشترى. زوج دیگر: بنده و آقا رضا. زوج دیگر: آقا خان و آقا شیخ على‌اکبر. زوج دیگر: آقا سید حسن و آقا میرزا محمد. حمله‌دار: حاجى حمودى شوشترى. مکارى (باروت و کبریت).[۴]

همان‌طورکه ملاحظه شد مؤلف در این فهرست نیز نام خود را یاد نکرده است؛ تنها در یک مورد صفحه‌اى که در آن آگاهى‌هایى مربوط به مناسک‌ها داده و در پایان گفته است: «حساب مناسک‌ها و آنچه قرض کرده بودم از حساب جناب مستطاب آقاى حاجى سید محمود، همه را در تاریخ ذیل پرداختم و محاسبه طرفین فیصل گردید؛ فی تاریخ شوال الأقل الحاج میرزا علی الإصفهانی». از آنجا که در سراسر کتاب، تنها مطالب نوشته‌شده از همین مؤلف و به همین خط است و از جمله همین عبارت، مى‌توان مطمئن بود که نویسنده سفرنامه همین میرزا على اصفهانى است که از وى آگاهى خاصى جز آنچه در این کتاب آمده، به دست نیامده است. وى از شاگردان مرحوم سید محمدکاظم طباطبایى و احتمالا فرزند ایشان سید محمد بوده و تعلق خاطر روشنى به این خاندان داشته است. وى پیش از ورود در کتاب، صورت سؤال و جوابى را که از مرحوم صاحب عروه درباره فرزند ایشان سید محمد شده، آورده است.[۵]

مؤلف سفرنامه سوم، در چند مورد خود را محمدولى مى‌نامد، اما مشخصات دیگرى از خود به دست نمى‌دهد. در عبارت نخست سفرنامه آمده است: «چنین گوید بنده محتاج إلى ربه العلی محمدولى که چون در سنه (کذا) که توفیق و سعادت توفیق گردید…». پس از آن مى‌گوید: «و بعد از استیذان از پادشاه جم‌جاه رئوف مهربان السلطان بن السلطان بن السلطان محمد شاه غازى خلد الله ملکه». گویا در نسخه عکسى که در اختیار گردآورنده بوده، نام شاه خاصى نیامده است.[۶]

دانش‌پژوه و منزوى در معرفى نسخه مزبور که متعلق به کتابخانه مدرسه شهید مطهرى است، سال تألیف رساله را ۱۲۰۶ق یاد کرده‌اند؛ اما به نظر گردآورنده، این تاریخ نادرست مى‌باشد؛ زیرا مؤلف این سفرنامه، محمدولى میرزا پسر چهارم فتحعلى شاه قاجار است که به سال ۱۲۰۳ق متولد شده و در سال ۱۲۸۱ق درگذشته است.[۷]

این سفر در زمان سلطنت محمد شاه صورت گرفته و در یک مورد، مؤلف مى‌نویسد: «گفتم: خدا محمد شاه را حفظ کند، تو چه مى‌گویى؟ هزارهزار مثل من نوکر دارد، من مُردم به فداى او» و در جاى دیگرى در حواشى کتاب از عصر دولت خاقان گردون‌اقتدار، فتحعلى شاه یاد کرده است.[۸]

در این‌باره که مؤلف فرزند فتحعلى شاه باشد جایى تصریح نشده، اما مؤلف خود را شاهزاده خوانده است. او در جایى که از غارتگرى اعراب یاد مى‌کند مى‌گوید: «گفتند: باید نصف را شما سه شاهزاده کرده بدهید، نصف را سایرین». دو شاهزاده دیگر، یکى همایون میرزا و دیگرى میرزا مسعود است. على‌الحساب با توجه به تألیف رساله در سال ۱۲۶۰ق (و بازگشت در سال ۱۲۶۱ق)، توسط یک شاهزاده با نام محمدولى میرزا نمى‌تواند اثر کسى جز محمدولى میرزا پسر فتحعلى شاه باشد. در این‌باره که کتاب در سال ۱۲۶۰ تألیف شده است، شاهد جالبى وجود دارد و آن اینکه او به ظهور ادعاى بابیت سید محمدعلى باب در کربلا و دستگیرى او توسط نجیب پاشا [اشاره] کرده است. آغاز ادعاى بابیت سید منحرف مزبور در سال ۱۲۶۰ق بوده است.[۹]

مؤلف از برخى از علماى کربلا و نجف نیز که در آن سال‌ها موقعیتى داشته‌اند یاد کرده است. از جمله از سید ابراهیم قزوینى و نماز جماعت او. این سید ابراهیم در سال ۱۲۶۲ق، مرحوم شده است. وى همچنین از سید حسن فرزند کاشف‌الغطا یاد کرده که او نیز در سال ۱۲۶۲ق، در وباى مشهور کربلا درگذشته است. بنابراین تألیف رساله باید بعد از شروع ادعاى بابیت سید منحرف و قبل از درگذشت این دو بزرگوار باشد.[۱۰&