پاورپوینت کامل ابن مشکویه ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابن مشکویه ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابن مشکویه ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابن مشکویه ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ استادان و شاگردان
۲ معاصران وى
۳ آثار
۴ اندیشه‌هاى فلسفى
۵ پزشکى
۶ کیمیا
۷ پانویس
۸ منابع مقاله
۹ وابسته‌ها

استادان و شاگردان

استادان ابوعلى به درستى شناخته نیستند. چنانکه خود در تهذیب گوید: در جوانى به تشویق پدر به ادب و شعر روى آوردم. در جاى دیگر از خواندن استطاله الفهم جاحظ یاد کرده است (نک‍: جاویدان خرد، ۵) که در آن از وجود جاویدان خرد هوشنگ شاه آگاه گردید. به گفت ابوحیان (الامتاع، ۳۵/۱)، مسکویه در آغاز کار، سخت در اندیش کیمیاگرى بود و آن را نزد ابوطیب کیمیایى رازى مى‌آموخت، نیز فریفت کتاب‌هاى محمد بن زکریاى رازى و جابر بن حیان بود. به تاریخ هم توجه داشت و تاریخ طبرى را نزد ابن کامل (ه‍. م) که از مصاحبان محمد بن جریر طبرى بود، خواند (ابوعلى، تجارب، چ قاهره، ۱۸۴/۲) و علوم اوایل (دانش یونان) را نزد ابن خمّار آموخت. وى در این علوم، به ویژه در منطق و پزشکى، دستى قوى داشت، چنانکه او را بقراط دوم گفته‌اند (بدوى، ۱۵-۱۶). به گفت ابوحیان (همان، ۳۷/۱) اکثر اعضاى انجمن ابن سعدان که مسکویه یکى از آنان بوده است، از مجلس ابن عدى برخاسته‌اند.

گذشته از این، چنین مى‌نماید که او از طریق دوستى با اعضاى انجمنهاى علمى عصر و آمیزش با وزیران دانشمندى همچون ابوالفضل ابن عمید و برخوردارى از کتابخانه‌هاى بزرگ آنان، دانش بسیارى اندوخته بود. خود نیز حلقه‌ها و مجالسى داشته که در آنها به تدریس مى‌نشسته است. ابوسلیمان (ص ۳۴۷) ضمن برشمردن آثار او گوید که این آثار در نشستهاى تدریس نزد او، خوانده مى‌شد.

برخى مسکویه را از استادان ابوحیان شمرده و کتاب الهوامل و الشوامل را که پاسخ مسکویه به پرسشهاى ابوحیان است، دلیلى بر این مدعا گرفته‌اند (حوفى، ۳۱/۱). اگر چنین باشد، رساله فى مائیه العدل، یا مقاله فى مائیه الکیمیاء را نیز باید بر الهوامل و الشوامل و دلایل دیگر شاگردى ابوحیان افزود، زیرا مسکویه این دو اثر را نیز در پاسخ پرسشهاى ابوحیان نوشته است. لحن شاگردان ابوحیان در مقدم «الهوامل» که مسکویه در مقدم «الشوامل» خود به آنها اشاره مى‌کند، نیز به این نظر نیرو مى‌بخشد.

معاصران وى

ابوعلى با حکیمان، دانشمندان و ادیبان عصر خویش داد و ستد علمى و پیوند مهر و کین داشته است. از آن میان، ابوسلیمان سجستانى (د پس از ۳۹۱ ق)، مسکویه را از اعیان زمان دانسته و او را بسى ارج نهاده است. وى در صفوان الحکمه که آن را در حیات مسکویه و دربار مردان علم و حکمت نوشته، از آنچه در باب مسکویه در حد گنجایش آن کتاب ذکر کرده، خشنود نبوده و وعده داده است تا رساله‌اى جداگانه که بتواند هم «شنیده‌ها و دیده‌هاى خود را در سیرت نیکو و اخلاق پاک» مسکویه در بر گیرد، بپردازد (ص ۳۴۶- ۳۴۷).

رفتار ابوحیان توحیدى با مسکویه، همچون با دیگر دوستان فرزانه‌اش، ضد و نقیض بود: گاه خشنود و ستاینده، گاه ناخشنود و نکوهنده. گاه مسکویه را به بخل و دورویى با خویشتن (مثالب، ۱۸- ۱۹)، گنگى، تک روى، سود نبردن از فرصت حضور ابوسلیمان در رى و کوشش در راه باطل دست یافتن به کیمیا، شیفتگى به نوشته‌هاى محمد بن زکریاى رازى و به هدر دادن روزهاى عمر، سود نبردن از اقامت ۵ سال ابوالحسن عامرى در رى و نهادن وقت و توان و دل در خدمت سلطان و بخل به دانگ و قیراط و تک نان و جام کهنه، متهم مى‌کند و در عین حال شعر او را به زیبایى و لفظ او را به پاکیزگى مى‌ستاید (الامتاع، ۳۵/۱-۳۶، قس: ۱۳۶/۱، ۳۹/۲، مثالب، ۱۸، ۲۲۸) و گاه ۱۷۵ مسأله از مسائل بغرنج فلسفى، علمى و ادبى خود را در رساله‌هایى گرد مى‌آورد و براى مسکویه مى‌فرستد و پاسخ آنها را فروتنانه و شاگردانه و با ستایش آگاهانه، از او مى‌خواهد و او را «گنجین دانشهاى شگفت و اسرار حکمت» مى‌خواند (براى نمونه، نک‍: «الهوامل»، ۳۱۵، قس: المقابسات، ۳۸۷، تعلیق ابوحیان در پایان نقل «عهد» مسکویه، نک‍: بخش آثار یافت نشده در همین مقاله)، ولى مسکویه در برابر کژخوییها و بدگوییهاى او با وى سخن به شکیبایى و مهر و همدردى مى‌گوید (نک‍: «الشوامل»، ۱-۳).

ابوبکر خوارزمى نیز از دیگر نزدیکان ابوعلى بود (نک‍: ابوبکر، ۱۶۱). اما بدیع‌الزمان همدانى که با معاصران وى، از جمله ابوبکر خوارزمى، سر خصومت داشته (یاقوت، ادبا، ۱۶۶/۲)، ابوعلى را آماج حملات خود قرار نداده و حتى در برابر او سر تعظیم فرود آورده است. میان او و ابوعلى دوستى بود و سپس تیرگى پیش آمد. بدیع‌الزمان رساله‌اى پرداخت و در آن بیتهایى سرود که سراسر فروتنى و پوزش بود. نام وى و پاسخ ابوعلى عمق دوستى آن دو را نشان مى‌دهد (همان، ۱۱/۵-۱۷).

معاصر دیگر مسکویه که در نیم دوم عمرش با وى مصاحبت داشته، ابن سیناست. هنگامى که ابن سینا زاده شد، مسکویه ۵۰ ساله بود. ابن سیناى جوان مسأله‌اى با مسکویه مطرح کرد. چون او را دیر فهم یافت، به گفت خود، او را رها کرد (قفطى، ۳۳۲). روایت دیگرى از بیهقى (تتمه، ۲۷-۲۹، تاریخ، ۴۴)، حاکى از آن است که ابن سینا بار دیگر با ابوعلى مسکویه رو به رو شد: در مجلسى که شاگردان ابوعلى مسکویه نیز حضور داشتند، ابن سینا گردویى به سوى مسکویه افکند و گفت: مساحت این گردو را معین کن. مسکویه نیز جزوه‌اى از نوشت خود را در اخلاق به سوى ابن سینا افکند و گفت: تو نخست اخلاق خود را اصلاح کن، تا من مساحت گردو را محاسبه کنم، زیرا تو به اصلاح اخلاق نیازمندترى، تا من به استخراج مساحت گردو.

آثار

نویسندگان متقدم و متأخر، آثار بسیارى شامل کتاب و رساله و قطعاتى از اشعار تازه و وصایا، از ابوعلى مسکویه برشمرده‌اند که فقط از شمارى از آنها آگاهى داریم و برخى نیز به طور پراکنده در آثار دیگران نقل شده است. آثار شناخته شد ابوعلى مسکویه از این قرارند:

الف-چاپى

تجارب الامم، مشهورترین اثر تاریخى ابوعلى مسکویه که نسخ متعددى از آن در دست است و بخشهایى از آن چاپ شده است (نک‍: ه‍. د، تجارب الامم).
ترتیب السعادات و منازل العلوم. این کتاب با عنوان السعاده در مصر (۱۹۲۸ م) و با عنوان ترتیب السعادات در تهران (۱۳۱۴ ق) در حاشی مکارم الاخلاق طبرسى و در همان تاریخ در تهران به ضمیم مبدأ و معاد ملا صدرا منتشر شده است.
تهذیب الاخلاق (طهاره الاعراق)، در فلسف اخلاق، که چند بار در هند، قاهره، استانبول و بیروت منتشر شده (نک‍: ه‍. د، تهذیب الاخلاق) و حاوى نظریات مسکویه در حکمت علمى است (نک‍: بخش اندیشه‌هاى فلسفى (در همین مقاله).
جاویدان خرد. (الحکمه الخالده)، که بر پای جاویدان خرد منسوب به هوشنگ پیشدادى است. حسن بن سهل آن را به عربى ترجمه کرده و مسکویه آن را به اتمام رسانیده است. این اثر که به نام آداب العرب و الفرس نیز شهرت دارد، در حکمتها و اندرزهاى ایرانیان، هندیان، یونانیان و تازیان است. مسکویه نام باستانى اثر را تغییر نداده است. متن عربى کتاب و ترجمه‌هاى کهن فارسى آن تاکنون چند بار منتشر شده است (نک‍: ه‍. د، جاویدان خرد).
چند رساله و نوشت کوتاه فلسفى که برخى از آنها در دمشق IIVX. lov ,1962-1961 , samaD , selatneiro sedute ` d nitelluB ,” hyawaksiM ed sertipE xueD “,. M , nuokrA، قاهره و لیدن منتشر شده است.
رساله فى دفع الغم من الموت (لماذا اخاف الموت). این رساله بخشى است از تهذیب الاخلاق مسکویه که مرن nerheM به نام ابن سینا ضمن مجموعه رسائل الشیخ الرئیس… منتشر کرد (لیدن، ۱۸۹۴ م) و شیخو نیز ابتدا آن را بدون ذکر نام مؤلف در مجل المشرق به چاپ رساند و پس از آن در همان سال ضمن اشاره به اشتباه مرن از مسکویه به عنوان مؤلف این رساله یاد کرد (نک‍: شیخو، ۸۳۹-۸۴۴، ۹۶۰-۹۶۱؛زریق، ۲۳۸-۲۳۹). متن موجود در تهذیب و متن این رساله یکسان است (نک‍: تهذیب، ۲۰۹- ۲۱۷، قس: ابن سینا، ۳۳۹-۳۴۶). متن و ترجم رسال مذکور در قم به سال ۱۳۲۷‌ش منتشر شده است.
الفوز الاصغر، که مشتمل بر ۳ مسأله است. این کتاب چند بار منتشر شده است، از جمله در بیروت (۱۳۱۹ ق)، قاهره (۱۳۲۵ ق) و نیز همراه فوز السعاده، در تهران (۱۳۱۴ ق).
فوز السعاده. به گفت آقا بزرگ (الذریعه، ۳۶۹/۱۶)، فوز السعاده مجموع مقالاتى است ابتکارى که در ظهر الفوز الاصغر در ۱۳۱۴ق به چاپ رسیده است. به گفت همو این اثر غیر از ترتیب السعادات است (قس: خوانسارى، ۲۵۵/۱).
لغز قابس (لوح قابس). این اثر که در واقع بخشى است از جاویدان خرد، چند بار از جمله در مادرید (۱۷۹۳ م)، پاریس (۱۸۷۳ م) و الجزایر (۱۸۹۸ م) به چاپ رسیده است.
الهوامل و الشوامل. «هوامل» مجموع پرسشهاى ابوحیان توحیدى، و «شوامل» پاسخهاى مسکویه به این پرسشهاست. این کتاب در ۱۳۷۰ ق۱۹۵۱/‌م به کوشش احمد امین و احمد صقر از روى نسخ منحصر به فرد (مورخ ۴۴۰ ق) در قاهره به چاپ رسیده است.

ب-خطى

رساله فى ذکر الحجر الاعظم، که ظاهرا در کیمیاست. نسخه‌اى از آن در دانشگاه تهران موجود است (مرکزى، خطى، ۹۸۲/۴ -۹۸۳).
رساله فی الکیمیاء. نسخه‌اى از آن در کتابخان خصوصى اصغر مهدوى معرفى شده است (همان، ۱۵۳/۲).
رساله فى مائیه العدل. عنوان کامل آن در تنها نسخ موجود که در کتابخان آستان قدس نگهدارى مى‌شود (نک‍: آستان، ۱۷۳/۱۳)، چنین است: رساله الشیخ ابى على احمد بن یعقوب مسکویه الى على بن محمد ابى حیان الصوفى فى مائیه العدل.
کتاب الاشربه، در داروشناسى. گزیده‌اى از آن در کتابخان صائب آنکارا موجود است (نک‍: ششن، ۳۵۸؛، SAG /336 III).
کتاب فى ترکیب الباجات من الاطعمه (کتاب الطبیخ). نسخه‌اى از این اثر در کتابخان احمد ثالث استانبول در دست است (شش، SAG، همانجاها).
الکنز الکبیر، در کیمیا. نسخه‌اى از آن در کتابخان بشیر آغاز (/۲۹۱ VI , SAG) موجود است.
ندیم الفرید (انس الفرید). قندوزى حنفى (ص ۴۸۴-۴۸۵) احتجاج مأمون را در جریان ولیعهدى امام رضا(ع) از این اثر مسکویه نقل کرده است. امینى نیز بخشى از آن را آورده است (۲۱۲/۱). همچنین در کتاب مختصر فى الامثال و الاشعار که در کتابخان فاتح (شم‍ ۵۲۹۷) نگهدارى مى‌شود، این احتجاج مورد استفاده قرار گرفته است (نک‍:مرکزى، میکروفیلمها، ۴۰۳/۱-۴۰۴).

ج-آثار یافت نشده

رساله‌اى به بدیع‌الزمان همدانى، به نظم و نثر که در پاسخ رسال اعتذار بدیع‌الزمان است (نک‍: یاقوت، ادبا، ۱۱/۵-۱۷).
اشعار. ثعالبى (تتمه، ۹۶/۱-۱۰۰) و یاقوت (همان، ۷/۵- ۱۷) نمونه‌هایى از شعر ابوعلى را نقل کرده‌اند. بیرونى هم بیتى از او آورده است (ص ۲۵۵).
عهدنام ابوعلى مسکویه با خود، که یاقوت (همان، ۱۷/۵-۱۹) آن را به عنوان «وصیت» او، و ابوحیان (المقابسات، ۳۸۳-۳۸۷) به عنوان «عهد» آورده و آن را ستوده است. متن «عهد» در مقابسات بیش از متنى است که یاقوت آورده است.
«وصیت مسکویه»، سفارش مسکویه است به جویندگان حکمت. این «وصیت» در صوان الحکم ابوسلیمان (ص ۳۴۷-۳۵۲) آمده است. ابوعلى در جاویدان خرد (ص ۲۸۵-۲۹۰) آن را در فصل حکمت حکماى اسلامى بدون ذکر نام خود آورده است.

از دیگر آثار وى کتاب الفوز الاکبر است که به دست نیامده است (براى دیگر آثار منسوب به وى، نک‍: امامى، ۲۸-۳۰).

اندیشه‌هاى فلسفى

ابوعلى در غالب زمینه‌هاى حکمت نظرى و عملى به ویژه در فن تهذیب اخلاق به جدّ کوشیده و عمرى دراز بر سر آن نهاده است، تا آنجا که برخى لقب «معلم سوم» به وى داده‌اند (نک‍: امین، ۱۵۸/۳). مسکویه حتى به تاریخ به عنوان آزمایشگاه فلسف عملى خود مى‌نگریست، چنانکه مى‌توان او را پیشرو نویسندگان علمى تاریخ به شمار آورد. از ویژگی‌هاى تفکر او، توجه به اندرزنامه‌هاى ملل گوناگون است که آنها را در جاویدان خرد گرد آورده است. وى در تفکر فلسفى خود بیش از همه متأثر از ارسطو و افلاطون است. بر حسب موضوعها و مباحث فلسفى، گاه ارسطویى و گاه افلاطونى است. در تهذیب الاخلاق او الفوز الاصغر علاوه بر این دو فیلسوف، از سقراط، جالینوس، فیثاغورس، فرفوریوس، پروکلوس (برقلس) نقل قول کرده و آراء آنان را مورد نقد قرار داده است، اما به رواقیان توجه چندانى نشان نمى‌دهد. وى در حوز اسلام و به فیلسوفانى همچون، کندى، ابوعثمان دمشقى (در تهذیب و الفوز) و ابوالحسن عامرى (در جاویدان خرد) نظر داشته است و به قرآن کریم و حدیث پیامبر(ص) و پیشوایان دین استناد مى‌کند و نتیج کوششهاى عقلانى فلاسفه و دعوت پیامبران را یک چیز مى‌داند. ابوعلى بر این باور است که هر کس خود را بپیراید و بپرورد و رام عقل شود، از حس و اوهام حسى دور خواهد شد و به جایى خواهد رسید که حکیمان رسیده‌اند و چیزى خواهد دید که حکیمان دیده‌اند و پیامبران مردم را به سوى آن خوانده‌اند و این «چیز» هم به توضیح او، توحید و لزوم به کار بستن احکام عدل و اقام سیاستهاى الهى بسته به زمان و شرایط است.

در حکمت نظرى دو کتاب عمده از او یاد کرده‌اند: الفوز الاصغر و الفوز الاکبر. اثر اخیر در دست نیست و ظاهرا بر سامان الفوز الاصغر، ولى به تفصیل نوشته شده است. ابوسلیمان «دو فوز صغیر و کبیر» را در فهرست آثار ابوعلى آورده است.

اقبال لاهورى فلسف ما بعد الطبیع مسکویه را از فلسف فارابى منظم‌تر دانسته و در مسیر تاریخى فلسفه، به جاى جنب نو افلاطونى ابن سینا، از «خدمت اصیل مسکویه به فلسف کشورش»، بر پای همین الفوز الاصغر سخن گفته است (ص ۳۳).

بخش نخست الفوز الاصغر در ۱۰ فصل مربوط به اثبات صانع یا خداشناسى است. در فصل نخست، ابوعلى مسکویه اثبات آفریدگار را از سویى آسان و از سویى بس دشوار مى‌داند: آشکار است، چون سخت مى‌درخشد، نهان است، چون چشم خرد در برابرش از کار مى‌افتد (ص ۱۱). در فصل دوم، سخن در این است که فلاسف پیشین همگى در اثبات هستى آفریدگار کوشیده و در آن سخن گفته‌اند (ص ۱۷). در فصل سو