پاورپوینت کامل لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول

پدیدآوران

مهنا، محمد رضوان (محقق)

اسحاقی منوفی، محمد عبدالمعطی (نویسنده)

عنوان‌های دیگر

کتاب لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول

ناشر

مکتبه الإیمان

مکان نشر

قاهره – مصر

سال نشر

۱۴۲۰ ق

چاپ

۱

موضوع

اسلام – تاریخ

امویان

خلافت

عباسیان

زبان

عربی

تعداد جلد

۱

کد کنگره

‏DS‎‏ ‎‏۳۸‎‏/‎‏۱۶‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏۵‎‏ل‎‏۶

نورلایب

مشاهده

کتابخوان

مشاهده

لطائف أخبار الأول فیمن تصرف فی مصر من أرباب الدول اثر محمد بن عبدالمعطى بن ابى الفتح بن احمد بن عبدالغنى بن على اسحاقى (متوفاى ۱۰۳۲ ق) مى‌باشد.

مورخان مسلمان در تدوین و تنظیم متون تاریخى شیوه‌هاى گوناگونى از قبیل حدیثى خبرى، طبقاتى و تبار شناختى در پیش گرفته‌اند. یکى دیگر از این شیوه‌ها، تاریخ‌نگارى محلّى است. در جهان اسلام تاریخ‌هاى محلّى بسیارى با صبغه علمى و دینى یا سیاسى تدوین شده است. این کتب معمولاً مشتمل است بر پیش گفتارى درباره تاریخ احداث شهر و فتح آن به دست مسلمانان روایاتى در فضیلت شهر، محله‌ها و تاسیسات شهر در پیش و پس از اسلام؛ ولى به تدریج تاریخ‌هاى محلّى جنبه عام یافت و علاوه بر تراجم رجال حدیث و روایت، تراجم دیگر بزرگان و مشاهیر را نیز در برگرفت که آن نوعى تاریخ‌هاى وقایع نگاشتى، مبتنى بر دوران حکومت خلفاء و سلاطین مى‌باشد. در تاریخ‌هاى دودمانى که پس از زوال قدرت مرکزى خلافت اسلامى تألیف شد، دوران حکومت حاکمان به عنوان تنها اصل تنظیم مطالب به کار رفت. اثر حاضر هم به این شیوه تدوین شده است. این اثر ضمن مراعات ترتیب حکومت حاکمان به شیوه فرهنگنامه‌اى تدوین شده و سراسر کتاب به شرح حال حاکمان و سلاطین که از زمان فتح اسلامى تا ۱۰۳۱ق در مصر روزگار حکومت مصطفى اوّل که تقریباً زمان فوت مؤلف مى‌باشد، می‌پردازد. در شرح شخصیت‌ها به اجمال سخن گفته شده و بطور کامل به شرح احوال آنان پرداخته نشده و بیشتر به ذکر زمان خلافت، مدت حکومت و بعضى از حوادث تاریخى که در زمان حکومت آن‌ها به وقوع پیوسته که شامل موضوعات مختلفى از جمله ادبى، جغرافیایى، اجتماعى و… مى‌باشند، می‌پردازد و در پایان اثرى که آن حادثه برجاى گذاشته و خواننده از آن مى‌تواند، بهره بردارى نماید، با لفظ «فائده» مى‌آید و در مواردى هم ذکرى از طرائف و عجائب و نصایح در اثر دیده مى‌شود.

در این اثر به منابع و مراجع متنوعى تکیه شده است؛ مثل «المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار» تقى‌الدین مقریزى، «حسن المحاضره فى اخبار مصر و القاهره» و یکسف الصلصله فى وصف الزلزله هر دو از جلال‌الدین سیوطى، «الکواکب الدریّه فى مدح خیّر البریّه» معروف به قصیده البرده از شرف‌الدین بوصیرى، تاریخ مدینه الدمشق ابن‌عساکر، مروج‌الذهب و معادن الجوهر ابوالحسن على بن حسن مسعودى، «الانس الجلیل بتاریخ القدس و الخلیل» مجیرالدین حنبلى، «الانسان الکامل فى معرفه الاواخر والاوائل» عبدالکریم جیلى، «حیاه الحیوان» محمد کمال‌الدین دمیرى، «ربیع الابرار و فصوصى الاخبار» زمخشرى، «خریده القصر و مزیده العصر» عماد اصفهانى، «زهر الآداب و ثمره الالباب» ابواسحاق ابراهیم بن على حصرى قیروانى، «لطائف المعارف» عبدالرحمن بن رجب حنبلى، تفسیر بیضاوى و دیگر کتب مرجع.

مؤلف منابع خود را به طور مستقل جمع‌آورى و بیان ننموده و مواردى که در بالا آمده، از درون اثر جمع‌آورى شده است. مؤلف در بعضى موارد فقط اسم اثر را به طور مختصر و در برخى موارد دیگر فقط نام نویسنده را این گونه حکاه اصمعى، حکاه ابوالعتامیه، حکاه المسعودى، قال الجلال السیوطى آورده و این که مربوط به کدام اثر است، را مشخص ننموده است و در مورد روایات هم مسلسل سند و روات را به طور کامل بیان نکرده است، آورده: روى الطبرانى عن ابن عباس، قال انس، ماحکى عن کمیل و…

ساختار و گزارش محتواى اثر

اثر حاضر، از یک مقدّمه که توسط محقق «محمد رضوان مهنا» نگارش یافته و متن اصلى مؤلف تشکیل شده است. محمد رضوان مهنا در این مقدّمه به دو بحث پرداخته اوّل به فواید و اثرات که مطالعه تاریخ در بردارد، مى‌پردازد و بیان مى‌کند که تاریخ، به کسى که دنبال درس آموزى و تدبّر باشد، موادى در دسترس او قرار مى‌دهد که او مى‌تواند با تفکر در آنها؛ از جمله این که چگونه امت‌ها سیر صعود و نزول را پیموده‌اند، حکّام و پادشاهان چگونه مدارج و مناصب را بدست آورده یا آنها را از دست داده‌اند؟ و… عبرت گرفته و با کمک آنها راه‌هاى موفقیّت و سعادت را طى نمود.

دومین بحث این مقدمه که عنوان «التعریف بالکاتب» (شناخت نویسنده) دارد؛ شامل نام و نسب، سال وفات و دو نقل قول در این مورد ذکر مى‌کند. یکى از «نهایه» که سال فوت را ۱۰۳۲ ه‍.ق آورده و دیگر بروکلمان در اثر خود «تاریخ الادب العربى» فصل هشتم تاریخ تألیف را ۱۰۳۳ مى‌گوید و در ادامه معرّفى نویسنده، به ذکر تألیفات او مى‌پردازد. در آخر نکته‌ها و مطالبى که در اثر توسط مؤلف آمده را بیان مى‌کند.

متن اصلى از یک مقدّمه، ده باب و خاتمه تشکیل شده است.

اثر را مقدّمه‌اى است، مفصّل (۳۶ صفحه) شامل آیات وارده در فضائل مصر که در قرآن در ۲۸ موضع بطور مستقیم و غیر مستقیم به آن اشاره شده و اخبار وارده در فضایل آن در احادیث نبوى و فتح آن به دست سپاه اسلام، زندگى‌نامه پیامبران علیهم‌السلام از جمله آدم، شیث، ادریس، نوح، هود، ابراهیم خلیل، لوط، اسماعیل و… علیهم‌السلام.

باب اوّل پس از آن که رسول اکرم(ص) در سال یازدهم هجرى به ملاء اعلى پیوست، ابوبکر به عنوان یکى از اصحاب آن بزرگوار به جانشینى و حکومت بر مسلمانان به عنوان خلیفه دست یافت. پس از او، به ترتیب عمر، عثمان و آنگاه حضرت امیرالمؤمنین(ع) خلافت را در دست گرفتند. این چهار تن به خلفاى راشدین مشهور و معروفند. پس از شهادت على بن ابى‌طالب(ع) (۴۰هجرى) گروهى از مسلمین با امام حسن(ع) به عنوان خلیفه بیعت نمودند. باب اوّل به معرفى این خلفاء پنج گانه پرداخته است و این معرّفى شامل اسم و نسب کامل، تاریخ شروع خلافت، ذکر گوشه‌اى از فضائل آنان از طریق روایات، ذکر بعضى از حوادث دوران خلافت، و ذکر علل و تاریخ فوت آنان مى‌باشد. مؤلف در اثر (در قسمت ذکر فضائل حضرت) به ذکر مناجاتى از حضرت على(ع) از طریق روایتى که آنرا ذکر نموده است، پرداخته است. (۹۸ ۹۰)

باب دوم به دوران حکومت بنى‌امیّه مى‌پردازد. در سال ۴۱هجرى، حسن بن على(ع) با معاویه صلح کرد و خلافت را با شرایطى به معاویه پسر ابوسفیان واگذارد. معاویه خلافت را پس از خود به فرزندش یزید واگذارد و به این ترتیب دولت امویان پاى گرفت. سلسله بنى‌امیّه را چهارده خلیفه و مرکز و پایتخت حکومت آن در دمشق قرار داشت. حکومت امویان مدّت ۹۲ سال به طول انجامید (۱۳۲ ۴۲ هجرى). این باب به ذکر نام این چهارده خلیفه اموى بطور جداگانه مى‌پردازد و شامل اسم و نسب، تاریخ شروع، مدّت خلافت، ذکر بعضى از اقدامات دوران خلافت آنان مى‌باشد.

باب سوم، حکومت عباسیان را مورد کنکاش قرار مى‌دهد. در سال ۱۳۲ق خلافت عباسیان، جاى امویان را در سراسر سرزمین‌هاى اسلامى جزء اسپانیا گرفت. خلفاى عباسى، سى و هفت تن بودند و نسب آنها به عموى پیامبر اکرم(ص) مى‌رسد. «سفاح» اوّلین خلیفه عباسى، دولت امویان را منقرض کرد، مرکز خلافت عباسى ابتداء شهر «هاشمیّه» در شمال کوفه بود. سپس به دستور منصور (ابوجعفر) دوّمین خلیفه عباسى در سال ۱۴۰ هجرى، بغداد بناء گردید و او به سال ۱۴۶ق مرکز خلافت خود را به این شهر منتقل نمود و این شهر تا پایان سلطنت عباسیان، پایتخت آنها بود که در این باب به معرّفى این ۳۷ تن خلفاى عباسى به ترتیب سال حکومت آنها پرداخته شده است.

مصر و شام در تاریخ اسلام غالباً ً تحت یک حکومت و اداره قرار داشته‌اند. مسلمین شام را بین سال‌هاى ۱۷ ۱۴ ه.ق و مصر را در ۲۱ق فتح نمودند. مصر از تاریخى که به دست مسلمین افتاد تا سال ۲۵۴ق حکومتى مجزا بود که آن را حکّامى از جانب خلفاء راشدین، بنى‌امیّه و بنى‌عباس اداره می‌کردند و عدد این حکّام به ۹۸ نفر مى‌رسد که در باب چهارم، دو بخش اوّل آن به معرّفى این ۹۸ نفر که اوّلین والى بعد از فتح مصر، عمروعاص است و آخرین آنها «احمد بن مزاحم» (۲۵۴ ه ق) مى‌باشد، مى‌پردازد. در بخش سوّم این باب، دولت طولونى مطرح مى‌شود که در سال ۲۵۴ق احمد بن طولون حکمران جدید مصر که به عنوان نیابت از طرف «المعتز» مامور گردیده بود، چیزى نگذشت که در آنجا خود را مستقل اعلام نمود. او دارالحکومه خود را به «القطائع» که خود مابین فُسطاط و قاهره بناء کرده بود، انتقال داد. تا این که او در ۲۷۰ق بعد از بیست سال حکومت، فوت نمود. بعد از او، پسر بیست ساله‌اش «خمارویه» به جاى او نشست. تا این‌که در ذى‌القعده ۲۸۲ق در دمشق به دست یکى از غلامانش کشته و او را براى دفن به مصر منتقل کردند. بعد از او پسر چهارده ساله‌اش «ابوالعساکر» به جاى او بر تخت خلافت تکیه زد و این حکومت بیش از هشت ماه دوام نیاورد و در جمادى‌الاولى ۲۸۳ق بدست اطرافیانش که از او ناراضى بودند، کشته شد.بعد از او برادرش «هارون بن خمارویه» به حکومت رسید و او هم در ۱۰ صفر ۲۹۲ق کشته و عمویش «ابوالمغازى شیبان» جاى او را گرفت ولى دولت او بیش از ۱۲ روز دوام نیاورد و «محمد بن سلیمان» که از طرف خلیفه عباسى مامور شده بود، به «القطائع» هجوم آورد و به حکومت ۳۷ ساله سلسله طولونى پایان داد. بعد از این، براى مدّت کمى تا سال ۳۲۳ والیانى از طرف دولت عباسى در زمان خلافت «المکتفى و المقتدى» براى اداره مصر منصوب شدند که تعداد آنها ۱۰ نفر مى‌باشد که تمام این‌ها در اثر معرّفى شده‌اند.

بعد از این مدّت کوتاه که حکام خلفاى عباسى در مصر قدرتى موقتى به هم رسانده بودند، «محمد اخشید» سلسله مستقل دیگرى در این نواحى تشکیل داد. پدر او «ابوبکر محمد بن طُنج» قبلاً از طرف خلیفه عباسى «القاهر» به این منطقه اعزام شده بود. در سال ۳۲۳ق «محمد اخشید» از جانب خلیفه «الراضى بالله» به حکومت مصر گمارده شد. اقدامات وى آرامش را به منطقه بازگرداند و خلیفه در سال ۳۲۷ق «اخشید» (این کلمه براى آن معانى مختلفى ذکر کرده‌اند، در زبان فارسى معناى فرمانروا مى‌دهد) از این پس بر منابر از او با این عنوان یاد مى‌شد.

پس از مرگ «محمد» در سال ۳۳۴ ق، فرزند خردسالش «ابوالقاسم» بر جاى پدر نشست؛ ولى از آن‌جا که سن او کم بود، «کافور اخشیدى» با عنوان اتابک به امور مملکت رسیدگى مى‌کرد. بعد از مرگ ابوالقاسم در سال ۳۴۹ ق، برادر او «ابوالحسن على» به حکومت رسید. ولى باز «کافور اخشیدى» به تمام مسائل رسیدگى مى‌کرد تا این‌که این والى هم در سال ۳۵۵ق فوت نمود و «کافور» رسماً و عملاً توسط بغداد به فرمانروایى مصر منصوب شد. او هم در سال ۳۵۷