پاورپوینت کامل تاریخ مدینه السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ مدینه السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ مدینه السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ مدینه السلام ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ساختار
۲ گزارش محتوا
۳ وضعیت کتاب
۴ پانویس
۵ منابع مقاله

ساختار

کتاب، با دو مقدمه از محقق و مؤلف، آغاز و مطالب، در بیست و چهار جلد و هر جلد در چندین باب، ارائه شده است.

مباحث، ارائه شرح حال کاملى از افراد است که شامل معرفى شخص به‌وسیله ذکر نام، نسب، کنیه، شیوخ، شاگردان، برخى ویژگى‌هاى اخلاقى، جرح و تعدیل‌هایى که نسبت به آنها صورت گرفته و هم‌چنین تاریخ درگذشت و محل دفن آنان مى‌باشد.

مؤلف، به شرح حال دانشمندانى که در بغداد مى‌زیسته و یا از آن دیدار کرده‌اند، پرداخته است؛ ازاین‌رو، به نوشته‌هایى که قبل از وى در شرح حال محدثین، خلفاء، أدبا و شعراء به رشته تحریر درآمده است، اعتماد کرده است.

نویسنده، دانشمندى نقاد و جست‌وجوگر است. وسعت اطلاعات و قابلیت وى براى نقد و ارزیابى در آن‌جا ظاهر مى‌شود که وى به بیان اوهام علماء و مصنفین گذشته نیز پرداخته و سپس آنها را تصحیح مى‌کند. این اوهام مربوط به تاریخ وفات، ولادت، شهرهاى مورد سکونت و… مى‌باشد.

وى، در سند اخبارى که نقل کرده، نهایت دقت را به کار برده، اما شرح حال غیر محدثان را به‌صورت محدود آورده و بسیارى از آنان را ذکر نکرده است.

گزارش محتوا

مقدمه مصحح، به ارائه شرح حال مفصلى از نویسنده و اثر او، اختصاص یافته است.

مقدمه مؤلف، مشتمل است بر وصف‌هاى تاریخى و جغرافیایى و نیز بیان آثار تمدنى بغداد از جمله آغاز بنا، وجه تسمیه، حدود و مساحت، رودخانه‌ها، پل‌ها، مساجد، مقبره‌ها و بناها.[۳]

مؤلف، از نواحى نزدیک بغداد، به‌خصوص مدائن، نیز سخن گفته و به تفصیل، به موضع‌نگارى بغداد پرداخته است.[۴]

وى، در مقدمه، همانند بخش اصلى، مطالب را به شیوه محدثان، با نقل اسناد و نام راویان بیان کرده و گاه مشاهدات خود را از بغداد نوشته است.[۵]

بیشتر منابع او در مقدمه، از آثار متقدم بوده- که اعتماد وى را به این آثار نشان مى‌دهد- و از منابع هم‌دوره خویش کمتر استفاده کرده است. او، در مقدمه، به ترتیب از قاضى وکیع(متوفى ۳۰۷)، نِفْطَوَیْه (متوفى ۳۲۳) و هلال بن مُحَسِّن صابى (متوفى ۴۴۸) بیشتر از دیگران استفاده کرده است.[۶]

در متن اصلى که شرح حال بزرگان بغداد است، شرح حال ۷۸۳۱ تن از بزرگان بغداد یا منسوب به آن آمده است. این افراد را، از لحاظ گستره جغرافیایى، مى‌توان به سه دسته زیر تقسیم کرد:

کسانى که در بغداد یا حومه آن به دنیا آمده‌اند، هر چند در منطقه دیگرى ساکن شده باشند؛
افرادى که مقیم آن‌جا بوده‌اند؛
کسانى که در آن‌جا توقف کرده یا حدیث گفته‌اند و یا افراد بسیار برجسته‌اى که از آن‌جا گذشته‌اند.[۷]

با آنکه مؤلف کوشیده است افراد را از حوزه‌هاى مختلف انتخاب کند، بیشتر به شرح حال عالمان دینى پرداخته است، به‌ویژه عالمان حدیث یا کسانى که با حدیث سر و کار داشته‌اند، به‌طورى که نزدیک به حدود دو سوم زندگى‌نامه‌ها، راجع به محدثان است. با وجود این، وى راجع به محدثان شیعه تنها به آوردن افراد مشهور بسنده کرده و درباره محدثان مذاهب اهل سنت، به جز شافعى که مؤلف پیرو مذهب او بوده، شرح کمترى داده است؛ ازاین‌رو، به او انتقاد شده که نسبت به مذهب خویش سخت متعصب بوده و انصاف را رعایت نکرده است. برخى نیز به این انتقاد پاسخ داده و متعصب خواندن او را ناروا دانسته‌اند.[۸]

مؤلف، به جنبه دینى کسانى که عالِم دینى نبوده‌اند نیز بیشتر از دیگر جنبه‌هاى آنان پرداخته است. وى، شرح حال مشاهیر دیگرى را نیز آورده است، از جمله: فقیهان، اصولیان، قاضیان، قاریان، مفسران، متکلمان، واعظان، زاهدان، صوفیان، ادیبان، شاعران، داستان‌سرایان، آموزگاران، نویسندگان، خطاطان، منطق‌دانان، ریاضى‌دانان، موسیقى‌دانان، آوازخوانان، منجمان، مورخان، نسب‌شناسان، خلفا، اُمرا، وزرا، اشراف، پزشکان، جراحان، گیاه‌شناسان، تیراندازان و سوارکاران.[۹]

وى، زندگى‌نامه‌ها را به ترتیب الفبایىِ نام شخص و نام پدر، تنظیم کرده و گاه، در حرف واحد یا حتى اسم واحد، ترتیب طبقاتى را اعمال نموده، در مواردى نیز به هیچ‌یک از این دو شیوه پاى‌بند نبوده است.[۱۰]

زندگى‌نامه‌ها، با شرح حال پنجاه تن از صحابه‌اى که به مدائن وارد شدند، آغاز شده است و پیش از همه، شرح حال امام على(ع) با عنوان «امیرالمؤمنین و ابن عَم خاتم النبیین» و سپس امام حسن(ع) و امام حسین(ع) با عنوان «سیدا شباب اهل الجنه» آمده است.[۱۱]

مؤلف، پس از شرح حال صحابه، جهت تبرک جستن به نام پیامبر(ص)، به شرح حال کسانى که نامشان محمد است، پرداخته و سپس نام دیگران را به ترتیب حروف الفبا آورده است. سى و دو زندگى‌نامه نیز به زنان تعلق دارد که به نظم الفبایى، در انتهاى کتاب ذکر شده است.[۱۲]

نویسنده، در مواردى که دو یا چند تن، هم‌نام بوده‌اند، فردى را مقدم آورده که تاریخ درگذشتش زودتر بوده و گاهى نیز برخى افراد را به عللى، مقدم بر دیگران ذکر کرده است؛ مثلاً زندگى‌نامه محمد بن اسحاق بن یسار را به جهت علو اِسناد وى در روایت و کهن‌سالى او، پیش از دیگر کسانى که نامشان محمد بوده آورده است.[۱۳]

اگر شخصى علاوه بر نام، به کنیه یا لقبش نیز شهرت داشته یا اگر درباره نام فردى، بین مؤلفان پیش از نویسنده، اختلاف بوده، شرح حال او را، به تفصیل یا به اختصار، ذیل هر یک از دو عنوان، ضمن ارجاع به عنوان دیگر، آورده است.[۱۴]

مؤلف، گاهى با اینکه احتمال داده که دو تن از کسانى که در منابع پیش از او ذکر شده‌اند، یک فرد بیش نباشند، چون قراین را کافى ندانسته، براى هر دو تن، زندگى‌نامه مجزا آورده است.[۱۵]

وى هم‌چنین در مواردى، براى شخصى که نامش مطرح بوده، اما واقعیت خارجى نداشته، زندگى‌نامه آورده، ولى به ساختگى بودنِ آن فرد اشاره کرده است.[۱۶]

وى، در تنظیم زندگى‌نامه‌ها، پس از ذکر نام، کنیه و لقب، متناسب با هر فرد، به این مطالب پرداخته است:

تاریخ تولد؛

فهرستى از نام استادان و شاگردان؛

سفرهایى که براى گردآورى حدیث انجام داده؛

احادیث مهمى که روایت کرده؛

ارزش اِسناد روایى؛

مذهب؛

مکان زندگى؛

شیوه تدریس؛

ابیات برگزیده؛

ویژگى‌هاى اخلاقى و رفتارى؛

نحوه ارتباط با مقامات حکومتى؛

دیدگاه‌هاى دیگران راجع به او؛

برخى تألیفات؛

تاریخ درگذشت؛

محل دفن؛

و…[۱۷]

وى، با آنکه به بسیارى از آثار افرادِ مذکور در تاریخ بغداد اشاره نکرده، از ۴۴۶ اثرِ مکتوب متعلق به قرن‌هاى س