پاورپوینت کامل آیه ۱ سوره ماعون ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیه ۱ سوره ماعون ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیه ۱ سوره ماعون ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیه ۱ سوره ماعون ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ترجمه های فارسی
۲ ترجمه های انگلیسی(English translations)
۳ معانی کلمات آیه
۴ نزول
۵ تفسیر آیه
۶ پانویس
۷ منابع

ترجمه های فارسی

آیا دیدی آن کس را که روز جزا را انکار می‌کرد؟

آیا کسی که همواره روز جزا را انکار می کند، دیدی؟

آیا کسى را که [روز] جزا را دروغ مى‌خواند، دیدى؟

آیا آن را که روز جزا را دروغ مى‌شمرد دیدى؟

آیا کسی که روز جزا را پیوسته انکار می‌کند دیدی؟

ترجمه های انگلیسی(English translations)

Did you see him who denies the Retribution

Have you considered him who calls the judgment a lie

Hast thou observed him who belieth religion

Seest thou one who denies the Judgment (to come)

معانی کلمات آیه

دین: جزاء. شریعت. در قرآن مجید به هر دو معنى آمده است.[۱]

نزول

شأن نزول آیات ۱ تا ۳:

این آیات درباره عاص بن وائل السهمى نازل شده و نیز گویند: درباره ولید بن مغیره نازل گردیده است.

ابن جریج گوید: درباره ابوسفیان بن حرب آمده که هر هفته دو شتر نحر مى کرد و یتیمى از او گوشت خواست با عصاى خود او را از خود راند[۲] و نیز گویند: آیه ۱ درباره ابوجهل و کفار قریش نازل شده است.[۳]

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)

سوره ماعون

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏

به نام خداوند بخشنده مهربان‏

أَ رَأَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ «۱» فَذلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ «۲» وَ لا یَحُضُّ عَلى‌ طَعامِ الْمِسْکِینِ «۳» فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ «۴» الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ «۵» الَّذِینَ هُمْ یُراؤُنَ «۶» وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ «۷»

«۱» آیا کسى که قیامت را انکار مى‌کند دیده‌اى؟ «۲» او همان کسى است که یتیم را با خشونت مى‌راند. «۳» و دیگران را بر اطعام مسکین تشویق نمى‌کند. «۴» پس واى به حال نمازگزاران. «۵» آنان که از نمازشان غافلند. «۶» آنان که پیوسته ریا مى‌کنند.

«۷» و از دادن زکات (و وسایل ضرورى زندگى) باز مى‌دارند.

نکته ها

این سوره سیماى افراد منفى را معرفى مى‌کند:

کسانى که نسبت به دین، دیدگاه منفى دارند. «یُکَذِّبُ بِالدِّینِ»

نسبت به یتیم و مسکین منفى هستند و آنان را طرد مى‌کنند. «یَدُعُّ الْیَتِیمَ وَ لا یَحُضُّ»

در عبادت و نماز منفى هستند و اخلاص ندارند. «ساهُونَ‌- یُراؤُنَ»

در خدمت به مردم منفى هستند. «یَمْنَعُونَ الْماعُونَ»

مراد از «دین» در اینجا روز قیامت است، مانند «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ»

«دع» راندن همراه با خشونت و «حض» تشویق و ترغیب دیگران است.

مراد از تکذیب دین و معاد در این سوره، تکذیب قلبى است، نه قولى؛ زیرا مخاطب‌

جلد ۱۰ – صفحه ۶۰۳

سوره، کسانى هستند که نماز مى‌خوانند ولى نمازشان همراه با ریا و خودنمایى و سهو و غفلت است.

«ماعون» از «معن» به معناى ابزار و وسایلى است که معمولًا همسایگان به یکدیگر عاریه مى‌دهند تا آنکه نیازشان برطرف شود. مثل ظروف غذاخورى در مهمانى‌ها.

دین یک مجموعه به هم پیوسته است. نمازش از اطعام مسکین و رسیدگى به محرومین جدا نیست.

در روایات، «ساهُونَ» به معناى سستى، ترک و ضایع کردن نماز آمده است. «۱»

حساب حضور در نماز جماعت، به خاطر حفظ شعائر الهى، از حساب ریا و خودنمائى به خاطر اهداف نفسانى جداست.

در حدیث مى‌خوانیم: کسى که از دادن لوازم منزل خود به همسایگان دریغ ورزد، خدا روز قیامت لطف خود را نسبت به او دریغ خواهد کرد. «۲» البته در حدیث دیگرى مى‌خوانیم که پرسیدند: ما همسایگانى داریم که هرگاه وسائلى به آنان عاریه مى‌دهیم، مى‌شکنند یا خراب مى‌کنند، آیا گناه است که به آنان ندهیم؟ حضرت فرمود: در این صورت مانعى ندارد. «۳»

در حدیث مى‌خوانیم: هر کس به اوقات نماز بى‌اعتنائى کند و نماز را در اول وقت نخواند، ویل دارد. «۴»

امام صادق علیه السلام فرمودند: ماعون، شامل قرض الحسنه و هر کار نیک درباره دیگران و در اختیار قراردادن وسائل خانه و از جمله زکات است. «۵»

سنگدلى انسان به جائى مى‌رسد که:

نسبت به سخت‌ترین نوع فقر که مسکین است.

نسبت به ضرورى‌ترین نیاز که خوراک است.

آن هم به مقدار مصرف نه ذخیره.

نه خود اقدامى مى‌کند و نه دیگران را تشویق مى‌کند.

«۱». تفسیر نورالثقلین.

«۲». تفسیر کنزالدقائق.

«۳». تفسیر نورالثقلین.

«۴». تفسیر نورالثقلین.

«۵». کافى، ج ۳، ص ۴۹۹.

جلد ۱۰ – صفحه ۶۰۴

نگاهى به مسئله ریا

ریا و سُمعه دو خطر و آفت بزرگ هستند که افراد مؤمن را تهدید مى‌کند. ریا آن است که انسان کارى را براى دیدن مردم انجام دهد و سُمعه آن است که کارى را بجا آورد و هدفش آن باشد که کارش به گوش مردم برسد. این دو کار از نشانه‌هاى نفاق است. چنانکه قرآن درباره منافقان مى‌فرماید: «إِذا قامُوا إِلَى الصَّلاهِ قامُوا کُسالى‌ یُراؤُنَ النَّاسَ» «۱» چون به نماز مى‌ایستند، نمازشان با کسالت و ریاکارى است، همان گونه که به دیگران کمک نمى‌کنند مگر در حال کراهت و نارضایتى. «وَ لا یُنْفِقُونَ إِلَّا وَ هُمْ کارِهُونَ» «۲»

بر اساس روایات، ریاکار ظاهرى زیبا و باطنى مریض دارد؛ در ظاهر اهل خشوع و تواضع است، ولى در باطن دست از گناه بر نمى‌دارد. او در ظاهر گوسفند و در باطن گرگ است. به جاى آنکه از دنیا آخرت را بدست آورد، از آخرت به سراغ دنیا مى‌رود و از پرده‌پوشى خداوند سوء استفاده کرده و گناه مى‌کند. پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله فرمود: سخت‌ترین عذاب‌ها براى کسى است که مردم در او خیر ببینند در حالى که در او خیرى نیست. فرشتگان اعمال برخى انسان‌ها را بالا مى‌برند، ولى خطاب مى‌رسد: هدفش خدا نبوده است، آن را برگردانید.

در فرهنگ اسلامى، ریا، نوعى شرک است و امام صادق علیه السلام درباره کسى که عمل نیکى انجام دهد، اما نه براى خدا، بلکه براى اینکه مردم بشنوند و او را ستایش کنند، فرمود: او مشرک است، سپس آیه‌ «لا یُشْرِکْ بِعِبادَهِ رَبِّهِ أَحَداً» «۳» را تلاوت فرمود. «۴»

علامت ریاکار آن است که اگر ستایش شود کار نیکش را توسعه مى‌دهد و اگر ستایش نشود از کار خود مى‌کاهد. ناگفته نماند که این همه توبیخ و انتقاد براى کسانى است که از ابتدا، کار را براى غیر خداوند انجام مى‌دهند، ولى اگر انسان از آغاز هدفى جز خداوند نداشت، و مردم از کار او آگاه شدند، مانعى ندارد. امام باقر علیه السلام فرمود: هیچ کس نیست مگر آنکه دوست دارد خوبى‌هایش در مردم ظاهر شود، به شرط آنکه از ابتدا نیّت او مردم نباشد. «اذا لم یکن صنع ذلک لذلک» «۵»

«۱». نساء، ۱۴۳.

«۲». توبه، ۵۴.

«۳». کهف، ۱۱۰.

«۴». مجموعه روآیات، از میزان الحکمه بحث ریا.

«۵». کافى، ج ۲، ص ۲۹۷.

جلد ۱۰ – صفحه ۶۰۵

اخلاص‌

در برابر ریا و سمعه، اخلاص است که در حدیث مى‌خوانیم: خداوند جز خالصان را نمى‌پذیرد «أَلا لِلَّهِ الدِّینُ الْخالِصُ» «۱» و هر کس چهل روز خود را خالص کند، چشمه‌هاى حکمت از قلب او به زبانش جارى مى‌شود. «من اخلص لله اربعین صباحا ظهرت ینابیع الحکمه من قلبه الى لسانه» «۲» و نشانه ایمان کامل آن است که حُب و بغض و بخشیدن و نبخشیدن براى خدا باشد و افضل عبادت اخلاص است و از فاطمه زهرا علیها السلام نقل شده که فرمود: «من اصعد الى اللّه خالص عبادته اهبط اللّه عزّ و جلّ افضل مصلحته» «۳» هر کس عبادت خالص به درگاه خداوند فرستاد، خداوند بهترین مصلحت او را برایش نازل مى‌کند.

پیام ها

۱- تکذیب عملى قیامت از سوى اهل ایمان، امرى شگفت‌آور و جاى سؤال است. «أَ رَأَیْتَ الَّذِی»

۲- طرد یتیم انسان را از خدا دور مى‌کند. یُکَذِّبُ بِالدِّینِ‌ … یَدُعُّ الْیَتِیمَ‌

۳- نشانه ایمان، یتیم نوازى و توجه به گرسنگان و محرومان است و هرکس بى‌توجه باشد بى‌دین است. یُکَذِّبُ بِالدِّینِ‌ … یَدُعُّ الْیَتِیمَ‌

۴- میان عقیده و عمل رابطه تنگاتنگ است. (مسائل جزئى مثل طرد یتیم را جزئى نگیرید که گاهى از مسائل مهمى مثل تکذیب دین خبر مى‌دهد). یُکَذِّبُ بِالدِّینِ‌ … یَدُعُّ الْیَتِیمَ‌

«۱». زمر، ۳.

«۲». جامع الاخبار، ص ۹۴.

«۳». بحار، ج ۶۷، ص ۲۴۹.

جلد ۱۰ – صفحه ۶۰۶

۵- نیازهاى عاطفى، مقدم بر نیازهاى جسمى است. (اول محبت به یتیم، سپس سیر کردن مسکین) یَدُعُّ الْیَتِیمَ‌ … طَعامِ الْمِسْکِینِ‌

۶- هر نمازى ارزش ندارد و هر نمازگزارى بهشتى نیست. «فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ»

۷- سهو اگر برخاسته از تقصیر و بى‌اعتنائى باشد، سرزنش دارد. «عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ»

۸- سهو در نماز قابل جبران و بخشش است ولى سهو از نماز، به معناى رها کردن آن، قابل بخشش نیست. «عَنْ صَلاتِهِمْ» (نه‌ «فِی صَلاتِهِمْ»)

۹- خطر آنجاست که کار زشت سیره دائمى ان