پاورپوینت کامل اَصحاب الجَنَّه ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اَصحاب الجَنَّه ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اَصحاب الجَنَّه ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اَصحاب الجَنَّه ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

صاحبان باغ بلازده.

داستان باغ بلازده در آیات ۱۷‌ـ‌۳۳ سوره قلم/۶۸ آمده است. قرآن در گزارش خود از این حادثه، همانند دیگر روایت‌هاى داستانى خود، بدون اشاره به زمان، مکان، پیشینه باغ و دیگر جزئیات آن با ‌دقتى اعجازین، صحنه‌هاى مؤثر در داستان را براى ابلاغ پیام توحیدى و تربیتى، گلچین کرده و بخش‌هاى دیگر را وانهاده است.

محور اصلى داستان، حکایت ارباب تنعمى است که در پى کفران نعمت و طغیان آن را از دست داده، متنبه و نادم گشته‌اند: «إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ کَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّهِ إِذْ أَقْسَمُوا لَیَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِینَ… إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ».(سوره قلم/۶۸، ۱۷‌ـ‌۳۲)

برخى مفسران این حادثه را به زمانى اندک پس از عروج حضرت عیسى علیه‌السلام و پیش از انتشار مسیحیت مربوط دانسته‌اند.[۱] از روایت‌هاى مفسران برمى‌آید که این باغ، بسیار سرسبز،[۲] پرثمر،[۳] موسوم به «صروان»[۴] یا «ضروان»[۵] یا «رضوان»[۶] و بنابر ‌مشهور در دو فرسخى شهر صنعاى یمن بوده‌است.[۷]

در ابتدا پیرمردى مؤمن[۸] و نیکوکار[۹] از اهل کتاب[۱۰] آن را در اختیار داشته و به شکرانه این نعمت هنگام برداشت محصول نیازمندان را خبر مى‌کرده است.[۱۱] آنان طبق عادت هر ساله در باغ گرد هم مى‌آمدند[۱۲] و پیرمرد نیکوکار به مقدار نیاز خود و خانواده‌اش از محصول و میوه‌ها برداشته، مازاد آن را براى مستمندان مى‌گذاشت.[۱۳]

برخى مفسران مى‌گویند: وى عایدات باغ را به سه بخش: هزینه‌هاى باغ، سهم فقیران و قوت سالیانه خود و خانواده‌اش قسمت مى‌کرد.[۱۴]

بسیارى از ایتام، بیوه زنان و درماندگان از محصول این باغ بهره مى‌بردند[۱۵] و او هرگز از ورود آنان به باغ و خوردن و بردن میوه‌ها جلوگیرى نمى‌کرد،[۱۶] از این ‌رو خداوند نیز باغ او را برکت مى‌داد؛[۱۷] اما فرزندان او از سرآزمندى و طمع، پدر را از این کار بازمى‌داشتند.[۱۸]

پس از مرگ پیرمرد پسران وى وارث باغ شدند. آن سال به‌گونه‌اى بى‌سابقه، میوه و محصول فراوانى به بار آمده بود. صاحبان جدید باغ با دیدن فراوانى میوه‌ها[۱۹] دچار غرور و طغیان شده و آز و طمع بر آنان چیره گشت.[۲۰]

یکى از آنان گفت: پدرمان به سبب کهولت سن، عقل خود را از ‌دست داده بود. ما به علت کثرت زن و فرزند، خود به محصول و میوه‌هاى این باغ نیازمندتریم.[۲۱] وى پیشنهاد کرد که دیگر به نیازمندان چیزى ندهند تا با برداشت محصولى بیشتر هر ساله بر ثروت خود بیفزایند.[۲۲]

یکى با سخن و دیگرى با سکوت خود وى را تأیید کردند؛[۲۳] اما برادرى که عاقل‌تر و صالح‌تر از دیگران بود، ناراحت شده، خداترسى، پایبندى به سیره و سنت نیکوى پدر[۲۴]، زیانکار و محروم شدن از برکات باغ[۲۵] و انتقام خدا از گنهکاران را به آنان گوشزد کرد و این که پیش از دچار آمدن به کیفر الهى از نیت نادرست خویش دست برداشته ضمن طلب آمرزش[۲۶] شکر نعمت باغ را با رعایت حقوق نیازمندان به جاى آورند؛[۲۷] اما برادران، سخت برآشفته شده و به شدت او را مضروب و ناگزیر از همراهى کردند.[۲۸]

آن‌ها ابتدا نیازمندان را که در موسم برداشت محصول و طبق عادت هر ساله به سراغ باغ آمده بودند با این بهانه که هنوز هنگام برداشت نرسیده است، متفرق کرده[۲۹] و سرانجام در یکى از روزها هم قسم شدند که حتماً در یک صبح زود، پیش از بیدار شدن مستمندان به سراغ باغ رفته با چیدن همه میوه‌ها چیزى براى نیازمندان نگذارند: «إِذْ أَقْسَمُوا لَیَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِینَ × وَلَا یَسْتَثْنُونَ».(سوره قلم/۶۸، ۱۷‌ـ‌۱۸)

بیشتر مفسران، مراد از «عدم استثناء» را نگفتن «إنشاءاللّه» که نوعى تسبیح و تنزیه است، دانسته و گفته‌اند: آنان چنان مغرور بودند که با تکیه و اطمینان بر توانمندى و اراده خویش و دیگر اسباب ظاهرى و غفلت از مشیت الهى و سببیت خدا (توحید افعالى) سوگند یاد کردند که حتماً همه میوه‌ها را بچینند[۳۰] و حتى خود را از گفتن «إنشاء اللّه» نیز بى‌نیاز دیدند و این نوعى شرک به خداوند است اما اگر مى‌گفتند: «لَنَصْرمنّها إنشاء اللّه» که مشروط کردن اراده خویش به خواست خداوند است، گناهى بر آنان نبود، از این ‌رو پس از دیدن باغ بلازده گفتند: «سبحن ربنا؛ پروردگار ما از شرکایى که برایش قائل شدیم منزه است». (سوره قلم/۶۸،۲۹) و همه کارها تنها با مشیت و تدبیر او انجام مى‌پذیرد.[۳۱]

برخى این معنا را به مشهور مفسران نسبت داده‌اند؛[۳۲] اما گروهى دیگر آن را به معناى جدا نکردن سهم مسکینان گرفته‌اند.[۳۳] این معنا چنان‌که برخى مفسران نیز گفته‌اند به سبب تناسب با اصل داستان درست‌تر به نظر مى‌رسد و اگر معناى نخست مراد بود، باید «لم یستثنوا» گفته ‌مى‌شد.[۳۴]

صاحبان باغ با این قصد و قرار قطعى به خانه‌هاى خود رفته و خوابیدند تا صبح زود برنامه خود را عملى سازند، غافل از آن که خداوند براى مجازات آنان و باطل کردن کید و مکرشان، تدبیرى دیگر کرده است. (سوره قلم/۶۸، ۱۹‌ـ‌۲۵) شب هنگام که همه آنان در خواب بودند، خداوند به سبب ناسپاسى[۳۵] و تصمیم قطعى آنان بر منع حقوق مستمندان[۳۶] و عذاب فراگیرى[۳۷] (آتشى انبوه و صاعقه‌اى عظیم)[۳۸] از آسمان فرو فرستاد و سراپاى باغ[۳۹] (گیاهان، میوه‌ها، شاخ و برگ و تنه درختان) در آتش بلا سوخت و سیاه شد[۴۰] به‌ گونه‌اى که از آن باغ سرسبز و پرثمر جز مشتى زغال و خاکستر سیاه بر جاى نماند:[۴۱]

«فَطَافَ عَلَیْهَا طَائِفٌ مِّن رَّبِّکَ وَهُمْ نَائِمُونَ × فَأَصْبَحَتْ کَالصَّرِیمِ» (سوره قلم/۶۸، ۱۹‌ـ‌۲۰) ابن‌عباس «طائف» را به معناى آتش[۴۲] و برخى به معناى حادثه ناگهانى گرفته‌اند[۴۳] و همه مفسران با استناد به موارد کاربرد طائف برآن‌اند که عذاب به هنگام شب نازل شده است.[۴۴]

با توجه به معناى «طاف» که به معناى حرکت بر گرد شىء است،[۴۵] عبارت «فَطافَ عَلَیها» فراگیر بودن عذاب را مى‌رساند که شاید بدین سبب بوده است که آنان بر اثر محروم کردن مستمندان از سهم ناچیزشان باید همه سرمایه و منافع آن را از دست مى‌دادند تا دریابند که مالک اصلى خداست و نباید تنها بر اساس خواست خود و به هر شکلى که مى‌خواهند در نعمت‌هاى الهى تصرف کنند.

عبارت «مِن رَبِّکَ» (سوره قلم/۶۸، ۱۹) ضمن تصریح بر الهى بودن عذاب، هر گونه شائبه‌اى مبنى بر نابودى باغ بر اثر حوادث صرفاً طبیعى را صریحاً نفى مى‌کند. مفسران «صریم» را به معناى «شب سیاه و قیرگون»، «خاکستر» و «سنگ سیاه» گرفته‌اند که باغ پس از نزول عذاب، در سیاه شدن به آن‌ها تشبیه شده است. برخى نیز آن را منطقه بى‌آب و علف معروفى نزدیک شهر صنعاى یمن دانسته‌اند که باغ بلازده همانند آن شده بود.[۴۶]

بالاخره زمخشرى آن را برگرفته از «صَرْم» (‌=‌قطع) و صریم را درختى مى‌داند که میوه‌هایش چیده شده است. به نظر وى باغ پس از نزول عذاب به بوستانى مى‌ماند که همه میوه‌هایش را چیده‌اند.[۴۷] صاحبان باغ، بى‌خبر از آمدن بلا،[۴۸] صبح ‌زود از خواب برخاسته، یکدیگر را صدا زدند که اگر قصد چیدن میوه‌ها را دارید تا دیر نشده به ‌سوى باغ و کشتزار خویش بشتابید: «فَتَنَادَوا مُصْبِحِینَ × أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِکُمْ إِن کُنتُمْ صَارِمِینَ» (سوره قلم/۶۸، ۲۱‌ـ‌۲۲) آنان براى جلوگیرى از آگاهى و ورود نیازمندان به باغ، شتابان و دور از چشم دیگران، حرکت کرده[۴۹] در ‌بین راه نیز آهسته[۵۰] به یکدیگر تأکید مى‌کردند که مراقب باخبر شدن فقیران و ورود آنان به باغ بوده، آن روز به هیچ وجه احدى از آن‌ها را به باغ راه ندهند:[۵۱]

«فَانطَلَقُوا وَهُمْ یَتَخَافَتُونَ × أَن لَّا یَدْخُلَنَّهَا الْیَوْمَ عَلَیْکُم مِّسْکِینٌ». (قلم/۶۸، ۲۳‌ـ‌۲۴) آنان با تصمیم جدى مبنى بر ممانعت از ورود مستمندان،[۵۲] چیدن همه میوه‌ها[۵۳] و با تصور این که مى‌توانند چنین کارى را انجام دهند به طرف باغ رفتند: «وغَدَوا عَلى حَرد قدِرین» (سوره قلم/۶۸،۲۵)؛ اما آنجا که رسیدند، دیدند. همه درختان و میوه‌ها سوخته و هیچ اثرى از آن همه سرسبزى بر جاى نمانده است:[۵۴]«فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ × بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ». (سوره قلم/۶۸، ۲۶‌ـ‌۲۷)

بر اساس تفسیر ابن ‌عباس و قتاده که مورد پذیرش بیشتر مفسران نیز هست، «لَضالّون» به این معناست که آنان ابتدا باغ خود را نشناخته و گمان کردند که راه را گم کرده‌اند؛[۵۵] اما پس از تأمل، دریافتند که آنجا همان باغ آن‌هاست[۵۶] از این ‌رو گفتند: «بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ»؛ راه را گم ‌نکرده‌ایم، بلکه به سبب نیت و تصمیم ناپسند خویش گرفتار بلا شده[۵۷] و خود به جاى مستمندان از همه چیز (اصل باغ، عایدات و پاداش صدقات) محروم گشته‌ایم؛[۵۸] اما برخى مفسران در معناى «لَضالّون» گفته‌اند که آن‌ها با دیدن باغ از خواب غفلت بیدار شده و دریافتند که به سبب نیت و اقدام نادرست خویش افزون بر گم کردن راه هدایت: «اِنّا لَضالّون» از نعمت باغ نیز محروم ‌گشته‌اند[۵۹] ولى معناى نخست با سیاق داستان سازگارتر است زیرا دست کم با توجه به مخالفت و نصایح یکى از برادران