پاورپوینت کامل میرزا هاشم آملى ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میرزا هاشم آملى ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میرزا هاشم آملى ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میرزا هاشم آملى ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت و کودکی
۲ تحصیلات و استادان
۳ تدریس و شاگردان
۴ آثار و تألیفات
۵ فعالیت‌هاى سیاسى
۶ ویژگی‌هاى اخلاقى
۷ وفات
۸ پانویس
۹ منبع

ولادت و کودکی

میرزا هاشم آملى در سال ۱۳۲۲ ق (۱) (۱۲۷۸ ش) در روستاى «پَردمه» لاریجان در خانه ساده مرحوم میرزا محمد، کودکى به دنیا آمد که دست تقدیر زعامت و مرجعیت را برایش رقم زده بود. دوران کودکى را در دامان پاک پدر و مادر باتقوایش پشت سر نهاد و پس از فراگیرى قرآن و تحصیلات ابتدایى، با استعداد سرشارى که داشت و عشق به تحصیل علوم دینى – که او را از خود بی خود کرده بود – به فراگیرى ادبیات عرب و مقدمات علوم نزد مرحوم آقا سید تاج و آقا شیخ احمد آملى پرداخت و تا مرحله سطوح را در همان شهر فراگرفت.(۲)

تحصیلات و استادان

او سیزده ساله بود (۱۳۳۴ ق) که براى ادامه تحصیل به حوزه پررونق تهران عزیمت کرد و به مدرسه علمیه سپهسالار – که زیر نظر مرحوم آیت الله شهید سید حسن مدرس اداره مى شد – شتافت و مورد توجه و عنایت ویژه آن بزرگوار قرار گرفت و این همه ۱۲ سال به طول انجامید.

کیفیت آشنایى و بذل توجه مرحوم شهید مدرس به ایشان را از زبان خودشان بشنویم: «…تا سیزده سالگى در آمل بودم و بعد به تهران آمدم، جوان غریبى در شهر بودم. نزد مرحوم استاد شیخ حسین نوائى برخى علوم عربى را فراگرفتم و در مدرسه سپهسالار سکونت داشتم. این مدرسه بسیار نامنظم بود، پس از مدتى مرحوم مدرس عهده دار مدیریت آن جا شد و تمام آقازاده هایى را که اهل کار و تدریس نبودند از مدرسه اخراج کرد و امتحانات سختى را براى ورود به مدرسه قرار داد. وقتى به من برخورد، فرمود: چه می خوانى؟ گفتم: اسفار مى خوانم. تعجب کرد و پرسید: تو با این سن اسفار مى خوانى؟ گفتم: بلى، وقت امتحان روشن مى شود. او از من امتحان گرفت و من خیلى خوب از عهده برآمدم. از آن به بعد مورد توجه مرحوم مدرس قرار گرفتم و حجره مناسبى به من داد که به تنهایى از آن استفاده مى کردم و ماهى پنج تومان هم برایم مقررى تعیین کرد و به خادم مدرسه هم گفته بود تا در شستن لباس ها و تهیه خوراک به من کمک کند. آن قدر خوشحال شده بودم که شاید آن شب از خوشحالى خوابم نبرد، مجدّانه مشغول تحصیل شدم، درس فلسفه، رسائل، مکاسب و مقدارى از درس خارج را در تهران فراگرفتم…».(۳)

از اساتید معظم له در تهران مى توان از مرحوم میرزا محمدرضا فقیه لاریجانى و حاج سید محمد تنکابنى، مرحوم میرزا یدالله نظرپاک، مرحوم آقا شیخ محمدعلى لواسانى و میرزا طاهر تنکابنى و آیت الله حاج میرزا ابوالحسن شعرانى و آیت الله شیخ محمدعلى شاه آبادى نام برد. وى کتاب هاى شوارق، منظومه، اشارات و اسفار را از مرحوم نظرپاک و مرحوم میرزا طاهر تنکابنى، و شرح لمعه و قوانین را از نزد میرزا عبدالله غروى آملى و سطوح عالى را از فقیه لاریجانى و سید محمد تنکابنى آموخت.(۴)

عزیمت به حوزه علمیه قم:

آیت الله آملى پس از پشت سر نهادن سطوح عالیه، در سال ۱۳۴۵ ق (۱۳۰۵ ش) براى بهره ورى از خرمن فیض آیت الله العظمى حایرى به قم آمد و در درس هاى فقه و اصول آیت الله مؤسس و در کنار آن به درس آیات عظام: حجت کوه‌کمرى، شاه آبادى و حاج شیخ محمدعلى حایرى قمى حاضر شد و در مدت شش سال از محضر آنان بهره ها برد و مبانى علمى خویش را استوار ساخت. او در این مدت فقه، اصول، رجال، حدیث، فلسفه و عرفان را نیک آموخت و این درس ها را با حضرات آیات: سید محمد محقق داماد، سید یحیى یزدى و حاج میرزا حسن یزدى به مباحثه نشست.

عزیمت به حوزه علمیه نجف:

مرجع فقید در سال ۱۳۵۱ ق، پس از اخذ اجازه اجتهاد از دو استاد بزرگوارش آیت الله حایرى و آیت الله حجت، براى بهره ورى از محفل پررونق درسى بزرگان حوزه نجف و جستجو از آراء و مبانى اصول رهسپار آن دیار شد و پس از زیارت مرقد مطهر باب علم نبوى امیرالمؤمنین امام على علیه السلام و طلب توفیق از آن حضرت، در مدرسه بزرگ آخوند سکنى گزید و در درس فقه و اصول آیت الله سید ابوالحسن اصفهانى حاضر شد و ابواب طهارت، حج و بیع را از ایشان فراگرفت. و همزمان در درس هاى آیات عظام: نائینى و آقا ضیاء عراقى نیز شرکت جست و علاوه بر درس اصول، ابواب فقهى صلاه، اجاره، غصب، بیع و قضا را از آقا ضیاء عراقى و معاملات را از میرزاى نائینى فراگرفت.

ایشان پس از مدتى مورد توجه بسیار مرحوم آیت الله آقا ضیاء عراقى قرار گرفت تا بدان جا که از نزدیکان و اصحاب استفتاء ایشان گردید و در تدوین حاشیه دوم محقق عراقى بر «عروهالوثقى» نقش بسزایى داشت. معظم له خود مى فرمود: «…ارتباط مرحوم آقا ضیاء عراقى با من بیش از ارتباط استاد با شاگردش بود. بسیارى از اوقات پس از درس همراه ایشان بودم و اشکالات خود را تصحیح مى کردم. حتى برخى از شب ها در منزل آقا ضیاء مى خوابیدم، ایشان نیمه شبى مرا بیدار کردند و فرمودند: فکرى به ذهنم رسیده است، آن را بنویسید…». و نیز مى فرمودند: «علاقه مرحوم آقا ضیاء به ما به حدى بود که تا زمانی که ما در درس ایشان حاضر نمى شدیم، درس را شروع نمى کردند. حتى ما شاگرد خانگى آقا ضیاء بودیم، ما در درس ایشان را سرِ حرف مى آوردیم تا بفهمیم مطلب استاد چیست؟».(۵)

تدریس و شاگردان

آیت الله آملى در پى سال ها تحصیل و فراگیرى دانش، به چنان مقامى دست یافته بود که نامش زبانزد علما و فضلاى حوزه نجف گردیده بود و مجلس درس او آکنده از مشتاقان علم گشته ولذا سالیان دراز به تدریس سطوح عالیه و خارج فقه و اصول اشتغال ورزید. معظم له در طول تحصیل در حوزه درس مرحوم نائینى و آقا ضیاء عراقى به تدریس سطح و (چهار دوره مکاسب) و پس از وفات محقق عراقى به تدریس خارج فقه (کتاب هاى بیع و صلاه) و خارج اصول (چهار دوره) روى آورد و شاگردان بسیارى را پرورش داد و این تا سال ۱۳۸۰ ق که در قم مستقر گردید، ادامه یافت.(۶)

مهاجرت به حوزه علمیه قم:

مرجع فقید پس از ۳۰ سال اقامت در جوار مرقد امیرالمؤمنین امام على علیه السلام، در سال ۱۳۸۰ ق به عزم دیدار اقوام و صله ارحام و سکونت در حوزه علمیه قم – که آوازه آن تحت زعامت آیت الله العظمى بروجردى در جهان طنین افکن شده بود – رخت سفر بربست و راهى ایران شد.

فضلاى حوزه علمیه با ورود ایشان به قم، مقدمش را گرامى داشتند و از این که یکى از برترین شاگردان محقق عراقى و صاحب تقریرات درس وى را در میان خویش مى دیدند، شادمان شده و گرد شمع وجودش حلقه زدند.

معظم له با استقرار در قم، به تدریس خارج فقه و اصول روى آورد و بیش از سى سال ابواب گوناگون فقه چون: طهارت، صلاه، بیع و خیارات و شش دوره کامل اصول را تدریس نمود و تشنگان دانش و معارف اهل بیت علیهم السلام را از سرچشمه زلال علوم خویش سیراب ساخت.

ایشان در آغاز در مدرسه «خان» و پس از تبعید حضرت امام خمینى در آبان ۱۳۴۳ ش، در شبستان مسجد اعظم و در جوار مرقد مرحوم آیت الله العظمى بروجردى به تدریس خارج طهارت، معاملات (بیع و خیارات) و خارج صلاه هر کدام در ۱۰ سال پرداخت و عصرها نیز – یک ساعت و نیم به غروب مانده – به آموزش اصول استدلالى دست یازید.(۷)

شیوه تدریس:

استاد معظم آیت الله حاج شیخ محمدعلى اسماعیل پور – که یکى از قدیمى ترین شاگردان استاد بشمار مى رود – پیرامون کیفیت تدریس مرحوم آیت الله آملى مى گوید: «از آن جا که استاد ما اصولى بسیار ماهر بودند، درس فقه ایشان آکنده از تحقیقات اصولى بود و دیدگاه خویش را با ذکر تحقیقات اعاظم علماى پیشین و معاصر خود ذکر مى کردند. ایشان هر وقت وارد مطلبى شده و بحثى را آغاز مى کردند، تحقیق آن مطلب را از همان اول بیان مى کردند و تا آخر هم بر روى آن مبنا ایستادگى کرده و ادله مخالفین را به نقد مى کشیدند. معظم له در تدریس خود نظرات موافق را کمتر نقل مى نمود و اگر از بزرگان مطلبى بیان مى کرد بیشتر براى نقد و بررسى بود. آقا خودشان را مقید کرده بودند که قبل از تدریس حتماً درس را مطالعه و یادداشت نموده و دفترچه اى داشتند که بحث ها را در آن تنظیم کرده و بعد به جلسه درس تشریف مى آوردند. آقا به ساعت آغاز و انجام درس بسیار مقید بودند و حتى براى محظورات شاگردان، زمان درس را تغییر نمى دادند و به رفع اشکالات شاگردان نیز اهتمام مى ورزیدند. ایشان خود را در فقه و اصول فدا کردند و هر چه داشتند در قالب این دو علم پیاده کردند. معظم له همیشه تاکید داشتند که روى فقه و فقاهت – که مبناى اسلام و مرکز ثقل علوم اهل بیت علیهم السلام است – کار کنید. دأب آن بزرگوار این بود که بیشتر به فکر کردن در اطراف مطلب مورد بحث خود اهمیت مى داد. ایشان در رویه فکرى پیرو شیخ انصارى بود و در فهم و جمع روایات ائمه اطهار علیهم السلام در احکام الهى دقت تام مى نمود. آن جا که درس اصول معظم له به مباحث فلسفى مربوط مى شد، بهتر از عهده برمى آمدند. مثلاً در بحث طلب و اراده، جبر و اختیار، قاعده الواحد لایصدر عنه الاّ الواحد بسیار جالب بحث مى نمودند، درس ایشان یک درس جامع اصولى و فلسفى بود…».

مرحوم آیت الله آملى از پس تدریس سالیان دراز در حوزه هاى علمیه نجف اشرف و قم، تلامیذ بسیارى را در محفل درس خود پرورش داد و آنان را به سر منزل مقصود رسانید. شاگردانى که هم اینک از اساتید و علماى بزرگ حوزه هاى علمیه بشمار مى روند و مدار تدریس و تالیف و تحقیق در حوزه ها بر وجود آنان مى گردد.

شاگردان:

اینک به نام برخى از شاگردان آن بزرگ که در نجف و قم از محضرش بهره برده اند، اشارتى مى شود:

محمدعلى اسماعیل پورقمشه اى؛
میرزا جواد آقا تبریزى؛
هاشم تقدیرى؛
صابر جبارى؛
عبدالله جوادى آملى؛
سید احمد حق شناس؛
محمدباقر دارابکلائى؛
محسن دوزدوزانى؛
محمدهادى روحانى؛
سید حسن شجاعى؛
اسماعیل صالحى مازندرانى؛
سید حبیب الله طاهرى گرگانى؛
سید رضا علوى تهرانى؛
على غیاثى؛
سید على فرحى قمى؛
محمدعلى فیض لاهیجى؛
سید جعفر کریمى؛
محمدتقى مجلسى؛
عباس محفوظى؛
سید على محقق داماد؛
سید مصطفى محقق داماد؛
محمد محمدى گیلانى؛
حسین محمدى لائینى؛
سید محمدحسن مرتضوى لنگرودى؛
سید محمدمهدى مرتضوى لنگرودى؛
محمدحسین مسجد جامعى؛
محمدهادى معرفت؛
شهید محمد مفتح؛
ناصر مکارم شیرازى؛
سیدابوالفضل موسوى تبریزى؛
ضیاءالدین نجفى تهرانى؛
عبدالله نظرى؛
محمد یزدى.

آثار و تألیفات

آیت الله آملى در راه نشر و گسترش دانش آل محمد علیهم السلام از هیچ کوششى فروگذار نکرد، بیش از پنجاه سال به تدریس علوم اهل بیت علیهم السلام همت گماشت و در کنار تدریس، به تالیف و تحقیق نیز دست یازید و هماره پیش از تدریس، مباحث طرح شده را به زیبایى نگاشته و پس از آن به القاء درس مى پرداخت، که برخى از تألیفات ایشان از رهگذر همین خصیصه اکنون برجاى مانده عبارتند از:

کتاب الطهاره؛
کتاب الصلاه؛
کتاب الصوم؛
کتاب الرهن والاجاره؛
کتاب البیع؛
خیارات؛
رساله فى النیه؛
تقریرات درس صلاه مرحوم آیت الله العظمى حایرى؛
تقریرات درس فقه آیت الله آقا ضیاء عراقى (صلاه، اجاره، غصب، بیع و قضا)؛
توضیح المسائل؛
مناسک حج؛
حاشیه بر عروه الوثقى؛
بدایع الافکار. تقریرات درس اصول مرحوم محقق عراقى. (۴ جلد)؛
تقریرات درس اصول مرحوم آیت الله ا