پاورپوینت کامل میرزا حبیب الله عسکرى اشتهاردى ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میرزا حبیب الله عسکرى اشتهاردى ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میرزا حبیب الله عسکرى اشتهاردى ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میرزا حبیب الله عسکرى اشتهاردى ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ تحصیلات
۲ استادان
۳ هجرت به سامرا
۴ کمالات علمى و معنوى
۵ شاگردان
۶ هجرت به قم
۷ ویژگى‌هاى اخلاقى و معنوى
۸ وفات
۹ پانویس
۱۰ منبع

تحصیلات

میرزا حبیب الله در سال ۱۳۱۰ ه.ق (۱) (مطابق با حدود سال ۱۲۶۹ ه.ش) چشم به جهان گشود. حبیب الله وقتى به سن تحصیل علم رسید، او را به مکتب‌خانه فرستادند و پس از دوره مکتب، دروس ابتدایى حوزوى را فراگرفت. او در طول حدود دو، سه سال دوره مقدمات را نزد مرحوم حاج ملا محمدحسین، معروف به آخوند بزرگ، آموخت. علاقه آقا حبیب الله به ادامه تحصیلات حوزوى، تشویق پدر و برادرها به ادامه تحصیل او و فراهم شدن اسباب توفیق و سعادت، باعث شد که ایشان در جوانى، همراه یکى از هم مباحثه هایش به نام عبدالله – که از اهالى اشتهارد بود- کمر همت ببندد و به سوى نجف اشرف رهسپار شود.

میرزا حبیب الله در حوزه مقدس نجف با علاقه فراوان نزد اساتید بزرگ به تحصیل دروس سطح و خارج مشغول شد. ورود وى به نجف اشرف در حدود سال ۱۳۲۵ هجرى قمرى بود و در آن وقت مراجع بزرگى همچون: آیت الله العظمى ملا محمدکاظم خراسانى، صاحب کفایه الاصول (م، ۱۳۲۹ ه.ق) و آیت الله العظمى سید محمدکاظم یزدى، صاحب عروه الوثقى (م، ۱۳۳۷ ه.ق) از زعما و اساتید برجسته و فرزانه حوزه علمیه نجف اشرف بودند. میرزا حبیب الله تا سال ۱۳۴۰ ه.ق (حدود پانزده سال) در آن جا به تحصیل دروس سطح و خارج حوزوى ادامه داد.

علامه حاج آقا بزرگ تهرانى مى نویسد: «آقاى آمیرزا حبیب الله مدرس عسکرى اشتهاردى، در سال ۱۳۴۰ ه.ق، از نجف به سامرا هجرت کرد و در نجف اشرف نزد اساتیدى چون: علامه شیخ اسماعیل محلاتى و بعضى از شاگردان آیت الله شیخ هادى تهرانى(۲) تحصیل کرد».(۳)

استادان

میرزا حبیب الله، از درس خارج فقه و اصول دو استاد بزرگ حوزه علمیه نجف اشرف: آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى، مرجع بزرگ تقلید (م، ۱۳۶۵ ه.ق) و آیت الله شیخ الشریعه اصفهانى (م، ۱۳۳۹ ه.ق) بهره فراوانى برد. آیت الله سید عباس کاشانى یکى از شاگردان آقا میرزا حبیب الله مى فرمود: «مرحوم آیت الله میرزا حبیب الله اشتهاردى از محضر درس خارج آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى استفاده کرد. بخش مهمى از تقریرات درس ایشان را نوشت و از شاگردان برجسته و متشکل درس آیت الله اصفهانى بود. آیت الله اصفهانى عنایت خاصى به آقا میرزا حبیب الله اشتهاردى داشت. هر وقت به سامرا مى آمد، او را مورد توجه مخصوص خود قرار مى داد، به طورى که براى همه آشکار بود که آقا میرزا حبیب الله از شاگردان برجسته و بسیار نزدیک آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى است».

آیت الله سید اسماعیل مرعشى (ساکن تهران) از دیگر شاگردان آیت الله آقا میرزا حبیب الله اشتهاردى در شهر سامرا، مى فرمود: «به درس سطح عالى آقا میرزا حبیب الله اشتهاردى مى رفتم، روزى در درس اصول، در بحث الفاظ سخن از «معنى حرفى» به میان آمد که چندان ثمره فقهى نداشت. ایشان فرمودند: استاد ما شریعت اصفهانى وقتى که درباره معنى حرفى – که یک بحث کم فایده است – بحث مى کرد، فرمود: «خارجى ها هواپیما ساخته اند و اکنون (در جنگ جهانى اول) عراق را بمب باران مى کنند و ما در این جا مى خواهیم چند روز درباره معنى حرفى، به بحث کم فایده بپردازیم و چند روز وقت خود را در این مورد بگذرانیم و شب سرمان را روى متکا نهاده و با این فکر مى خوابیم!»(۴) منظورش این بود که نباید وقت عزیز را در امور غیرلازم گذراند…».

فرزند میرزا حبیب الله اشتهاردى، میرزا على عسکرى مى گفت: «چهار نفر از علما و مراجع نجف اشرف، به آقا میرزا حبیب الله اجازه اجتهاد دادند و یکى از آن ها، آن اجازه اجتهادى است که آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى به میرزا حبیب الله در سن جوانى داده است».(۵) وى در آغاز اجازه اجتهاد، آیت الله اشتهاردى را به عنوان «عَلَمُ الأعلام، عُمده العلماء الِعظام، مصْباحُ الظّلام» یاد مى کند و گواهى مى دهد که ایشان در نجف اشرف و سامرا در کمال جدیت مشغول افادات علمى است.

هجرت به سامرا

شهر مقدس سامرا مدت ها، ناحیه مقدسه و مرکز نواب اربعه بود؛ بنابراین شهرى است که از نظر تاریخى و حوادث، رابطه تنگاتنگ با شیعیان دوازده امامى دارد، و عظمت آن با اعتقادات شیعیان آمیخته شده است و قابل تفکیک نیست؛ ولى اکثر ساکنان آن از اهل تسنن بوده، از این رو حضور شیفتگان خاندان رسالت در آن جا کمرنگ و اندک بود، و لازم بود در آنجا حوزه علمیه تأسیس گردد و در پرتو آن، رفت و آمد علما و شیعیان در آن جا بسیار شود. مرجع عالیقدر عصر، آیت الله العظمى سید محمدحسن شیرازى معروف به «میزاى بزرگ» که در نجف اشرف سکونت داشت، تصمیم گرفت با هجرت به سامرا، به این مهم جامه عمل بپوشاند؛ لذا در ماه شعبان سال ۱۲۹۰ ه.ق به آن جا هجرت کرد. اقامت میرزاى بزرگ باعث شد شاگردان اصحاب، آشنایان و بسیارى در اوایل سال ۱۲۹۲ ه.ق از نجف اشرف و سایر بلاد به سامرا کوچ کنند، و به این ترتیب، این مکان مقدس با رفت و آمد بزرگان و شیعیان و زائران، رونق فراوانى یافت.(۶)

میرزاى بزرگ با همت و درایت عظیمى تصمیم گرفت که حوزه علمیه مهمى در سامرا تأسیس کند. ورود علما، شاگردان، برجستگان و زائران به سامرا، زمینه خوبى را براى این کار بزرگ فراهم ساخت. تأسیس چنین حوزه اى، مرکز و پناهگاه عمیق و خوبى براى شیعیان به وجود مى آورد، باعث عمران و آبادى شهر از جهالت معنوى و ظاهرى مى شد و آن شهر غریب را از غربت و انزوا بیرون مى آورد. به دنبال این تصمیم، مدرسه علمیه بزرگى – که حجره هاى بسیار و ایوان عظیم و صحن بزرگ داشت- ساخت. با پولى که مقلدین ایشان از اهالى هند به ایشان اهدا کردند، بازار بزرگى براى مردم احداث کرد و براى رفت و آمد آسان مردم، پل عظیمى بر روى رودخانه دجله با اتصال کشتى ها – که در آن عصر مرسوم بود- بنا کرد که هزینه پل در آن عصر بالغ بر هزار لیره عثمانى طلا شد. به علاوه دستور داد خانه هاى متعددى براى مجاوران و مسافران ساختند. کوتاه سخن آن که: با درایت و روشن بینى و همت میرزاى بزرگ، کشمکش هاى سنى و شیعه و اختلافات قومى و تنش هاى نگران کننده به انسجام و اتحاد تبدیل شد و اهل تسنن نیز از حمایت هاى معنوى و مادى آن مرد بزرگ برخوردار شدند.

حوزه علمیه سامرا با ورود اساتید و شاگردان میرزاى بزرگ و طلاب، روز به روز رونق تازه اى مى یافت، در این میان حضرت آیت الله العظمى شیخ محمدتقى شیرازى (معروف به میرزاى دوم) (۷) نیز به سامرا هجرت نمود و پس از رحلت میرزاى بزرگ در سال ۱۳۱۲ ه.ق، اداره حوزه علمیه سامرا را به دست گرفت.(۸)

با رحلت میرزاى بزرگ، بیم آن مى رفت که حوزه علمیه سامرا از رونق بیفتد. آیت الله شیخ محمدتقى شیرازى براى حفظ رونق حوزه، از مدرسان عالى مقام حوزه علمیه نجف اشرف، دعوت کرد به سامرا هجرت کنند، جمعى از اساتید به این دعوت لبیک گفتند و هجرت کردند و پس از رحلت آیت الله شیخ محمدتقى شیرازى (در سال ۱۳۳۸ ه.ق)، مرحوم آیت الله العظمى سید ابوالحسن اصفهانى که مرجع تقلید شیعیان شد، تأکید داشت که حوزه علمیه سامرا همچنان رونق یابد، از این روى از اساتید برجسته، از جمله آیت الله میرزا حبیب الله اشتهاردى دعوت کرد تا به عنوان مدرس سطوح عالى و درس خارج به سامرا هجرت کنند.(۹) میرزا حبیب الله نیز به عنوان احساس وظیفه به سامرا کوچ کرد. بنا به گفته آقا بزرگ تهرانى این هجرت در سال ۱۳۴۰ ه.ق رخ داد. به هر روى این هجرت نشان مى دهد که آقا میرزا حبیب الله در آن عصر هم مدرس سرشناس بود و هم براى رونق دادن به حوزه علمیه سامرا، میراث ارزشمند میرزاى بزرگ، احساس وظیفه مى کرد.

آیت الله میرزا حبیب الله اندکى پس از ورود به سامرا به عنوان یکى از مدرسان عالى مقام حوزه سامرا، شهرت یافت. او درس سطح عالى و خارج فقه و اصول را تدریس مى کرد و بالغ بر سى سال در این حوزه در کنار مرقد دو امام بزرگوار، حضرت امام هادى علیه السلام و امام حسن عسکری علیه السلام به درس و بحث اشتغال داشت.

در سامرا مدرسان متعددى از جمله آیت الله حاج میرزا محمد تهرانى (پدر زن آقا میرزا حبیب الله) و علامه آقا بزرگ تهرانى، صاحب کتاب الذریعه و… حضور داشتند، ولى درس فقه و اصول آیت الله میرزا حبیب الله اشتهاردى نسبت به آن ها ترجیح داشت. میرزا از هر دو استاد، اعلم بود و آن ها بیشتر در علم رجال و درایه و حدیث، متبحر بودند.(۱۰)

به راستى که او مشمول این حدیث شریف بود که معاویه بن عمار مى گوید: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: «مردى از شما روایت بسیار نقل مى کند و آن را نشر داده، در دل هاى شیعیان (و شاگردان) استوار مى سازد، ولى عابدى از شیعیان شما نیز وجود دارد که چنین نقشى در نشر علم ندارد؛ کدام یک بهترند؟» امام صادق علیه السلام فرمود: «الرّاوِیهُ لِحَدیثِنا یشَدِّدُ بِهِ قُلُوبَ شیعَتِنا اَفْضَلُ مِنْ اَلْفِ عابَدٍ»؛ آن کس که احادیث ما را روایت کند و دل هاى شیعیان ما را با آن احادیث استوار سازد، برتر از هزار عابد است».(۱۱)

کمالات علمى و معنوى

بعضى از شاگردان او مطالبى جالب از کمالات معنوى و علمى آقا میرزا حبیب الله عسکرى اشتهاردى نقل کرده اند، که بعضى از آن ها را ذکر مى کنیم؛ یکى از شاگردان برجسته اش مى گوید:

۱- یک روز از جلسه درس ایشان بیرون آمدیم، دیدیم یکى از شاگردان برجسته ایشان که نامش را فراموش کرده ام، منقلب است و اشک در چشمانش حلقه زده، علت را پرسیدیم. گفت: «حیف این مدرس عالى مقام!!» گفتیم: «چطور؟» گفت: «روزى در نجف اشرف در محضر حضرت آیت الله العظمى سید عبدالهادى شیرازى(۱۲) بودم. از استاد آقا میرزا حبیب الله اشتهاردى یاد کرد و مقام علمى او را ستود و فرمود: «افسوس که او در نجف اشرف نیست که فضلاى زیادى از محضر درسش بهره مند شوند؛ در سامرا است ک