پاورپوینت کامل مهاجرت جمعی از مسلمانان به حبشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهاجرت جمعی از مسلمانان به حبشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهاجرت جمعی از مسلمانان به حبشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهاجرت جمعی از مسلمانان به حبشه ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ تاریخ مهاجرت
۲ علت مهاجرت به حبشه
۳ وضعیت مسلمانان مهاجر در حبشه
۴ نمایندگان قریش در تعقیب مهاجرین
۵ فرستادگان قریش در دربار نجاشى
۶ مسلمانان در حضور نجاشی
۷ پاسخ حضرت جعفر به سوالی در مورد حضرت عیسی(علیه السلام)
۸ اشعار حضرت ابوطالب در وصف نجاشی
۹ بازگشت مسلمانان مهاجر
۱۰ پانویس
۱۱ منابع

تاریخ مهاجرت

این مسأله تا حدودی مربوط به این نکته است که مهاجرین چندبار هجرت کرده و هربار در چه زمانی بوده است. عموم مورخین معتقدند که هجرت به حبشه دوبار صورت گرفته و بار نخست آن در رجب سال پنجم بعثت بوده است. و تعداد آنها دوازده تا هفده نفر زن و مرد بوده است. برخی از این افراد عبارت اند از:[۲]

ابوحذیفه پسر عتبه بن ربیعه، از قبیله بنى عبدالشمس وى همسر خود «سهله» دختر سهیل بن عمرو از قبیله بنى عامر را نیز همراه داشت. پسر او محمد بن ابى حذیفه در حبشه متولد گردید.
زبیر بن عوام، زبیر از جانب پدر برادرزاده حضرت خدیجه از قبیله بنی اسد بن عبدالعزى، و از طرف مادر عمه زاده پیغمبر از فامیل بنى هاشم بود. زیرا مادر وى «صفیه» دختر عبدالمطلب بود.
مصعب بن عمیر، از قبیله بنى عبدالدار که گفتیم خود را از حبس و بند نجات داد و همراه سایر مسلمانان به حبشه هجرت کرد. مصعب در آن هنگام جوانى نوخاسته بود.
عثمان بن عفان، از قبیله بنی امیه. عثمان همسر جوان خود «رقیه» دختر پیغمبر را نیز همراه داشت.
عبدالرحمان بن عوف، از قبیله بنى زهره که از مال داران بزرگ عرب به شمار مى رفت.
ابو سلمه عبدالله بن عبدالاسد مخزومى. زن او هند معروف به «ام سلمه» که بعدها پس از مرگ ابوسلمه به همسرى پیغمبر درآمد نیز با وى بود. ابوسلمه و همسرش هر دو از قبیله بنى مخزوم بودند. دختر ابوسلمه زینب نیز در حبشه متولد گردید.
عثمان بن مظعون، از قبیله بنى جمح. این مرد از نیکان مسلمانان نخستین بود، و بعدها برادر خوانده پیغمبر شد، و چون در مدینه بدرود حیات گفت پیغمبر در مرگش سخت اندوهگین گردید.
عامر بن ربیعه، از قبیله بنی عدى. که با خاندان خطاب هم پیمان بود. عامر همسرش «لیلى» دختر ابوحثمه بن غانم را همراه داشت.
ابوسبره بن ابی رهم، از قبیله بنى عامر. بعضى گفته اند: وى ابوحاطب بن عمرو بود و نخستین کسى است که تن به هجرت داد.
صهیب بن وهب بن ربیعه، از قبیله بنى حارث.[۳]

این افراد تا زمان حادثه سجده (غرانیق) در حبشه بودند و پس از این اتفاق به مکه بازشگتند. اما به دلیل اینکه، ماجرای غرانیق، افسانه ای بیش نیست، به نظر می رسد که هجرت اول به حبشه هیچ گاه رخ نداده و تنها رویدادی است که برای درست نشان دادن افسانه غرانیق، ساخته شده است.[۴]

تاریخ هجرت دوم مشخص نیست. این بار بالغ بر هشتاد نفر از مسلمانان به سرپرستی جعفر بن ابی طالب به حبشه هجرت کردند.[۵] برخی از کسانی که هجرت کردند. اینان:

جعفر بن ابیطالب از قبیله ی بنی هاشم که در آن موقع ۲۴ سال داشت. همسرش «اسماء» دختر عمیس از قبیله خثعم که از زنان با فضیلت بشمار می رفت نیز همراه او بود. فرزند آن ها عبدالله بن جعفر نیز در همین سفر حبشه در آن سرزمین متولد گردید.
خالد بن سعید بن عاص برادر عمرو بن سعید. نامبرده به اتفاق همسرش «امینه» یا «همینه» دختر خلف بن اسعد از قبیله ی خزاعه بود. پسر و دختر خالد به نام های «خالد» و «آمنه» نیز در حبشه متولد شدند. آمنه بعدها شوهر کرد به زبیر بن عوام و از وی دو پسر آورد به اسامی «عمرو بن زبیر» و «خالد بن زبیر».
عبدالله بن جحش، از قبیله بنی اسد. که با برادرش عبدالله و دو تن بعدی هم پیمانان قریش بودند.
عبیدالله بن جحش، برادر عبدالله نامبرده است. وی یکی از چند جوان زیبا و برازنده و خوش ترکیب قریش بود که خواهیم گفت همین زیبائی و تناسب اندام و برازندگی اش باعث ارتداد و انحراف او از اسلام شد. وی همسرش «امّ حبیبه» دختر ابوسفیان اموی را نیز همراه داشت.
ابوموسی اشعری عبدالله بن قیس، از قبیله بنی عبدالشمس که با خاندان عتبه بن ربیعه هم پیمان بود.
عتبه بن غزوان، از قبیله نوفل.
اسود بن نوفل بن خویلد، از قبیله بنی اسد بن عبدالعزی.
فراس بن نضر بن حارث، نیز از همان قبیله. پیش تر گفتیم که نضر بن حارث یکی از مستهزئان پیغمبر بود و از افراد خطرناک و دشمنان سرسخت پیغمبر و اسلام بشمار می رفت، ولی پسرش از دلباختگان رهبر اسلام شد.
عامر بن ابی وقاّص از قبیله بنی زهره.
ابووقاّص، از همین قبیله.
عبدالله بن مسعود، از قبیله ی بنی هذیل و هم پیمانان قریش. عبدالله بن مسعود که بعدها بیشتر او را خواهیم شناخت، از مردان نامی اسلام بود و یکی از مبلغان زبردست و قاری مشهور قرآن بشمار می رفت.
عتبه بن مسعود، برادر عبدالله بن مسعود.
مقداد بن عمرو، از قبیله بهراء. مقداد که بعدها از مردان کم نظیر اسلام بشمار آمد چون پسر خوانده ی اسود بن عبدیغوث بود، در جاهلیت به وی مقداد بن اسود می گفتند.
سائب بن مظعون، پسر عثمان بن مظعون، سابق الذکر از قبیله بنی جمح.
قدامه بن مظعون برادر عثمان بن مظعون.
عبدالله بن مظعون برادر دیگر عثمان.
هشام بن عاص بن وائل، نیز از بنی سهم. قبلا گفتیم که عاص بن وائل از دشمنان سرسخت پیغمبر اسلام بود، و درباره ی سخنان ناهنجار او بود که سوره کوثر نازل شد، ولی اینک می بینیم که پسر او دلداده ی اسلام و پیغمبر است.
قیس بن حذافه بن قیس، برادر خنیس بن حذافه نام برده.
ابوقیس بن حارث بن قیس، برادر عبدالله بن قیس نام برده.
عبدالله بن سهیل بن عمرو، نیز از بنی عامر. خواهران این عبدالله که زن ابوحذیقه بن عتبه و ابوسبره بن ابی رهم بود هم در این هجرت شرکت داشتند. ماجرای این عبدالله در بازگشت از حبشه با پدرش سهیل بن عمرو فداکاری وی در راه اسلام را ضمن وقایع بعدی در جلد دوم خواهیم دید.
ابوعبیده جراح از قبیله ی بنی حارث. نامش عامر بن عبدالله بود.

مهاجران حبشه به گفته ی ابن هشام گذشته از زنان و فرزندان خود که همراه داشتند، فرزندانی که در حبشه متولد شدند، جمعا (۸۳) نفر بودند. [۶]

برخی از زنان مسلمانی که همراه شوهران خداپرست خویش تن به هجرت به حبشه دادند بدین شرحند:

اسماء دختر عمیس همسر جعفر بن ابیطالب برادر بزرگتر علی علیه السلام و سردار معروف.
رقیه، دختر پیغمبر صلی الله علیه و آله و همسر عثمان بن عفان.
ام حبیبه، دختر ابوسفیان همسر عبدالله بن جحش.
ام سلمه، دختر ابوامیه بن مغیره، همسر عبدالله بن عمرو بن مخزوم.
ام کلثوم، دختر سهیل بن عمرو، همراه ابوسبره بن ابی رهم.

علت مهاجرت به حبشه

مورخان چهار دلیل برای هجرت مسلمانان به حبشه ذکر می کنند:

رهایی از شکنجه و آزار مشرکان: جعفر بن ابی طالب در سخنانی در حضور نجاشی علت هجرت را این گونه بیان می کند: «زمانی که شمار مسلمانان فزونی گرفت و ایمان آوردن به اسلام آشکار شد و شماری از قبایل به تغذیب و حبس مسلمانان خود پرداختند تا آنان را از دینشان بازگردانند، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) به آنان فرمود: «در زمین خدا پراکنده شود. سؤال کردند که به کجا برویم؟ آن حضرت به حبشه اشاره کرددند.»[۷]»
عدم بازگشت به جاهلیت : رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) در پی هجرت مسلمانان به حبشه فرمودند: «خدایا هجرت اصحاب من را پذیرا باش و آنان را به جاهلیت باز مگردان.[۸]» ابن اسحاق بیان می کند که دلیل هجرت مسلمانان ، ترس از بازگشت به بت پرستی و فرار به سوی خدا برای حفظ دین خود بوده است.[۹]
جلوگیری از درگیری بین مسلمانان و مشرکان: ادامه وقایع مکه و حضور مسلمانان می توانست به درگیری آنان به مشرکان بینجامد. این امری بود که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از آن پرهیز داشت. خروج بیش از هشتاد مسلمان از مکه از شدت این تنش می کاست.[۱۰]
انتشار اسلام به محیط دیگر : اسلام در مکه گرفتار تهدید جدی بود. این امکان وجود داشت تا جامعه کوچک مؤمنان یکباره در معرض فشار شدید مشرکان قرار گرفته و نابود شود. فرستادن جمعی از مسلمانان به محیطی دوردست که در میان آنان مشاهیری چون جعفر بن ابی طالب و عثمان بن مظعون بودند، اقدامی پیشگیرانه در برابر این خطر احتمالی بود.[۱۱]

وضعیت مسلمانان مهاجر در حبشه

پس از آن که مسلمانان وارد خاک حبشه شدند، به گفته خودشان که در اشعار خویش یادآور شده اند، در آن سرزمین وسیع و دور از چشم قریش و آسیب کسان و همشهریان خود، زندگى آرامى را آغاز کردند.

دورنمائى از وضع آن ها را به هنگام اقامت در حبشه مى توان در سخنان ام سلمه یکى از بانوان مهاجر که بعدها به همسرى رسول خدا درآمد دید که مى گوید: «ما چون در سرزمین حبشه فرود آمدیم در پناه نجاشی که بخوبى از ما حمایت مى کرد به سر بردیم. در حفظ دین خود تامین داشتیم، و آزادانه خدا را پرستش مى کردیم. نه آزادى مى دیدیم، و نه چیزى مى شنیدیم که باعث نارحتی مان شود».[۱۲]

«عبدالله بن حارث بن قیس بن عدى» از قبیله بنى سهم در اشعار خود مى گوید: اى رهگذر! پیام مرا به کسانى که مى خواهند پیام خدا و دین او را بشنوند برسان، خاصه به آن دسته از بندگان خدا که در شهر مکه با ناراحتى و شکنجه بسر مى برند. به آن ها بگو که ما سرزمین خدا را وسیع یافتیم، و مى توانیم از خوارى و تحقیر و نابسامانى در امان باشیم. پس شما به ما بپیوندید و تن به خوارى ندهید، و با ذلت و ننگ نمیرید. جرم ما این بود که از پیغمبر خدا پیروى کردیم، و آن ها سخن پیغمبر را نشنیده انگاشتند، و مسئولیت بیشترى را براى محاسبه روز بازپسین به عهده گرفتند. اى خداى مهربان! عذاب خود را بر قریش فرود آور که سرکشى کردند. ما از این که کار آن ها بیش از این بالا گیرد و بیشتر سرکشى کنند، به تو پناه مى بریم.

«عبدالله بن حارث» که خود را از تعقیب سنگدلان قریش در آرامش خاطر مى دید، طى قطعه دیگرى از این که آن ها را ناگزیر ساختند شهر و دیار خود را رها سازند، و تن به غربت دهند، سخت مى نالد، و برخى از سران فامیل خود را مورد نکوهش قرار مى دهد.

باز همین عبدالله بن حارث سران مشرک و بى رحم قریش را با خشم یاد مى کند و در قطعه دیگرى مى گوید: قریش با سرسختى حقى را که خداى یگانه بر آن ها داشت انکار کردند، همان طور که پیش از آن ها قوم عاد و مردم مدین و قوم حجر با خداى خود درافتادند. اگر من یاد خدا را آشکار نسازم، چنان مى بینم که هیچ زمین و دریائى جاى نشیمن من نیست. در سرزمینى که بنده خدا بسر مى برد، همین که دعوت حق به من رسید، من عقیده خود را آشکار ساختم.

«عثمان بن مظعون» نیز پسر عمویش «امیه بن خلف» را که در میان فامیل خود بسیار متنفذ و سرشناس و او را به جرم مسلمانى سخت آزرده بود، در قطعه اى مورد سرزنش و توبیخ قرار داده و از جمله مى گوید: تو باعث شدى من از شهر مکه محل امن خدا بیرون آیم، و در سرزمین غربت بسر برم.

تو با مردمى بزرگوار و عزیز درافتادى، و کسانى را که از ایمانشان بیم داشتند به هلاکت رساندى. اگر در آینده حوادث دنیا تو را باقى گذاشت، و اراذل و اوباش مکه را با خود همراه دیدى خواهى دید که چه عمل زشتى مرتکب شده اى.