پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز (کتاب) ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز (کتاب) ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز (کتاب) ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل المحرر الوجیز فى تفسیر الکتاب العزیز (کتاب) ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ مقدمه تفسیر
۲ مقایسه المحرر الوجیز و الکشاف زمخشرى
۳ روش تفسیرى
۴ مصادر المحرر الوجیز
۵ مقدمه تحقیق
۶ نسخه شناسى
۷ منابع مقاله
۸ منبع

مقدمه تفسیر

این تفسیر مقدمه‌اى دارد که در آن، از شؤون گوناگون قرآن بحث کرده است و در نوع خود از مهم‌ترین آثار تألیف شده در علوم قرآنى به شمار مى‌آید. این مقدمه ده باب دارد:

باب اول در بیان فضل قرآن از زبان پیامبر( ص) و صحابه و شایستگان امت،

باب دوم در اهمیت تفسیر قرآن،

باب سوم درباره پیش گرفتن روش احتیاط در تفسیر و مراتب مفسران که سرآمد آنان على امیر المؤمنان علیه السلام‌است،

باب چهارم در خصوص حدیث سبعه احرف،

باب پنجم درباره جمع و تاریخچه قرآن،

باب ششم در خصوص الفاظ بیگانه در قرآن و سخن کوتاهى در بیان اعجاز قرآن،

باب هفتم در ایجاز و ایفاد قرآن،

باب هشتم درباره نامهاى قرآن و نام سوره‌ها و آیه‌هاى آن،

باب نهم در خصوص استعاذه

باب دهم در تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم که آن را از سخن امام جعفر بن محمد صادق علیه السلام و امام على بن الحسین سجاد علیه السلام آغاز

مى‌کند و سپس به گفتار جابر بن عبد الله انصارى و دیگران مى‌پردازد. او در این مقدمه سخن خود را پس از تسمیه، با درود بر پیامبر( ص) و آن آغاز مى‌کند، شیوه‌اى که اهل آن دیار بر آن بوده‌اند. به جهت اهمیتى که این مقدمه دارد، به همت آرنر جفرى مستشرق معروف جداگانه و همراه مقدمه کتاب« المبانى» نوشته احمد بن على عاصمى( متوفاى ۳۷۸ ق) چاپ و منتشر شده است.

مقایسه المحرر الوجیز و الکشاف زمخشرى

رقابت نزدیک بین تفسیر ابن عطیه در مغرب با الکشاف زمخشرى معتزلى در مشرق، موجب شده تا از دیرباز اهل تفسیر به مقایسه آن دو بپردازند. ابن تیمیه تفسیر ابن عطیه را بیش از کشاف پیرو سنت و به دور از بدعت شمرده است. ابو حیان آن را در جامعیت و خالص بودن برتر از الکشاف دانسته و الکشاف را در اختصار و عمق بر آن ترجیح داده است. از وجوه تمایز تفسیر ابن عطیه نسبت به الکشاف مى‌توان به عنایت بیشتر آن به نقل قرائات و احادیث اشاره کرد. در تفسیر ابن عطیه توجه خاصى به اختلاف قرائات معطوف شده و مؤلف نه تنها به نقل قرائات مشهور و شاذ و اختلاف راویان پرداخته، بلکه بر خلاف زمخشرى همواره به نام قاریان و راویان نیز تصریح کرده است. در نقل حدیث نیز باید گفت که ابن عطیه بیشتر به ذکر مصدر نقل عنایت داشته است.

البته باید در نظر داشت که معاصر بودن دو تفسیر سبب شده روش علمى، ادبى و بلاغى آن دو به هم شباهت پیدا کند. گر چه تفاوتهایى دارند، اختلاف مذهب دو مفسر، اختلاف در استنباط احکام و استدلالهاى آن و اختلاف در روش اجتهادى را بطور طبیعى به همراه خواهد داشت.

روش تفسیرى

المحرر الوجیز جامع بین منقول و معقول است، در بخش منقول، روایات پیامبر صلى الله علیه و آله و سلم، صحابه، تابعین را نقل مى‌کند، اسانید و منبع مرویات را متذکر نمى‌شود، زیرا روایاتى را که به صحت آنها اعتقاد دارد، محتاج ذکر سند نمى‌داند، از این جهت سعى دارد روایات غیر صحیح یا منافى عقل را نقل ننماید. از ابن جریر طبرى زیاد نقل مى‌کند و گاهى به نقد آن مى‌پردازد.
در بخش معقول و استنباط و اجتهاد، تکیه او بر اجتهاد شخصى نیست، بلکه، دیدگاهى است که با توجه به لغت، ادب و بلاغت و احتمالات کلام بیان نشده است، بدین جهت تفسیر وى از جهتى بر اساس لغت و نحو پى ریزى شده است. در این بخش به بیان وجوه احتمالات و نقل اقوال مفسرین و نقد و انتخاب آنها مى‌پردازد، به شعر و لغت عرب براى تبیین معانى آیه استشهاد فراوان دارد، مسائل نحوى و امور مربوط به بلاغت و بیان را نیز بررسى مى‌کند.

در بخش نقل قرائات، ملتزم به نقل مشهور و شاذ آن و بیان احتمالات معانى و توجیهات عربى آن مى‌باشد. آیات الاحکام را بر اساس مذهب مالکى بررسى و تفصیل مى‌دهد و نقدهایى نیز بر ابن حزم اندلسى ظاهرى وارد مى‌کند، و به مذاهب فقهى دیگر تعرض نمى‌نماید.
در نقل اسرائیلیات و قصص قرآنى به حداقل اکتفا نموده، هنگام ضرورت نقل، به نقد آنها مى‌پردازد. بر مفسرینى که کتب خود را مملو از اینگونه قصص و اسرائیلیات نموده، خرده مى‌گیرد. دیدگاه کلى ایشان این است که اینگونه روایات( اسرائیلیات) با قواعد عقلى و نقلى سازگارى ندارد مانند قصه هاروت و ماروت و زهره.

در مسائل کلامى اشعرى مسلک بوده و با معتزله به مجادله بر مى‌خیزد. مانند آیه ۱۶۴ سوره نساء«وَکَلَّمَ اللَّهُ مُوسَى تَکْلِیمًا»در معناى کلام، ج ۲ صفحه ۱۳۷. و نیز در صفحات دیگر مانند استهزاء، غضب، حیاء، استواء، محبت، وجه، مجیئى، اتیان و یا مانند مسئله رؤیت خداوند در آخرت و تأویل«لَا تُدْرِکُهُ الْأَبْصَارُ وَهُوَ یُدْرِکُ الْأَبْصَارَ»انعام ۱۰۳، ج ۲ صفحه ۳۳۰.

البته ایشان در پاره‌اى مباحث به گونه‌اى دیدگاه معتزله را ترجیح… داده، به آن تمایل نشان مى‌دهد، مانند آیه ۲۶ سوره یونس« لِلَّذِینَ أَحْسَنُوا الْحُسْنَى وَزِیَادَهٌ».
روش کلى وى در بیان مطالب به این ترتیب است که ابتداى سوره‌ها، اطلاعات کلى درباره سوره، شامل مکى، مدنى بوده، فضل، عدد آیات و القاب آن را بیان مى‌دارد و در آیات پس از ذکر آنها مستقیما وارد تفسیر مى‌شود و ضمن آن به نقل اقوال مفسرین و نقد آنها، بحثهاى لغوى، معانى، نحوى، قرائت، بیان شواهد شعرى و ادبى، نقل روایات و اسباب نزول مى‌پردازد.

در نقل روایات، گاهى از گفتار ائمه اهل بیت علیهم السلام آغاز مى‌کند. معمولا هنگامى که اظهار نظر مى کند، آن را با عنوان قال القاضى ابو محمد مطرح مى‌کند، این روش، به تفسیر املائى مى‌ماند تا انشایى و مى‌رساند که وى تفسیر خود را بر جمع شاگردان املا مى‌کرده و آنان مى‌نوشته‌اند، مانند فرّاء در« معانى القرآن».

ابن عطیه در جهتى از تفسیر خود محافظه کارانه عمل کرده است، مثلا در تفسیر آیه «وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ»(شعراء ۲۱۴) ج ۴ ص ۲۴۵، روایت وارده را به طور سربسته و ابهام گونه نقل کرده است.
همچنین ذیل آیه تطهیر( احزاب ۳۳) جلد ۴ ص ۳۸۴ شأن نزول آن را درباره اهل بیت علیه السلام( ۵ تن آل عبا) دانسته و روایات مربوط به آن را به عنوان رأى مشهور آورده است، ولى احتمال مى‌دهد شامل زوجات نیز بشود با این وصف سخن پیامبر( ص) خطاب به ام سلمه( انت الى خیر) را نیز در پى آن آورده و مسأله را مبهم رها کرده است.

ذیل آیه مربوط به خاتم بخشى على علیه السلام، اقوال مفسرین را در این خصوص که على علیه السلام هنگام نزول آیه، در حال رکوع، انگشتر خود را به سائل بخشید مى‌آورد و روایت مى‌کند که« پیامبر صلى الله علیه و آله پس از نزول آیه از خانه بیرون آمد، سائلى را دید و از او پرسید: کسى به تو چیزى داده است؟ عرض کرد: آرى، آن مرد نمازگزار، این انگشترى نقره را در حال رکوع به من بخشید حضرت نگاه کرد و دی