پاورپوینت کامل نَصّ و ظاهر ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نَصّ و ظاهر ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نَصّ و ظاهر ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نَصّ و ظاهر ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ تعریف ظاهر
۲ انواع تأویل ظاهر
۳ تعریف نص
۴ راه تشخیص ظاهر از نصّ‌
۵ پی نوشت
۶ منابع

تعریف ظاهر

«ظاهر، لفظى است که از خود آن -بدون اتّکا بر یک امر خارجى- مراد متکلم فهمیده شود، ولى معناى آن، اصالتا مقصود متکلم نبوده و سیاق کلام بر آن دلالت ندارد.»[۱]
به بیان دیگر: «ظاهر، لفظى است که معناى لغوى آن به مجرد شنیده شدن، به ذهن تبادر نموده و هر کس با لغت آشنایى داشته باشد، مى ‌تواند معناى آن را باز یابد، ولى این معنا، مقصود اصلى متکلم از کلام نیست و احتمال این که مراد متکلم خلاف آن باشد نیز وجود دارد، بنابراین، ظاهر، قابل تأویل است.»[۲]

براى روشن شدن مقصود اصولیون از «ظاهر»، مثال‌هایى را از آیات قرآن ذکر مى ‌کنیم:

۱. «وَمَا آتَاکمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاکمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا».«هر چه رسول خدا دستور دهد، بگیرید و هر چه نهى کند، واگذارید.»[۳] ظاهر این آیه، بر وجوب اطاعت از تمام اوامر و نواهى رسول خدا صلى اللّه علیه و آله دلالت دارد، اما سیاق آن بر وجوب اطاعت از آن حضرت در خصوص تقسیم فى‌ء دلالت مى ‌کند، بنابراین، مقصود اصلى از آیه این است که بر مسلمانان واجب است در مورد تقسیم فى‌ء از پیامبر اکرم اطاعت کنند و دلالت آیه بر اطاعت از مطلق اوامر و نواهى آن حضرت، یک دلالت تبعى و ثانوى است.[۴]
۲. «فَانْکحُوا ما طابَ لَکمْ مِنَ النِّساءِ مَثْنى‌ وَ ثُلاثَ وَ رُباعَ». «از زنان، آنچه شما را پسند افتد (یا پاک باشد براى شما)، دو تا و سه تا و چهار تا به نکاح درآورید.»[۵] ظاهر این آیه، بر اباحه ازدواج دلالت مى ‌کند، اما مقصود اصلى آیه -که به جهت آن نازل شده- این نیست، زیرا این حکم، یعنى اباحه ازدواج با زنان پاکدامن، قبلا تشریع شده و همه بدان آگاه بوده‌ اند، بلکه مقصود اصلى آیه، بیان جواز تعدّد زوجات است.[۶]
۳. «وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَیعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا». «و خداوند بیع را حلال، و ربا را حرام کرد.»[۷] ظاهر این آیه، دالّ بر حلّیت بیع و حرمت رباست، ولى مقصود اصلى از آیه این نیست، بلکه سیاق آیه نشان مى‌ دهد که مقصود، بیان عدم مساوات بیع با ربا است، زیرا قبل از آن آمده است: «قالُوا إِنَّمَا الْبَیعُ مِثْلُ الرِّبا». «گفتند همانا بیع مانند رباست.»[۸]

انواع تأویل ظاهر

ظواهر از چند جهت قابل تأویل اند، از آن جمله است مواردى که در پى مى ‌آید:

۱. تخصیص: چنانچه لفظى در عموم ظهور داشته باشد، منحصر نمودن لفظ عام بر بعضى از مصادیقش، تأویل نامیده مى‌شود، زیرا لفظ بر معنایى که در آن ظهور نداشته حمل شده است.[۹] به طور مثال، آیه‌ «وَ أَحَلَّ اللَّهُ الْبَیعَ وَ حَرَّمَ الرِّبا»[۱۰] در حلّیت همه اقسام بیع و حرمت همه انواع ربا ظهور دارد. تخصیص عموم بیع و ربا،[۱۱] تأویل محسوب مى ‌شود. نیز آیه‌ «وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَی‌ءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبى‌ وَ الْیتامى‌ وَ الْمَساکینِ وَ ابْنِ السَّبِیلِ‌». «و بدانید آنچه به غنیمت گرفتید، پنج یک آن براى خدا و رسول و نزدیکان و یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان است.»[۱۲] بر این مطلب ظهور دارد که چهار پنجم اموالى که به غنیمت در مى ‌آید- اعم از منقول و غیر منقول – اختصاص به کسانى دارد که آن اموال را به غنیمت گرفته‌ اند، ولى عمر آیه را به دلیل مصلحت عمومى تأویل کرده و آن سهم را به اموال منقول محدود ساخت.[۱۳] بدون شک بسیارى از عمومات قرآن، تخصیص خورده است و این در شریعت، امرى معمول و مرسوم بوده، تا آن جا که گفته‌ اند: «ما من عامّ الّا و قد خُصّ، هیچ عامى نیست مگر این که تخصیص خورده است».[۱۴] طبق تعریفى که از تأویل و تفسیر ارائه شد، چنانچه الفاظ عام قرآنى به وسیله خود قرآن یا سنت قطعى و یا خبر مشهور، تخصیص خورده باشد، تفسیر محسوب مى ‌شود،[۱۵] اما اگر با ادلّه دیگرى تخصیص پیدا کند، تأویل خوانده مى‌ شود.
۲. تعمیم: تعمیم، عکس تخصیص و آن، حمل لفظ ظاهر در خاص بر عموم است. در اصول فقه، درباره تخصیص الفاظ عام بحث‌هاى گسترده‌اى مطرح شده، ولى در مورد تعمیم و ضوابط آن، بحثى به میان نیامده است، در حالى که این بحث نیز حائز اهمیت است، زیرا در بسیارى موارد دیده مى‌شود مفسّران، آیاتى را که ظاهر آن به موارد خاصى مربوط است، تعمیم داده‌ اند، بنابراین، تعمیم الفاظ را نیز مى ‌توان نوعى تأویل دانست. به طور مثال، آیه کریمه‌ «وَ اقْصِدْ فِی مَشْیک‌». «در راه رفتن خود میانه ‌رو باش!» [۱۶] که ظاهرا در مورد لزوم میانه‌ روى در راه رفتن است، اما بعضى از مفسّران مانند علامه طباطبایی در المیزان آن را آن قدر تعمیم داده‌ اند که آیه را دلیل بر صحّت نظریه اعتدال قوا دانسته‌ اند.[۱۷]
۳. تقیید: حمل الفاظ مطلق بر معناى مقید، تأویل محسوب مى ‌شود.[۱۸] در تفاسیر، بسیارى از الفاظ مطلق قرآن، بر مقید حمل شده است، به طور مثال، آورده ‌اند: هنگامى که آیه‌ «الَّذِینَ آمَنُوا وَ لَمْ یلْبِسُوا إِیمانَهُمْ بِظُلْمٍ أُولئِک لَهُمُ الْأَمْنُ وَ هُمْ مُهْتَدُ